იქნებ მე ამ წვიმაში, გზა რომ დანისლულია,
შენი ნახვა მოვასწრო, შენი კოცნა მოვასწრო.


Приходи...
Ты знаешь как меня найти
Ты помнишь как меня зовут
Мои руки никогда не лгут.



შენ კი მთების იქით იყურები,
მაჯებმორყეული აივნიდან.
თმაში ჩაბნეული სინგურები
ხელის შეხებაზე გაირინდნენ...



ფილტვებზე ობივით მოდებული მეტასტაზები, ჯერ კიდევ არ ნიშნავს სიკვდილს!
ისუნთქე, ჰარი...
მე არ მჯერა ამ ქალაქში დასმული დიაგნოზების.
ისუნთქე, ჰარი...
მე შენ მიყვარხარ!
ისუნთქე...



მე ახლა ავად ვარ, გესმის?!
ავად- უშენობით...
ათასფერ ყვავილებს გესვრის
კარს მომდგარი მარტი.
შენით უძილობას ვნატრობ,
შენ- ძილს უჩემობით...
რითმებს ვამარტივებ,ვატყობ,
გადაღლილი დარდით.



უთქმელი განშორება ჩემთვის არაფერია:
შენ ხომ ზღვაში დაკარგულ მარგალიტის ფასი ხარ.
მიწას ორსულობისგან მთები გამობერვია,
იცი, რა ლამაზი ხარ, იცი, რა ლამაზი ხარ?!



მარტი ახლოა, წვიმაზე ახლო
იებიც ადრე მოვიდნენ, ადრე
დღეს მომენატრე და ჩემში სახლობ
დღეს მომენატრე...



ზოგჯერ (ცაშიც ხდება-
ხოლმე) ბაცდებიან
ვარსკვლავები,
გული სტკივა სულს და
ვერაფერს აღიქვამს
დადებითად...
გაივლის განწყობა.
ჩვენ, რაც მთავარია,
დავასკვენით:

თურმე, შეგვძლებია ხედვა ერთმანეთის თვალებითაც.



მოგონებები ძლივსშესამჩნევ
ხაზებს ტვიფრავენ,
ემსგავსებიან ერთმანეთის
ხელისგულები,
შენ სუნთქავ ჩემი მონატრებით
გაჟღენთილ ჰაერს,
და მარტოობას დროებითაც
ვერ ეგუები.



დრო რისი დროა თუ არ გაგორდა,
და ეს დღეებიც შენს თავს მაცნობენ,
მალე ვიქები შენი საქმრო და,
მალე გახდები ჩემი საცოლე.



და სულში შენ ხარ,
შენ ხარ,
შენ ხარ,
შენ და... არავინ.



ვიცი ისეც უსწრებ დროს,
მოხვედი, მაგრამ მე ვერ გხედავ,
ამ სიმღერით თუ გაგათბობ,
შენ კი კვლავ დამავიწყებ სევდას,
შენ აქ ხარ, შენ აქ ხარ,
შენ აქ ხარ, ჩემთან.
ეს ხალხი ძველ სიმღერებს მთხოვს,
მე კი ჯიუტად ვმღერი ახალს,
მე მხოლოდ შენ სიყვარულს ვგრძნობ,
ყველაზე ღვთაებრივს და მართალს.
შენ აქ ხარ, შენ აქ ხარ,
შენ აქ ხარ ჩემთან.



მოდი, კერაზე ცეცხლი დამინთე,
მომხვიე შენი ცხელი მკლავები,
მერე გახსენი მორცხვი საკინძე
და მაგრძნობინე ზღვა უკვდავება!



მე შენ გიღალატებ ცოლთან,
მაგრამ სიკვდილის წინ თუკი
ბოლო ნატვრის ნება მქონდა
და თუ ავაგლიჯე ლუქი
(შენც ხომ უჩემობა არ გსურს?)
ნატვრის ჩაჟანგებულ კარებს,
კვლავ შენს საპატრონო ამ სულს
შენივ გულის კოვზზე დავლევ!!!



