რას გრძნობს ადამიანი,როცა იაზრებს,რომ მისი ცხოვრების მნიშვნელოვანი იმედი ხელიდან ეცლება?....ქრება ისე,რომ მისით ცხოვრებას ვერც კი ახერხებს.რამდენად მტკივნეულია,ჯერ არ განცდილი სიამოვნების დაკარგვა?ან იმ ოცნებების დამსხვრევა,რომლითაც ცხოვრობდი?მტკივნეულია,თუ არა იმის გააზრება,რომ ის რის გამოც გაძლიერდი უეცრად გაქრა?დაგტოვა ისე,რომ მასთან შეხების,მისი შეგრძნების ბედნიერება არ გღირსებია?და როგორია,როცა იაზრებ,რომ ამაში შენი საყვარელი ადამიანია დამნაშავე?
ის რაც პირველად დაინახა,წყვდიდი იყო.დამძიმებული ქუთუთოები ძლივსძლივობით დააშორა ერთმანეთს.წამლების აუტანელი სურნელი ცხვირში უღიტინებდა,თუმცა ეს ყველაზე ნაკლებად აწუხებდა იმ მომენტში.სავარძელთან მდგომ კაცს თვალი შეავლო...მისი გაფითრებული ტუჩები ყველაფერზე მეტყველებდა.აშკარა იყო,მის გამო ნერვიულობდა,სხვა შემთხვევაში,ეს ძალიან სიამოვნებდა,მაგრამ ახლა ამაზეც ვერ ფიქრობდა.გამშრალი ტუჩები ერთმანეთს დააშორა და რამდენიმე ბგერა წარმოთქვა,რომელიც ტკივილისგან გამოწვეულ ოხვრას უფრო ჰგავდა.მამაკაცი იმ წამსვე მასთან გაჩნდა,მისი ხელი საკუთარში მოიქცია და გაყინული ტუჩები შეახო.იმ წამს თითქოს თვალები გაუბრწყინდა,საყვარელი ქალების თაფლისფერების დანახვისას,მიუხედავად იმისა,რომ ეს უკანასკნელი ისე არ ელავდა,როგორც ყოველთვის.ისევ სცადა სიტყვის წარმოთქმა,ამჯერად გამოუვიდა კიდეც.
-ე...ექი..მი!
-დამშვიდდი...ახლა არაფერზე იფიქრო...ექიმი მალე შემოვა და გვეტყვის რა დაგემართა!-ნერვიულობის ნოტები გარეოდა ხმაში...თითქოს იცოდა,ექიმის სიტყვები გაანადგურებდა.ხვდებოდა,მაგრამ დაჯერება არ უნდოდა.
-ე..ექ...
-ჩშშ!თავს ნუ იღლი კარგი?-ისევ აკოცა ხელზე,სახიდან თმა გადაუწია.მძიმედ ოხრავდა ქალი...თითქოს ფიზიკური ტკივილის მიღმა,რაღაც გაცილებით მტანჯველი იმალებოდა.მისი თვალიდან წამოსული ცრემლი კი,ბოლოს უღებდა მამაკაცს.
-ქალბატონო ანანო!-ოთახში მაღალი ჭაღარა შერეული კაცი შევიდა-ვხედავ გონზე მოსულხართ!
-ექიმო...რა...მოხდა?-ძლივსძლივობით ამოიჩურჩულა და აცრემლებული თვალები მიაპყრო თეთრ ხალათიან კაცს...იმ წამს მისგან მხოლოდ იმის გაგება სურდა,რომ ყველაფერი რიგზე იყო.
-ვწუხვარ,რომ ასეთ მდგომარეობაში მიწევს ამ ყველაფრის თქმა...სამწუხაროდ,ბავშვი დაკარგეთ!-ქალმა ძლიერად დააჭირა თვალები ერთმანეთს და სიმწრის ყვირილი აღმოხდა,კაცს კი რომელსაც მისი ხელი ეჭირა,სახეზე ჯერ გაოცება,მერე კი ტკივილი აღებეჭდა.
-უკაცრავად რა...რა...თქვით?-ყელზე არსებული არტერია ისე მკვეთრად ეტყობოდა,იფიქრებდით სადაცაა გასკდება და აქაურობას სისხლით მოთხვრისო-რომელი...რომელი ბავშვი?!
-თქვენი მეუღლე...სამი თვის ფეხმძიმე იყო...როგორც ჩანს ძლიერი სტრესი გადაიტანა,ბავშვმა კი ვერ გაუძლო!-მომენტალურად დაკარგა ფერი...ნერვიულობის გამო გაფითრებულმა ტუჩებმა თითქოს მოლურჯო შეფერილობა მიიღო.რომ შეგეხედათ,იფიქრებდით წაიქცევაო-ბატონო ალექსანდრე კარაგდ ხართ?-ექიმი მიუახლოვდა და ჩამოჯდომა აიძულა.თვალები სისხლისფერი გაუხდა...ისე გამოიყურებოდა,თითქოს მასში არსებული ყველა ძვალი დაამსხვრიეს.
-კარგად ვარ!-კბილები ერთმანეთს ძლიერად დააჭირა-თუ შეიძლება...ჩემს ცოლთან მარტო დამტოვეთ!-ექიმი იმ წამსვე გავიდა.თავად კი ჭერს მიშტერებულ ქალს უყურებდა,ცრემლები გაუჩერებლად რომ სცვიოდა და მუცელზე ხელებს ისე ისვამდა თითქოს მისივე ნაყოფს დარჩენას ევედრებოდა.ხმას ვერ იღებდა...პირველი შოკი ბავშვის არსებობა აღმოჩნდა...ამას კი ისიც დაემატა,რომ ისიც ვერ მოასწრო გაეგო თუ რამხელა ბედნიერება ეწვია,საკუთარ სისხლსა და ხორცს გლოვობდა...ჯერ არ დაბადებულ პატარას.ცოლის რეაქციიდან გამომდინარე მიხვდა,რომ ანანომ იცოდა ბავშვის არსებობის შესახებ...მაგრამ მისთვის არაფერი უთქვამს.ეს კიდევ ერთი დარტყმა გამოდგა და ახლა ნამდვილად ისე გრძნობდა თავს,თითქოს შუაგულ ტყეში სველ მიწაზე ეგდო,ყველაფერს გრძნობდა,განიცდიდა თუმცა ვერაფერს აკეთებდა...თითქოს რაღაც ხორცს აძიძგნიდა,თვითონ კი თავს ვერ შველოდა.ვერ მიხვდა რატომ დაუმალა სიმართლე,მაგრამ ახლა ამის განხილვის თავი არც ერთს ჰქონდა.
ქალის თვალები განუსაზღვრელ ტკივილს ასხივებდა.კანკალებდა...არ უნდოდა დაეჯერებინა,რომ დაკარგა...მისი ცხოვრების მთავარი მიზანი დაკარგა.თავს არწმუნებდა,რომ ეს ცუდი,ძალიან ცუდი სიზმარი იყო,რომ სიცივე რომელიც მთელს სხეულს მოსდებოდა,მხოლოდ გარედან შემოსული სუსხიანი ქარის ბრალი იყო...რომ ეს არ მომხდარა,რომ მაღვიძარა დარეკავს და ამ ყველაფრისგან განთავისუფლდება...რომ ისევ იმ ადგილას დაბრუნდება სადაც ბოლოს გაჩერდა,მაგრამ არც მაღვიძარა რეკავდა და არც ეს კოშმარი მთავრდებოდა.ტკივილი და ის სიცივე,რომელსაც არა მარტო სხეული არამედ სულიც განიცდიდა არ ქრებოდა.ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თითქოს სისხლი გაუყინეს...გარშემო არსებული კედლები ახრჩობდა.ზეწარს მტკივნეულად მოუჭირა თითები და კიდევ ერთხელ დაიყვირა.ოთახში შემოვარდნილი ექთანი მის დამშვიდებას შეეცადა,თუმცა ვერ მშვიდდებოდა.ბოლოს იმდენად ძლიერად მოუჭირა ხელი,რომ ზეწარმა ვეღარ გაუძლო და ახლა კანში იგრძნო ტკივილი...მაინც არ შეუშვია ხელი...ბოლოს კი როცა კანიდან გადმომავალი ბლანტი სითხე და გაუსაძლისი ტკივილი იგრძნო,უკვე დამამშვიდებელი ჰქონდა შეყვანილი და ერთიანად მოითენთა.
სამმა დღემ ისე გავლო სიტყვაც კი არ დასცდენიათ,არც ერთს.ანანო ამჯერად უკვე მშვიდად შეჰყურებდა საავადმყოფოს ჭერს,ისე თითქოს გრძნობები საერთოდ არ გააჩნდა.ალექსანდრე მას არ შორდებოდა,ახლა მნიშვნელობა არ ჰქონდა რამდენად სტკიოდა თვითონ...მხოლოდ მასზე ფიქრობდა,იცოდა ხმის ამოღებით ვერც ერთი მათგანის ტანჯვას უშველიდა,ამიტომ ჩუმად ელოდა ამ ყველაფრის დასასრულს.გაწერის დღეს,ადრინდელთან შედარებით უკეთ გამოიყურებოდა,მიუხედავად იმისა,რომ არც ფერი ჰქონდა კარგი თავსაც ისევ სუსტად გრძნობდა.ეტლზე უარი განაცხადა და დამოუკიდებლად გადადგა რამდენიმე ნაბიჯი,ძალიან უჭირდა და ეს კაცმაც შეამჩნია...უნდოდა დახმარებოდა,თუმცა ქალმა არც ამის უფლება მისცა და მისი ხელი უხეშად მოიშორა.მანქანაშიც არ ამოუღიათ ხმა,ხშირად აპარებდა თვალს ანანოსკენ,თუმცა ის გზას გაჰყურებდა...წვიმიან ამინდში ისედაც ნაცრისფერი ქალაქი,კიდევ უფრო ნაცრისფერი იყო.
სახლში მისულთ მთელი ჟორდანიების ოჯახი გამოეგება.ყველა ცდილობდა სიმშვიდე შეენარჩუნებინათ,თუმცა მაინც ემჩნეოდათ მღელვარება.
-კეთილი იყოს თქვენი დაბრუნება!-პირველად ოჯახის უფროსის ხმამ გაიჟღერა.ყურადღება არც კი მიუქცევია მისთვის...პირდაპირ საძინებლისკენ დაიძრა.ალექსანდრემ თვალები ძლიერად დახუჭა.
-ალექსანდრე გაყევი!-ამჯერად ქალბატონმა ლიამ მისცა ბიძგი ვაჟს და ისიც სწრაფად აედევნა ცოლს უკან.ეს უკანასკნელი ნელი ნაბიჯით მიიწევდა მეორე სართულისკენ...ამიტომ ჟორდანიაც ცდილიბდა მის უკან ყოფილიყო.ოთახში უნდა შესულიყო ანანომ კარი რომ მიუხურა და შიგნიდან ჩაკეტა.
-ანანო!...გამიღე კარი გთხოვ!-ოთახის აუტანელი სიჩუმე არ ირღვეოდა-ნუ მექცევი ასე!-უკვე ძლიერად აკაკუნებდა,მაგრამ ქალი არ ჩქარობდა ხმის ამოღებას.
-იქნებ დრო სჭირდება?-მასთან მისივე რძალი მივიდა და მხარზე დაადო ხელი.
-მეშინია!...ახლა ის...ის ცუდადაა და იქ მარტო ვერ იქნება!
-ალექსანდრე დაისვენე!ვხედავ ცუდად გამოიყურები,გპირდები მე ვიქნები მასთან!-სევდიანი თვალები მიაპყრო კაცს.
-არა!-ისევ კარზე დაიწყო კაკუნი-გააღე ეს დაწყევლილი კარი!-უკვე ბოლო ხმაზე ყვიროდა-გააღე!-იქვე ჩაიკეცა და ცრემლები გადმოსცვივდა...პირველად ღრმა ბავშვობის შემდეგ ტიროდა.
-ალექსადნდრე!სხვა ოთახში წადი და დაისვენე!ეს თხოვნა არ არის!
-არ შემიძლია მია!მეც ზუსტად ისევე მტკივა როგორც მას!ამ ტკივილს ერთად უნდა გავუმკლავდეთ!
-ისე ვერ გეტკინება! წადი დაიძინე...მიეცი საშუალება მასაც და საკუთარ თავსაც გაიაზროს არსებული სიტუაცია!მე ვიქნები მასთან!-კაცს წამოდგომაში დაეხმარა და სხვა ოთახში გაუშვა.ამჯერად თავად მივიდა კართან და ფრთხილად დააკაკუნა-ანანო...ვიცი რომ ცუდად ხარ...მაგრამ შეიძლება შემოვიდე?-შიგნიდან რაღაც ხმა მოისმა და კარში თვალებ აწითლებული გოგონა გამოჩნდა.ისიც სწრაფად მოეხვია და მისი ტკივილი უფრო მკვეთრად გაიზიარა-ჩემო გოგო დამშვიდდი!
-მტკივა!ძალიან მტკივა!-გულზე ხელი მიიდო,ისე თითქოს ეს უშველიდა.
-ვიცი...ვიცი ანანო,მაგრამ უნდა გაუძლო...თქვენ ამას შეძლებთ,თუ ოდნავ მაინც გიცნობთ შენ და ალექსანდრეს ამ ტკივილსაც გადალახავთ!
-ალექსანდრეს სახელი აღარ მიხსენო!-გველნაკბენივით წამოხტა და გაცოფებული აქეთ-იქით სიარულს მოჰყვა.
-კი მაგრამ...
-არავითარი მაგრამ...ყველაფერი მისი ბრალია!...ყველაფერი მისი და ამ წყეული გვარის ბრალია...მისი ყველა წევრი გასვრილია! თითოეული მათგანი ბინძურია!
-ანანო გთხოვ თავი ხელში აიყვანე!
-არ აქვს მნიშვნელობა როგორები არიან...რამდენად ძლიერად არსებობს მათში ადამიანური თვისებები...საჭირო მომენტში ისევ არაადამიანები ხდებიან!ისევ მხეცებს ემსგავსებიან და კიდევ უფრო ბინძურდებიან!
-ანანო...
-ღმერთმაც დამწყევლოს ამ ოჯახში შემოსვლისთვის!ღმერთმა დამწყევლოს მისი შეყვარებისთვის...მეგონა განსხვავდებოდა...საჭირო მომენტს ველოდებოდი!...გესმის?...ველიდებოდი როდის გაუვლიდა უაზრო ბრაზი,რომ სიმართლე მეთქვა!მაგრამ ისიც ისეთია!მათ გავს...გაბრაზება არასდროს უვლის სანამ არ დასჯის მას ვისზეც გაბრაზებულია...ჰო არ მოვუკლივარ...არც ვუცემივარ...ეგღა აკლდა...მაგრამ წამართვა!მისი უაზრო აზრების გამო მე შვილი დავკარგე!ის მკვლელია...საკუთარი შვილის მკვლელი!
-ანანო მან არც კი იცოდა!
-თავის თავს დააბრალოს!...დააბრალოს ყველაფერი ის რაც დაგვმართა!-აშკარად განრისხებული იყო.
-ძალიან ცუდადაა!მასაც სტკივა!
-ის ჩემი ცხოვრებიდან გაქრება მია!მე ჟორდანიების გარეშე გავაგრძელებ ცხოვრებას!მშვიდ და წყნარ ცხოვრებას!
-ანანო....
-საუბარი არ მინდა!თუ შეგიძლია ჩემთან დარჩი!-მშვიდად დაწვა საწოლზე თავი მის მუხლებზე დადო და მზერა კედელს გაუსწორა.
"პირველად რომ შეხვდა ალექსანდრეს,მხოლოდ თექვსმეტი წლის იყო.დაბადების დღეზე მიიჩქაროდა...ის და მისი მეგობარი ხმამაღლა ლაღად იცინოდნენ.იქვე რამდენიმე ბიჭი იდგა,აშკარად უბღვერდნენ ერთმანეთს და მალე ჩხუბსაც გააჩაღებდნენ.გოგონები ფეხით მიდიოდნენ,რადგან ძალიან ახლის იყვნენ დანიშნულების ადგილას.ვიწრო გასასვლელი უნდა გაევლოთ.ისე აღმოჩნდა,რომ სწორედ გაცოფებული ჟორდანია უკეტავდათ გზას გაუცნობიერებლად.იმდენად იყო გაბრაზებული,მათ არსებობას ვერც კი ამჩნევდა.
-მგონი სჯობს სხვა გზით წავიდეთ!-უჩურჩულა სოფიმ.
-გახსოვს ბოლოს რომ დაგიჯერე მსგავს საკითხში რა მოხდა?-წარბები აწია და თვალები დაუქაჩა მეტრეველს-ახლა ისე გააკეთებ როგორც მე ვამბობ!
-კარგი!-უკმაყოფილოდ ამოიფრუტუნა...იცოდა ბოლო ინციდენტის შემდეგ მესხი არაფრის დიდებით დაუჯერებდა ხელახლა.ანანომ ხმამაღლა ჩაახველა.
-უკაცრავად გავივლით თუ შეიძლება!-თვალი გაუსწორა ოციოდე წლის ბიჭს.მანაც გაკვირვებული,გაბრაზებული სახით დახედა გოგონას.აინტერესებდა ვინ გაბედა თვით ალექსანდრე ჟორდანიას შეწუხება.ორი თექვსმეტი წლის გოგოს დანახვისას ტუჩის კუთხე ჩატეხა.
-რომ არ გაგატაროთ?
-ამ შემთხვევაში,ვფიქრობ,თქვენი ზედმეტად მაღალი თვითშეფასება ფსკერზე დაეშვება!
-შენ აპირებ ჩემი თვით შეფასების დაქვეითებას?-ხმამაღლა გაიცინა.
-მე არა!ამას თქვენ თვითონ გააკეთებთ!თუ იმდენად თავხედი აღმოჩნდებით,რომ არ გაგვატარებთ...იმის გათვალისწინებით,რომ ეს ძალიან ადვილია!-თავდაჯერებულად მოახსენა და ისეთი სახე მიიღო,აშკარად ანიშნა თუ შეიძლება მალე გაიწიეო.
-ზედმეტად ბევრს საუბრობ შენს ასაკთან შედარებით!არ გასწავლეს უფროსებს როგორ უნდა ესაუბრო?
-მაპატიეთ ბიძია ახლა ამისთვის დრო არ მაქვს!იმედია გაგვატარებთ!-ცინიკურად ახედა ბიჭს რომელიც გაშეშებული გადგა გვერდით.გოგონები სწრაფად წავიდნენ ის კი ჯერ კიდევ ვერ იაზრებდა როგორ უწოდა მან ბიძია."
თვალები რომ გაახილა უკვე დილა იყო.მია ისევ მის თმას ეფერებოდა.
-დილამშვიდობის!
-დილამშვიდობის!გმადლობ,რომ ჩემთან იყავი!-წამოიწია და მადლიერი თვალები შეანათა გოგონას.
-რას ამბობ!შენ ამ ოჯახში საუკეთესო ხარ!
-შეგიძლია წახვიდე თუ ეს გინდა!-კარადასთან მივიდა და სწრაფად გამოიცვალა.დღეს უკეთ გრძნობდა თავს.ცოტაოდენმა ძილმა ძალა შემატა.
