ასეთი ბედი აქვთ მგონია პოეტებს

ნახატი ცხოვრების, ალისფერ ფერებით,ამ სურათს მგონია ვერავინ გაიგებს...ღრუბლებში დავფრინავ და მზეს ვეფერები,და მერე მარტი ვარ... და იებს ვარიგებ. ადრე გაზაფხული ელავენ თვალებში,მზის სხივებს მიწამდე ჩამოაქვთ

ქვეყანა პოეტებს კლავს!

ქვეყანა პოეტებს კლავს, ქვეყანა პოეტებს აგიჟებს თან ავადმყოფობას ჰგავს, რადგან ემსგავსება საგიჟეთს. და ცხოვრება ზღაპარს თხზავს, ვირწმუნოთ ჩვენივე ქმნილების

პოეტებს თვითმკვლელობა ეპატიებათ!

მე პოეტის ცოლი ვარ, ის - სევდიანი გოგონას ქმარი. ჩვენ სამი შვილი გვყავს: სიგიჟე, მარტოობა და სიჩუმე. როდესაც ჩემი ქმარი უხმოდ მაკოცებს თითებზე, მერე ოთახში იკეტება, მტვრიან იატაკზე გულაღმა წამოწვება და ლურჯ ჭერს უყურებს. მე ამ დროს უბრალოდ ვდგავარ