დამტოვე ამ უცხო, ბოდვიან ქალაქში,
შენზე მოჯაჭვული გრძნობების ხუნდებით
და ბევრჯერ გარეცხილ ფერად ნაჭერივით,
ვგრძნობ, რომ ვიცრიცები, საოცრად ვხუნდები...








სიშორე...
პანელზე გამოსულ ქალივით გულში ჩაგიხუტებს,
ნაბიჯებს აგირევს...
მე ისევ შორსა ვარ...
დამშრალი ტუჩებით თუ არ დამეწაფე,
ჩემს თავს სხვა დაგილევს.











ზეცას შეაწმინდა უცნობმა მხატვარმა
ვარდისფერ გუაშში დასვრილი თითები,
ჩემი მარტოობის გრძელ წინადადებას,
როგორც ლოგიკური წერტილი, სჭირდები.