ჯარისკაცი ვარ, მე, ჩემო, უფლის...

ჯარისკაცი ვარ მე, ჩემო, უფლის, უნდა ვიბრძოლო როცაა ომი, მამას საყვედურს არავინ უთვლის, და მით უმეტეს არ უთვლის ლომი... მე ხომ მეფე ვარ ბოეტიისა, და რომც არ ეყოს ღამეს საცინლად, ლუღამი ვიყო პოეზიისა, ბოლოწერტილად ბედმა დასძინა...

ჩემი ჯარისკაცი

მზიანი დილა გათენდა, გაზაფულის სურნელს გაებრუებინა გარემო. ჩიტები ხმაურით იკლებდნენ კარ-მიდამოს. რა უნდა მომხდარიყო ისეთი ამ მშვენიერ დილას, რომ კაცის განწყობა გაეფუჭებინა.