არ ელოდო რომ უკეთესად გახდები. არ გახდები. სირთულეები ყოველთვის იქნება. ისწავლე იყო ბედნიერი ამ წამს. სხვაგვარად ვერ მოასწრებ.

ტკვივილი ხანდახან მიდის, მაგრამ ფიქრები ხომ რჩება.

არ აქვს მნიშვნელობა ვინ ხარ ფიზიკურად, მთავარია – ვინ ხარ შიგნიდან.

არ დანებდე, არასდროს არ დანებდე, სანამ ბრძოლა არ დასრულებულა.

სიკვდილში არის რაღაც დამამშვიდებელი. აზრი იმის შესახებ, რომ რომ ხვალ შეიძლება აღარ იყო, გაფიქრებს სიცოცხლის დაფასებას დღეს,როგორიც არ უნდა იყოს იგი.


მე საკმაოდ გვიან გავიგე, რომ იყო ბედნიერი — ეს არის უბრალოდ არჩევანი, რომელსაც შენ აკეთებ.

უმტკივნეულოდ არ არის ტანჯვა, ხოლო ტანჯვის გარეშე ჩვენ ვერასდროს ვერ ვისწავლით ჩვენს საკუთარ შეცდომებზე.


ძალიან მნიშვნელოვანია იმის გაგება, რამდენად დიდია სამყარო სინამდვილეში.

იყო თავისუფალი – ნიშნავს იცხოვრო, დაემორჩილო ინტუიციას, არ მიაყენო ტკივილი არავის და არ განსაჯო სხვები მათი შეცდომების გამო.

ის, რაშიც კარგი ხარ, და ის, რაშიც კარგი ხარ გარშემომყოფების აზრით, — ეს ორი რადიკალურად განსხვავებული რამეა..

არავითარი განსხვავება არაა შენ იპარავ, თუ გასცემ, ყველაფერი ზედმეტისთვის ისჯები.

ჭეშმარიტი გმირობა ხომ გმირობაზე უარის თქმაა.

ხელების მოძრაობა იმისათვის არის საჭირო, რომ არ ჩაიძირო და არა იმისთვის, რომ ტალღას გაუსწრო. იცურე მშვიდად და სამყარო თვითონ წაგიყვანს იქ, სადაც მიდის.

ჩემი გამოცდილებიდან გამომდინარე, შეცდომების გამოსწორება შეუძლებელია, ისინი რჩებიან ისტორიაში, ისევე როგორც მოპოვებული გამარჯვებები.

იმედების დამყარება მშობლების საყვარელი გართობაა.

ყველაფერი მოხდა ისე, როგორც უნდა მომხდარიყო და მეც მივხვდი, რომ ვერაფერს შევცვლიდი, საკუთარი თავის ჩათვლით. უბრალოდ დავჯდებოდი და დავწერდი იმაზე, რომ ადამიანები ვერ გაურბიან ბედისწერას, ვიმღერებდი იმაზე, რაზეც ყველა მღერის.

მე ვარ გმირი, რომელიც არასოდეს ჩაიდენს გმირობას. მე ვარ მეფე, რომელიც არასოდეს მოახვევს თავის აზრს ქვეშევრდომებს და იმ ხალხს, რომლებმაც ჯერ ვერ მიაღწიეს სულიერების იმ პიკს, საიდანაც ყველაფერი მოჩანს. მე არ მჭირდება მოწაფწეები და არც მოწაფეებს სჭირდებათ მეფე, რომ მათ სულიერი ნახტომი განახორციელონ. ყოველი მათგანი მეფეა და ადრე თუ გვიან, დარწმუნდებით ჩემი სიტყვების სისწორეში.

ქალი, რომელსაც ქვია სიცოცხლე, ქალი, რომელსაც უნდა იცნობდე, ქალი, რომელზეც უნდა ფიქრობდე, ქალი, რომელიც უნდა გიყვარდეს, ეს ქალი შენ ხარ - მინდა იცოდე!

ქუჩებს ნელ-ნელა ფეხები ერევა ამ უაზრობაზე მე გული მერევა. ნელ-ნელა ერთმანეთში მერევა კადრები არ მაინტერესებს არავის აზრები.


ისე უნდა გახურდე, რომ გადაიწვა,
ისე უნდა გაანათო, რომ დაბნელდეს,
ისე უნდა იცხოვრო, რომ მოგკლან,
ისე უნდა მოკვდე, რომ დაიბადო.