-მეც გამოვიცვლი და დავბრუნდები!-ლოყაზე აკოცა.
-კარები გარედან ჩაკეტე,რომ მარტივად შემოხვიდე!
-კარგი!-ოთახის დატოვების შემდეგ კარს კეტავდა,იქვე იატაკზე მჯდომი ალექსანდრე რომ დაინახა,რომელიც ცარიელი მზერით გაჰყურებდა ასევე ცარიელ სივრცეს-ალექსანდრე!
-გასაღები მომეცი!-სწრაფად გამოფხიზლდა,ფეხზე წამოდგა და წინ აესვეტა გოგოს.
-ალექს...
-მომეცი!-მკაცრი იყო კაცის ხმა-მია მომეცი ეს გასაღები!-ხელში ჩაბღუჯულ გასაღებს დასწვდა და ოთახის კარი კი არ შეაღო,შეანგრია.ანანოს რეაქცია არ ჰქონია,მოელოდა კიდეც ამას.საწოლზე იჯდა და მშვიდი მზერით გაჰყურებდა სივრცეს.კაცმა კარი სწრაფა დახურა და ჩარაზა-უნდა ვილაპარაკოთ!...ანანო გესმის?-უკვე ვეღარ უძლებდა მისი ქალის ასეთ მდგომარეობაში ყურებას.არ მოსწონდა მისი სიმშვიდე...ერჩივნა ენახა როგორ ამსხვრევდა ირგვლის ყველაფერს,ვიდრე მის გაყინულ თვალებს შეჩეხვოდა-ამოიღე ხმა ამის დედაც!-ხმამაღლა დაიყვირა და ხელში მოყოლილი პირველივე ნივთი კედელს მიანარცხა.
-რა გინდა რომ გითხრა?-სიმშვიდეს ინარჩუნებდა ქალის ხმა-გითხრა ის რასაც ვფიქრობ თუ...
-რამე მითხარი!ნუ ხარ ასე მშვიდად!
-რა გირჩევნია,ავდგე და ყველაფერი თავზე დაგამხო?...ნწ!არა!...ამას არ გავაკეთებ!
-ანანო!
-ანანო...ანანო...ახლა ჩემს სახელს რომ ამბობ არ მომწონს!...საერთოდ არ მომწონს!არც იმ იმპულსებს ვგრძნობ რასაც,სულ რაღაც ერთი კვირის წინ განვიცდიდი!...სიმართლე გითხრა ახლა საერთოდ ვერაფერს ვგრძნობ!
-გთხოვ ასე ნუ იქცევი!-გატეხილი მხმით ამოილაპარაკა და საწოლზე ჩამოჯდა...უნდოდა შეხებოდა მაგრამ ქალმა ამის უფლება არ მისცა.
-ნუ მთხოვ!...ნურაფერს მთხოვ!იმირომ,რომ ამის უფლება არ გაქვს!
-ანანო მე...
-შენ ალექსანდრე...ჰო შენ,საკუთარი შვილის მკვლელი ხარ!-სიტყვები ელვასავით გაიტყორცნენ და პირდაპირ ჟორდანიას გულზე ჰპოვეს ადგილი.თვალები დაენისლა-ნუ გაქვს ასეთი სახე!...ჰო შენი ბრალია!შენი უაზრო ეჭვიანობის!...ორი თვეა ბავშვზე ვიცი...ორი თვეა იმ დაწყევლილი დღიდან ეჭვიანობის გამო ჩემს მიმართ უხეში რომ გახდი!...იმ პერიოდში,როცა მშვიდად უნდა ვყოფილიყავი შენს გამო ვტიროდი!...ვცდილობდი შემომერიგებინე,მიუხედავად იმისა,რომ დამნაშავე არ ვიყავი!...მინდოდა იმ დროს,როცა ახალ ამბავს გეტყოდი ისევ ისეთი ყოფილიყავი როგორც ადრე!მაგრამ არა!შენ ხომ ალექსანდრე ჟორდანია ხარ!
-მაპატიე!
-რა გაპატიო ალექსანდრე?!...რომელი ერთი?!
-ანო..
-არც კი მჯერა!ვერ წარმოვიდგენდი,თუ ეს შეიძლება ჩვენ ორს დაგვმართოდა...არ მინდა დავიჯერო,რომ ახლა ამ მდგომარეობაში მხოლოდ იმიტომ ვართ,რომ ჩემი არ დაიჯერე!...შენ ალექსანდრე ჟორდანიამ ვერ მოინელე ის,რაც სინამდვილეში არც არასდროს მომხდარა!...არ დამიჯერე!
-მე...გთხოვ ასე ნუ იქცევი!
-ნუ ვიქცევი...ასე ნუ ვიქცევი?!გაიხსენე ამ ორი თვის მანძილზე რამდენჯერ გითხარი ეგ სიტყვები?მე არ ვიცი...უკვე სათვალავი ამერია!...ყველა რომ დაიძინებდა და კაბინეტში მიდიოდი ღამის გასათევად...რომ ჩხუბობდი...სამსახურში რომ მოგაკითხე და წარბშეკრული მიყურებდი,როგორ ვცდილობდი არ ჩადენილი დანაშაული გამომესყიდა!...ზედაც რომ არ მიყურებდი!...იმდენად იყავი შენს ეჭვებში ჩაძირული,ჩემი შეცვლილი ფორმებიც კი ვერ დაინახე...შენ...ვერ შეამჩნიე!...ბოლოს იმაზე დავიწყე ფიქრი ნუთუ ასეთი ცუდი ვარ მეთქი?...მაგრამ არა!არაფერი დამიშავებიარასდროს მომიცია საბაბი...მეგონა გჯეროდა ჩემი,მეგონა ზურგს არასდროს მაქცევდი!...ბოლოს იცი როდის გავიფიქრე ასე ნუ მექცევი მეთქი?
-ა..ანანო...
-ბოლოს მაშინ შეგევედრე თვალებით ასე არ მომქცეოდი,როცა საბუთები გამომიწოდე!...გაშორება რომ გადაწყვიტე!...მაშინ ყველაფერი დაინგრა და იმ წამიდან აი აქ გავჩნდით!მე ყველაფერი დავკარგე!...შენ კი მიიღებ იმას რაც გინდა!
-ანანო?!-მკვდრის ფერი დაედო კაცს.
-საბუთები მოიტანე,ხელს მოვაწერ...მერე კი სასამართლოში შევხვდებით!
-არა!ამას არ გააკეთებ!
-ზუსტად ისე გავაკეთებ როგორც შენ!-ამ ხნის განმავლობაში წყნარად ლაპარაკობდა,სახეზე ერთი ნაკვთიც კი არ შერხევია-მასზე უკვე მოწერილი გაქვს ხელი...მხოლოდ ჩემი ხელმოწერაა საჭირო,მოსამართლე გადაწყვეტილებას მიიღებს და ისე გავქრებით ერთმანეთის ცხოვრებიდან,თითქოს ეს წლები არც ყოფილა!
-ამას არ დავუშვებ!-ფეხზე წამოდგა ბიჭი და ხელი გამაფრთხილებლად დაუქნია-არ დავუშვებ გესმის?!არასდროს!
-ნუ გაართულებ!ეს თავად გინდოდა!
-ვიცი რომ დამნაშავე ვარ!და პატიებას გთხოვ!ვიცი რთულია...საკუთარ თავსაც ვერ ვაპატიებ მაგრამ...ვიმსახურებთ კიდევ ერთ შანსს!
-ამაზე მაშინ უნდა გეფიქრა,შენს კაბინეტში ღიმილიანი,იმედიანი სახით შემოსვლისას საბოლოო დარტყმა რომ მომაყენე!
-ვერ ვაზროვნებდი ამის დედაც!იმდენი სისაძაგლე მითხრა შენზე ვერ ვაზროვნებდი!
-და შენც დაიჯერე!...სწორედ ეგაა უნდობლობა აბა შენ რა გგონია!...ვიღაც იდიოტის ნალაპარაკებს ენდე და არც კი მომისმინე!
-არ გაგაშორდები!
-ამით ყველაფერს გაართულებ!ორივე დავიტანჯებით!...საბოლოოდ ბოლოს მოვუღებთ ერთმანეთს!
-არა!ამის გადალახვასაც შევძლებთ!შენ ანანო ხარ...ჩემი ანანო,არ დაგთმობ!-მისი სახე ხელებში მოიქცია.
-უკვე დამთმე ალექსანდრე!ისე რომ ვერც კი გაიაზრე!
-ასე რთულია პატიება?
-არ ვიცი რთულია?!-ირონიული მზერა ესროლა და კიდევ უფრო გაანადგურა ჟორდანია-ნუღარ დამტანჯავ და მომეცი საშუალება წავიდე!-ალექსანდრემ უხმოდ დატოვა ოთახი.რაც იმის ნიშანი იყო რომ დანებდა.წასვლის ნებას აძლევდა და თან თავი ეზიზღებოდა მისი ამ მდგომარეობამდე მიყვანის გამო.
ისე დატოვა ჟორდანიების სახლი უკან არც მოუხედავს.იხსენებდა იქ გატარებულ თითოეულ წამს და ენანებოდა,მაგრამ მხოლოდ წამიერად ამოტივტივდა უკანსკნელი შემთხვევა და საკუთარ თავს დასცინა ისევ აქაურობას რომ ვერ იმეტებდა.მანქანაში ჩაჯდომის წინ წამიერად ახედა კაბინეტის ფანჯარასთან მდგომ უფროს ჟორდანიას,ირონიულად ჩაიცინა....ყოველთვის როცა ამ კაცს უყურებდა,მთელს სხულს ირონია იპყრობდა.
............
-გაუშვი?!-ბრაზიანი მზერით შეუბრუნდა ვახტანგი ვაჟს.
-გავუშვი!-თავი სავარძლის ზურგზე გადაწია და თვალი გაუსწორა მამას.
-რა გააკეთე ალექსანდრე?!
-რა გავაკეთე?-საუბრის თავი არც ჰქონდა,დანისლული თვალები დახუჭვას ითხოვდნენ,გული კი სიმშვიდეს...სიმშვიდეს როელიც ასე შორს იყო.
-ამას შენ გეკითხები!
-საუბრის ხასიათზე არ ვარ!
-რა ჩაიდინე ისეთი,რომ წავიდა?-იყვირა უფროსმა ჟორდანიამ და შვილს გამოხედვა აიძულა.
-რა მნიშვნელობა აქვს შენთვის?როდის მოასწარი მისი ასე შეყვარება?!
-ის ამ ოჯახის წევრია!
-დაწყევლილი ოჯახი არ სჭირდება!
-ალექსანდრე!
-რაააა?!...რა გინდათ ამის დედა შე****?!გინდა გითხრა რა გავაკეთე?!...საკუთარი შვილი მოვკალი!-ვახტანგს მზერა გაუშტერდა აღრიალებულ შვილზე-კმაყოფილი ხარ?
-ალექსანდრე...
-საკუთარი შვილი ისე მოვკალი მასზე წარმოდგენაც კი არ მქონდა!
-გაგიჟდი?
-ჯერ არა!-სწრაფად გაიხურა კარი.იმ მომენტში ყველაფრს უნდა მოშორებოდა...უნდა წასულიყო იქ სადაც თავისუფლად შეძლებდა სუნთქვას თუმცა მსგავსი ადგილი არ ეგულებოდა.
"მეორე შეხვედრა პირველზე მოულოდნელი აღმოჩნდა.სახლში იჯდა.ბევრი სასწავლის გამო უარი განაცხადა მეგობრებთან ერთად წასვლაზე,გარდა ამისა რეპეტიტორთან უნდა წასულიყო და გაყოლას აზრიც არ ჰქონდა.ოთახიდან წყლის დასალევად გამოვიდა მამის საუბარს რომ მოკრა ყური.
-გამიხარდა რომ გაგახსენდი!...ბიჭო ნურაფეს გააფუჭებთ ახლა იქ,თორე მე პრობლემა არ მაქვს!...კი კი...არა არ შეწუხდე გამოვატან...კაი აბა თქვენ იცით და ჭკვიანად!
-ვის ელაპარაკებოდი მა?
-ჩემი ძველი მოსწავლეა!ბიჭებს თამაში გვინდა და შენი დარბაზი გვათხოვე თან წამოდი იმსაჯეო!
-მიდიხარ?მეც გასასვლელი ვარ და...
-შენ სად მიდიხარ?
-ისტორია მაქ!ახლავე მიდიხარ?
-არ მივდივარ!აჰა ეს გასაღები ჩაუტანე რა!
-რა ვიცი მე შენი მოსწავლეები!
-ერთი მანქანაა ეზოში და იმაში ზის!
-კაი ხო მომეცი!-გასაღები გამოართვა და სწრაფად ჩაირბინა კიბე-თავხედი გადმოსვლასაც არ კადრულობს...რამდენი იდიოტია!-ილანძღებოდა და თან მანქანისკენ მიიწევდა.ფანჯარაზე მიუკაკუნა,ჩაწევისთანავე გაუწოდა გასაღები ისე რომ არც კი შეუხედავს.წასვლას აპირებდა მტევანზე ჩავლებულმა ხელმა რომ გააჩერა და მისკენ მიხედვა აიძულა.
-გამარჯობა პატარავ!-ირონიულად მომღიმარი ბიჭის დანახვისას ათასმა ფერმა გადაუარა,თუმცა მალევე მოთოკა თავი და თავადაც მსგავსი სახე მიიღო.
-გამარჯობა ბიძია!-ბიჭმა ხმამაღლა გაიცინა.
-პატარავ ლევანს უთხარი ალექსანდრემ მადლობა შემოგითვალა...ამ დღეებში ისევ გესტუმრებათქო!
-შენი სტუმრობაღა გვაკლია!-თავისთვის ჩაიბუტბუტა და წავიდა.სახლში ასული დაბღვერილი იყურებოდა,ვერ ხვდებოდა ასეთ მუტანტებს რატომ ასწავლიდა უფროსი მესხი-შტერი!თავხედი!
-ანანოო!-ხელი აუფრიალა კაცმა-რა გჭირს!
-არაფერი!-ოთახისკენ წავიდა,მერე უცებ შემობრუნდა-ჰო ალექსანდრემ მადლობა...ამ დღეებში გესტუმრებიო!
-კარგი ბიჭია!
-ვინაა საერთოდ?რა გვარია?
-ჟორდანია!ოჯახს არ ვიცნობ თვითონ ჯიგარია ბავშვობიდან!...არ გახსოვს რომ გაბრაზებდა ხოლმე ჩემთან ვარჯიშებზე?
-არა!...კარგი წავედი მოვემზადო!
ამის შემდეგ ხშირად ხედავდა ალექსანდრეს...როგორც აღმოჩნდა რამდენიმე საერთო მეგობარი ჰყავდათ,რამდენჯერმე ლევანსაც ესტუმრა ბატონი.ნეიტრალური ურთიერთობა ჰქონდათ.არც კისერზე ეკიდებოდნენ ერთმანეთს და არც კინკლავში ატარებდნენ დროს.
მშობლებს რამდენიმე დღით ქალაქიდან გასვლა უწევდათ,თავად ვერსად მიდიოდა იმდენად იყო დაკავებული,ამიტომ მარტო უწევდა დარჩენა.თვითონ არ ეშინოდა მაგრამ ნინა იყო ზედმეტად დამფრთხალი.ყოველ წამს ურეკავდა და ეკითხებოდა სად და როგორ იყო.მთელი დღე რეპეტიტორებთან გაატარა,საღამოს კი დაღლილი მივიდა სახლში,ისევ სამეცადინო ჰქონდა,ამიტომ სწრაფად გადაივლო წყალი,მოკლე,თხელი ხალათი მოიცვა ჯერ კიდევ არსებული მაღალი ტემპერატურის გამო და სპაგეტის მომზადება დაიწყო.ახსენდებოდა დედამისის სიტყვები სახლში რომ არ ვიქნებით გაიხმობ კუჭს მაგ სპაგეტებითო და ეცინებოდა.მომზადების პარალელურად დავალებების შესრულებასაც ასწრებდა.ასე რომ მალე ყველაფერი მზად ჰქონდა.მისაღებში მოკალათდა,იქიდან გამომდინარე,რომ ნინას რამდენიმე წუთის წინ ესაუბრა იცოდა ჯერ არ დარეკავდა,სოფიოსთან დარეკა.
-გისმენ სიყვარულო?!
-რას შვები?
-არაფერს!ახლა მოვრჩი მეცადინეობას და რაღაც ფილმი მინდა მოვძებნო!შენ ხომ არ გეშინია მარტო?
-არა მაგრამ მოვიწყინე და ხო არ გამოხვალ?
-აუ ანჩო ვერა!ჩემი ბიძაშვილი ჩამოდის დღეს წუთი-წუთზე ველოდები!
-კარგი ჰო რას ვიზამთ!
-აი მოვიდა კიდეც!დაათ!-აღფრთოვანებული ხმა გაისმა ტელეფონში-კაი ან გნახავ ხვალ!
-კარგად!მომიკითხე დათა!-ტელეფონი გადადო და წიგნით ხელში მოკალათდა საწოლში.დიდი ინტერესით კითხულობდა,არ ელოდა რომ ასე დააინტერესებდა.უეცრად ჩხაკუნის ხმა გაიგონა,ამას კარის გაღების და სწრაფად დაკეტვის ხმაც მოჰყვა-ჯანდაბა კარი ხომ ჩაკკეტე!-ჩაიჩურჩულა,იქვე მისაღებში მდგარ მინის ბოთლს ხელი დაავლო და ქურდივით გაიპარა შემოსასვლელისკენ.ხმამაღლა შეჰკივლა კარზე ზურგით აკრული ჟორდანია რომ დაინახა.ბიჭს წარბი გახეთქილი ჰქონდა და ღრმად სუნთქავდა.
-შენ სახლში რატო ხარ გოგო?!-პირზე ხელი ააფარა და მისაღებში შეათრია სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით.
-რას ქვია სახლში რატო ვარ?!-თვალები დაუბრიალა-საკითხავია შენ როგორ შემოხვედი?ან საერთოდ რას გავხარ?!-გაბრაზება უეცრად თვალებში გამკრთალმა შიშმა შეცვალა.
-რატომ არ გაყევი შენებს?!
-რა შენი საქმეა ღმერთო ჩემო?!
-მეგონა არ იყავი თორემ არ შემოგეჭრებოდი!-გაცინება უნდოდა მაგრამ გახეთქილი ტუჩის ტკივილმა ხელი შეუშალა-ამის...-თითით მოიწმინდა და უკვე პირველადი დახმარების ყუთით ხელში მდგომ ანანოს გახედა.
-დაგიმუშავო სჯობს მგონი!-ახლოდან დააკვირდა და სახე დამანჭა.
-ჯერ გამოიცვალე პატარავ!ვგონებ ასე სჯობს!-თავიდან ფეხებამდე აათვალიერა გოგო.მანაც ახლა გააცნობიერა რომ მხოლოდ პერანგის ამარა იდგა ბიჭის წინ.წამში შეეფაკლა ღაწვები,ალექსანდრეს კი სიცილი აუტყდა მის საქციელზე.ერთი შეუბღვირა და ოთახში შეიკეტა.უკან უკვვე გამოცვლილი დაბრუნდა.
