ახლა ღამეა. როგორც წესი, ღამე უფრო მიყვარს ადამიანები.
გუშინ წავიკითხე, თუ თვალებს დახუჭავ, თავს ბალიშზე დადებ და იმ ადამიანზე იფიქრებ - ვინც გენატრება, ძალიან მალე ჩაგეძინება. დილით კი, ჩვეულებრივ, როგორც წესი, ღამეს დაელოდები.





მე არ მესმოდა ადამიანების, რომლებსაც უხდებოდათ ტანსაცმელი. ბაზრობაზე ნაყიდი. ძვირადღირებული ბრენდები. მე მესმოდა მამის, ოჯახის ზრუნვაში გათენებული ღამეების. მე არ მჯეროდა, მშრალი ურთიერთობების. მჯეროდა, ერთადერთი სიცოცხლის რომელიც არ მინდოდა ბოროტებაში დამეხარჯა. არ მჯეროდა ბუფეტში ნაყიდი ლობიანის. მჯეროდა მშიერი კლასელის. 13 წლისას, დედამ მითხრა: შენ ყველა ადამიანს შეაყვარებ თავსო რატო-მეთქი ვკითხე. იმიტომ, რომ შენ ხარ ძალიან თბილი ადამიანიო. დედაა ხო გესმით... ძალიან მესიამოვნა ეს სიტყვები. სწორედ ამიტო მახსოვს დღემდე. ეს სულ რამდენიმე წინადადებაა, ჩემს თავზე. ამ ყველაფრით, ცუდადაც უსარგებლიათ. ახლა კი საკუთარი თავის სიმართლე და საკუთარი სისუფთავე მაქვს. არ მჯერა, რომ არავის ვახსენდები. მჯერა, ჩემს მიერ გაცემული ყველა სიტყვის. მჯერა, ვიღავ გაიხსენებს, როგორ შევუქე ძვირადღირებული ტანსაცმელი სინამდვილეში, საერთოდ არ მომწონდა.





იმ ფურცელზე, სადაც ჩვენზე ეწერა, სულ სულ თავიდან, ყველა ფიქრითა და ემოციით, პატარა გოგონას მივეცი. უკან სახლი დახატა, კუთხეში ყვითელი მზე. ყოველთვის, მხოლოდ ფურცლის ერთ მხარეზე ვწერ. მეორე მხარეზე, პატარა ბავშვები ხატავენ ბედნიერებას.





მე მიმატოვეს. და ჩემი თავი კი არა, ის ადამიანი შემეცოდა, ვინც ჩემგან წავიდა. არა იმიტომ, რომ მე მაგარი ვინმე ვიყავი, უბრალოდ, ისე მარტივია - დასაწერადაც აღარ ღირს. ამ წინადადებასაც, ღიმილით დავასრულებ.





უნდა არსებობდეს მოწყენილ ადამიანთა თავშესაფარი. მივიდოდი, შევეფარებოდი.





ერთ ადამიანს გააცნობდი სხვა მეგობრებს და ისინი აწყობდნენ ურთიერთობას - შენს გარეშე. საბოლოოდ, შენ რჩებოდი წაგებული.
ეს არ იყო დამარცხება, უფრო უსამართლობა.





არადა, გინდა შეგიყვარდეს ვინმე, შეგიყვარდება და ისეთი გამოდგება, მოგინდება საერთოდ არ გიყვარდეს.
არადა, არ გინდა მარტოობა, მაგრამ გირჩევნია





სიყვარული არ ვიცი, რა ფერია... მაგრამ ხანდახან, ძალიან მინდა, ვინმე ჩემთვის მნიშვნელოვანი იყოს და მისთვისაც ვიყო მნიშვნელოვანი. ვინმესთვის ხო შეიძლება, უბრალოდ, მნიშნველოვანი რომ იყო გარდა მშობლისა. და ვილაპარაკოთ სისულელეებზე, ველაპარაკოთ ერთმანეთს. ხანდახან, მომინდება ხოლმე. პატარაობაში, გვირილას ავიღებდი და დავიწყებდი წვალებას: ვუყვარვარ, არ ვუყვარვარ, ვუყვარვარ, არ უყვარვარ...
ხანდახან გვჭიდება ადამიანებს, რაღაც გამოგონილი.
ახლა ამ ნაწერს ვწერ, და მთელი გულით მჯერა, რომ გამოგადგება.





როგორი სიტყვაა - მენატრება. დაახლოებით, ისეთი როგორიც ”მშია” და თუ არ დანაყრდი, ალბათ, დამთავრდები. ჰოდა, დავამთავროთ ეს ”მენატრები”, და მოდი.





ლუკა კუხიანიძე.