სულს დავლევ, შენს წინ ქალო

და თუ არაგვს,შამაქნეულს მათრახივით,შამავჰყვები…ე, მანდ არსად დამემალო.შავღმუილებ,მონატრებას მგლისფერ ქარაფს,ყვავილების თაიგულით,მოვალ ქალო. შევღაღადებ,მთებს მზისაკენ ხელაპყრობილთ.ნისლს ხევებში,

ქალო....

შეგადარებ შენ ავაზას ,მშვენიერს და ცოტა საშიშს მკაწრავს, მაგრამ მე ეს მხეცი მინდა მყავდეს ახლოს, სახლში! თუკი კბენას მოეშვები და არ მოვკვდი მე შენს ხელში, დილით, შიშველს, თმებს დაგვარცხნი და გაკოცებ კისერ -ყელში! გკონცი, გკოცნი, გკოცნი, გკოცნი,

თორნიკე ნაროზაული - ქალო

რახელ გაწვიმ-გაავდარდა გაზაფხული, ჩემი გულის ამინდივით დარდიანობს, ეგ ტუჩები ყინვისაგან დაზაფრული, ქალავ როსღა გამაჩნდების სამზიანოს? კარგი ქალო, ნუ ხარ ასე უკარება, მერე რა რო ხევსური ხარ და მთის შვილი,