-ასე ძალიან ვინ გცემა?!-სახეს მანჭავდა,ისე თითქოს თვითონ ჰქონდა ჭრილობები.
-კი არ მცემეს ვიჩხუბე!
-გეტყობა კი!-ნიშნისმოგებით გაუღიმა და წარბზე ლეიკოპლასტი დააკრა-მოვრჩი!-ჟორდანიამ მისი ხელი თითებში მოიქცია და მტევანზე აკოცა.გოგომ გაფართოებული,გაკვირვებული თვალებით შეხედა.
-მადლობა პატარავ!-ფეხზე წამომდგარს ქვემოდან ახედა-დღეს ჩემი შეფარება მოგიწევს!
-ასეთი ვინ გადაიმტერე?!-უკვე სახე ჰქონდა წაშლილი და თვალებში ცრემლები უგროვდებოდა.
-მისმინე არ შეგეშინდეს კარგი?-მისი სახე ხელებში მოიქცია-საშიში არაფერია!
-ხო მაგრამ აქ რომ მოვიდნენ და რამე რომ დაგიშაონ!ან ჩემი მშობლები რომ იპოვონ?!
-მისმინე!-გადმოღვრილი ცრემლი მოწმინდა,დივანზე ჩამოსვა და მის წინ იატაკზე მოთავსდა-მათ არც შენთან და არც შენს მშობლებთან საქმე არ აქვთ!ისიც არ იციან სად ვარ!...გარდა ამისა არ არის იმდენად ძლიერი მე რამე დამიშაოს!-გაუღიმა და სახეზე ჩამოყრილი თმა გაუსწორა-არასდროს ინერვიულო კარგი?
-ვინ ხარ?...ან რა დააშავე ასეთი საშიში ხალხი რომ დაგსდევს?
-მე არავინ დამსდევს!...უბრალო გარჩევა იყო!არაფერი ხდება ისეთი რომ ინერვიულო!მენდე კარგი?-მესხმა უსიტყვოდ დაუქნია თავი-წადი დაიძინე,ამ დროს არ უნდა გეღვიძოს შენს ასაკში!-ბოლოს მაინც გაუცინა.
-ნუ უსვამ ჩემს ასაკს ხაზს!-გაბრაზებული წავიდა ოთახისკენ,უკან კი გადასაფარებლით და ბალიშით ხელში დაბრუნდა.
-გმადლობ!-გოგოს წასვლას დაელოდა,მერე კი ტელეფონი მოიმარჯვა-ირაკლი,იპოვე ის ს*რი სასწრაფოდ!...არაა საჭირო ცოდნა!მამაჩემის ყურამდე ნუ მიაღწევს!...მისი ჩარევა რომ მდომოდა აქამდე მოვახერხებდი ამას!...კაი დავაი!-ფანჯარა გამოაღო და სიგარეტს მოუკიდა.რამდენიმე საათი ფიქრში გაატარა.მერე ანანოს ოთახისკენ დაიძრა,კარი შეაღო და ჩარჩოს მიეყრდნო.უყურებდა როგორ მშვიდად ეძინა.საბანი ნახევრად მოეშორებინა,მისი ტელეფონი კი ჯერ კიდევ ანათებდა.საწოლთან მივიდა და მობილურს დახედა."სოფუნია"რომ წაიკითხა გაეცინა,მერე საბანი გაუსწორა,თავზე აკოცა და ოთახი დატოვა.დილით გაღვიძებულს ჟორდანია იქ აღარ დახვდა,მისი კვალიც კი გამქრალი იყო."
......
სამი თვე ისე გავიდა ანანოს შესახებ ვერავინ ვერაფერი გაიგო.არც საკუთარ სახლში იყო,არ მშობლებთან,ისე უკვალოდ გაქრა ალექსანდრე კინაღამ ჭკუიდან გადავიდა.სამი თვის განმავლობაში არ სძინებია,ქალის სახლს რამდენიმე კაცი მიუჩინა რომ შეეტყობინებინათ თუ დაბრუნდებოდა,მაგრამ ის არ ჩანდა.ჟურნალისტებიც უკვე უამრავ კითხვებს სვამდნენ და მისი ნერვებიც თანდათან გამოდიოდნა წობიდან.ქალის არ გამოჩენა იმდენ ეჭვს ბადებდა უკვე აღარც იცოდა ღირდა კი მისი გაუჩინარების დამალვა.
ანანო კი სიმშვიდის საპოვნელად იყო წასული.მთის წვერზე პატარა სახლი იპოვნა და მოხუც ცოლ-ქმართან ერთად ატარებდა დროს.მართლაც გრძნობდა სულიერ სიმშვიდეს,რამდენჯერმე გულწრფელადაც კი გაიღიმა.
-დილამშვიდობის!
-დილამშვიდობის შვილო!-გაუღიმა ქალმა.
-რაში დაგეხმაროთ?
-არაფერში მანდ ჩამოჯექი!-სკამზე მიუთითა და ისიც დაჰუვა მის ნებას.
-მერჩივნა დაგხმარებოდით!-უთხრა თუმცა პასუხი ვერ მიიღო.ფანჯრიდან გადაშლილ ხედს გაუშტერა თვალი,გულში განგმირავ ტკივილს გრძნობდა.არ იცოდა როგორ იყვნენ მისი მშობლები,მეგობრები...ალექსანდრე.ნერვები ეშლებოდა ისევ მასზე რომ ფიქრობდა მაგრამ გულს ვერაფერს უხერხებდა.
-რას საქმიანობ ანანო?-ჩაეკითხა ქალი და ფიქრებიდანაც გამოიყვანა.
-მწერალი ვარ!-გაუღიმა.
-რა კარგია!შენნაირი ხალხი ხშირად ეძებს სიმშვიდეს!დარწმუნებული ვარ აქედან დაბრუნებული ნამდვილ შედევრს შექმნი!
-არამგონია ამის ძალა კიდევ მქონდეს!
-ჯერ ძალიან ახალგაზრდა ხარ იმ სევდისთვის შენს თვალებში რომ ვხედავ!ქმარი არ გყავს?
-...მყავდა!უფრო სწორად ჯერ კიდევ მყავს...მაგრამ აქედან დაბრუნებისთანავე უნდა დავშორდე!
-ვწუხვარ!
-მეც ვწუხვარ!-ღრმად ამოიოხრა და ქვემოდან ახედა პუტკუნა პირ-სახის ქალს.ისეთი იყო ყოველ წუთს ლოყების დაკოცნა მოგინდებოდა.თავის ფიქრებზე გაეღიმა.
-ბავშვი?!-ამ კითხვამ თითქოს მწარედ მიაჯახა კედელს.
-ისიც!-მუცელზე მოისვა ხელი-დავკარგე!-ნაღვლიანად ამოილაპარაკა.
-მაპატიე ძვირფასო!-თვალები აუცრემლიანდა ქალს.გოგოს სახეზე მოეფერა ისე თითქოს ნამდვილი ბებო იყო.იგრძნო მისი თვალებიდან მომავალი ტკივილი და სევდის მიზეზსაც მიხვდა.
ისე გაატარა სამი თვე ამ თემას აღარ შეხებიან.ხშირად ეხმარებოდა ქალს...პრინციპში დახმარება არ გამოსდიოდა მაგრამ თანდათან ლილისგან ისწავლა რაღაცეების კეთება.მერე რამდენჯერმე კოტე ბაბუსაც მიეხმარა საქმეში.ახალგაზრდები და ბავშვები გაიცნო და მათთან ატარებდა დროს.ერთი პატარა გოგონა ისე მიეჩვია გვერდიდან აღარ შორდებოდა.
-ანოო!
-ჰო ელე?!-გოგოს გახედა და კარტოფილის თლა განაგრძო.
-ზღაპალს მომიკვები?-ქვემოდან უყურებდა და თვალებს საყვარლად აფახულებდა,ისეთი იყო უარს ვერ ეტყოდი.
-ვაიმე შეგჭამ!-ლოყები დაუკოცნა,ერთი-ორჯერ უკბინა კიდეც-აი შენ!
-მომიკევი ლაა!
-კარგი!...იყო და არა იყო რა...იყო ერთი პატარა გოგონა..
-ცემსავით?
-შენზე დიდი...ცოტათი!
-მელე?
-გოგონა ერთ დღეს მარტო წავიდა სახლიდან...მშობლების ნებართვით მეგობართან მიდიოდა,ვიწრო ხიდი უნდა გაევლო,მაგრამ ვერ გადიოდა...
-ლატო?-ისეთი ყურადრებით უსმენდა,გეგონებოდათ უდიდეს საიდუმლოს ისმენსო.
-ვიწრო ხიდზე ვიღაც იდგა და გასვლაში ხელს უშლიდა.გოგონა გაბრაზდა რას ჩამომდგარხარ და ხელს რატომ მიშლიო...უცნობი მასზე დიდი იყო ამიტომაც ეშინოდა მაგრამ არ იმჩნევდა....-ზღაპრის დასრულებამდე სულ განაბული უსმენდა.
-ანუ პლინცმა ეს გოგო თავისთან წაიკვანა?
-ჰო!
-მეც მკავს ეგეთი პლინცი!
-ერთი ამ პატარას უსმინეთ?!ვინ არის აბა შენი პრინცი?
-ლუკა ქვია!ბაღში დავდივალთ ელთად!
-მერე რაო ლუკამ?-ახალისებდა მისი ტიტინი.ამასობაში კარტოფილიც შეწვა და თეფშზე გადმოუღო.
-მიკვალქალო!-ანანოს სიცილი აუტყდა,მის სახეზე.
-მერე შენ რა უთხარი!
-მე ალ მიკვალდა მარა მელე საბასგან დამიცვა...
-და შეგიყვარდა?
-ქო!-მორცხვად დაიხედა ძირს.
-მამაშენმა არ გაგიგოს ეგ!-წარმოიდგინა როგორ შეკრავდა ზაზა წარბებს.
-იცის!და ალ მოწონს ლუკა!მალა მაინც ალ მეჩქუბება!
-ვაიმეე!-უცებ აიტაცა ხელში და მთელი სახე დაუკოცნა.
მთელი დრო არაჩვეულებრივად გაატარა და საბოლოოდ დაბრუნებაც გადაწყვიტა.
....
ქალაქში ჩასვლის შემდეგ საკუთარ სახლში დაბინავდა.სახლი დასალაგებელი არ იყო,კვირაში ერთხელ დამხმარე ალაგებდა ხოლმე,რომ სუფთად ყოფილიყო.ირგვლივ გამეფებულ სიჩუმეს სიცარიელეც ავსებდა.კაბინეტში წიგნებს გადახედა.უნდოდა რამე წაეკითხა რომ დრო გაეყვანა,მაგრამ შერჩევის პროცესი კარზე ზარმა გააწყვეტინა.სწრაფად გააღო.
-ზურა?აქ რას აკეთებ?-ალექსანდრეს დაცვის უფროსს თვალებში ჩააჩერდა.
-პროდუქტები მოგიტანეთ ქალბატონო ანანო!-პარკები გაუწოდა,თუმცა ქალი არ შერხეულა.
-ზურა,მე შენ ყოველთვის დიდ პატივს გცემდი!კარგი ადამიანი ხარ და არ მინდა შენთან ჩხუბი!წაიღე ეგ პარკები და თუ გინდა სანაგვეში ჩააგდე...ჟორდანიას კი გადაეცი რომ აქ რომელიმეს კიდევ თუ დაგინახავთ ჩემი ხელით მოვკლავ!...გასაგებია?...შეძლებ სიტყვასიტყვით გადასცე?-გაავებული უყურებდა ბიჭს.
-საჭირო არაა მესმის!-მალევე ალექსანდრეც გამოჩნდა კართან.
-მოუსწრიათ შეტყობინება!დროს არ კარგავთ!-კარის მიხურვას აპირებდა თუმცა კაცის ძლიერმა ხელმა შეაჩერა.
-ზურა შეგიძლია წახვიდე!-განკარგულება გასცა,ქალი კი ძალით შეიყვანა მისაღებში-სტუმრებს ცუდად ხვდები!
-თამაშის ხასიათზე არ ვარ!თუმცა კარგია რომ მოხვედი...ამ დღეებში ისედაც ვაპირებდი შენთან დაკავშირებას განქორწინების თაობაზე!...დღეს შევიტანე განცხადება!
-ამ სამი თვის განმავლობაში სად იყავი?-დააიგნორა მისი ნათქვამი და ის კითხვა დასვა რომელზეც პასუხი ყველაზე მეტად აინტერესებდა.
-საყვარელთან!-დამცინავად მიუგო და სავარძელში ჩაჯდა.
-ანანო სერიოზულად გეკითხები!
-ჰოდა მეც სერიოზულად გპასუხობ!...რა იყო?...არ გინდა დაჯერება?...რატომ?მე ხომ ერთი უთავმოყვარეო ქალი ვარ!ქმარი თექვსმეტი წლიდან რომ მიყვარს და ამდენ ხნიანი ურთიერთობის შემდეგ საყვარელიც გავიჩინე?!
-ანანო!-ცეცხლს აფრქვევდა თვალებიდან.
-ახლა გვიანია ამის არ დაჯერება ალექსანდრე!...ახლაც დაიგვიანე!
-მორჩი სარკაზმს და მიპასუხე!
-ვალდებული არ ვარ ძვირფასო!როცა ვიყავი და გიპასუხე მაშინაც არ დამიჯერე ახლა ამაზე ნერვებს აღარ ავიშლი!-მშვიდად დაიძრა სამზარეულოსკენ,ალექსანდრეც უკან გაჰყვა.უყურებდა როგორ მშვიდად გამოიღო წვენი მაცივრიდან და ჭიქაში ასხამდა.მის სიშორეს ვეღარ უძლებდა,სწრაფად გადაკვეთა მანძილი და უკნიდან აეკრო ქალს,ხელები მუცელზე შემოხვია და ყელში აკოცა-ახლავე თუ არ მომშორდები დანას გაგიყრი გპირდები!-ღმერთო რა ძვირად უჯდებოდა ამ სიტყვების თქმა.სწრაფად შემობრუნდა და ხელის კვრით მოიშორა კაცი-მე ხომ შენი შეხება არ მომწონს დაგავიწყდა?
-როდის მორჩები იმ პერიოდის გასხენებას?...როდის?-იღრიალა,ხელები დახლს დაადო და მათ შორის მოქცეულ ქალს განრისხებული თვალებით შეხედა.
-სანამ თავს არ დამანებებ!მერე აღარ დამჭირდება!
-რთულია უბრალიდ დაივიწყო?-ისევ არ ადაბლებდა ხმის ტემბრს.
-მეტსაც გეტყვი შეუძლებელია!...მითუმეტეს როცა გხედავ!-ალმაცერად აათვალიერა და ხელიდან დაუსხლტა.კაცმა მთელი ძალით მიიჯახუნა კარი და სახლიდან გაქრა.
......
"სკოლიდან ახალი გამოსული იყო შეტყობინებით რაღაც მისამართი რომ მიუვიდა.უცნობი ნომრისგან იყო და არც მიუქცევია განსაკუთრებული ყურადღება.იფიქრა,რომ შეეშალათ.კაფეში ჩამოსხდნენ ზამთრის დასვენბის გეგმებს ადგენდნენ.
-ბაკურიანი კარგი ვარიანტია არა?-ტუჩებს შორის ფანქარი მოექცია და დიდი ინტერესით შეჰყურებდა ფიქრით გართულ სოფოს.
-აბა შვეიცარიაში არ მიდიხარ და!-გაბრაზებული სახით გადმოხედა ამ უკანასკნელმა.
-მეზარება ახლა მაგის შევსება!თან ვერ დაგტოვებთ რაა!
-ორი კვირა გრძელდება ნუ გადამრევ!დღესვე შეიტანე რაა!თან ლევანი და ნინაც ხო მაგას გიჩიჩინებენ!
-ოოო ვნახოთ!-განათებულ ტელეფონს დახედა.ნომერი არ ეცნო,მაგრამ მაინც უპასუხა-გისმენთ?!
-ანანო!-ხრინწიანი ხმა მოესმა ტელეფონიდან.
-ალექსანდრე?-ცოტა არ იყოს გაუკვირდა მისი ზარი-შენ ხარ?
-მჭირდები!...მისამართი გამოგიგზავნე,გთხოვ მოდი!
-სად უნდა მოვიდე გაგიჟდი?...შენთან რატომ უნდა მოვიდე!
-მჭირდები!...ძალიან ცუდად ვარ!
-რა ვიცი რომ არ მატყუებ?!-მერყეობა შეეტყო გოგოს.
-არ იცი,მაგრამ უნდა მენდო!...მოხვალ?
-არა!-მტკიცედ უპასუხა და ტელეფონი გათიშა.ისევ გააგრძელა მეგობართან საუბარი,თუმცა მისი გონება სხვაგან ქროდა.არ მოეწონა ჟორდანიას ხმა.თან ფიქრობდა,რომ მას არანაირი ხელი არ ჰქონდა ბიჭთან,სწორედ ეს აბრკოლებდა.ბოლოს მაინც ვეღარ გაუძლო,ტაქსი გააჩერა და მისკენ წავიდა.საცხოვრებელ კორპუსთან რომ გაჩერდა გაუკვირდა.ალექსანდრეს ისეთი ხმა ჰქონდა მინიმუმ საავადმყოფოში უნდა მისულიყვნენ.ფრთხილად დარეკა ზარი და გულაჩქარებული დაელოდა მის გამოჩენას.
-ხო გითხარი რო არ მოსულიყავი ირაკლი?!-გაბრაზებული ხმა მოესმა და გამოჩნდა კიდეც თმა აბურძგნული,თვალებ ჩაწითლებული ალექსანდრე.არ ტიროდა,მაგრამ თვალები ჩაწითლებული ჰქონდა-ანანო?!
-ვიფიქრე რადგან მე დამირეკე ალბათ მართლა გჭირდებოდი!-სიტყვა დასრულებული არ ჰქონდა ბიჭმა გულში,რომ ჩაიკრა-რა გჭირს?-უკვე მისაღებში ისხდნენ,ალექსანდრე სივრცეს უყურებდა,თავად კი ალექსანდრეს.ძალიან სიმპატიური იყო ჟორდანია,სწორი ცხვირი და მკაცრი ნაკვთები სასიამოვნო ნაერთს ქმნიდნენ.წვერი რატომღაც,სხვა დროისგან განსხვავებით გაპარსული ჰქონდა-ალექსანდრე!-ბიჭმა უხმოდ დადო თავი მის მუხლებზე და ისევ სივრცს გაუსწორა თვალი.მესხიც მიხვდა,რომ საუბარი არ სურდა,ამიტომ გაჩუმდა.თითები თავისით გაექცნენ მისი თმისკენ და მოფერება დაუწყეს.მისი სურნელი საოცრად მოქმედებდა.ვერ მიხვდა რისი იყო მაგრამ ნამდვილად აბრუებდა.თავისებურად ცივი არომატი იყო....თითქოს თოვლის,ჰო თოვლს სუნი არ აქვს მაგრამ რატომღაც ამას აგონებდა.
-გმადლობ,რომ ჩემთან ხარ!-გვერდი იცვალა და ამჯერად სახით ჭერისკენ იყურებოდა.მერე გოგოს თაფლისფერებს ჩახედა-მადლობა,რომ მოხვედი!
