თანამგზავრი

დღეიდან ფიქრებში ოცნებებს ვხოცავ და ცას ვუყურებ ვარსკვლავებით ყელამდე სავსეს , თან ნელნელა ივსება მოთმინების უძირო ბოცა და თკივილს ისევ დარდი შეავსებს , გარეთ სუსხია , ყინვა მინებზე ნახატებს ხატავს , პორტრეტებს ,ალბათ ათასჯერ ყინვით დახათულს ,

ტკივილი-ჩემი თანამგზავრი

ჩემს დაბადების დღეზე დაგკარგე უკვე,მის მერე შევეგუე უშენობას...-არ მაპატიებ?-არასდროს!და აი ისიც,ნანატრი ცრემლი...მივხვდი ეტკინა,ძალიან ეტკინა...მეც ეს მინდოდა,ჩემსავით მინდოდა სტკენოდა. მივხვდი,მართლა წავიდოდა,მაგრამ ამისთვის მზად ვიყავი,