მე ყოველთვის აქ ვიდგები, სადაც ახლა ვდგავარ და ბოლოს აქ დავწვები. უბრალოდ წამოვწვები და გადავიხურავ ბალახის მიწას. სულ ეს არის და ეს.

ყოველი ჩვენგანი ოდესმე ხდება მეფე. უმრავლესობას ეს გრძნობა სიკვდილამდე რამდენიემ წუთით ადრე ეუფლება. ამიტომ ისინი, ვინც სიცოცხლეშივე აღწევენ მიზანს და ხდებიან მეფენი, რჩებიან ისტორიას. სიცოცხლეშივე გრძნობენ იმ ბედნიერებას, რასაც უკვდავება ჰქვია.

რაც უფრო მეტს გასცემ, მით უფრო მეტი ადამიანი გტოვებს და რჩები ღმერთივით მარტო


ისეთი სახლი მინდა გაჩუქო, შენ რომ იცხოვრებ, ისეთი სიტყვა მინდა დავწერო, შენ რომ გაიგებ, ისეთი შუქი მინდა აგინთო, შენ რომ გაგათბოს, ისეთი წყალი მინდა გწყუროდეს, მე რომ მოგიტან, შენ იცხოვრე ჩემთან, მე მოგიტან წყალს.


არ ელოდო რომ უკეთესად გახდები. არ გახდები. სირთულეები ყოველთვის იქნება. ისწავლე იყო ბედნიერი ამ წამს. სხვაგვარად ვერ მოასწრებ.

ტკვივილი ხანდახან მიდის, მაგრამ ფიქრები ხომ რჩება.

არ აქვს მნიშვნელობა ვინ ხარ ფიზიკურად, მთავარია – ვინ ხარ შიგნიდან.

არ დანებდე, არასდროს არ დანებდე, სანამ ბრძოლა არ დასრულებულა.

სიკვდილში არის რაღაც დამამშვიდებელი. აზრი იმის შესახებ, რომ რომ ხვალ შეიძლება აღარ იყო, გაფიქრებს სიცოცხლის დაფასებას დღეს,როგორიც არ უნდა იყოს იგი.


მე საკმაოდ გვიან გავიგე, რომ იყო ბედნიერი — ეს არის უბრალოდ არჩევანი, რომელსაც შენ აკეთებ.

უმტკივნეულოდ არ არის ტანჯვა, ხოლო ტანჯვის გარეშე ჩვენ ვერასდროს ვერ ვისწავლით ჩვენს საკუთარ შეცდომებზე.


ძალიან მნიშვნელოვანია იმის გაგება, რამდენად დიდია სამყარო სინამდვილეში.

იყო თავისუფალი – ნიშნავს იცხოვრო, დაემორჩილო ინტუიციას, არ მიაყენო ტკივილი არავის და არ განსაჯო სხვები მათი შეცდომების გამო.

ის, რაშიც კარგი ხარ, და ის, რაშიც კარგი ხარ გარშემომყოფების აზრით, — ეს ორი რადიკალურად განსხვავებული რამეა..

არავითარი განსხვავება არაა შენ იპარავ, თუ გასცემ, ყველაფერი ზედმეტისთვის ისჯები.

ჭეშმარიტი გმირობა ხომ გმირობაზე უარის თქმაა.

ხელების მოძრაობა იმისათვის არის საჭირო, რომ არ ჩაიძირო და არა იმისთვის, რომ ტალღას გაუსწრო. იცურე მშვიდად და სამყარო თვითონ წაგიყვანს იქ, სადაც მიდის.

ჩემი გამოცდილებიდან გამომდინარე, შეცდომების გამოსწორება შეუძლებელია, ისინი რჩებიან ისტორიაში, ისევე როგორც მოპოვებული გამარჯვებები.

იმედების დამყარება მშობლების საყვარელი გართობაა.

ყველაფერი მოხდა ისე, როგორც უნდა მომხდარიყო და მეც მივხვდი, რომ ვერაფერს შევცვლიდი, საკუთარი თავის ჩათვლით. უბრალოდ დავჯდებოდი და დავწერდი იმაზე, რომ ადამიანები ვერ გაურბიან ბედისწერას, ვიმღერებდი იმაზე, რაზეც ყველა მღერის.