-არაფერს!-ალბათ სხვა დროს გაჩერდებოდა,მაგრამ ახლა ისევ აგრძელებდა მის თმებში თითების სრიალს-უკეთ ხარ?
-ჰო!
-გინდა მომიყვე რა მოხდა?
-ნწ!...ვერ მოგიყვები!არ შემიძლია!
-როგორც გინდა!-გაუღიმა ალექსანდრემ კი მისი მტევანი ხელში მოიქცია და უკვე მეორედ შეახო ბაგეები ხელის გულზე.ისევ სიჩუმემ დაისადგურა.ისე მოსაღამოვდა,ვერც კი გაიგეს.ანანომ საათს,რომ დახედა თვალები გაუფართოვდა-ჯანდაბა,დამაგვიანდა!
-სად დაგაგვიანდა?-სწრაფად წამოჯდა ჟორდანია.მიუხედავად იმისა,რომ გოგონამ ეს ჩუმად თქვა.
-სახლში და მერე ინგლისურზე!
-რომელზე გაქვს?!
-რვის ნახევარზე!
-ჯერ მხოლოდ თხუთმეტი წუთია!მე გაგიყვან!
-ასეთ მდგომარეობაში საჭეს მართავ?-ქვევიდან ახედა უკვე ქურთუკ მოცმულ ბიჭს.
-ნუ ღელავ პატარავ!ადე!
-კარგი!-მართლაც ზუსტ დროს მიიყვანა დანიშნულების ადგილას.
-მშობლებს რას ეტყვი?
-ისედაც სოფოსთან უნდა გავჩერებულიყავი ინგლისურამდე
-კარგი!-გადასვილს წინ შუბლზე აკოცა და გაუშვა.ნახევრად გაფანტული იჯდა გაკვეთილზე,რამდენჯერმე მასწავლებლის შენიშვნაც დაიმსახურა.რეპეტიტორიდან რომ გამოვიდა უკვე საშინლად ბნელოდა.მეგობრებთან ერთად მიიკვლევდა გზას მანქანის სიგნალის ხმა რომ გაიგო.სწრაფად მიტრიალდა.ავტომობილიდან ალექსანდრე უღიმოდა.
-გოგონებო იცნობთ?-სწრაფად დასვა კითხვა გუგამ.ყველამ სწრაფად უარყო ანანოს გარდა.ის იდგა და გაშტერებული უყურებდა ჟორდანიას.
-მგონი ანანოსთან არიან!-გაიცინა ერთ-ერთმა.
-დავუშვად არიან მერე შენ რა!-სწრაფად მიახალა და მანქანისკენ დაიძრა-აქ რას აკეთებ?
-გვიანია სახლში წაგიყვან!
-არაა საჭირო მადლობა!
-დღეს დამეხმარე!ვალში ვარ!-ფართოდ გაუღიმა და კარი შიგნიდან გაუღო.
-კარგი!-მშვიდად მოთავსდა სავარძელში.
..
-ბოლოჯერ გეუბნები შეავსე!-ოთახში მიდი-მოდიოდა სოფო.
-არაა!...არ მინდა!არაფერში გამომადგება!-თვალები აატრიალა და საწოლზე დაეცა.
-ჩემი ხელით სიკვდილზე რას იტყვი გინდაა?...ადამიანო ნუ გადამრევ!ლევანი თანახმაა,კაცი რომელიც ჩემთანაც ძლივს გიშვებდა დასარჩენად,გეუბნება მე თანახმა ვარ,უბრალოდ მოინდომეო!...რატომ კარგავ შანსს?!-ლაპარაკს არ წყვეტდა გაბუნია.ესემესი რომ მოუვიდა უხალისოდ დახედა,თუმცა ალექსანდრეს სახელი რომ დაინახა წამსვე გამოფხიზლდა.
"რას შვები?"
"არაფერს,ხდება რამე?"
"ამჯერად არაფერი!ჩემი მშველელის მოკითხვა გადავწყვიტე! ხელს ხომ არ გიშლი?"
"მე არა! ვუსმენ"
"რას?"
"როგორ მლანძღავს ჩემი მეგობარი!:)"
"ვაა რატო? რა მიქარე?"-იცინის.
"განაცხადს არ ვავსებ!"
"რა განაცხადია ასეთი?!"
"ორ კვირიანი ტრენინგი ახალბედა მწერლებისთვის! შვეიცარიაში"
"მომავალ მწერალს ვწერ?...მაპატიეთ ასეთი სითამამისთვის!...შეგევსო მერე!"
"არ ვარ მომავალი მწერალი!...მწერალი საერთოდ არ ვარ!"
"აბა დაესიზმრა შენს მეგობარს,აუცილებლად უნდა წავიდესო?"
"რა მნიშვნელობა აქვს?"
"ეტყობა აქვს!"
"ოოო რაღაცეებს ვჯღაბნი ჩემთვის! მე იურისტობას ვაპირებ და ამ ტრენინგებს არანაირი აზრი არ აქვს ჩემი კარიერული წინსვლისთვის!"
"შენი რა მიდის?წადი და გაერთე!ბოლოსდაბოლოს დაისვენებ მაინც!"
"არ მინდა!მაინც არ ვაპირებ მწერლობას და ვიღაცამ,ვისაც სერიოზულად სურს ამ პროფესიას დაეუფლოს შესაძლოა ადგილი დაკარგოს!"
"იქნებ აღარცაა ადგილები?!შეავსე და მეგობარიც კმაყოფილი იქნება!"
"ვნახოთ!კარგი ნახვამდის"
"ნახვამდის"
-არა არც მისმენ ხო?ტყუილად ვლაპარაკობ!ეს ზის აქ და იღიმის სულელივით!
-შევავსებ!მომე ლეპტოპი!-სოფომ სიხარულის ტაში შემოკრა და მეგობრის გვერდით მოკალათდა."
.......
სასამართლო პროცესი ორი კვირის შემდეგ გაიმართა.ამ დროის განმავლობაში არც ერთხელ უნახავთ ერთმანეთი.
მშვიდად შეაბიჯა სასამრთლოს შენობაში.ალექსანდრე არსად ჩანდა და არც მერე გამოჩენილა.მესხმა ფაქტიურად აიკლო მისი მობილური მაგრამ არც ერთხელ უპასუხა.რა თქმა უნდა,პროცესი ჩაიშალა და მოსამართლემ ერთი თვის შემდეგ დანიშნა.განრისხებული ატარებდა მანქანას,ისეთი სისწრაფით რომ რამდენჯერმე ჰქონდა ავარიის რისკი.
-ალექსანდრესთან ვარ!-მკაცრი ტონით მიმართა მდივანს.
-ის ახლა ვერ მიგიღებთ რადგან...
-არ მაინტერესებს არანაირი თათბირი,სტუმარი,პარტნიორი და ინვესტორი!თუ საჭიროა ყველაფერს ჩავშლი!-აღარც მოუსმინა გოგოს პირდაპირ შეაღო კაბინეტის კარი თუმცა იქაც არ დახვდა-სადაა?
-დღეს არ მოვა!თქვა რომ ისვენებს!-არაფერი უთქვამს,პირდაპირ დატოვა შენობა.ამჯერად ჟორდანიების ვილისკენ დაიძრა.კარი დაუკითხავად შეაღო...ბატონის გარდა ყველა მაგიდასთან იჯდა.გაბრაზებული მიკაკუნებდა.ალექსანდრეს უმცროსი ძმა მაშინვე გამოეგება.
-როგორ ხარ ანანო?
-ახლა არა ლუკა!ჯერ შენ ძმას გავუსწორდები და მერე!-სწრაფად აირბინა კიბე და პიედაპირ ოთახში შევიდა.ჟორდანიას ტკბილად ეძინა,ტელეფონის ხმა გამოერთო,თავი ბალიშში ჩაერგო და მორფეოსის სამყაროში დასეირნობდა.ქალი ისევ ქვევით დაბრუნდა,წყლის ჭურჭელში ყინული ჩაყარა და საძინებელში შეასხა კაცს,რომელიც უკვე მისი ყოფილი მეუღლე უნდა ყოფილიყო.
-რა ჯანდაბაა?!-წამსვე წამოვარდა და ქალს ზევიდან დააჩერდა-გააფრინე გოგო?!
-სასამართლოზე არ მოხვედი!
-ჩამეძინა!-ამოიბუტბუტა და სველი ტანსაცმლისგან განთავისუფლდა.
-შენ თქვი და მეც დავიჯერე!-კარადასთან მდგომს მიმართა.შეხედა როგორ გამოიღო სწორედ ის მაისური,ასე რომ უყვარდა ანანოს და ხშირად თვითონაც მოურგია,გულში ჩხვლეტა იგრძნო,მაგრამ ეს გრძნობაც დააიგნორა.კაცმა სპორტული ამოიცვა და აბაზანისკენ დაიძრა-ტყუილად ვლაპარაკობ?!-უკან მიჰყვა და კარის ჩარჩოს მიეყუდა. -დანიშნავს ხელახლა! -დანიშნა კიდეც!ერთი თვის შემდეგ!-უკმაყოფილოდ დაუბღვირა. -ჰოდა პრობლემაც გადაჭრილია!...დასჯის ღირსი ხარ!-მიუახლოვდა და თვალებში ჩახედა.ანანომ უკან დახევა სცადა მაგრამ წელზე ჩავლებულმა თითებმა შეაჩერა-მერამდენედ გავცივდე შენს გამო?-კედელს ააკრა.წინააღმდეგობის გაწევას ცდილობდა,მაგრამ არაფერი გამოსდიოდა.ჟორდანიამ მზერა დაასო მის ტუჩებს და მალევე ეძგერა კიდეც.გამალებით კოცნიდა,ისე თითქოს ცდილობდა ამ კოცნაში ჩაეტია მთელი მონატრება.როგორც კი აზრზე მოვიდა მაშინვე მოიშორა. -აღარ შემეხო! -დარწმუნებული ხარ?...გახსოვს ადრე რომ გითხარი,ყველაფერი გექნება რაც გენდომება მეთქი,ის გავაკეთე რაც გინდოდა! -გახსოვს მე რა გითხარი?-საჩვენებელი თითი გულზე მიადო-რაც მინდა ყველაფერს თავად მივაღწევ მეთქი! -და რა ვქნათ,რომ ამ ბოლო დროს საკუთარი სურვილების წინააღმდეგ მიდიხარ?...ვერასდროს მომატყუებ და ეს იცი!რამდენიც არ უნდა მალო,თვალებზე გეტყობა როგორ გინდივარ!-ზემოდან დაჰყურებდა,იმას ეუბნებოდა რასაც მის თვალებში კითხულობდა. -ძალიან ცდები თუ ასე ფიქრობ! -ოთხი წელი შეყვარებული იყავი და ხუთი წელია ცოლი ხარ! -მალე აღარ ვიქნები! -მგონი ცხრა წელი საკმარისია იმისთვის რომ ადამიანის სურვილებს და აზრებს ჩავწვდე!...თავს იტყუებ და ცდილობ მეც მომატყუო! -მეც მეგონა რომ ეს დროს საკმარისი იყო ერთმანეთის შესაცნობად!-ირონიულად გაუღიმა და მისი წინააღმდეგობის მიუხედავად დატოვა ოთახი.კიბის ჩავლის შემდეგ მასზე ერთი თავით მაღალ მაზლს მოეხვია და დანარჩენებს მზერა მოავლო-მომენატრე ლუკ!-ყოველთვის განსაკუთრებული ურთიერთობა ჰქონდა უმცროს ჟორდანიასთან. -მეც რძალო მეც! -რძალო აღარ დამიძახო და ყველაზე კარგი ბიჭი იქნები დედამიწის ზურგზე. -როგორც მახსოვს ჩვენი რძალი ხარ!-ოჯახის უფროსმა ამოიღო ხმა. -მია სად არის ლუკ?-დააიგნორა ვახტანგის სიტყვები და ისევ ლუკას მიმართა-მომენატრა უთხარი შემომიაროს!და ჰო არ გააბრაზო!-ის იყო კარიდან უნდა გასულიყო ვახტანგის ხმა რომ გაისმა...ისევ. -თავხედიც გახდი ყველაფერთან ერთად?ერთი იგნორი არ იცოდი! -ბატონო ვახტანგ!-სწრაფად შემობრუნდა-სითავხედეზე თუ დადგება საკითხი გეტყვით,რომ ამ ოჯახში ზემოთხსენებული თვისების გარეშე ხუთ კი არა ერთ წელსაც ვერ გაძლებ!ანუ თქვენი დამსახურებაა!...ხოლო წინა საკითხს რაც შეეხება!...ჯერ კიდევ თქვენი რძალი,ისიც ფურცელზე იმიტომ ვარ,რომ თქვენი ვაჟი დღეს სასამართლოზე არ გამოცხადდა!-მთელი საუბრის მანძილზე სახეში უყურებდა,მერე კი სწრაფად გაიხურა კარი. ...... სახლში მისულმა ვეღარ გაუძლო და შეეცადა დაეძინა,თუმცა არაფერი გამოუვიდა.ბოლოს ძილის წამალი მიიღო და საღამომდე გათიშულს ეძინა.გაღვიძებულს უამრავი ზარი დახვდა დედისგან.სწრაფად გადაურეკა,იცოდა პანიკებში იქნებოდა. -სად ხარ ანანო რომ გირეკავ?! -მეძინა დედა! -ასე არ შეიძლება ხომ იცი ვინერვიულებ რომ არ აიღებ! -რა ლექციებს მიკითხავ ახლა?რამდენჯერ არ ამიღია ტელეფონი და მაინცდამაინც ახლა ჭედავ? -რა სიტყვებია?მაშინ ვიცოდი რომ ალექსანდრესთან იქნებოდი და არ ვნერვიულობდი! -ჰო რა გქონდა სანერვიულო!-ცინიკურად ჩაიცინა. -დიახაც მშვენიერი ბიჭი იყო!არ ვიცი შენ რამ წამოგიარა,ასე უცებ რომ გაშორდი!-აშკარად გაღიზიანებული იყო ქალი. -ნუ ღელავ!მაგ ანგელოზივით ბიჭს ჯერ კიდევ შენი სიძე ჰქვია!-ესაუბრებოდა და თან ოთახს ალაგებდა. -გადაიფიქრე?შერიგდით?-ქალის ბედნიერი ხმა გაისმა.
-ნუ ააგებ ოცნების კოშკებს!არ მობრძანდა სასამრთლოზე!...საზიზღარი იდიოტი!
-ძალიან კარგადაც მოქცეულა!
-დედა ისე გიყვარს იშვილე არ გინდა?-ბოლოს მაინც გაბრაზდა.
-ვიშვილებ დიახაც!
-მერე მე რა ვქნა მშობელი არ მინდა?
-გიშვილონ ლიამ და ვახტანგმა!
-გმადლობ დედა!...ჰოდა გყავდეს ალექსანდრე!-აღარც მოუსმინა ქალს გაუთიშა.აღარც მას დაურეკავს იცოდა გაღიზიანებული რომ იყო და არ აწუხებდა.სახლი მოაწესრიგა და სოფოსთან წავიდა.გზაში ნათლულის საყვარელი ტკბილეული იყიდა.
-დიდება თქვენს გამოჩენას!-ღიმილით მიესალმა მეგობარს გაბუნია.
-ჩემი სიცოცხლე!-პატარა ბუშტი ხელიდან გამოართვა-რაო მოგენატრა ნათლია!
-კიი!-საყვარლად გაუცინა და ჩაეხუტა.
-იო მოდი დე აცადე დასვენება!
-ნახე რა მოგიტანე?!-შოკოლადი მიაწოდა-ჩუმად ჭამე იმან არ დაგინახოს,თორე მოგვცხებს ორივეს!
-ქო!-შეთქმულივით გამოართვაა და ლოყაზე კოცნის მერე ოთახიდან გაიპარა.
-დავლიოთ გინდა?
-კი!ლაშა არაა სახლში?
-მოვა მალე!...მანამდე მარტო დალიე და მერე შემოგიერთდები!
-წითელი ღვინო გაქ?თუ ჩავირბინო?-ქვემოდან ახედა წარბშეკრულ გაბუნიას-რა?
-ახალგანქორწინებულის სინდრომი გაქ?
-არ მოვიდა!მერე მივედი და ვეჩხუბე!არა ჯერ ყინულიანი წყალი დავასხი!
-სულ შენ გამო როგორ უნდა გაცივდეს?!
-თქვენ პირი შეკარით?-წარბები შეყარა და გაბრაზებული სახით გახედა მოხითხითე სოფიოს.
-მერე?!
-მერე მაკოცა!...თავი ძლივს გავაკონტროლე რომ არ ავყოლოდი!
-შტერი რომ ხარ გითხარი უკვე?
-რატომ ვარ შტერი!-უკმაყოფილოდ გამოართვა ჭიქა და მშვიდად მოწრუპა მათრობელა სითხე.
-გიჟდებით ისე გიყვართ ერთმანეთი მაგრამ შორდები!
-ვერ ვაპატიებ!
-რას ანანო რაას?!რატომ არ ამბობ!
-ბავშვის დაკარგვას და ამაზე უფრო მეტად იმას რომ არ მენდო!...არ დამიჯერა და აქამდე მიიყვანა ანანო და ალექსანდრე!
-ორივენ კარგად ვიცით,რომ ის არაკაცია ამაში დამნაშავე!
-დაუჯერა სოფიო!ალექსანდრემ დაუჯერა და არც კი მომისმინა!ორი თვე დავსდევდი!
-მის ადგილას წარმოიდგინე თავი!
-არ შემიძლია!...არ მინდა!მეშინია რომ მას უფრო ტკიოდეს!
-უნდა გადაიფიქრო!კიდევ ერთი შანსი გჭირდებათ!
-მეორე შანსი აღარაა!რადგან ერთხელ შეიტანა ეჭვი,ეს ისევ განმეორდება!მე კი ვეღარ გავუძლებ!
-ანო!
-დასრულდა!მორჩა და ამის განხილვა აღარ მინდა!მომიყევი რა ხდებოდა ის სამი თვე...ვერ გავიგე ბოლომდე ვერაფერი!
-არაფერი არ ხდებოდა!ყველა გიჟივით გეძებდით!
-მაპატიე!-გვერდიდან მიეხუტა და თვალები დახუჭა-იქ კარგი იყო!ძალიან კარგი!...ალბათ წიგნსაც დავწერდი განწყობა რომ მქონოდა!
-ნეტავ შემეძლოს ეს ტკივილი შევამსუბუქო!
-ამჯერად უძლური ხარ!
ის საღამო სოფიოსა და საყვარელ სიძესთან გაატარა.სახლში მისულმა კი კვლავ დაიძინა.
"კაფეში იჯდა ამჯერად მარტო,ლეპტოპით ხელში.საყვარელი ყავა შეუკვეთა და ელ ფოსტის შემოწმება გადაწყვიტა,უეცრად მის მაგიდას ვიღაც რომ დაადგა თავზე.
-მოგესალმებით ჩემო მშველელო!-ფართოდ გაუღიმა მესხს.
-ალექსანდრე?!-თავადაც გაეღიმა მის სახეზე,მერე ეშმაკური სახე მიიღო-კვირაში რამდენი დღე ხარ ნაცემი?
