სიკვდილმისჯილი

სიკვდილს გვისჯიან, საკანში ვართ ამჟამად ოცნი, თმები მთლიანად გამითეთრდა ... ჯერ ხომ ბავშვი ვარ. დედის სურათებს ყოველ ღამე თვალებზე ვკოცნი, დე შენს სურათებს მე ხვალიდან ვინღა მომიტანს.

ეძღვნება ხსოვნას

ერთი წიგნი მინდა დაგრჩეს ვით უცნობი სანთელი ევედრები ქვეყნის გამჩენს თქვა ბოლომდე სათქმელი

ღამეს უღალატეს ძველმა ვარსკვლავებმა

როგორ გამიჭირდა ზამთრის გაცილება ხვალ კი ჭირვეული დღე მაქვს ასატანი, ტირილს მოყვებიან მორცხვი ტირიფები ფერთა პალიტრები თვალებს გავაცანი.

ჩემეული არაფერი არ დარჩა ჩემში...

გადის დღეები უღიმღამოდ, ერთფეროვნულად... ვხვდები ცოტაც და ეს ცხოვრება ჭკუიდან შემშლის, დავემსგავსები გამოფიტულ არარაობას... დღეს ყველაფერი გაფერმკრთალდა, გარდაისახა... უკვე ვხვდები, რომ ჩემეული არაფერი არ დარჩა ჩემში...

მაინც, რა ჩუმად გაიარა ამ გაზაფხულმა

მაინც... რა ჩუმად გაიარა ამ გაზაფხულმა, ზაფხულმაც უცებ გადაიძრო მხურვალე ხიბლი, შემოდგომაა... ყვითელ ფოთლებს სევდა ჩარჩებათ თვალებში, როცა შენთან განცდილ წუთებს დავითვლი.

სად გაქრა ფერები?!

სად გაქრა ფერები?! ფერთა ღრიალი? ფერები აღარ გვაქვს, ხალხო! გავშავდით... გავთეთრდით, ვით ცარიელი ტილო მხატვრისა, რომელმაც მუზა წლების წინ დაკარგა...

ორჯერ ორი ოთხია და ვითვლი ნაბიჯებს

ორჯერ ორი ოთხია და ვითვლი ნაბიჯებს, ამოცანები ამოხსნას კი კვლავაც ითხოვენ დახაზულ წრფეზე ერთ წერტილზე შუქი ჩამიჭრეს, და ნაშთად შემრჩა უსასრულოდ სამი წერტილი...

უფალო ღმერთო

უფალო ღმერთო რწმენის ძალა მომეცი შეგთხოვ რომ შევიმეცნო შენი არსი,შენი დიდება, რომ გავუმკლავდე ამ ცხოვრების ამაოებას მე ამისთვის დიდი რწმენის ძალა მჭირდება.

"რა ძნელია"

რა ძნელია,როცა ირგვლივ ღამე ტირის, მყუდროებას არღვევს მხოლოდ ფოთოლცვენა, შენ კი დგეხარ ძველებურად პაემანზე ელოდები,თუმცა იცი აღარ მოვა! თუმც მას ესმის ეს ძახილი ძველებური იცის,შენთვის ეს ძახილი არის ლოცვა იცის მიხვალ მის სახლის წინ,იცის,მაგრამ

ტარიელ ხარხელაური

“არც არაფერი მახარებს, არც არაფერი მწყინს, მზარავს ლანდების ხარხარი, ხმაური მზარავს წყლის.ხმაური მზარავს წყლის. გარეთ ხბო ბღავის სახარე, კოკისპირულად წვიმს.