დილით რვა ხდებოდა რომ გამეღვიძა, სიცხე უკვე იგრძნობოდა თანაც საგრძნობლად. ავდექი და პირდაპირ აბაზანაში შევედი. შხაპი ძალიან მესიამოვნა, საშხაპედან გამოსული თმის გაშრობას შევუდექი, ჩემი ხვეული თმა ნერვებს მიშლიდა უკვე, შეძლებისდაგვარად დავივარცხნე და ოთახში გავედი რომ ტანსაცმელი ჩამეცვა, თეთრი ტოპი და ჯინსის შორტი ჩავიცვი ფეხზეკი კონვერსები მოვირგე. ბარგს ხელი დავავლე და ქვევით ჩავიტანე. მისაღებში დედა დამხვდა.
- დეე მე მზადვარ, შეგიძლია მძღოლს უთხრა რომ მოემზადოს?
-კი მარიამ მაგრამ ისაუზმე რა.
- კარგი ხო.
სამზარეულოში შევედი და მაცივრიდან სალათი გამოვიღე, გემრიელადაც ვისაუზმე და დედასთან დავბბრუნდი.
-დედუ მე ვისაუზმე.
-კარგი მარიამ ბატონი ანზორიც მზადაა.
-უი დე გასაღები.
-ჰო მოგცემ დამელოდე.
ოთახში ავიდა და იქედან მალევე დაბრუნდა.
-აჰაა აიღე.
დედას დავემშვიდობე და მანქანაში ჩავჯექი.
-ბიძია ანზორ შეგიძილია ლილუსთან გამატარო ვერაზე?
-რაპრობლემაა საყვარელო.
ყურსასმენები გავიკეთე და ფანჯარას თავი მივადე.
მალევე ვერაზე ლილუს კორპუსთან ვიდექით, მალევე ლილუ დავლანდე სადარბაზოსთან.
- მარუუ მოდი მომეხმარე რაა.
-მოდი მოდი.
ჩანთა ბიძია ანზორმა გამოგვართვა და საბარგულში ჩადო. გზაში ცოტა წავუძინე,ბავშვობიდან ვერ ვიტან მგზავრობას. გამოღვიძებულს მანქანაში უამრავი სასუსნაო და საჭმელი დამხვდა.
-ლილუ შენ იყიდეე?
-მე ვიყიდე მარიამ დედაშენმა დამაბარა.
პასუხი ანზორმა გამცა.
-დიდი მადლობა.
*ლილე*
როგორ იქნა, დამღლელი 6 საათის შემდეგ ჩავაღწიეთ. მაგრამ ახლა მარიამის გაღვიძება მიწევდა რაც ძალიან არ მინდოდა.
-მარიაააამ. რაცშეიძლება ხმას ვუწევ და დაქალს მხარზე ვურტყამ.
-მარიამ, ადექი ჩამოვედით.
-აუ ლიი, ცოტა ხანიც რაა.
-გოგო ნორმალური ხარრ? რა ცოტახანი ადექი ჩამოვედით.
როგორც იქნა გამოფხიზლდა და სახში შევედით.
ბატონ ანზორს უკვე შეტანილი ქონდა ბარგი.
*მარიამი*
-ლი ძალიან დაღლილი ვარ და დავიძინოთ რაა.
-ცოტახანიც მოიცა.
- რაცოტახანი უჰჰ, მე წავედი.
ვუთხარი და კიბეებზე ავირბინე, ოთახში შევედი და ჩემი პიჟამა ჩავიცვი.
შუაღამე იქნებოდა ოთახში ვიღაცის შემოსვლა რო გავიგე მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია.
-ლილუ.
ხმას არავინ მცემდა.
-ლილე წყალი მინდა , წამომყევი რაა.
პასუხის ღირსადაც არ მთვლის ხო? გაბრაზებული გადავბრუნდი მაგრამ ლილეს მაგივრად ჩემ საწოლში ბიჭის სილუეტი დავლანდე.
-არაა აშკარად სანდრო არაა.
- არააქ ქერა თმა.
-კარგი დამშვიდდი მარიამ. დ.ა.მ.შ.ვ.ი.დ.დ.ი
ჩემთავს ვამხნევებდი, როცა სიცილის ხმა გავიგე, შეშინებული შუქის ჩამრთველს ვეცი.
-ლაზარეეეე. გახარებულმა წამოვიყვიე და ბიძაშვილს მაგრად მოვეხვიე.
-ჩემი ქაჯიი.
- როგორ მომნატრებიხარ.
-მეც ძალიან მომენატრე.
-მოიცა აქ რა გინდა.
-ნუგავიწყდებარო ბებიამ ესსახლი ყველას დაგვიტოვა, და მეც ჩემი ძმაკაცები ჩამოვიყვანე რავიცოდი აქთუ იყავი.
მითხრა და სიცილიც გულზე მიმიხუტა.
მალევე ისევ ჩამეძინა.


აბაა როგორია? ვეცადე ცოტა გამეზარდა.
იმედია მოგეწონებათ ❤
სიყვარულით მარიამი.
ცისფერთვალება