ძველი როიალი
წვიმა ატეხავს მიტოვებულ კლავიშზე წკაპუნს, დაეფინება თეთრ როიალს ფოთლები ქარში, სიცარიელეც წაიცეკვებს ბებერ ნოტებთან და გაიბნევა მოგონების მუსიკად ცაში.ღამე, როიალი,პაწაწინა
ღამე, როიალი,პაწაწინა,წლებმა ჩაიარა უზეიმოდ,ფიქრი, ფოთლები და რამ მაწყინა,სიტყვებს ვიმეორებ უხეიროდ.ისევ ჭაღარები ამ ასაკში,ხასიათი არასამეჯლისო, მე ვარ სიყვარულის ავაზაკი,ანუ მიგდებული ამეთვისტო.ღამე, როიალი,პაწაწინა
მზერას ვერასოდეს გავიცივებ, თუნდაც აღარასდროს არ მეღირსო, გავძლებ უშენოდ და გავიღიმებ, თუმცა არა არა ... ვაფერისტობ.შავი როიალი-ზამთრის სონატა
წავიდა..ბოლოს მაინც წავიდა როგორც მაშინ..მოღრუბლულ ცაზე განათდა მაგრამ ეს მეხი არ იყო..ეს ის იყო..მისი ნათება იყო..მანქანის ფანჯრიდან ვუყურებდი სინათლეს რომელსაც თან გავატანე 5წლის წინ დაწყებული ტკივილი და სიყვარული..ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
გჯერათ ბიჭის და გოგოს მეგობრობის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.