-ამაზე პასუხსაც არ გაგცემ! თავს ვგრძნობ შეურაცყოფილად!
-მე მაპატიეთ!
-რას შვები?
-ის განაცხადი შევავსე!ვამოწმებ!-ეკრანს დააკვირდა,რამდენიმე წუთი თითქოს გაშტერდა,მერე კი უეცრად წამოდგა და მთელი ძალით მოეხვია ალექსანდრეს.ბიჭიც უთქმელად მიხვდა მისი აჟიტირების მიზეზს.-არ მჯერა შვეიცარიაში მივდივარ!-წამოიყვირა,რის გამოც მთელი კაფე მათ უყურებდათ.ალექსანდრეს გაეცინა მის საქციელზე,თავადაც მოხვია ხელები და თავზე აკოცა.გოგომ სწრაფად გაიაზრა რაც გააკეთა და მოშორდა.
-კაცმა რომ გკითხოს არ გინდოდა წასვლა?!-ეშმაკური სახით შეხედა ჟორდანიამ.ანანომ დაიმორცხვა-ვხუმრობ!ძალიან კარგია,რომ მიდიხარ!
-შენ რომ არა,არ შევავსებდი!გმადლობ!
-არაფერს!სამწუხაროდ მაგვიანდება!აბა შეხვედრამდე!-ლოყაზე აკოცა და დატოვა აწითლებული,დაბნეული გოგო.
შვეიცარია მართლაც ძალიან მოეწონა.ისიც გაიფიქრა,ბევრს დავკარგავდიო.ისვენებდა,სეირნობდა,ბუნებით ტკბებოდა და წერდა სხვა რა უნდა ესურვა.
ერთ საღამოს დაბლა ტერასაზე გადაწყვიტა გასვლა.წვიმდა,მიუხედავად სიცივისა მაინც ტკბებოდა ამ სანახაობით.სასტუმრო არაჩვეულებრივი იყო.მშვიდად მიირთმევდა,ამჯერად ჩაის და თან ფურცელზე რაღაცას წერდა.მის მოპირდაპირედ სკამი რომ გამოიწია და ვიღაც ჩამოჯდა წარბაწევით გახედა თუმცა მალევე გამოესახა გაოცება.
-არ არსებობს!-თვალები დაქაჩა-აქ რას აკეთებ?!
-სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ მეც შვეიცარიაში გადავწყვიტე დასვენება!არ მეგონა დრო და ადგილი თუ დაემთხვეოდა!
-მეტისმეტია!
-გეთანხმები!...რას წერ?-სწრაფად აართვა ფურცლები და რამდენიმე მათგანს გადახედა-კიდევ კარგი წამოხვედი!რა იურისტი მწერლობისთვის ხარ დაბადებული!
-აჭარბებ!დამიბრუნე!
-წაკითხვა მინდა!...არ გაქვს რამე დასრულებული?
-არა!-თავი გააქნია თუმცა ბიჭის მოჭუტულ თვალებს რომ შეხედა გადაიფიქრა-კარგი მოგცემ ოღონდ ოთახში მაქ!
-წასვლისას მომეცი!-გაუცინა და უკან დაუბრუნა ნაწერი-აბაა?როგორ ატარებ დროს?
-არაჩვეულებრივია!...ამის გამო მართლა მადლობელი ვარ!
-ტრენერები მოგწონს?
-ისეთი კარგები არიან ლამის კისერზე ჩამოვეკიდო!
-კი ვხედავ!როგორც ჩანს არამარტო ტრენერები...რამდენიმე მეგობარიც გაგიჩენია!-უკმაყოფილოდ ამოილაპარაკა.
-დიდი ხანია აქ ხარ?
-იმდენად დიდი ხანი რომ ვიღაც ბიჭთან ერთად დაგინახე...დამაინტერესა!
-ნეტავ შენ რაში განაღვლებს,მაგრამ გეტყვი რომ კარგი ბიჭია,თუმცა არ მომწონს!
-მართლა?ცუდია!-ვითომ წყენით თქვა.
-სხვანაირი ხარ!
-მაინც როგორი?!
-პირველად რომ შეგხვდი მეგონა უხეში ხეპრე იყავი!მერე თანდათან შეიცვალე!
-ვარ კიდეც უხეში!ხეპრე არა!-გაეცინა-უხეში ნამდვილად...ყველას კი არ უმართლებს შენსავით?!
-არც მე მექცევი მაინცდამაინც თბილად!
-მეტად არ შემიძლია პატარავ!ამ შემთხვევაში მე არ ვიქნები!-ცოტა ხნით ორივე ჩუმათ იჯდა სანამ ანანომ მოულოდნელი კითხვა დასვა.
-წვიმაში გიცეკვია?
-შენი აზრით?-სიცილით გადახედა.
-არც მე!...არის წვიმაში რაღაც იდუმალებით აღსავსე!
-ალბათ არის კიდეც!-გოგონა უცებ წამოდგა და ხელი გაუეწოდა.
-წამო!
-სერიოზულად?
-მიდი...რაღაც ხომ უნდა მოხდეს პირველად არა?...მიდი რაა!
-კარგი!-გიჟებივით გავიდნენ წვიმაში...წვეთები მთელს სხეულზე მიცოცავდნენ.ანანო ბოლო ხმაზე კისკისებდა ის კი გაღიმებული უყურებდა-გაცივდები!
-გეშინია?...უშიშარი მეგონე!
-მეტის ღირსი ვარ თექვსმეტი წლის ბავშვი რომ მატარებს თავის ჭკუაზე!-სწრაფად დაატრიალა და ხელზე გადაიწვინა.
-რამდენის ხარ?
-შენზე დიდი!
-ეგ გააგებია!
-ოცის!
-არც ისე დიდი!-ჩახუტებული ცეკვავდნენ,ტერასასა და რესტორანში მოთავსებული სტუმრები კი ღიმილით შეჰყურებდნენ უბრალო ვიოლინოს ხმაზე მოცეკვავე წყვილს."
.....
მეორე დღეს მია ეწვია.
-მომენატრე!
-მეც მიაკო!-ძლიერად ჩაეხუტა-რას შვებით შენ და ლუკა?
-ზუსტად ისე როგორც თავიდან!
-ერთი წელია მაგ ბიჭს იატაკზე ძინავს!იმ დღიდან რაც მოგიტაცა!
-ჰოდა ნუ მომიტაცებდა!
-რატომ არ გინდა მისი სიყვარული დაინახო?!-ხელს ჩამოეყრდნო და მობეზრებული სახით დახედა გოგოს.
-მე მის ველურობას უფრო ვხედავ!...მოგონებებიც კი არ გვაქვს ერთად იმიტომ რომ,არასდროს ვყოფილვართ შეყვარებულები!ჩვეულებრივი ბიჭივით რომ მოსულიყო და დამახლოვებოდა ყველაფერი კარგად იქნებოდა,მაგრამ მან მოტაცება ამჯობინა!
-რომ არ უყვარდე არც მოგიტაცებდა!
-იქნებ შემყვარებოდა კიდეც!...როცა დავშორდები არაფერი მექნება მისგან!
-დააწვინე ლოგინში და იქნებ გქონდეს მოგონება!-ჩაიფხუკუნა ანანომ,მიას კი ხველება აუტყდა.
-გარყვნილოო!
-გეგონება საყვარლისკენ გიბიძგე!ვითომ არ მოგწონდეს!
-ანანოო!-ახურდა გოგო.
-კარგი ხოო!რა პატარა ხარ ღმერთო ჩემო მაგ ოჯახმაც ვერ გიშველა!
-უკვე თავი მომაბეზრა ვახტანგმა!
-არ არის ცუდი კაცი!უბრალოდ თავისებური შეხედულებები აქვს!
-მგონი არ მოვწონვარ!...მის ვაჟს დააბრალოს!
-უბრალო გოგოები მოსწონს ჩემსავით უბრალო,მიიჩნევს რომ შენსავით ულამაზესები დამღუპველები არიან,მაგრამ ამავდროულად აღმერთებს სილამაზეს!არც მე მოვწონდი!ბევრს ლაპარაკობსო,კიდევ ზედმეტად ხალისიანიაო,მაგ უკანასკნელს მოუღო ბოლო!-ხმამაღლა გაიცინა-და ჩემი მწერლობაც არ მოსწონდა!მაგრამ ბოლოს მაინც კბილებით ცდილობს ჩემი ოჯახის შენარჩუნებას! საბოლოოდ ყველაფერი შენს ქმარზეა დამოკიდებული!
-ხშირად ლაპარაკობს შენზე!...ალექსანდრე არ არის კარგად!
-არ მაინტერესებს!
-პერიოდულად ითიშება ხოლმე თითქოს რაღაცეებს იხსენებს!
-არ მადარდებს!...მია ლუკა კარგი ბიჭია!ძალიან კარგი! დააფასე!
-ალექსანდრემ...
-მიაა!
-სიყვარული როგორ აგიხსნა?
-წერილით!-გაეცინა რომ გაახსენდა რა ამბავი აწია.
"მაისის ყველაზე უბრალო და არაფრით გამორჩეულ დღეს დახვდა სახლის კართან პატარა წერილი,სახლი კი ყვავილებით იყო მორთული.
"ჩემი ხარ პატარავ!სამუდამოდ"თავიდან ვერ მიხვდა ეს რას ნიშნავდა და გაბრაზდა კიდეც.სასწრაფოდ დაიბარა შეხვედრაზე.მისი მორთმეული ყვავილების ყველა ღერი თან წაიღო და კაფის კუთხეში მჯდარ ალექსანდრეს მაგიდაზე დაუყარა,წერილი სახეში ესროლა.
-მშიშარა ხარ!
-აი შენს გარდა ვერავინ მიბედავს ამის თქმას იცი?-მშვიდად უღიმოდა ჟორდანია.
-ხეპრეც ყოფილხარ!წეერილის წერა არ იცი!
-რატო რა ეწერა ასეთი?-წერილს ჩახედა-შტერი!-ამოილაპარაკა.
-შენითაც კი არ დაგიწერია!-თვალები გაუფართოვდა მესხს-იმდენად ლაჩარი ხარ თექვსმეტი წლის გოგოს პირში ვერ უთხარი მომწონხარო!მეტიც წერილიც სხვას დააწერინე!
-ჯერ ეს ერთი პატარავ,რომანტიკოსი არ ვარ!არ ვიცი როგორ მოგიწყო ისეთი საღამო ბავშვს რომ მოგეწონოს!
-ახლა სიტუაციას ასწორებ?!ბავშვი თუ ვარ დამანებე საერთოდ თავი!
-არა სიმართლეს გეუბნები!რა?ჩემში რომანტიკოსის ფესვებს ხედავ?მეორეც ვინ გითხრა რომ მომწონხარ?!
-აბა ეს რა ჯანდაბაა?
-აქ არ წერია რომ მომწონხარ!
-უკაცრავად?!მაშინ ამიხსენი რას ნიშნავს ჩემი ხარ?!-თითქოს რაღაც ჩაწყდა,როცა გაიგო რომ არ მოსწონდა.
-არაფერს დაივიწყე ეგ წერილი!პირდაპირ გეტყვი ყველაფერს!იმ სულელს კი დავსჯი!-გაუცინა და იქვე ჩამოსვა-ერთ სიტყვას დასჯერდი ოღონდ!
-გისმენ?!
-მიყვარხარ!-ამას ნამდვილად არ მოელოდა,არ მოელოდა მიყვარხარს გაჰონებას.
-სხვა ვერავინ ნახე რომ დასცინო?-ცრემლი უგროვდებოდა.
-ტირი?! რა გჭირს ტო?!კი არ გაძალებ!
-დამანებე თავი!
-მოიცა!-კარში გასვლისას დაეწია-ამიხსენი რა მოხდა!...რამე ცუდად გაიგე?უბრალოდ ის გითხარი რასაც ვფიქრობდი!
-მიპოვნე რომ დამცინო ჰო?სხვა ვერავინ ნახე და ბავშვის გრძნობებზე თამაში გადაწყვიტე?
-რა სისულელეა!პატარავ-გულწრფელად გაიცინა-გული გამისკდა!ნუ სულელობ კარგი?
-ისევ დამცინი!დიდი ამბავი თუ რაღაცას ვგრძნობ აუცილებელი იყო ეს მასკარადი?
-უკვე ვბრაზდები!-წარბები შეკრა-არ დაგცინი!და მსგავსი აღარაფერი გამაგონო!-სწრაფად მოწმინდა ცრემლები და გულში ჩაიკრა-ის სულელური წერილი დაივიწყე!...ჩემმა ძმამ შეცვალა!დავსჯი!
-სიმართლეს მეუბნები?-ქვევიდან ამოხედა.
-აღარ დამისვა მსგავი კითხვა!შენთან სულ გულწრფელი ვარ!"
-ღმერთო ჩემოო!-სიცილით იგუდებოდა მია-ნამდვილად ალექსანდრე იყო ასეთი დაბნეული?
-ჰო!ასე სულელურად სიყვარული არავის არავისთვის აუხსნია!
-დღეს კლუბში მივდივარ!წამო!
-არ მინდა!-მაშინვე უარი განაცხადა.
-გთხოვ!გთხოვ რაა!
-რა ვაკეთო იქ?...განწყობა არ მაქვს!
-შენ უბრალიდ წამოდი!
-კარგი ჰო!
საღამოს მართლაც მივიდა,მიას მიესალმა თუმცა გოგონა უეცრად ნაცნობს შეხვდა და მასთან გაჩერდა.თავად ბარისკენ დაიძრა იქვე ჩამოჯდა და სასმელი შეუკვეთა.ნეტარებით მიირთმევდა მათრობელ სითხეს,ყელში კოცნა რომ იგრძნო სწრაფად შეტრიალდა.
-საოცრად გამოიყურები!-გვერდით მდგომ სკამზე ჩამოჯდა და ვისკი შეუკვეთა.
-მოვკლავ მიას!
-მია არაფერ შუაშია!უფრო სწორად არის!ლუკას სახლში რა მოასვენბდა და წამომათრია!
-მნიშვნელობა არ აქვს მე უკვე მივდივარ!
-არამგონია სადმე გეჩქარებოდეს!-მოშიშვლებულ ფეხზე თითები ააყოლა.იგრძნო როგორ დაიძაბა ქალი.
-გეყოს!...ნუ მეხები!-ალექსანდრეს წამში შეეცვალა სახე,ღიმილიანიდან უეცრად გაბრაზებულში გადაუვიდა.სწრაფად ჩაავლო ხელი ქალს და მისი წინააღმდეგობის მიუხედავად მანქანაში ჩასვა-რა ჯანდაბას..
-ხმას თუ ამოიღებ ენას ამოგაცლი გპირდები!
-რამდენს ბედავ!ვინ ხარ საერთოდ!
-შენი ქმარი!თუ არ გახსოვს გაიხსენეე!-უღრიალა და ისევ გზას გახედა-მომწყინდა შენი ახირება!მორჩა...დრო მოგეცი და ეს დრო დამთავრდა!
-ეს ახირება არაა!ჩვენ ერთად ვეღარ ვიქნებით!
-მაგასაც ნახავ!
-პასუხსაც არ გაგცემ!-სახე მიატრიალა და გარეთ დაიწყო ყურება.მთელი ღამე იმგზავრეს,ბოლოს იქ ამოყვეს თავი სადაც თაფლბის თვეს ატარებდნენ.მართალია ეძინა მაგრამ ჩასვლისას გამოფხიზლდა-გგონია ეს სახლი გულს მომილბობს?!
-თუ არც!აღარ მაინტერესებს!თუ საჭირო გახდა ძალით გაგაჩერებ ჩემთან!
-ეგღა გაკლდა!
-შედი!
-ალექსანდრე მართლა ამბობ?-დამცინავად გახედა თუმცა მისი ღიმილიც არ გაგრძელდა დიდხანს,ჟორდანიამ მხარზე მოისვა და ისე წავიდა სახლისკენ-ახლავე გამიშვიი!
-ჩშშ! დაწყნარდი!-საჯდომზე მიარტყა
ხელი და სახლის კარი შეაღო.
მისაღებში შესვლისთანავე მიაგდო გასაღები და ანანო დივანზე ფრთხილად მოათავსა.
-ცხოველო!
-აქედან თუ გახვალ მართლა შეგჭამენ ცხოველები!-საუბრის პარალელურად ბუხარს ანთებდა.
-მართლა აპირებ ჩემს აქ გამოკეტვას?-მიხვდა,ყვირილს აზრი რომ არ ჰქონდა და მშვიდად მიმართა.
-გშია?-მისი კითხვა დააიგნორა.
-ნადირობას აპირებ?!-დამცინავად ახედა მომღიმარ ჟორდანიას,რომელსაც უკვე მოესწრო ცეცხლის დანთება და სამზარეულოსკენ მიიწევდა.უკან ღვინის ბოთლითა და ჭიქებით ხელში დაბრუნდა.
-ისაა შენ რომ გიყვარს!
-დალევა არ მინდა!
-გეშინია ნასვამზე საკუთარი სურვილების ასრულება არ დაიწყო?!
-რომც დავიწყო შენ რა?!-უკმაყოფილოდ გახედა და მაინც გამოართვა წითელი სითხით შევსებული ჭიქა.
-ტყუილი არ გეხერხება პატარავ!-თავადაც მის გვერდით დაიკავა ადგილი-ხომ ხედავ რა კარგია ასე!...მე და შენ,ისევ აქ!...რა იქნებოდა ეს რომ არ მომხდარიყო?!
-რა მოხდებოდა?!...არ ვიცი!აღარც მაინტერესებს!
-იქნებ კმარა ეს თვეები?!-სიმშვიდეს ინარჩუნებდა ჟორდანია.ცდილობდა დაებრუნებინა ის სითბო რომელსაც ადრე გრძნობდა ცოლისგან-ნანო!
-როდის გამიშვებ აქედან?!
-მგონია რომ ჩემი არც ერთი სიტყვა გესმის!ტყუილად ვსაუბრობ?!-წამსვე შეკრა წარბები.ერთი ხელის მოსმით გადაიჯინა ქალი საკუთარ მუხლებზე.
-გამიშვი!-გულზე ხელი მიაბჯინა და უკან გაწევა სცადა.
-ახლა ვითამაშებთ!
-გაგიჟდი?!რა თამაში?!
-წყნარად პატარავ!ისედაც ცუდად ზიხარ და სულ არ გაწყობს ზედმეტი მოძრაობა!-მესხის სახეს რომ დააკვიდა სიცილი აუტყდა.
-ახლავე მომშორდი!
-ნწ!ახლა ვისაუბრებთ!რამდენჯერაც არასწორად მიპასუხებ,იმდენ კოცნას მივიღებ!
-ნამდვილად გაგიჟდი!-თავი უკმაყოფილოდ გააქნია და ღრმად ამოისუნთქა.
-ნწ!არასწორია!-წამსვე მიწვდა მის ბაგეებს. ანანო ბევრს ეცადა მოეშორებინა მაგრამ ვერაფერი გააწყო-უნდა გეთქვა რა კარგი თამაშია!-ჰაერი რომ აღარ ეყო მოშორდა-აქედან რომ წავალთ სახლში დაბრუნდები!