ისევ მარტო დავრჩი,
შენზე ფიქრით ვირთობ თავს,
მე ჩემ ოთახში ვზივარ,
რომელიც ციხის საკანს გავს.
მე ვიცი,რომ შენ მოხვალ,
ვიცი არ დაუთმობ მტერს,
შენ ქანდაკებს ჩემსას
ყოველთვის გადაწმინდავ მტვერს,
მე მჯერა,შენი ნდობის,
მჯერა,რომ შენ მოხვალ დღეს.
და ცივ ლოგინში მომცემ
სიყვრულით დაღლილ ხელს



რა შეიძლება გვაკლდეს
ყოველი დღის ბოლოს,
თუ არა,
ერთი წვეთი სითბო.
ერთი წვეთი სიკეთე,
და ერთი უბრალო სიყვარული.



იქნებ მე ამ წვიმაში, გზა რომ დანისლულია,
შენი ნახვა მოვასწრო, შენი კოცნა მოვასწრო.


Приходи...
Ты знаешь как меня найти
Ты помнишь как меня зовут
Мои руки никогда не лгут.



შენ კი მთების იქით იყურები,
მაჯებმორყეული აივნიდან.
თმაში ჩაბნეული სინგურები
ხელის შეხებაზე გაირინდნენ...



ფილტვებზე ობივით მოდებული მეტასტაზები, ჯერ კიდევ არ ნიშნავს სიკვდილს!
ისუნთქე, ჰარი...
მე არ მჯერა ამ ქალაქში დასმული დიაგნოზების.
ისუნთქე, ჰარი...
მე შენ მიყვარხარ!
ისუნთქე...



მე ახლა ავად ვარ, გესმის?!
ავად- უშენობით...
ათასფერ ყვავილებს გესვრის
კარს მომდგარი მარტი.
შენით უძილობას ვნატრობ,
შენ- ძილს უჩემობით...
რითმებს ვამარტივებ,ვატყობ,
გადაღლილი დარდით.



უთქმელი განშორება ჩემთვის არაფერია:
შენ ხომ ზღვაში დაკარგულ მარგალიტის ფასი ხარ.
მიწას ორსულობისგან მთები გამობერვია,
იცი, რა ლამაზი ხარ, იცი, რა ლამაზი ხარ?!



მარტი ახლოა, წვიმაზე ახლო
იებიც ადრე მოვიდნენ, ადრე
დღეს მომენატრე და ჩემში სახლობ
დღეს მომენატრე...



ზოგჯერ (ცაშიც ხდება-
ხოლმე) ბაცდებიან
ვარსკვლავები,
გული სტკივა სულს და
ვერაფერს აღიქვამს
დადებითად...
გაივლის განწყობა.
ჩვენ, რაც მთავარია,
დავასკვენით:

თურმე, შეგვძლებია ხედვა ერთმანეთის თვალებითაც.



მოგონებები ძლივსშესამჩნევ
ხაზებს ტვიფრავენ,
ემსგავსებიან ერთმანეთის
ხელისგულები,
შენ სუნთქავ ჩემი მონატრებით
გაჟღენთილ ჰაერს,
და მარტოობას დროებითაც
ვერ ეგუები.



დრო რისი დროა თუ არ გაგორდა,
და ეს დღეებიც შენს თავს მაცნობენ,
მალე ვიქები შენი საქმრო და,
მალე გახდები ჩემი საცოლე.



და სულში შენ ხარ,
შენ ხარ,
შენ ხარ,
შენ და... არავინ.



