სამი წლის უკან
-შენი დანახვა აღარ მინდა ვერ გიტან (ვუთხარი თვალებაცრემლიანებული)
-არა! არა! ამას ნუ ამბოფ მე მემართლა შემიყვარდი გესმის ნასია მიყვარხარ(მეუბრებოდა და სახელ მთლიანათ მიკოცნიდა)
-თავი დამანებე!( ვუთხარი და ხელი ვკარი..იქვე დაგდებულ ჩემოდანს დავსწვდი და გემისკენ დავიძარი)
-ანასტასია დადეშქელიანო მიყვარხარ (ბოლო ხმაზე დაიყვირა მე კი გზა განვაგძე ის ერთ ადგილზე იდგა და მომჩერებოდა ვერაფერს ამბობდა თითქოს ერთ ადგილას გაიყინაო მეც ვუყურებდი მას და მტკიოდა ..მტკიოდა არა იმიტო რო მომატყუა არამედ იმიტო რო მისგან შორს მიწევდა წასვლა იქ სადაც არავინ მყავდა მიწევდა მეგობრების დატოვება და მისი ! ხო მისი ის მიყვარდა მაგრამ მას ვერასოდეს ვაპატიებდი !
დიდიხნის მოგზაურობის შემდეგ როგორც იქნა ჩამოვედით პარიზში ძალიან მიყვარდა ეს ქალაქი მაგრამ ახლა...ახლა ვერაფერს ვგრძნობდი ეს ქუჩები საშინელ ტკივილს მგვრიდა ეს ხალხი მოსიარულე გვამებათ მეჩვენებოდა ....დროის გასვლის შემდეგ გამოვედი დეპრესიდან გიპოვე შენ » ❤ დავასრულე მოყოლა და ჟანეტს ავხედე)
-ანასტასია შენ ის ისევ გიყვარს?(მკითხა ანერვიულებუი ხმით)
-არა! იმ დღის შემდეგ სამი წელი გავიდა ეს საკმაოთ დიდი დროა ადამიანის დასავიწყებლათ)
-მართალი ხარ მაგრამ სამი წელი არაფერია ადამიანის დასავიწყებლათ მე ვფიქროფ რომ შენი ის ისევ გიყვარს(გამიღიმა და კარებისაკენ დაიძრა....მე ერთ ადგილს მივშტერებოდი მისი სიტყვები ისევ ყურში ჩამესმოდა მეხის გავარდნის ხმასავით
-შენ ის ისევ გიყვარს !
-შენ ის ისევ გიყვარს !თითქოს მან ის ჭრილობა გამიხსნა მის მოსაშუშემლათ კი მტეი სამი წელი დამჭირდა მან კი ერთ წამში გამიხსნა ეს ჭრილობა ისევ იმ ადგილას დამაბრუნა და იქ დამტოვა .....
მთელი ღამე თბილისზე ვფიქრობდი ჩემს მეგობრებზე რომლებიც ესე მომნატრებოდნენ როგორც იქნა ფიქრები სადგაც ჯანდაბაში მოვისროლე და თავს უფლება მივეცი დაეძინა).......
დილით მზის სხივებმა გამაღვიძა .. ზანტად გავახილე თვალები და წამოვდექი აბაზანისკენ ავიღე გეზი ალბათ ერთი საათი ვიდექი წყლის ქვეშ უაზროთ როცა დედაჩემის ხმამ გამომაფხიზლა
-ნასია ჩამოდი შენთან სალაპარაკო მაქ
(წყალი გადავკეტე და თმის გაშრობას შევუდექი .....სააბაზანოდან გამოვედი და კარადიდან თეთრი ტოპი შარვალი და კეტები გამოვიღე როცამოვრჩი თავის მოწესრიგებას ქვემოთ ავირბინე იქ კი დედაჩემის გაბრაზებული სახე შევეჩეხე ლოყაზე ვაკოცე და ჩემი ადგილი დავიკავე დედა ისევე სერიოზული სახით მიყურებდა )
-ნასია შენთან სერიოზული საქმე მაქ (მითხრა ისე რო წარბიც არ შეუტოკებიაჩანთიდან რაგაცა საბუთები ამოიღო და წინ დამიდო )
- ეს რა არის დე?(ვკითხე გაკვირვებული სახით და საბუთების ნაცვლათ მზერა მასზე შევაჩერე)
-ნასია....ეს ბილეთებია მე და შენ აქედან მივდივართ სამსახურიდან მაგზავნიან ტრენინგებზე
-ესეიგი აქედანაც უნდა გადავიდეთ არა !(ვუთხარი გაბრაზებული ხმით)
-არა ჩვენ სულ რაგაც ერთი თვით მივდივართ შემდეგ კი ისევ დავბრუნდებით
-და სად მივდივართ?(ვკითხე და ვლოცულობდი რომ მისგან ის პასუხი არ მიმეღო რასაც ვფიქრობდი)
-თბილისში!