-არასდროს!
-ხედავ ძვირფასო?!გინდა რომ გაკოცო!-ამჯერად ყბის ძვალზე მიაკრო ბაგეები,ქალმა ისევ სცადა გაბრძოლება-ამაზეც სასჯელია-ამჯერად თვალთან აკოცა.
-რის მიღწევას ცდილობ?!
-არაფრის!ცოლთან თამაშით დავკავდი!
-ასეთ არასერიოზულს ვერ გიტან!
-ანუ აღიარებ,რომ ისე გიჟდები ჩემზე?!-ყელში კოცნიდა,პარალელურად ესაუბრებოდა და იგერიებდა კიდეც.
-რა დარწმუნებული ხარ,რომ ეგ ვიგულისხმე!იქნებ ისედაც ვერ გიტან?!
-არ გიხდება ტყუილები!-ლავიწებზე გადაინაცვლა.
-შენი სიტყვებია ძვირფასო!.ააჰ!-წამსვე წამოიყვირა,როცა კაცმა ბაგეები კბილებით ჩაანაცლა-მეტკინა!
-ტყუილზე მეტად ირონია არ გიხდება!...და ჩემთან ჩხუბი!მერე შენი თაფლისფერები ისე აღარ ანათებს!
-ალექსანდრეე!-უკვე ვეღარ უძლებდა მასთან ასე ახლოს ყოფნას.
-ჰო პატარავ!-მხარზე აკოცა და ქვევიდან ამოხედა.მის ცრემლიან თვალებს რომ შეხედა სუნთქვა შეეკრა.
-გამიშვი გთხოვ!-წამსვე შეუშვა ხელი.მესხიც სწრაფად წამოდგა და სააბაზანოში შეიკეტა.
-ამის დედა შე****-მაგიდას ფეხი კრა,ბოთლიც კედელს მიახეთქა-ჯანდაბაში წასულხარ ალექსანდრე ამ ჯოჯოხეთის გამოწვევისთვის!-სააბაზანოს კართან მივიდა-ანანო!...შემოვამტვრევ თუ არ გააღებ!-მალევე გაიღო კარი.ხელში პირსახოცი ეჭირა და სახეს იწმენდდა,ეგონა მობანა უშველიდა მაგრამ მაინც ვერ დაფარა ჩაწითლებული თვალები-გიღირს ამად?!
-გამატარე!-გვერდის ავლა სცადა თუმცა ჟორდანიამ გზა გადაუჭრა და განმგმირავი მზერით ჩახედა თვალებში.
-იცი მაინც რომ ეს ყველაფერი ერთი დიდი სისულელეა და ბოლოს ძალიან ინანებ?...ბავშვობ და ეს სასაცილოც აღარაა!...ბავშვი აღარ ხარ!
-ჰო!ბავშვი აღარ ვარ!უკვე სამ თვეზე მეტია გავიაზრე,რომ ბავშვი არავარ!
-შეწყვიტე!ეს უკვე ზედმეტია გესმიის?!...ხომ ხედავ,რომ ორივე ცუდად ვართ!...რატომ იქმნი ილუზიას,თითქოს მხოლოდ შენ გტკივა!ისევე იყო ჩემი შვილი როგორც შენი!
-ვიცი!-მკერდზე ხელები დაუშინა,უკვე აღარც უფიქრია ცრემლები დაეფარა-ვიცი,რომ გტკივაა!თანაც მეშინია ჩემზე მეტად რომ გტკიოდეს!
-მაშინ ასე რატომ იქცევი!...რა გინდა გამაგებინე!
-წასვლა მინდა!შენგან შორს!...იმიტომ რომ იმ ამბის დავიწყებას ერთად ვერ შევძლებთ!როცა ერთმანეთს დავინახავთ გვეტკინება!...თანაც შენი უნდობლობა!მეშინია რომ ისევ იგივე განმეორდება!შენ ჩემსას არ დაიჯერებ!რომ ისევ ცარიელი თვალებით შემომხედავ!
-ეს აღარასოდეს მოხდება!-გულში ჩაიკრა,თუმცა ქალმა მალევე მოიშორა.
-არ იქნება!აღარ იქნება!იმიტომ რომ,ახალი შანსი აღარ გვაქვს!
-ჯანდაბა!მართლა გამაგიჟებ!-ხელი ჩაავლო აკანკალებულ ანანოს და გაავებულმა წაიყვანა საძინებლისკენ-დაიძინე,იქნებ გიშველოს!
-აქედან წასვლა მინდა!
-ახლა ვერ წავალთ!
-მაშინ ხვალვე!
-ამას მე გადავწყვეტ!-კარი გაიხურა და მარტო დატოვა.
"-ან შენ მასწავლი ან დავურეკავ მიშოს!-წარბშეკრული აკვირდებოდა წვენის სმით გართულ ბიჭს.
-გაბედე!-თვალები დაუბრიალა და ანანოს წიგნი სავარძლიდან გადადო.
-ანუ მასწავლი!
-არა!
-ძალიან კარგი!-ტელფონი მოიმარჯვა,მაგრამ ვინ დააცადა მაშინვე აართვა-დამიბრუნე!
-ნუ ბავშვობ!ვერ გასწავლი მოტოციკლის ტარებას!არ არის უსაფრთხო და რამე რომ მოგივიდეს?!
-არაფერი მომივაა!...შენთან ერთად დავჯდები მარტო!
-არაა!
-კარგი რა?!ლევანს დავითანხმებ!ერთი შეხედვა უნდა!-ლოყაზე აკოცა და საყვარელი სახით გახედა,მანაც სწრაფად მოხვია ხელი-ანუ კი ხო?
-არა!-მესხი სწრაფად მოშორდა-მე ასე მარტივად დასათანხმებელი არ ვარ პატარავ!-თვალი ჩაუკრა.
-ჰოდა არც მე ვარ ადვილი შემოსარიგებელი!...შეგიძლია მიბრძანდე!
-მეტის ღირსი ვარ ბავშვს რომ გიჯერებ ყველაფერს!
-თუ ბავშვი ვარ შემეშვი!
-მოკლედ,მე წავედი პატარავ,საღამოს მომწერე და გაგიყვან ისტორიაზე!-თავზე აკოცა და სწრაფად დატოვა.რა თქმა უნდა არ დაურეკავს,უფრო სწორად გამოცდებისთვის ემზადებოდა და ისედაც ვერ იყო ხასიათზე,ამიტომ არ გახსენებია.სადარბაზოდან გასულს მოტოციკლზე მიყუდებული ალექსანდრე დახვდა.სიგარეტს ეწეოდა,როგორც კი დაინახა გადააგდო და მის რეაქციას დაელოდა.გოგოს ჯერ თვალები აენთო სიხარულით მერე კი სწრაფად გაიქცა ჟორდანიასკენ.
-ანუ მასწავლიი?!
-დღეს მხოლოდ დანიშნულების ადგილას მიგიყვან...შაბათ კვირას კი!-ეცინებოდა მის საქციელებზე-ღმერთო რა შარში ვაარ?!-თავისთვის უფრო ჩაიბუტბუტა მაგრამ მესხმა მაინც გაიგონა და სამაგიეროც გადაუხადა-ბავშვო!-დაეჭყანა ბიჭი.
-როგორი ცანცარა ხარ ღმერთო ჩემო?!
-ამის თქმა მარტო შენ შეგიძლია იცოდე!"
დილით გაღვიძებულმა წელზე მოხვეული ხელი იგრძნო,ჟორდანიას სხეული ზურგიდან ეკვროდა და მისი სუნთქვა ყლში ეფრქვეოდა.არ უნდოდა ამ მომენტის დაკარგვა,ვერც გასაღვიძებლად იმეტებდა.უბრალოდ მშვიდად შეიგრძნობდა მის ძილს.როგორც კი მიხვდა იღვიძებდა,მაშინვე დახუჭა თვალები.გაღვიძებისთანავე აკოცა ყელში,მერე მისი თმის სურნელი შეიგრძნო,თავზეც აკოცა და ოთახი დატოვა...ყოველ დილით ასე აკეთებდა და არ ბეზრდებოდა.
ფრთხილად გაახილა თვალები და მზერა მინის კედელს გაუსწორა.ზუსტად საწოლის პირდაპირ იყო.ახსოვს როგორ გააკეთებინა ალექსანდრემ სპეციალურად,რათა გაღვიძებისთანავე სიმწვანეში ან თოვლში ჩაკარგული მთწბი დაენახა.
სამზარეულოში გასულს ალექსანდრე იქ აღარ დახვდა.წერილით აცნობებდა,რომ შეეძლო მისი მანქანით წასულიყო,მაგრამ ეს დანებებას არ ნიშნავდა.
.....
-არ უნდა წამოსულიყავი!
-ვიცი!მაგრამ ვერ შევძელი!ასე სულელივით ავდექი და წამოვედი!
-ალექსანდრე მართალია!მორჩი ბავშვობას!მაინც არაფერი გაგივა,ხომ იცი არაფრის ფასად დაგთმობს!
-მომწყინდა!არ მოვრჩები!ახლა მხოლოდ კარიერაზე ზრუნვა მინდა!ახალი წიგნი დავიწყე!
-მშერალიც არ გახდებოდი ის რომ არა!
-ჰო!მას რომ არ დაეძალებინა ამ ნაბიჯს არ გადავდგამდი!...საერთოდ ის რომ არა არაფერს გავაკეთებდი და რა ვქნა?!
-გაღიზიანებული ხარ!-თვალები აატრიალა გაბუნიამ.
-რომ მეხებოდა ჭკუიდან გადავდიოდი!თავი ძლივს მოვთოკე!
-გიყვარს!
-ვიცი!არასდროს მითქვამს,რომ გადამიყვარდა და ამის გამო ვშორდები!საერთოდ ის ჩემი ერთადერთი სიყვარულია!...მაგრამ ახლა გრძნობები აღარ მადარდებს!ყველაფერს ვივიწყებ და არ გაბედო ჩემი გადარწმუნება!მორჩა ვრჩებით მე და ჩემი მუზა!
-რომელიც ასევე ალექსანდრეა!
-სოფოოო!
-რა?მართალი არ ვაარ?...გაიხსენე რატომ მოსწონს ხალხს ასე ძალიან შენი პირველი წიგნი?!
-იმიტომ რომ ალექსანდრეზეა!-პატარა ბავშვივით მოახსენა-იცოდე თუ არ მომეშვები წავალ!
-მიბრძანდი ბატონო!მე სიძის მხარეს ვარ!
-ყველა რატომ მცვლის?-ამოიბუზღუნა და "გაბრაზებული",ღიმილშეპარული სახით გახედა დაქალს.
..........
ფაქტიურად ძალით აკრიბა ნომერი.
-გისმენ ძვირფასო?!-წარმოიდგინა როგორი ღიმილიანი სახით უპასუხა ჟორდანიამ და ჟრუანტელმა დაუარა.
-შენი მანქანა მე მყავს!ზურა გამოგზავნე,რომ წაიყვანოს!
-ზურას ჩავაბარე მე ეგ მანქანა?!თავად მომიყვანე!
-თუ არ გჭირდება ეზოში ადგილს ნამდვილად არ იკავებს!-კმაყოფილმა მოახსენა და ყურმილი დაუკიდა.
ტკბილეულს მიირთმევდა კარზე ზარი რომ დარეკეს.სწრაფად გააღო-რაშს მოაკითხე?!
-ხომ იცი ვერ ვიტან ტელეფონს რომ მითიშავ!
-აი გასაღები!-გაუწოდა თუმცა აღმოაჩინა რომ ალექსანდრე კართან აღარ იყო.სავარძელში მოკალათებულს თვალებ გაფართოებულმა შეხედა და კარი მთელი ძალით მიაჯახუნა-ვერ მოგიშორებ ხო?-თავადაც მოპირდაპირე სავარძელში ჩაესვენა.
-ჩემს გარეშე შენი ცხოვრება ზედმეტად მოსაწყენია!ალბათ მთელ დღეს კითხვაში ატარებ!...წერ მაინც რამეს?
-დავუშვათ ვწერ!
-არ მჯერა!შენი ინსპირაცია მე ვარ ხოლმე და...
-ყოველთვის მაოცებდა შენი პატივმოყვარეობა!
-ვიცი ძვირფასო!ყოველთვის გაოცებდი და გაგიჟებდი!...მარტო შენი კი არა მე მგონი,ჩემი ცხოვრებაც მოსაწყენი გახდა,ყელშია უკვე ეს გაურკვეველი პერიოდი!...ხო იცი რომ არ გაგიშვებ?!...არ მოგწყინდა?
-ნწ!-წარბები მაღლა აზიდა.
-მე მაგრად მომწყინდა!...შეხების უფლებას მაინც რო მაძლევდე ბაზარი არაა,მარა ისე აპროტესტებ ისევ თვრამეტის მგონიხარ!
-დაბერდი და მოჩვენებები დაგეწყო?
-ნაოჭები მაქ?-კედელზე არსებულ სარკეს დიდი ინტერესით დააკვირდა,გეგონება მართლა იპოვნიდა რამეს.
-უკვე მართ...-საუბარი ისევ ზარმა გააწყვეტინა-ბატონო კახა?როგორ ბრძანდებით?-თბილად მოეხვია კაცს-შემობრძანდით-მისაღებისკენ გაუძღვა.
-გამარჯობა ბატონო კახა!-ალექსანდრეც დიდი სიხარულით შეხვდა მას.
-ანანო შემეშინდა!-სწრაფად დაიწყო კაცმა.
-რატომ?
-თქვენთან ვიყავი სახლში!მითხრეს აქ აღარ ცხოვრობსო და რა აღარ ვიფიქრე!კინაღამ დავიჯერე რომ იჩხუბეთ ან გაშორდით!
-იცით...
-მაგრამ მერე მივხვდი რომ ეს თქვენს შემთხვევაში შეუძლებელია!
-გეთანხმებით ბატონო კახა!-ღიმილით დაუქნია თავი ალექსანდრემ.
-ახლა რატომ მოვედი!წიგნის პრეზენტაცია მაქვს ზეგ!მინდოდა თავად გადმომეცა მოსაწვევები!ალექსანდრე აუცილებლად წამოყევი!...მგონი ჩემს წიგნზე მეტად თქვენს გამოჩენას ელიან იქ!
-აუცილებლად!-ისევ იღიმოდა ჟორდანია-დიდი პატივია თქვენგან დაპატიჟება!
-კარგი,უნდა წავიდე!ნახვამდის ბავშვებო!-მაგიდაზე ორი მისაწვევი დადო და სახლი დატოვა.
-გაგიჟდი?!რატომ დაეთანხმე?ახლა უნდა წავიდეთ ხვდები?
-რა თქმა უნდა!
-ჯანდაბა! ხომ ვცდილობდი სკანდალებში არ გავხვეულიყავით!
-სად ხედავ სკანდალის დასაწყისს?
-იქ ერთად რომ მივალთ უცნაური არ იქნება ორ კვირაში გაშორება?!
-აა ამაზე ღელავ?...დამშვიდდი პატარავ!-წელზე ხელი მოხვია,ახლის მიიზიდა და შუბლზე აკოცა-ახლა უნდა წავიდე!შენ კი მოემზადე პრეზენტაციისთვის...ხო მართლა,ზედმეტად გამომწვევიც ნუ იქნები!...არ განვიცდი სიგიჟის ნაკლებობას!-.ყურში ჩასჩურჩულა და დატოვა გაშტერებული მესხი.
სპეციალურად აარჩია ყველაზე გამომწვევი კაბა საკუთარი გარდერობიდან.წითელი,ტანზე ისე იყო მომდგარი რომ ზუსტად იმეორებდა მის ფორმებს,მუხლზე სიგრძის და ბარძაყიდან ჩაჭრილი,ზურგი ამოღებული ჰქონდა,მკერდი კი შედარებით დაფარული,ისე რომ ინტერესს აღძრავდა.მსუბუქი მაკიაჟი გაიკეთა,მხოლოდ სქელი ტუჩები გამოკვეთა წითელი ტუჩსაცხით.ჯერ კიდევ ბოლო დეტალებს აწესრიგებდა ალექსანდრემ რომ მოაკითხა.
-იმედია მზად ხარ?!-თვალი გაუშტერდა მის წინ მდგომ ცოლზე,იცოდა არაჩვეულებრივი რომ იქნებოდა მაგრამ ამას არ მოელოდა-მგონი აღარ მივდივართ!-სწრაფად ააკრა კედელზე-სპეციალურად მიკეთებ?
-მომშორდი!
-ახლა რომ გაკოცო დავისვრები?-ტუჩებზე დაასო მზერა-მგონი ამად ღირს?!
-გვაგვიანდება!-სწრაფად ჰკრა ხელი,მაკიაჟი ოდნავ შეისწორა და მასთან ერთად დაიკავა ადგილი მანქანაში-იცოდე ნორმალურად მოიქეცი!ნუ მანანებ რომ მაშინვე არ მივახალე სიმართლე კახას!
-როდის არ ვიქცევი ნორმალურად?!...შენი კოლეგები ჩემზე გიჟდებიან!
-განსაკუთრებით ქალები?!-წარბაწევით გადმოხედა.
-რაც არ უნდა ქნა ეჭვიანობას ვერ გადაეჩვევი!-გაუცინა და აწ უკვე გაჩერებული მანქანიდან გადავიდა,რომ მისთვის გაეღო კარი.კახა სტუმრებთან საუბრით იყო დაკავებული.რამდენიმე ნავნობი მიესალმათ.აშკარა იყო ყველას თვალები რჩებოდა წყვილზე.ბოლოს,როგირც იქნა,საღამოს მთავარი გმირიც გამოჩნდა.
-რა ლამაზი ხარ ანანო?!-დაატრიალა და ისე მოეხვია.
-გმადლობ!თქვენც არაჩვეულებრივარ გამოიყურებით!...გილოცავთ!
-გილოცავთ!...ძალიან საინტერესო ჩანს!-ხელი ჩამოართვა ჟორდანიამ.
-გმადლობთ!...მიშო?!მოდი აქ!...გაიცანი ანანო მესხი და მისი მეუღლე ალექსანდრე ჟორდანია!...მიშო ჯაფარიძე,ჟურნალისტი!
-ვიცნობთ ერთმანეთს!...ანანო როგორ ხარ?
-კარგად შენ?-თბილად გადაკოცნა ბიჭი,იგრძნო,როგორ დაეჭიმა ალექსანდრეს მის წელზე შემოხვეული ხელი.
-ალექსანდრე?!
-მიხეილ!-საკუთარი ხელი იმდენად ძლიერად მოუჭირა ჯაფარიძისას კინაღამ ძვალი ჩაუმსხვრია-დიდი ხანია არ შევხვედრილვართ!
-იღბლიანი კაცი ხარ,ასეთი ქალი რომ გიმშვენებს გვერდს!-ურცხვად აათვალიერა მესხის სხეული.
-რას ვიზამთ,ყველას არ უმართლებს!-ანანოს ყელში აკოცა და წელზე მოხვეული ხელის წყალობით მალევე მოაშორა იმ ადგილს-ს*რი!
-რა იყო ახლა ეს?!
-მადლობა თქვი თვალები რომ არ დავთხარე და წინ არ დავულაგე!...გამოს***!