ვიცი ისეც უსწრებ დროს,
მოხვედი, მაგრამ მე ვერ გხედავ,
ამ სიმღერით თუ გაგათბობ,
შენ კი კვლავ დამავიწყებ სევდას,
შენ აქ ხარ, შენ აქ ხარ,
შენ აქ ხარ, ჩემთან.
ეს ხალხი ძველ სიმღერებს მთხოვს,
მე კი ჯიუტად ვმღერი ახალს,
მე მხოლოდ შენ სიყვარულს ვგრძნობ,
ყველაზე ღვთაებრივს და მართალს.
შენ აქ ხარ, შენ აქ ხარ,
შენ აქ ხარ ჩემთან.



მოდი, კერაზე ცეცხლი დამინთე,
მომხვიე შენი ცხელი მკლავები,
მერე გახსენი მორცხვი საკინძე
და მაგრძნობინე ზღვა უკვდავება!



მე შენ გიღალატებ ცოლთან,
მაგრამ სიკვდილის წინ თუკი
ბოლო ნატვრის ნება მქონდა
და თუ ავაგლიჯე ლუქი
(შენც ხომ უჩემობა არ გსურს?)
ნატვრის ჩაჟანგებულ კარებს,
კვლავ შენს საპატრონო ამ სულს
შენივ გულის კოვზზე დავლევ!!!



ისევ მარტო დავრჩი,
შენზე ფიქრით ვირთობ თავს,
მე ჩემ ოთახში ვზივარ,
რომელიც ციხის საკანს გავს.
მე ვიცი,რომ შენ მოხვალ,
ვიცი არ დაუთმობ მტერს,
შენ ქანდაკებს ჩემსას
ყოველთვის გადაწმინდავ მტვერს,
მე მჯერა,შენი ნდობის,
მჯერა,რომ შენ მოხვალ დღეს.
და ცივ ლოგინში მომცემ
სიყვრულით დაღლილ ხელს



რა შეიძლება გვაკლდეს
ყოველი დღის ბოლოს,
თუ არა,
ერთი წვეთი სითბო.
ერთი წვეთი სიკეთე,
და ერთი უბრალო სიყვარული.



მიყვარხარ იცი?! უსაშველოდ ძლიერ მიყვარხარ!!!
თოვლი ხარ თეთრი და ზაფხულის გრილი წვიმა ხარ...
მიყვარხარ იცი?!უსაშველოდ ძლიერ მიყვარხარ!!!



გეტყვი, გპირდები, ძველებურად კვლავ თუ იწვიმებს,
შენი თვალები თუ ჩემ თვალებს ისევ შეხვდება,
ახსოვთ ჩემ თითებს დამიჯერე, ყველა სიცივე,
შენი თითების ახსოვთ ყველა თბილი შეხება.




როგორ მოგეფერო, არ მასწავლო.
ისე ლამაზი ხარ დაწოლილი,
აღარც მინდა ჩემი კოცნის ინსტრუქცია,
რადგან ფიზიკურად ისე ანდამატობ.




სანამ ბეღურები სარჩოს იშოვნიან,
მანამ ფანჯარასთან იქნებ შენ მოხვიდე.
შემომხედო...
მე ხომ ბოლო პოეტი ვარ,
ლექსებს უგულობა ასამარებს.
ახლა შენ მინდიხარ წარსადგენად,
ჩემი პოეზია-დასამალად.



იცი? ეს სულაც არ არის ძნელი -
- ამ ხიდიდან ყოველ შემოდგომით ათასობით ფოთოლი იკლავს თავს...
ერთ დღეს ავკრეფავ შენი ტელეფონის ნომერს
და გეტყვი, რომ მეც ფოთოლი ვარ...
იმასაც გეტყვი, რომ სიყვარული მარადიულია,
რომ ამით სულაც არ მთავრდება იგი...



იცი? ეს სულაც არ არის ძნელი -
- ამ ხიდიდან ყოველ შემოდგომით ათასობით ფოთოლი იკლავს თავს...
ერთ დღეს ავკრეფავ შენი ტელეფონის ნომერს
და გეტყვი, რომ მეც ფოთოლი ვარ...
იმასაც გეტყვი, რომ სიყვარული მარადიულია,
რომ ამით სულაც არ მთავრდება იგი...




