' ტრიუმფალური თაღი' / ერიხ მარია რემარკი
...
"რავიკმა თვალი შეავლო მის კეფას, მხრებს. რა უნდა მისცეს ერთმა ადამიანმა მეორეს ერთი წვეთი სითბოს გარდა და რა უნდა იყოს ამაზე დიდი?
ქალიც შესცქეროდა რავიკს. დაძაბულობა გაქრა. რაღაც სივრცე გადაიშალა. მოეჩვენა, თითქოს ღამე სხვა პლანეტაზე გაატარა და დედამიწაზე დაბრუნდა. მერე ყველაფერი გაუბრალოვდა – დილა, ქალი... საფიქრებელიც აღარაფერი ჰქონდა.
– მოდი ჩემთან, – უთხრა.
ქალი გარინდებული მიაშტერდა.
– მოდი – მეთქი, – მოუთმენლად გაუმეორა."