წლები გავიდა, ჩვენ კი ისევ იქ და ისეთად დავრჩით სახეზე შეყინული ცრემლის ამარა, ვერა დააკლო დღეღამის ცვლამ ამ „ერთად ყოფნას“ თუმცა კი „ერთნი“ ღრმა თეზისად შეაკვდა გრძნობას.
გჯეროდეს ფიცის და არა სიტყვის! გჯეროდეს ჩემი და არა სხვისი! სხვისი ხარ ვიცი, მაგრამ მიყვარხარ! მჯერა შენი რომ ისევ გიყვარვარ! ნეტავ, გჯეროდეს ჩემი და ღმერთის!