-ახლავე თუ არ დამშვიდდები შეგიძლია მიბრძანდე!
-მშვიდად ვარ პატარავ!-ზემოდან ირონიული სახით დახედა-უკვე დითხარი რომ ძალიან კარგად გამოიყურები?!
-დაგაგვიანდა!
-მთავარია ვისი გესიამოვნა ყველაზე მეტად!-ცხვირის წვერზე აკოცა.
-ნუ სარგებლობ იმით რომ ხალხში ვართ!-ხელი ჩააწევინა ქალმა.
-ხომ იცი ვგიჟდები სიტუაციით სარგებლობაზე!-ამჯერად ყურთან უჩურჩულა და იქვე აკოცა.
-ჩემი საყვარელი წყვილი!-უეცრად გამოჩნდა კაცას ქალიშვილი-აი ორი მეტრის რადიუსშიც რომ ვგრძნოვ მათგან მომავალ მუხტს და ვნებას!-სწრაფად გადაეხვია ორივე მათგანს.
-დინაა!როგორ მომენატრე!
-მეც ჩემო ტკბილო!
-როდის დაბრუნდი?!
-რომ გავიგე პრეზენტაციაზე შენი სიმპო ქმარი იყო ამერიკაში გამაჩერებდი?!-ხმამაღლა გაიცინა და ანანოს თვალი ჩაუკრა.
-გავიგეთ რომ მოგწონვარ დინიკო!-ხმაურიანად აკოცა ლოყაზე-ვინაა გოგო ის ბიჭი რომ განმგმირა მზერით!არ უთხარი დაკავებული რომ ვაარ?-თვალი ჩაუკრა გოგოს.
-დაივიწყე ეგ ველური!-უკმაყოფილოდ ამოიბუტბუტა და ისევ ანანოს მიეხუტა.
-ოჰოო!რამე არ ვიცი?!-თვალები დააწვრილა ანანომ.
-დაივიწყე!...აბაა როგორ ხართ!რამდენი ხანია არ მინახიხართ!
-კარგად!-მოკლე პასუხით შემოიფარგლა მესხი.
-არაჩვეულებრივები რომ ხართ გითხარით?!
-მილიონჯერ!-ლოყაზე უჩქმიტა ჟორდანიამ-რა არის გოგო ეს დამესვარა ხელი!-კაბაზე "შეაწმინდა" ვითომ დასვრილი ხელი.
-საზიზღარო!...გავაცნობ შენს ცოლს შენზე სიმპატიურს და რომ მიგატოვებს ნახავ!
-ჩემი ცოლი მე ვერასდროს გამექცევა!ტყუილად არ იწვალო!-ირონიულად გაუღიმა წარბშეკრულ ანანოს და თვალი ჩაუკრა.
-ვერ გიტანთ ცანცარს რომ იწყებთ!-სწრაფად ამოილაპარაკა ქალმა და შამპანიურის ჭიქას დასწვდა.
-წავედი მე სხვებიც ვნახო თორე მერე იტყვიან მიკერძოებული იყოო!თან ის ინტრიგანიც აქაა და ღმერთმა უწყის რას დაწერს!
-ვინ ინტრიგანი?
-მიშო ჯაფარიძე!-თვალები აატრიალა და სწრფად გაეცალა.
-ყოჩაღ დინა,ყოველთვის მქონდა შენი იმედი!-უფრო თავისთვის ამოილაპარაკა,მაგრამ მესხმა მაინც მოკრა ყური.
-შეეშვი მიშოს!
-შენ რატომ გადარდებს?-თვალები დაუბრიალა ცოლს.
-საყვარელია ჩემი!-ცინიკურად ამოილაპარაკა და სასმეკი მოსვა.
-ეგეთი უგემოვნო არ ხარ ჩემს თვალში და რის მიღწევას ცდილობ?-ვითომც არაფერი ისე გადაულაპარაკა.
-კარგი მოვრჩეთ!....რაღაც მინდოდა მეთხოვა!
-თხოვნა შენს სტილში არ ზის!
-გადავიფიქრე!
-გისმენ!
-ლუკა გაუშვი?!-ეს რომ უთხრა კაცს სასმელი გადასცდა.
-სად გავუშვა გაგიჟდი?!
-შვებულებაში ალექსანდრე!-შეუბღვირა-კარგი იქნებოდა ისედაც გაგეშვათ თქვენი გარემოცვიდან მაგრამ თავად არ სურს!მე ვერაფერს გავაწყობ!
-რამე იცი?
-არაფერი ვიცი იმის გარდა რომ ჯერ კიდევ დაძაბული ურთიერთობა აქვს მიასთან!...მიეცით შვებულება...დასასვენებლად წავლენ, იქნებ დაანახოს ნამდვილი სახე და არა ის მონსტრი რომელიც აუცილებელია იყოს!
-ამაზე აქ ნუ ვისაუბრებთ!-ალბათ ისევ გააგრძელებდა საუბარს ალექსანდრეს ტელეფონს რომ არ დაერეკა.-მალე დავბრუნდები!-დახედვისთანავე თქვა და მარტო დატოვა ქალი.მშვიდად მოავლო თვალი დარბაზს.ყველაფერი იდეალურად იყო მოწყობილი.
-ჩაფიქრდი?-ყურთან უჩურჩულეს,სასწრაფოდ მობრუნდა და მიშო რომ დაინახა ფერი დაკარგა.
-არა!
-კარგად ხარ?!-მხარზე მიადო ხელი.
-ნამდვილად!
-ალექსანდრე წავიდა!გამიკვირდა ამდენ ხანს რომ გაძლო!
-როგორც ჩანს თავად გიჭირს აქ გაჩერება!-უკმაყოფილო სახით შეხედა.
-მე არ მიჭირს,უბრალოდ მსგავსი წვეულებები მის სტილში არ ჯდება!
-ძალიან ცდები!
-მაპატიე თუ უხეშად გამომივიდა!
-რომ გთხოვო მარტო დამტოვებ?
-ეს აუცილებელია?...ვიფიქრე პირიქით კომპანიონობას გაგიწევდი!
-იმდენად თავხედი ხარ,რომ ბედავ და საკუთარ ქმართან ერთად მოსული ქალის შებმას ცდილობ?-წარბაწევით გახედა კაცს-თანაც იმდენად დიდი წარმოდგენა გაქვს საკუთარ თავზე ფიქრობ ალექსანდრედან შენზე გადმოვინაცვლებ?...ახლავე მომშორიდი თუ არ გინდა რომ სტატიები შენ კი არა შენზე წერონ!
-მემუქრები?-გააფთრებული დააჩერდა ქალს.
-არა გაფრთხილებს!-უეცრად ალექსანდრეც გამოჩნდა-კახას გამო ვიკავებ თავს!თუ გგონია ვერ შევამჩნიე შენი მზერა მთელი საღამოს განმავლობაში ძალიან ცდები!...დიდი ხანია არ მიცემიხარ,ალბათ მოგენატრა საავადმყოფოში მოტეხილობებით წოლა!...ძვირაფსო?!ხომ არ წავიდეთ?!
-კარგი!კახას დავემშვიდობოთ!-მამა-შვილს გამოემშვიდობნენ და წვეულება დატოვეს
-რამდენჯერ გაგაფრთხილე ნუ ელაპარაკები ეგეთ ს*რებსთქო?-ტარების პარალელურად ყვიროდა ჟორდანია.
-ხმას დაუწიე თუ ღმერთი გწამს!...მე თვითონაც მოვიშორე არ იყო შენი ჩარევა საჭირო!
-კარგად ხარ შენ?მშვიდად დავლოდებოდი როდის გაგიჟდებოდა ხო?
-ჩემს საქმეში ჩარევის უფლება ხომ ჩამოგართვი არა?!
-ჩემს გაგიჟებას ნუ ცდილობ!
-თუ გინდა გაგიჟდი!-უემოციოდ ამოილაპარაკა და თავი ფანჯარას მიადო.
-რომ გავიგო მოგიახლოვდა მოვკლავ!
-ვერ მომიახლოვდება!
-ნანო!არ მინდოდა მეყვირა!
-ხომ იცი ეგ ჩემზე არ მოქმედებს!შენი ყვირილის რვა წელია აღარ მეშინია!
-მახსოვს!
-კარგია რომ გახსოვს!ნეტავ მაშინვე გავმქრალიყავი შენი ცხოვრებიდან!ნეტავ ვერ შეგემჩნიე და წავსულიყავი...ვიტირებდი,ვიტირებდი და მორჩებოდა!შენც მოგწყინდებოდა და შემეშვებოდი!
-არ მომწყინდებოდა!არასოდეს გაგიშვებ!
-მოგიწევს ალექსანდრე!...გმადლობ მოყვანისთვის!-უკვე მისი სახლის წინ გაჩერებული მანქანიდან გადავიდა-კარგად!-სახლში მალევე შევიდა და კარი გადაკეტა.სწრაფად მიიღო შხაპი...იმდენად იყო მოთენთილი სხეულმა ვეღარ გაუძლო და ხალათით მიწვა დასაძინებლად.
"სოფიოსგან ბრუნდებოდა,სწრაფი ნაბიჯით მიიწევდა სახლისკენ.ცა ზედმეტად მოღრუბლული იყო და აშკარად წვიმას აპირებდა.უეცრად ყვირილის ხმა გაიგონა,ძალიან შეეშინდა უნდოდა სწრაფად გაცლოდა იმ ადგილს თუმცა მაინც მიიხედა.ჩხუბი იყო,ერთი გამეტებით ურტყამდა მეორეს და გაჩერებასაც არ აპირებდა.მსხვერპლი წინააღმდეგობის გაწევას ცდილობდა მაგრამ არაფერი გაუდიოდა.უეცრად მეორე ადამიანში ალექსანდრე რომ ამოიცნო შიშისგან გაშეშდა.იდგა და გაუნძრევლად უყურებდა გამხეცებულ ჟორდანიას,პარალელურად კანკალმა აიტანა და ცრემლებიც გადმოსცვივდა.ის იყო უნდა შებრუნებულიყო და სწრაფად გასცლოდა იმ ადგილს,ალექსანდრემ რომ დაინახა და სწრაფად გაეშურა მისკენ.ყური არ დაუგდო ბიჭის თხოვნას რომ მოეცადა,მთელი ძალით გაიქცა თუმცა ალექსანდრემ მაინც დაიჭირა.
-პატარავ!-ჩახუტებას შეეცადა.
-არ შემეხო!-დენდარტყმულივით გახტა უკან.
-ნანო!მისმინე პატარავ ნუ გეშინია კარგი?-უნდოდა შეხებოდა მაგრამ მესხი ამის უფლებას არ აძლევდა-მანქანაში ჩაჯექი სადმე ვილაპარაკოთ!-გოგონა უსიტყვოდ დაემორჩილა და მანქანაში მოთავსდა.მთელი გზა წვიმის წვეთებს უყურებდა და თავადაც სცვიოდა ცრემლები.გაჩერებული მანქანიდან ალექსანდრეს ბინაში ამოყო თავი-ანანო მისმინე ეს უბრალო...
-უბრალო ჩხუბი იყოო არ მითხრა!...ცხოველივით ურტყამდი!
-ხომ იცი,რომ უსამართლოდ არ ვცემდი?!
-რა დააშავა ასეთი ეს რომ დაიმსახურა?!
-ამას ვერ გეტყვი კარგი?!უბრალოდ უნდა მენდო!
-შენ იქ ისე ურტყამდი...-ჯერ კიდევ კანკალებდა.
-ჩშშ!ნუ გეშინია!-მისკეენ მიიწია მაგრამ ისევ უკან დაიხია და თვალებში შეხედა-მეჩვდნება თუ ჩემი გეშინია?!-წამსვე წაეშალა სახე,როცა გოგონას თვალიდან გადმოსული კიდევ ერთი ცრემლი დაინახა-რადგან ვიღაც ვცემე,გგონია შენც დაგიშავებ რამეეს?-თანდათან წყობიდან გამოდიოდა.
-მე...-ამოისლუკენა-მე...
-ჩემი გეშინია!იმდენად გეშინია რომ მოიბუზე და თვალებშიც არ მიყურებ!...შემომხედე ამის დედაც!...გგონია რამეს დაგიშავებ?!იმდენად არ მენდობი რომ ამას ფიქრობ?!
-არა!...არაფერს დამიშავებ!
-აბა? რატომ ვხედავ შენს თვალებში შიშს გამაგებინე!
-იმიტომ რომ იმ მონსტრის მეშინია ქუჩაში რომ დავინახე!იმ მონსტრის და არა ალექსანდრე ჟორდანიასი გასაგებია?-ბოლოს მესხმაც დაიყვირა.
-ანანო მეჩვენება თუ ყვირი?!
-არა!
-მისმინე,ჩემი არ უნდა გეშინოდეს!მე შენ არასდროს არაფერს დაგიშავებ!-მისი სახე ხელებში ჰქონდა მოქცეული,მერე ძლიერად ჩაიხუტა-მშიშარა ბავშვო!სხვებს უხარიათ ჩემმა შეყვარებულმა ვიღაც სცემაო და ეს აქეთ მეჩხუბა!-სიცილით დახედა ცხვირაწითლებულ გოგოს.
-ჯერ ეს ერთი,მე სხვა არ ვარ და ჩვეულებრივი გოგო თუ გინდოდა სხვა მოძებნე!
-რა მარტივად ბრაზდები?!-ერთი წამითაც არ შესცვლია გამომეტყველება,ზუსტად ისე იღიმოდა-გცივა?გაყინული ხარ!
-ცოტა!
-მოიცა!-გავიდა და მალევე პლედით ხელში დაბრუნდა-მარტო შენ შეგიძლია გაზაფხულზე იყინებოდე და ზამთარში ტბილად იყო!
-რა შუაშია?!წვიმდა გარეთ!-სახე მის ყელში ჩარგო,ჟორდანიამ კი პლედი მოახურა და თავზე ფერება დაუწყო-ასე შეიძლება ჩამეძინოს კიდეც!იცოდე სახლში მალე უნდა დავბრუნდე!
........
ზაფხულში ალექსანდრეს ქალაქიდან უწევდა გასვლა.თავადაც ბებომ სთხოვა მის მეგობართან წაჰყოლოდა სოფელში,თავიდან ბუზღუნებდა მე იქ რა უნდა ვაკეთო ილია წაიყვანე,ინას თუ არ სცალიაო,მაგრამ როგორც აღმოჩნდა უფროსს არ ეცალა,ნანას კი ილიას დამორჩილების თავი არ ჰქონდა,ამიტომ დაჰყვა მის ნებას და წავიდა.
-როგორ გამიხარდა რომ ჩამოდი შენ ხომ არ იცი?!-ღიმილით გამოეგება მასპინძელი.თავის ასაკთან შედარებით არაჩვეულებრივად გამოიყურებოდა ქალბატონი ლალი და ამასთან კარგი მოსაუბრეც იყო-რა ლამაზი შვილიშვილი გყოლია,ამდენ ხანს არ უნდა გაგვეცნო ერთმანეთი?-მესხსაც თბულად მოეხვია-შემობრძანდით!
-მადლობა!არ დამყვება არსად და როგორ გაგაცნობდი?!...ახლაც წუწუნებდა იქ რა უნდა ვაკეთოო!
-ბებოო!-თვალებით ანიშნა რას მიკეთებო?!
-დამშვიდდი!ლოგიკურია რა უნდა ეკეთებინა ორ ბებერთან ერთად?!
-რას ამბიბთ რა ბებერი?
-ასე შვილო რას ვიზამთ?!...გაგიმართლა,არ მოგიწევს მარტო ყოფნა...ჩემი შვილიშვილები და მათი მეგობარი არიან ჩამოსული როგორც იქნა მოიცალეს ჩემთვისაც!
-რამდეჯი შვილიშვილი გყავს ლალი?
-ოთხი და ყველანი აქ არიან!ყველაზე პატარა ექვსი წლისაა და ერთადერთი გოგო!...მდინარეზე უნდოდა წასვლა და აიყოლია ის ოთხი გიჟიც!...რამდენი წლის ხარ?-ისევ ანანოს მიუბრუნდა.
-თექვსმეტი!-ღიმილით გახედა ქალს.
-ორი შენი ტოლია!...მოლედ კარგად გაერთობი დამიჯერე!...უფროსი ისეთი სახით მოძრაობს თითქოს ვაბამდეთ აქ!გავუბრაზდი...
-როგორ შეიძლება თქვენთან ვინმე ძალით გაჩერდეს?!
-რაღაც საქმე ჰქონდა ალბათ ქალაქში და ამ გიჟების ზედამხედველად გამომიგზავნეს აქ თორე ისე ძალიან უყვარს ჩემთან ყოფნა!
-გავალ მე სახლში დავრეკავ ბებო!
-მოიცა,წაიღე ეს,შეჭამე სანამ სუფრას გავაწყობ!-ლალიმ გააჩერა,მისი საყვარელი შოკოლადი მიაწოდა და ისევ გაუშვა.
-შოკოლადიც კი ჩემი საყვარელი აქ!-ჩაიცინა და ტელეფონი აიღო.ჯერ დედას ელაპარაკა,მამიკო მოიკითხა და დაემშვიდობა.მაშინვე აკრიბა ნომერი.
-გისმენ,ახლა ვაპირებდი შენთან დარეკვას,რას შვები?
-არაფერს,ბებოს წავყევი მეგობართან!
-რას ჭამ?!-სიცილით კითხა ჟორდანიამ.
-შოკოლადს!...მომენატრე!
-მეც!ამ კვირაში იქნებ გამოვაღწიო და გნახავ..როდის მოდიხარ შენ?
-არ ვიცი როცა ნანას მოუნდება!-უკმაყოფილოდ ამოილაპარაკა.
-კარგი პატარავ შენ მაგაზე არ ინერვიულო ყველგან მოგაგნებ!-ისევ იცინოდა ალექსანდრე.
-დამცინი ხო?კი ბატონო-სწრაფად გათიშა ტელეფონი.ნახევარი საათი ურეკავდა ჟორდანია,ბოლოს ისიც გაბრაზდა და მოეშვა.
-სად არიან ამდენ ხანს?-ფანჯარას უყურებდა ლალი.
-აქ ვარ ბებო!გამარჯობა!-უკნიდან მოესნა ხმა და სწრაფად შეტრიალდა.
-გაიცანით ეს ნიკაა!-ქერა ბიჭზე მიუთითა ქალმა,უცნაურად ლურჯი თვალები ჰქონდა,მსგავსი მხოლოდ ერთ ადამიანზე ეგულებოდა-დანარჩენები სად არიან?
-მოდიან!მე არ გამაცნობ სტუმრებს?-უცნაური სახით დააკვირდა გოგოს.ზედმეტად სერიოზული იყო ბატონი ნიკოლოზი და ცოტა არ იყოს შიშის გრძნობასაც ბადებდა.
-ჩემი მეგობარი ნანა და მისი შვილიშვილი ანანო!
-სასიამოვნოა!-გაუღიმა მესხმა.
-ჩემთვისაც!-ამოიბუტბუტა და ოთახი დატოვა.
-აი ისინიც მოვიდნენ!...ლუკა,ირაკლი აქეთ მოდით!...გაიცანი ჩემი მეგობარი ნანა და ანანო!...ჩემი შვილიშვილი ლუკა და შვილობილი ირაკლი!
