მე, მეგობარი მომიკვდა!
მე მეგობარი მომიკვდა. ყველაფერს აქვს ვადა, თურმე ადამიანებსაც. მე მეგობარი მომიკვდა რადგან მის სულში არსებული მეგობრობის ვადა ამოიწურა.
სიკვდილიდან პირველი დღე: ეს იყო უბრალოდ სიკვდილის ტოლფასი ჩემთვის. ვგრძნობდი რომ ჩემს სხეულში არსებული ცისარტყელა რომელიც ფერთა გამას ქმნიდა და პოზიტივის მზე იყო დასუსტდა.
სიკვდილიდან მეორე დღე: დღის განმავლიბაში ჩემი გულიანი კისკისი აღარ ესმოდა მზეს. თუმცა ღამის შავ ღრუბლებში მოტივტივე მთვარე ხედავდა ჩემ გულწრფელ ცრემლებს.
სიკვდილიდან მესამე დღე: ჩემში არსებული ცისარტყელა სრულმა ბნელეთმა მოიცვა. დღეები ჩვეულ რუტინულ რიტმს დაუბრუნდა, აღარ იყო ჩემს ირგვლივ ის ღიმილი რომელიც მთელი დღე მასხივოსნებდა.
სიკვდილიდან რამოდენიმე თვის შემდეგ: ჩემმა გულმა მუშაობა განაგრძო, გაზაფხულივით აყვავდა ჩემი სული, თუმცა მარტივით ცვალებადი გავხდი. ჩემს გულში არსებული ცეცხლი რომელიც სწრაფად, მეტასტაზებივით ვრცელდებოდა ჩემს ორგანიზმში და მწვავდა, ნელ-ნელა ჩაქვრა.იქ სადღაც ჩემს გულში მივიწყებულთა სახელებში დაიდო ბინა თუმცა გულიდან არ წასულა.
მე არ დავიწყებ ჩვენს მეგობრიბაზე ღაღადებას რადგან ეს ყველასთვის ნათელი და თვალშისაცემი იყო. ყველამ იცოდა: ვინ? რა? როგორ? რანაირად? და რატომ?... ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარდა... სად გაქრა სიყვარული? აკი სიყვარული თავად ღმერთიაო? ღმერთი ხომ არსად წასულ? ანუ კვლავ იმედგაცრუება... კვლავ ცრემლი ყველაფრის მთქმელი...
მე მეგობარი მომიკვდა... მე მეგობარი გარდამეცვალა...ჩემმა მეგობარმა ფერი იცვალა... ჩემმა მეგიბარმა ჩემი გზიდან გადაუხვია... მე სულის ნაწილი დავკარგე, ისეთივე მნიშვნელოვანო როგორიც დედამიწისთვისაა ღერძი.
მე სიყვარული მიმიკვდა.მე, მეგობარი მომიკვდა!