აგონია

ისევ ღამღამობით მდევნი შუქი არსად ჩანს, გითიშავ და მაინც მირთავ განთიადზე ჩატს, აღარ მძინავს ღამღამობით დავემგვანე გიჟს, ამ სამყაროს უშენოდ სულ რაღაც რატომ სჭირს?!

სულის აგონია

ყელში ბურთივით მაქვს ბოღმა გაჩხერილი სული ისე ყვირის ხმაც კი ჩაეხლიჩა... ირგვლივ სამყაროა ისე სახეცვლილი მარტო მე კი არა მგონი ღმერთიც შეიშალა...

ქალის აგონია

დაღონებული და მარად სუსტი, სარკესთან ფიქრობ, როგორც დიანა. დღესაც შორეულ მეგობარს უცდი, მაგრამ მან მოსვლა დაიგვიანა.