მე ვარ გმირი, რომელიც არასოდეს ჩაიდენს გმირობას. მე ვარ მეფე, რომელიც არასოდეს მოახვევს თავის აზრს ქვეშევრდომებს და იმ ხალხს, რომლებმაც ჯერ ვერ მიაღწიეს სულიერების იმ პიკს, საიდანაც ყველაფერი მოჩანს. მე არ მჭირდება მოწაფწეები და არც მოწაფეებს სჭირდებათ მეფე, რომ მათ სულიერი ნახტომი განახორციელონ. ყოველი მათგანი მეფეა და ადრე თუ გვიან, დარწმუნდებით ჩემი სიტყვების სისწორეში.

ქალი, რომელსაც ქვია სიცოცხლე, ქალი, რომელსაც უნდა იცნობდე, ქალი, რომელზეც უნდა ფიქრობდე, ქალი, რომელიც უნდა გიყვარდეს, ეს ქალი შენ ხარ - მინდა იცოდე!

ქუჩებს ნელ-ნელა ფეხები ერევა ამ უაზრობაზე მე გული მერევა. ნელ-ნელა ერთმანეთში მერევა კადრები არ მაინტერესებს არავის აზრები.


ისე უნდა გახურდე, რომ გადაიწვა,
ისე უნდა გაანათო, რომ დაბნელდეს,
ისე უნდა იცხოვრო, რომ მოგკლან,
ისე უნდა მოკვდე, რომ დაიბადო.

მე ყოველთვის აქ ვიდგები, სადაც ახლა ვდგავარ და ბოლოს აქ დავწვები. უბრალოდ წამოვწვები და გადავიხურავ ბალახის მიწას. სულ ეს არის და ეს.

ყოველი ჩვენგანი ოდესმე ხდება მეფე. უმრავლესობას ეს გრძნობა სიკვდილამდე რამდენიემ წუთით ადრე ეუფლება. ამიტომ ისინი, ვინც სიცოცხლეშივე აღწევენ მიზანს და ხდებიან მეფენი, რჩებიან ისტორიას. სიცოცხლეშივე გრძნობენ იმ ბედნიერებას, რასაც უკვდავება ჰქვია.

რაც უფრო მეტს გასცემ, მით უფრო მეტი ადამიანი გტოვებს და რჩები ღმერთივით მარტო


ისეთი სახლი მინდა გაჩუქო, შენ რომ იცხოვრებ, ისეთი სიტყვა მინდა დავწერო, შენ რომ გაიგებ, ისეთი შუქი მინდა აგინთო, შენ რომ გაგათბოს, ისეთი წყალი მინდა გწყუროდეს, მე რომ მოგიტან, შენ იცხოვრე ჩემთან, მე მოგიტან წყალს.
არ ელოდო რომ უკეთესად გახდები. არ გახდები. სირთულეები ყოველთვის იქნება. ისწავლე იყო ბედნიერი ამ წამს. სხვაგვარად ვერ მოასწრებ.

ტკვივილი ხანდახან მიდის, მაგრამ ფიქრები ხომ რჩება.

არ აქვს მნიშვნელობა ვინ ხარ ფიზიკურად, მთავარია – ვინ ხარ შიგნიდან.

არ დანებდე, არასდროს არ დანებდე, სანამ ბრძოლა არ დასრულებულა.

სიკვდილში არის რაღაც დამამშვიდებელი. აზრი იმის შესახებ, რომ რომ ხვალ შეიძლება აღარ იყო, გაფიქრებს სიცოცხლის დაფასებას დღეს,როგორიც არ უნდა იყოს იგი.


მე საკმაოდ გვიან გავიგე, რომ იყო ბედნიერი — ეს არის უბრალოდ არჩევანი, რომელსაც შენ აკეთებ.

უმტკივნეულოდ არ არის ტანჯვა, ხოლო ტანჯვის გარეშე ჩვენ ვერასდროს ვერ ვისწავლით ჩვენს საკუთარ შეცდომებზე.


ძალიან მნიშვნელოვანია იმის გაგება, რამდენად დიდია სამყარო სინამდვილეში.

იყო თავისუფალი – ნიშნავს იცხოვრო, დაემორჩილო ინტუიციას, არ მიაყენო ტკივილი არავის და არ განსაჯო სხვები მათი შეცდომების გამო.

ის, რაშიც კარგი ხარ, და ის, რაშიც კარგი ხარ გარშემომყოფების აზრით, — ეს ორი რადიკალურად განსხვავებული რამეა..