ჩვენ, მე და შენ და
გთხოვ ჩამეხუტე
გულის ფიცრამდე.



მოდი, თორემ სისხლი დადის ვარაუდით,
ჰაერს ვეღარ ვხედავ, ისე ჩაიხუთა.
თუნდაც მერე კედლის მხარეს გადაბრუნდი,
თუნდაც გამებუტე,
მოდი,
ჩამეხუტე.




უფრო ცივი არის ამწელს ნოემბერი,
კიდევ გაცივდება წლები მიყოლებით.
მინდა ახლა ისე თბილად მოგეფერო,
თითქოს მომავალ წელს აღარ გეყოლები.



შეხედე, რა მუქად, რა მალე ღამდება…
დადუმდნენ ქუჩები, პარკები, ეზონი…
იწყება ბუხრების, ჩაის და პლედების,
ერთურთის თვალებში ჩახედვის სეზონი.




სუიციდამდე შენს თვალებზე დავიწყებ ლოცვას



სუნთქვა ხარ ჩემი, ჰაერი, სივრცე...
და უშრეტელი სუცოცხლის წყარო,
გიყვარვარ ვიცი, რომ გული იცრე,
მაგრამ მე უფრო, მე უფრო გყვარობ!!!



სიგარეტს უზომოდ ვეტანეთ,
აბოლდა ოთახი ქერთად...
სიკვდილით? არ ვიცი ღმერთმანი,
სიცოცხლით? ვიცხოვრებთ ერთად!



სკამი,
ფოთლები,
შენ და მე -
ორნი.
ჩემი ოცნებისგან,
არც ისე შორია..
დუმილი,
სიმორცხვე,
რაღაც სხვაც,
მგონი.
და სკამს შერჩენილი,
ეს ისტორია../ი.ჭ/




ჩემი მკლავები შენთვის მტკიცე არის სანგარი,
დღისით და ღამით,
ყოველ დილით,
ყოველ დილამდე,
შეჩერდი წამით,
ტკივილებმა თუკი დაგღალეს,
მოდი
და თავი საიმედო სანგარს მიანდე.



ვიცი დაგვათოვს ერთხელ ჭაღარა,
თბილი ხელებით მომეფერები.
მაინც ვიქნები 'შენი პატარა'
გულში ჩაგიკრავ მოგეფერები



მე ახლა ვზივარ მაისის მზით გამთბარ ოთახში,
ვზივარ და ვუყურებ კომპიუტერის ეკრანს,
ვზივარ ისე, როგორც შენს წინ ვიჯექი ჩემს საყვარელ კაფეში,
ვზივარ, ვიღიმები, გისვამ ათას სულელურ შეკითხვას
და ვფიქრობ,
რა მნიშვნელობა აქვს დანარჩენს,
როცა ვარ მე,
ხარ შენ
და ცრემლებივით გამჭვირვალე ჰაერი ჩვენს შორის.



ყოველი ღამე შენი თვალებისფრად მათენდება , ყოველი ქარი შენი სუნთქვასავით დამიდის ყელში, შენებური ღიმილი დამჩემდა.



მერე რა რომ იანვარია და სიცივე ძვლებამდე ატანს...მე მაინც ვთბები შენზე ფიქრებით .მე შენით ვთბები .ჩვენი ,ჩემი და შენი სიყვარულით...



. დროდადრო ჩუმდებოდი , ხელს ნაზად მომკიდებდი და იჯექი გატრუნული , ჩუმდებოდა ირგვლივ ყველაფერი , ისმოდა მხოლოდ სუნთქვა , ჩემი და შენი , ჰარმონიულად შეერთებული და ყველა ჟრუანტელისმომგვრელი




რა უნდა იყოს იმაზე თბილი,
იანვრის მიწურულს,
გვიან ღამით,
ხელთათმანები
საჩუქრად
რომ
გაყინული ხელებით მიგაქვს.



