რა უცნაურია,როდესაც შენივე აზრი,რომელიც სწორად მიგაჩნია ჯერ დაიმსხვრევა, შემდეგ მტვრად იქცევა ,ერთი ნიავის შემდეგ კი მიმოიფანტება სადღაც შორს სადაც სიცარიელის მეტი არაფერია,სადაც არაფერს ფასი აღარ აქვს.ეს ჰომ ჩვენი სამყაროა, გარემო სადაც ვცხოვრობთ სადაც, ხალხს ფასეულობები არ გააჩნიათ...სადაც ყველა ერთნაირია და გეშინია ვინმე ზედმეტად დაუახლოვდე ზედმეტად გაუზიარო ის რაც მხოლოდ შენია და შენ გეკუთვნის...იქნებ ამიტომ ვფანტავ ადამიანებს,რომლებიც მეგობრებ ად მიმაჩნდა.ბოლომდე გვჯერა ადამიანების მაგრამ ეს რწმენა უფრო და უფრო გვიცრუებს იმედებს და მაინც ჩემი იმედები ბოლოს კვდება ალბათ ჯერ კიდევ მჯერა რომ რამე შეიძლება შეიცვალოს მაგრამ დრო გადის, და დღითი დღე ჩემი ნდობა იკარგება ყველაზე მეტად იმ ადამიანებისგან გვწყინს ვინც ჩვენს ცხოვრებაში მოქმედებს,მაგრამ მათი ქმედებები დღითი დღე, დრო და დრო ნდობას კარგავენ და ჩვენ მხოლოდ და მხოლოდ ჩვენი თავი გვრჩება...შავთეთრი სურათი ქალიების გამოსახულებით