როცა სხვების რჩევა მნიშვნელოვანია
მოგესალმებით ,ძალიან მჭირდება თქვენი დახმარება! სრულიად უცხო ადამიანების აზრიც კი მაგრძნობინებს, რომ ყველაფერი კარგად შეიძლება იყოს. ფიქრებში ვარ არეული და საშინლად მიჭირს მოვერიო საკუთარ თავს..18 წლის გოგო ვარ.ყველაფერი იმით დაიწყო რომ აბიტურიენტობის დროს ზედმეტმა გადაღლამ და პარალელურმა ზედმეტმა თავისუფალმა დრომ ნაბიჯი გადამადგმევინა და დროის გასაყვანად საიტზე დავრეგისტრირდი.. ახლაც კი მძაგს იმ ყველაფრის გახსენება რააც იქ დამხვდა.. უამმრავიი უცხო ადამიანი სხვადასხვა თემით შემოდის კონტაქტში და უმეტესად საუბარი ინტიმური ხასიათისაა, გაგიმართლებს თუ ვინმე ნორმალურიი იქნება. თავის შესაქცევად დროის გასაყვანად და ა.შ. არ იყო ცუდი საშუალება...რამდენიმე კარგი ადამიანიც გამოჩნდა. ყველაფერი ანონიმური იყო, თუმცა გავიცანი ერთი ბიჭი რომელსაც ენერგეტიკულად ისე გავეხსენი, რომ მთელი ემოციითა და სიხარულით შემეძლო მასთან ყველა თემაზე საუბარი, ჩემს ცხოვრებაში მიმდინარე მოვლენებით დაწყებული საყვარელი საჭმლით დასრულებული და ცოტა ინტიმური თემებიც შიგადაშიგ. ისე მოხდა რომ საბოლოოდ მხოლოდ მას ვწერდი და მისთვის შევდიოდი იმ საიტზე და ყველაფერი 11თვე გაგრძელდა და ახლაც გრძელდება.... ყოველდღიური საუბრები იმდენად მაჩვევდა ამ ადამიანს რომ უკვე ვეღარ შემეძლო დღის გატარება ისე, რომ არ გამხსენებოდა, ახლაც ყოველდღე ვფიქრობ მასზე.. ყოველწამს თუარა და ეს ყველაფერიი ძალიან მტანჯავს, ტოქსიკურობაში გადადის და გული მტკივა რომ ასე ადვილად მივეჩვიე აადამნიანს.. ბოლოს ძალიან დამღალა ამ ანონიმურობამ იმან რომ მუდამ მე ვიყავი ის ვინც გულწრფელი იყო საუბრებში უგზავნიდა ფოტოებს, უყვებოდა რაღაცებს ცხოვრებიდან..ჩაკეტილი არც ის ყოფილა თუმცა უმეტესად საუბარი მაინც ინტიმზე მიდიოდა და შეხვედრის სურვილიც ალბათ ამის გამო იყო გამოწვეული.. მეუბნებოდა რომ 27 წლის იყო ბოლოს მეც ჩავიკეტე.. საბოლოოდ იმდენად დამღალა ამ გაურკვეველმა ურთიერთობამ ადამიანთან რომელსაც არც ვიცნობდი რომ სოციალური ქსელები გავცვალეთ და აღმოჩნდა რომ 33ისაა 27ის ნაცვლად...და არც ის არის ვისი ფოტოც მე ვიცოდი. ამ ყველაფრის შემდეგ მაინც გვაქვს მიმოწერა....წესით ნორმალური ადამიანი რომელსაც ადეკვატური დამოკიდებულებააქვს საკითხებისადმი დაბლოკავს ურთიერთობას და არ მისცემს გასაქანს...მე მეშინია რომ ძალიან არ შევტოპო..მომწონს ადამიანი, მთხოვს შეხვედრას..თუმცა აკვიატებული აზრი არ მასვენებს რომ მხოლოდ ერთობა და არაფერს არ ვნიშნავ მისთვის..არ ვითხოვ არაფერს ადამიანისგან არც ის ანალოგიურად..თუმცა მიუხედავად იმისა რომ საშინლად შევეჩვიე და მიჭირს მისი გონებიდან ამოგდება მაინც ვერ ვბედავ შეხვედრას..