მე მთელი ღამე გიყურებდი როგორ გეძინა...
ჰაერს ხელებში ვიგროვებდი, როგორც მენავე.
თითებით - კითხვით გიყვებოდი,
რასაც ზეპირად
ისეც ამბობენ ეს თვალები , როცა გხედავენ.



I Don't Want To Change You



შენ სიზმარი ხარ საიდანაც გამოფხიზლების არანაირი სურვილი და ძალა არ გამაჩნია



Какими б вы ни были сильными — Не расставайтесь с любимыми!



დღეს
ახალგაზრდა წყვილს ვუყურებდი.
ბიჭმა ხელებზე აკოცა გოგოს
და მოსასხამი შემოახურა.

სხვა არაფერი დამინახავს -
ან რაღა უნდა დამენახა...

ახლა, ამ დროში,
მსგავსი სიყვარული რომ არსებობს
მხოლოს ეს ფაქტიც საკმარისია, რომ
დავიჯერო - არსებობს ვიღაც,
ვინც თავად არის ეს
სიყვარული.

ვინც ჩემსავით,
შეფარვით უმზერს შეყვარებულებს
და ტკბება საკუთარი შემოქმედებით,
როგორც პოეტი, საკუთარი ლექსის კითხვისას. /თ.ნ/



მაქვს აღარაფრის სურვილი
შენი დანახვის გარდა -
ღამე იხრჩობა წყურვილით,
ღამე - წყვდიადის ფარდა.



მე შენ მიყვარხარ და ისე, სხვათაშორის,
ვამბობ, რომ სიკვდილიც ვეღარ დაგვაშორებს.




"ვარ ბავშურად ბუტია და ჯიბრიანი,
შენი სუნთქვა არის ჩემი ატმოსფერო,
და მაშინაც, როცა თვალებს გიბრიალებ,
მინდა გულში ჩაგიკრა და მოგეფერო."



მაქვს ტკივილი უცრემლო და უშობელი
და მექნება სანამ სუნთქვა შემეძლება -
შენ გეძღვნება მთელი ჩემი უშენობა,
მთელი ჩემი უშენობა შენ გეძღვნება.



და მე გიპოვი და კვლავ გავათბობ
ჩემს მიტოვებულ და ობოლ ლოგინს.



“I’ll love you like you’ve never felt the pain.''



შენ კრეფ ყვავილებს - ჩვენი სახლისთვის,
რომელიც არ გვაქვს.

ჩემს თითებზე გაშლილ გვირილებს
შენი ნათელი მზერის სუნი აქვთ.

მე ვერ დაგიწერ იმაზე დიდ ლექსს -
როგორიც სიჩუმეა შენი თმების შრიალში.

შენ ვერ წაიკითხავ იმაზე დიდს ლექსს -
როგორიც ჩემს თვალებზე დაწერილი ვარსკვლავებია.



წყალივით
მწყურია მე შენი თვალები,
სხეულის სიმძიმეს მივათრევ ვერსაით,
შენ იცი, ჩემსავით ვერ შეგიყვარებენ -
ვერც შენ შეიყვარებ ვერავის ჩემსავით!



ბედნიერი ვარ! არ მადარდებს მთელი სამყარო,
მთელი სამყარო წაშლილია როცა გვერდით ხარ
მსურს შენს თვალებში სიხარულის ცრემლი დავთვალო,
ბედნიერი ვარ რადგან ვიცი მარტო ჩემი ხარ.




ეს იყო სულ...
მადლობა ყველას ვინც წაიკითხეთ და იქნებ შეაფასოთ )
P.S მინდოდა რაიმე თბილის 'პოსტი' გამეკეთებინა და საბოლოო ჯამში ეს გამოვიდა... სიყვარულს გისურვებთ ცასავით ნათელს და კოსმოსის სივრცესავით უსასრულოს.