ფანჯარასთან მოშორებით ვდგავარ და ვუყურებ თუ როგორ გაშავდა ყველაფერი..
თითქოს შავმა ჩაყლაპა დედამიწაზე არსებული ყველა ნათელი ფერი..
თითქოს აქაოდა სიცოცხლე მთავრდებაო..
შავდება ყველაფერი..
გაიცრიცა დღეები, ზანტად მიედინება..
თითქოს რაც შენს გულში ხდება მას ამინდი იზიარებს..
ალბათ იგრძნობ რა ხდება ახლა შენს გულში, ჰო შენი გული იფანტება მსგავსად შემოდგომის ხესავით..
ცა ჩამოიქცა, ტირის ღრუბლები..
ამ დღის უხეში სიო თბილად გეფინება და შენს სხეულში მაინც გიჟურ ალებს იწვევს..
ისე გედება ეს ნიავი სხეულზე თითქოს სადაცაა ყელში გწვდება და გაგგუდავსო..
ამინდები ადამიანის ხასიათს წააგავს..
და თითქოს ახლა ამ ამინდმა ჩემში გიღვიძა ან სულაც პირიქით მე გავიღვიძე მასში, არ ვიცი..
და მაინც ეს ნიავი არ მაძლევს საშუალებას თვალები ფართოდ გავახილო..
ჩემი მოშიშვლებული მხრები დაუჭერია და არ მაძლევს საშუალებას გაქცევის..
მინდა დავუსხლტე გავექცე თუმცა საოცრად ძლიერია ამ გაცრეცილი დღეების ნიავი..
ქარების მძიმე ხმაურის მუსიკა გულში მწვდება და მის მელოდიაზე მაცეკვებს..
და მაინც იცით რა სასიამოვნოა?
"რაც არ გკლავს, გაძლიერებს" ეს მელოდია იმდენად სულში მწვდება, რომ მისი ყველა ნოტი ჩემს ობლად დარჩენილ სხეულში ცეკვავს..
და ისევდაისევ ქარი, სიცივე, ყინვა..
ჩემი ამინდია.. არ მაძლევს საშუალებას მისგან გავიქცე..
დავდგები ფანჯარასთან მოშორებით და წვიმაში მოცეკვავე ჩემს თავს ვუყურებ..
ჩემს თავს ვუყურებ, რომელიც ატმის გაშიშვლებულ ხეს ეცეკვება..
ვგრძნობ როგორ სიამოვნებს ეს და სულაც არ აღელვებს ის, რომ თავზე ცა ექცევა..
ვხედავ როგორ მიყავთ ქარებს ის ცაში, ისე ლამაზად მიყავთ, ისე მოხდენილად და ისე სასიმოვნად, თითქოს ჩემი თავის მშურს..
ის ისე ჰაეროვნად მიფრინავს ღრუბლებისკან, ალბათ თვითონაც ღრუბელია..
ძალიან მალე ის ცას უერთდება, და უცბად ამინდი იღვიძებს..
თუ სრულყოფილი და გასაოცარი ხარ ყველგან ყველაფერს გაასრულყოფილებ და გასაოცარს გახდი..
გაცრეცილი დღეები ცხოვრების ნაწილია ასეა ასე...