არ ვარ მზად ამისთვის.. თუმცა თითქოს არც მინდა დასრულდეს ეს ყველაფერი.. ცოტა არეული ვარ ალბათ არც ნორმალურად გადმოვეცი ჩემი ისტორია თუ სათქმელი..უბრალოდ ასაკობრივი სხვაობაც მააფერხებს, მისი დამოკიდებულებაც.. არმინდა ხორცის ნაჭრად აღმიქვავდეს..არც ის მინდა გამსაჯოთ...უბრალოდ გთხოვთ მითხრათ როგორ მოვახერხო ადამიანის თავიდან ამოგდება და იმის გააზრება, რომ ეს დამოკიდებულება ძალიან ტოქსიკურია და არანაირად არ მომიტანს კარგს. როგორ ივიწყებთ ადამიანებს.. ერთი შეხედვით თითქოს არაფერი.. არც ხელს მიშლის სწავლაში..აბიტურიენტობამ ძალიან კარგად ჩაიარა იქ მოვხვდი სადაც და რაზეც ვოცნებობდი დაფინანასებით ახლაც კარგად ვსწავლობ..თუმცა ამ ფიქრებმა სულ გამომფიტეს, ემოციურად, ფსიქოლოგიურად ფიზიკურად, გამიჩნდა საკუთარი თავის კომპლექსი, მგონია რომ იმის გამო რომ ადამიანს ინტიმურ თემებში გავეხსენი და ამის გამო მივეჩვიე ცუდი ადამიანი ვარ..აქამდე არ მყოლია შეყვარებული, ცალმხრივად შეყვარებული კი ვყოფილვარ:დ სკოლის პერიოდიში ალბათ ამის ბრალია, რომ ასე შევეჩვიე ადამიანს. მაგრამ...ამ დამოკიდებულებას ვერ ვეშვები..არადა როგორი სასაცილოა..ადამიანი არც გყავდეს ნანახი და განიცდიდე უაზროდ..მაგრამ დამიჯერეთ არ მაქვს ადვილი მდგომარეობა..გააზრებული მაქვს ყველაფერი აბსოლიტურად. მაგრამ მინდა ვიპოვო ძალა იმისთვის, რომ გავიაზრო რომ ადამიანის დავიწყებაა საჭირო..მაგრამ ვეერ ვახერხებ..თავს მახსენებს და მწერს რომ უკეთ გასაცნობად კარგია შეხვედრა..თუმცა ის საუბრები მაშინებს..არმინდა მხოლოდ ინტიმური ურთიერთობა იყოს მისი მიზანი..(რაც დიდი ალბათობით მხოლოდ ესარის)...ყველა გარშემო მეუბნება რომ საშიშია ეს ყველაფერი..მაგრამ ჩემს დამოკიდებულებას ვერ ვცვლი..მინდა დამეხმაროთ და მითხრათ რა შეიძლება გავაკეთო... სანამ ბოლომდე გამოვფიტულვარ..არ არის ადვილი ყოველდღე ერთი და იმავე რამეზე ფიქრი...სამწუხაროდ სწავლის და შინაური ცხოველის მოვლის სეირნობის მიუხედავად მაინც მრჩება დრო ვიფიქრო ამ ყველაფერზე და საფუძველიც მაქვს ალბათ .. გულს მტკენს ჩემი გულუბრყვილობა.. რომ ამ ყველაფრის მერე ისევ ყვავილებზე და პეპლებზე ვფიქრობ,,მინდა მითხრათ რაღაც რაც მიწაზე დამიშვებს გაკიცხვის და გულისტკენის გარეშე..ყოველთვის რროცა ვფიქრობ რომ მხოლოდ ერთი მიზანიაქვს..მიისი მონაწწერების გადაკითვის შემდეგ მეფანტება..ისე თბილად მწერს..მაგრამ ეს ხომ არაა ყველაფერი.. შინაგან ეჭვებს რავუყო..ძალიან არ მინდა საკუთარ თავს ცუდი რამ გავუკეთო..გთხოვთ მითხარით რავქნა... არის რაღაცები რასაც ვერ ვუყრი თავს....თუმცა იმედია გამიგებთ და მირჩევთ რამეს...
|
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.