არავითარი განსხვავება არაა შენ იპარავ, თუ გასცემ, ყველაფერი ზედმეტისთვის ისჯები.

ჭეშმარიტი გმირობა ხომ გმირობაზე უარის თქმაა.

ხელების მოძრაობა იმისათვის არის საჭირო, რომ არ ჩაიძირო და არა იმისთვის, რომ ტალღას გაუსწრო. იცურე მშვიდად და სამყარო თვითონ წაგიყვანს იქ, სადაც მიდის.

ჩემი გამოცდილებიდან გამომდინარე, შეცდომების გამოსწორება შეუძლებელია, ისინი რჩებიან ისტორიაში, ისევე როგორც მოპოვებული გამარჯვებები.

იმედების დამყარება მშობლების საყვარელი გართობაა.

ყველაფერი მოხდა ისე, როგორც უნდა მომხდარიყო და მეც მივხვდი, რომ ვერაფერს შევცვლიდი, საკუთარი თავის ჩათვლით. უბრალოდ დავჯდებოდი და დავწერდი იმაზე, რომ ადამიანები ვერ გაურბიან ბედისწერას, ვიმღერებდი იმაზე, რაზეც ყველა მღერის.

მე ვარ გმირი, რომელიც არასოდეს ჩაიდენს გმირობას. მე ვარ მეფე, რომელიც არასოდეს მოახვევს თავის აზრს ქვეშევრდომებს და იმ ხალხს, რომლებმაც ჯერ ვერ მიაღწიეს სულიერების იმ პიკს, საიდანაც ყველაფერი მოჩანს. მე არ მჭირდება მოწაფწეები და არც მოწაფეებს სჭირდებათ მეფე, რომ მათ სულიერი ნახტომი განახორციელონ. ყოველი მათგანი მეფეა და ადრე თუ გვიან, დარწმუნდებით ჩემი სიტყვების სისწორეში.

ქალი, რომელსაც ქვია სიცოცხლე, ქალი, რომელსაც უნდა იცნობდე, ქალი, რომელზეც უნდა ფიქრობდე, ქალი, რომელიც უნდა გიყვარდეს, ეს ქალი შენ ხარ - მინდა იცოდე!

ქუჩებს ნელ-ნელა ფეხები ერევა ამ უაზრობაზე მე გული მერევა. ნელ-ნელა ერთმანეთში მერევა კადრები არ მაინტერესებს არავის აზრები.


ისე უნდა გახურდე, რომ გადაიწვა,
ისე უნდა გაანათო, რომ დაბნელდეს,
ისე უნდა იცხოვრო, რომ მოგკლან,
ისე უნდა მოკვდე, რომ დაიბადო.

მე ყოველთვის აქ ვიდგები, სადაც ახლა ვდგავარ და ბოლოს აქ დავწვები. უბრალოდ წამოვწვები და გადავიხურავ ბალახის მიწას. სულ ეს არის და ეს.

ყოველი ჩვენგანი ოდესმე ხდება მეფე. უმრავლესობას ეს გრძნობა სიკვდილამდე რამდენიემ წუთით ადრე ეუფლება. ამიტომ ისინი, ვინც სიცოცხლეშივე აღწევენ მიზანს და ხდებიან მეფენი, რჩებიან ისტორიას. სიცოცხლეშივე გრძნობენ იმ ბედნიერებას, რასაც უკვდავება ჰქვია.

რაც უფრო მეტს გასცემ, მით უფრო მეტი ადამიანი გტოვებს და რჩები ღმერთივით მარტო


ისეთი სახლი მინდა გაჩუქო, შენ რომ იცხოვრებ, ისეთი სიტყვა მინდა დავწერო, შენ რომ გაიგებ, ისეთი შუქი მინდა აგინთო, შენ რომ გაგათბოს, ისეთი წყალი მინდა გწყუროდეს, მე რომ მოგიტან, შენ იცხოვრე ჩემთან, მე მოგიტან წყალს.

ისევ დაბრუნდება
ჩვენი გაზაფხული,
ისევ გამოჩნდება გზა;
ისევ გაანათებს სითბო არნახული,
ისევ გალურჯდება ზღვა.
სანამ მე ვცოცხლობ,
სანამ მე ვსუნთქავ
სანამ მე ვგრძნობ.
სანამ მე მიყვარს,
სანამ მე მახსოვს,
სანამ მე გცნობ.
მე მინდა შენი კოცნა,
ერთი კოცნა.