ეს ჩვენი სახლია,რომ შემოხვალ სითბოს იგრძნობ.აქაურობა ძველ მუზეუმს ჰგავს ახალ ექსპონანტებს რომ დააწყობ.დილით აქ ყავის სურნელი ტრიალებს,საღამოთ კი შეკვეთილი ჰამბურგერების ან პიცის.ყოველი დღე ღიმილით იწყებოდა და ღიმილითვე მთავრდებოდა.
გუშინ კი კარი დახურა და წავიდა.მისი ყველა ჯინსი,მაისური და კედები ჩაყარა და წავიდა.უცნაური გოგოა-ერთი კაბაც კი არ აქვს.ფანჯარასთან ვდგვარ და არ ვიცი მერამდენე ღერია ეს ფანჯრიდან რომ მირბის.რა იყო ეს ურთიერთობა?სპექტაკლი,სადაც ერთერთი მსახიობს მეორე მართლა შეუყვარდა.შემიყვარდა ჯინსების გოგო.ვუთხარი დარჩითქო,მაგრამ კარი მაინც მიიხურა და წავიდა.ვუსმენ სიმშვიდეს,ვღელავ როგორც ზღვა,ჩვენი სახლი დაცარიელდა.მისი ღიმილი-ყველაფრის აზრი.მისი თვალები-ფოთლების ცვენა.კარგად მახსოვს ყოვილი მიხრამოხრა,ცრემლები,ღიმილი,ყვირილი,ჩახუტება და ყველაფერი ყველაფერი.ლოყებზე ცრემლები ჩამომდის,ჩემი შემოდგომა წავიდა.
ვინ არის და ოკიანეა,უკიდეგანო და ღმა ოკეანეა,ჩაიძირები და მისგან ვერ ამოხვალ და მეც ვიძირები მასში.
ვუთხარი დარჩითქო და წავიდა,თქვა რომ აუცილებელი იყო.მე არ მჯერა სიტყვების,მჯერა თვალების რომლებიც დარჩენას ლამობდა.
ყავას ვადგამ,მაგრამ ეს ყავა კი არა ნაგავია.სანამ ონკანში ჩავდებ,ქვევით მეღვრება.ყველაფერი არეულია სახლიც და მეც.სახლიც და მეც ერთნი ვართ და ჯინსის გოგო გვჭირდება.მუქ თაფლისფერ თვალებზე გრძნობები,შავი წყვდიადით იცვლება.სპექტაკლი მთავრდება და შეყვარებული მსახიობი სცენაზე დგას,მარტოა.
ნელნელა ვიკარგები მის ტალღებში.მოიცა ვყვირი და ვხვდები რომ მარტო ვარ.
მაგიდაზე ჩამეძინა,თვალი გავახილე და ისევ მარტო ვარ,არეული და დაკარგული.


"არავის უყვარდი ისეთი მონური ერთგულებით, ისეთი გატაცებით, როგორც იმ მხდალ არსებას, მაშინ მე რომ ვიყავი და როგორიც შენთვის სამუდამოდ დავრჩი, ვინაიდან ამქვეყნად განა რამე შეედრება ჩრდილში მიყუჟული ბავშვის იდუმალ, გამოუცნობ სიყვარულს."