-სასამოვნოა!-ნიკასგან განსხვავებით ბიჭები,ღიმილით შეხვდნენ სტუმრებს.
-შენი ძმა სადაა?ყველას ცალ-ცალკე გაცნოთ?
-ნიცას წაყვა ხელების დასაბანად და მოვა!...ნუ ბუზღუნებ ბე!-ლოყაზე სწრაფად აკოცა ქალს და წყლის დასალევად გავიდა.
-აქ ვარ ლალი რა გჭიირს?-ხმის გაგონებისთანავე შებრუნდა ბიჭისკენ.
-ალექსანდრე?-თვალები დაქაჩა და ისე წამოაყვირა არც გაუაზრებია კითხვებს რომ ბადებდა.
-ანანო!-ღიმილით ამოილაპარაკა ჟორდანიამ.
-ოჰოო!-ლუკას წყალი გადასცდა და სწრაფად გაიქცა ეზოსკენ სიცილი რომ შეეკავებინა,არც ირაკლი იყო ნაკლებად ცუდ დღეში.მხოლოდ ნანა,ლალი და ოთახში ახლად შემოსული ნიკოლოზი იდგნენ გაკვირვებული.
-იცნობთ ბებო ერთმანეთს?
-კი...მამას მოსწავლე იყო დაა!-დაბნეულმა ამოილაპარაკა და ისევ სკამზე დაბრუნდა.
-რა კარგია!-ღიმილით მოუბრუნდა ლალი-აი ხომ ხედავ კარგად გაერთობიან!
-ნიცა სადაა ბიჭო?-ხელი მიკრა ნიკამ მასზე ოდნავ მაღალ ბიძაშვილს.
-ეზოში!-ისე უთხრა ანანოსთვის თვალი არ მოუშორებია.
-არ გშიათ?
-უკაცრავად მე არ მშია და შეიძლება ცოტა გავისეირნო?
-სად უნდა გაისეირნო ანანო დაიკარგები სადმე!-მაშინვე უარი განაცხადა ნანამ.
-არც მე მშია დავათვალიერებინებ სოფელს!-მაშინვე განაცხადა ჟორდანიამ და კარისკენ ანიშნა გოგოს.ეზოში გასულებს ისევ მოხარხარე ლუკა და ბავშვით ხელში ირაკლი შეეფეთათ-ლუკა ენას ამოგგლეჯ!-დაუბღვირა და სწრაფად გაუჩინარდა-ტელეფონი გამითიშე!
-დამცინოდი!-ბრაზიანი თვალები შეაფეთა.
-არ დაგცინოდი!-ისევ სიცილით მოისვა ხელი დაბალ შავ წვერზე და მოციმციმე ლურჯი სფეროები შეანათა მესხს-უბრალოდ გამეცინა შენს ბუზღუნზე!
-ლუკას და ირაკლის რატომ ჰქონდათ ასეთი რეაქცია?
-იციან შენზე!
-ნიკამ არა?!-გაკვირვებული თვალებით შეხედა ბიჭს.
-ნიკამ არა!-სწრაფად უპასუხა და პირდაპირ გაიხედა.
-რატომ?
-ასეა საჭირო პატარავ!
-მდინარეზე მინდაა!-სწრაფად წამოიყვირა და ტაში შემოკრა.
-ნიცა ხარ?-ისევ სიცილით დახედა-ზუსტად ეგრე მოითხოვა და რომ ვუთხარი მეზარებათქო ტირილი დაიწყო!
-სხვათაშორის ვერ მოვასწარი ნიცას გაცნობა!...და დიახაც მდინარესთან წამიყვანე!
-შენც დაიწყებ ტირილს?
-არა მე ხმას არ გაგცემ და ბოლოს მაინც მივიღებ იმას რაც მინდა!-დამცინავად შეხედა,ბიჭს რომელსაც ღიმილი სახეზე შეახმა.
-რა დავაშავე ამდენი ბავშვის გარემოცვაში რომ ჩამაგდე ღმერთო? კიდევ კარგი ლუკა და ნიკაც თქვენსავით არ წუწუნებენ თორე რა გაგიძლებდათ ამდენს!
-მოდიხარ თუ მარტო წავიდე?
-მარტო როგორ წახვალ ძაან მაინტერესებს!
-რატო ვკითხავ ვინმე სოფლელ ბიჭს...დავიჯერო უარს მეტყვიან?
-ფრთხილად იყავი მაინც მდინარესთან მიდიხარ!-თვალების ბრიალით გადმოხედა ალექსანდრემ.
-ეჭვიანო!-ცხვირი შეჭმუხნა,ფეხის წვერებზე აიწია და ლოყაზე მიაკრო ბაგეები.
-ქაჯო შენ!...აღარ გაბრაზდე ხოლმე და ტელეფონი არ გამითიშო უაზროდ თორე გავაფრენ!-მდინარეზე მალევე მივიდნენ.ცოტა ისაუბრეს,უკვე მოსაღამოებულიყო ამიტომ ბანაობა მომდევნო დღისთვის გადადეს.სახლში დაბრუნებულებს ყველა ადგილზე დახვდათ.უფროსები ისევ რაღაცას ამზადებდნენ,ახალგაზრდები კი ეზოში კონფორტულად მოკალათებულიყვნენ.
-მობრძანდნენ!
-ლუკაა!...გაჩუმდი!
-კაი რა იყო შე ჩემა?!
-ვინმემ რო გაიგოს ენას ამოგაცლი!ხომ გაგაფრთხილე!
-დაწყნარდი რა ალექსანდრე!-ირაკლიმ ბიჭი ბალახზე ჩამოსვა-რძალო ახლა ცეცხლს დავანთებთ და ნახე რა მაგარი ბიჭები ვართ ჩვენ!ცოტა უცნაური დახვედრა კი გამოგვივიდა მარა არაუშავს მაგასაც გამოვასწორებთ!
-ეს რძალო რამე ახალია და მე არ ვიცი?!-სიცილით გადახედა ნიჟარაძეს.
-იზვინი...რძალო!-მანაც წამსვე გაიცინა.
-რძალო ნიკასთან არ დაგცდეთ!
-რას უმალავ შე ჩემა ტეხავს ტოო!
-ასეა საჭირო ირაკლი!...ნიცა სადაა ხო გითხარით მიხედეთთქო?!
-ალექსანდრეე!-სწრაფად გაიქცა გოგო და კალთაში ჩაუჯდა ძმას.
-სად იყავი პრინცესა?...რა არის ეს როგორ მოთხვრილხარ?!-შოკოლადიანი ლოყები დაუკოცნა პატარა ლამაზმანს.
-ნიკუშამ შოკოლადები მომცა!-ყურში უჩერჩულა და იქვე ჩამომჯდარ ნიკას კოცნა გაუგზავნა-ალეეექს...ეს გოგო ვინ არიის?
-გამარჯობა ფერია!-ფართოდ გაუღიმა ბავშვს-მე ანანო ვარ!...მოხვალ ჩემთან?-ხელი გაუშვირა,ბავშვმა ჯერ ალექსანდრეს ახედა და თანხმობის მიღების შემდეგ გადაინაცვლა ანანოსთან-ლამაზო!-ხმაურით აკოცა მის მუხლებზე მოკალათებულ ნიცას.
-სად იყავით?
-მდინარეზე!-მაშინვე უპასუხა გოგომ,ამას ისევ ლუკას და ირაკლის ფხუკუნი მოყვა.ალექსანდრემ კი დაუბღვირა მაგრამ რა გააჩერებდა იმ ორ გიჟს.
-რა მოწიეთ ჩემ გარეშე შე ჩემა?-წარბები შეკრა ნიკოლოზმა.
-რა მოვწიეთ შენ ხო არ აფრენ?!...რეებს ლაპარაკობ ბავშვებთან!-თვალებით ნიცასა და ანანოზე მიანიშნა.
-შენხელა ვარ ლუკა!-მაშინვე გამოეხმაურა მესხი.
-ჩვენ გვაპატიეთ!-ირონიულად ჩაილაპარაკა ნიკამ.
-რამე პრობლემა გაქვს?-წარბები შეკრა გოგომ.
-არანაირი ძვირფასო!...
-ნიკოლოზ!...დაატორმუზე!
-განაგრძოს მაინტერესებს რას იტყვის!
-ანანო!
-ზედმეტს ხომ არ ლაპარაკობ?-წამსვე შეუბღვირა უმცროსმა ჟორდანიამ.
-ასე ფიქრობ?
-არ უნდა ვფიქრობდე?
-ნიკა მეთქი!გაჩუმდი!-ბიჭი სწრაფად წამოდგა ფეხზე.
-შეშას მოვიტან ცეცხლისთვის!
-რას მერჩის?!
-დაივიწყე,ხასიათზე ვერაა ამ ბოლო დროს!-ირაკლიმ დაამშვიდა.
-რატო ჩხუბობდა ნიკუშა?-ნიცამ გაკვირვებული მზერა მოავლო გარშემო მყოფთ.
-არ ჩხუბობდა!...შენი ძილის დრო არ არის პრინცესა?-წარბაწევით კითხა ალექსანდრემ.
-აუუ ვიქმები რაა!თქვენ ხომ ხაართ!-წამსვე მოხვია ხელი ანანოს და ქვევიდან ახედა ძმას.
-აბა დროზე ოთახისკენ!
-არ მინდაა!
-ნიცა გავბრაზდები იცოდე და მერე ცრემლებიც არ გიშველის!
-რა მიმართვაა ღმერთო ჩემო!რომ იყოს რა?!
-არ ჭირდება შენი დაცვა თავადაც ახერხებს!...წამო!-ხელი გაუწოდა აცრემლებულ ბავშვს რომელიც არაფრის დიდებით არ დგებოდა ანანოს მუხლებიდან-ნიცაა!
-ალექსანდრე ვერ ხედავ?!უნდა აქ იყოს,მე დავაძინებ მერე!-ისეთი თვალებით შეხედა ბიჭი ისევ თავის ადგილზე დაბრუნდა.
-დარხეული გაქ შენ ძმობას ვფიცავარ!-წამსვე უჩურჩულა ირაკლიმ.
-მომშორდი ნიჟარაძე სანამ გცემე!
-იმას ვერაფერს ეუბენები და მე მჩაგრავ ხო?...ესაა შენი ძმაკაცობა?-არ არსებული ცრემლი მოიშორა,ალექსანდრეს გაუცინა და ნიცა ხელიდან აართვა მესხს-ვიცეკვოთ მე და შენ პრინცესა!...თან შენი ძმა ასე ვერაფერს მიზამს!
-მუსიკა?
-მუსიკაო ქალბატონმა ნიცამ!ნიკუშაა!მუსიკა გვინდა!
-მოიცაა!-მალევე ჩართო.იმდენი აცინა ნიჟარაძემ პატარა ლამის გაგუდა,პარალელურად ხელში აყვანილს კოცნიდა.
-ღიპუცა ხარ პატარა!
-არ ვარ მე ღიპუცა!-წარბებშეკრულმა გახედა.
-შენ ძმას გავხარ ეგრე რო აკეთებ!
-ქალბატონო ანანო თქვენ არ ცეკვავთ?-ლუკა გაეკრიჭა.
-თქვენთვის გამონაკლისს დავუშვებ!-მანაც გაუცინა და გაყვა ჟორდანიას.მხოლოდ ალექსანდრე და ნიკა იჯდნენ სერიოზული სახეებით და ერთმანეთს თვალებით ბურღავდნენ.ბოლოს ვეღარ გაუძლო მის ყურებას და წამოდგა,ის იყო უნდა გასულიყო ლუკამ ანანო რომ შეაჩეჩა.
-იზვინი რძალო მე უნდა გავიდე ალექსანდრე გეცეკვება!
-მოდი პატარა!-სწრაფად აიკრა სხეულზე და მასთან ცეკვას მოყვა.
-რა გჭირს?...არ ხარ ხასიათზე?...მოხდა რამე?
-მოხდა!...ძალიან კარგი რამე მოხდა!...აქ ხარ!
-კარგი რა ალექსანდრე!-სიცილი წასკდა-მე სერიოზულად გითხარი!
-რას მამჩნევ მოწყენილობის?-სწრაფად დაატრიალა და მხარზე გადაიწვინა მომღიმარი გოგო.ცოტა ხანში ცეცხლის გარშემო შემოსხდნენ და სხვადასხვა თემაზე დაიწყეს საუბარი.ნიცა ალექსანდრემ აიყვანა და ცოტა შეყოვნდა მისი დაძინების გამო.
-ანუ იურიდიულზე გინდა?
-ჰო!-ღიმილით დაეთანხმა.
-სისულელეა!-ბღვერით ამოილაპარაკა ნიკამ.
-რატომ ნიკოლოზ?-წარბაწეული უყურებდა.
-იარაღით სირბილს აპირებ შეენ?-ცინიკურად აათვალიერა.
-რა არის ამაში გასაკვირი?
-მაინტერესებს როგორ დაიჭერ დამნაშავეს?!
-ნიკა?!
-არა მაცადე ლუკა!
-ქალების შესაძლებლობებში ეჭვი გეპარება?
-ლოგიკურია რომ თქვენ იმდენი ძალა არ გაგაჩნიათ რამდენიც კაცებს!...ნებისმიერ დამნაშავეს შეეძლება მარტივად მოგიშოროს თავიდან!...და რა იქნება რომ გცემოს?
-თავდაცვის უნარების შესახებ გსმენია რაიმე?
-და რას იტყვი ქმარზე?...წარმოიდგინე როგორ იქნება როცა ეცოდინება რომ მისი ცოლი ვიღაც ნაბი*ვრებს დასდევს და მათთან უწევს კონტაქტი!
-დარწმუნებული ვარ პრობლემა არ ექნება!...შენ ალბათ თოჯინა გჭირდება სახლის დალაგება და ჭურჭლის რეცხვა რომ ეხერხებოდეს!
-რა შუაშია?
-შემთხვევით განათლების მიღების უფლება რომ გვაქვს ეგეც ხომ არ გაწუხებს?...ალბათ ფიქრობ რომ ქალი აუცილებლად შენზე უნდა იყოს დამოკიდებული!
-ეს არ მიგულისხმია!არასწორად იგებ!
-ამიხსენი აბა?
-ქალი მარტო სახლში დასაჯენად და სურვილების დასაკმაყოფილებლად არავის სჭირდება!
-ნიკაა!გაჩერდი,სანამ ზედმეტებში გადასულხარ!-ხელი მოუჭირა ირაკლიმ.
-არც განათლებული ქალების წინააღმდეგი ვარ!
-უბრალოდ გეშინია მათი?!
-დამაცდი?...არავის სიამოვნებს როცა იცის რომ მისი საყვარელი ადამიანი საფრთხეშია!
-ზუსტად მაგას გეუბნები!რატომ თვლი რომ აუცილებლად საფრთხეში იქნება?
-სხვა ენაზე ვლაპარაკობ?
-თოჯინა და ნაზი შენ დაისვი სახლში და მშვიდად იჯექი კარგი?
-გეფიცები არ ვიცი რას გიზამ!
-ნიკოლოზ გეყოს!-ბოლოს მაინც დაიყვირა ნიჟარაძემ-დაწყნარდი ან თუ ვერ წყნარდები წადი ნიასთან!-ამის გაგონებისთანავე სამივეს სიცილი აუტყდა მხოლოდ ანანო იჯდა გაკვირვებული სახით.
-ნია ვინ არის?
-არის ერთი!
-ვინ?შეყვარებული?
-გაგიჟდი?...ეგ მთელი ამ სოფლის შეყვარებულია!-სიცილით მოახსენა ლუკამ.
-აბა რაზე საუბრობთ?-სწრაფად ჩამოირბინა კიბე და ცეცხლთან მოკალათდა.
-ნიაზე!-უცნაური სახით გახედა ანანომ.
-და რატომ?...საერთოდ რომელ ნიჭიერს მოუვიდა აზრად მისი ხსენება?!
-ხშირად დადიხართ ნიასთან?!-ცინიკურად წარმოთქვა მესხმა.
-დავივიწყოთ ნია და რაიმე საინტერესო თემაზე ვისაუბროთ?
-შეკითხვას თავ არიდებ?-წარბაწევით გადახედა გოგონამ.
-მეც ვფიქრობ რომ უფრო საინტერესო თემები არსებობს!-სიტუაციის განმუხტვას შეეცადა ირაკლი.
-დავუშვათ ხშირად დადის მერე?-ისევ ნიკამ უპასუხა.
-სხვა გასართობი ვერ ნახეთ ალბათ და ერთ ქალს იყოფთ!...დიდი ბოდიში მეძინება!-სწრაფად წამოდგა და იქაურობას გაეცალა.
-დეგენერატი ხარ იცი?-ბღვერით შეხედა ლუკამ.
-მას რა ადარდებს საინტერესოა!
-ნიკა ნერვებს თუ ვერ იწყნარებ დაგეხმარები!-თავით ანიშნა გაჰყოლოდა-დიდხანს აპირებ ასე სიარულს?
-შენ ხარ ძაან კარგ ხასიათზე!
-არ ვარ და ეს იცი!უბრალიდ სხვებსაც არ ვუ*ვამ!
-და რა გავაკეთო გავერთო?
-ის გააკეთე რასაც აქამდე აკეთებდი!...არ მაინტერესებს შენ დაბღვერილ სახეს ან მწარე კომენტარს გავიგებ და მაგრად გცემ ბო*ის შვილი ვიყო!...ახლა გადი და თუ ვერ ისვენებ დაწექი!-ბიჭმა უკომენტაროდ დატოვა ბიძაშვილი.თავად სიგარეტს მოუკიდა და მეორე სართულისკენ დაიძრა.იქვე სავარძელში მოკალათებულ ანანოს მიუახლივდა,პლედი მოახურა და მის გვერდით დაიკავა ადგილი-პატარავ!
-ჰმ!
-გაბრაზდი?
-არა...მართლა არ გავბრაზებულვარ!მესმის!
-აგიხსნი!
-არაა საჭირო!...მართლა!-წვერიან ლოყაზე ხელი ჩამოუსვა,მერე კი აკოცა-არ ვბრაზობ,ლოგიკურია რომ მსგავსი რამ ხდება შენს ცხოვრებაში!
-რაზე ვსაუბრობთ საერთოდ?!არ მინდოდა გაგეგო!
-დაივიწყე!უბრალოდ იმ მომენტში გულის რევა ვიგრძენი!აღარ მინდა ამაზე საუბარი...და უმჯობესია აღარ მიხსენოთ ის ნია!მერე რა რომ არ ვჭედავ...ვეჭვიანობ მე!
-მართლა პატარა ბავშვი ხარ რაა!-თავზე აკოცა და მასთან ერთად განაგრძო ცის ყურება."
.........
საუზმობა ზარის ხმამ გააწყვეტინა.გაღებისთანავე შეეჩეხა სახე რომლის დანახვაც ყველაზე ნაკლებად უნდოდა.
-გამარჯობა!
-აქ რას აკეთებ?!გაეთრიე!
-გავიგე ბავშვი დაგიკარგავს...ვწუხვარ!-ორი თითი მუცელზე მიადო,თუმცა ანანო სწრაფად გახტა.
-მოშორდი აქედან!
-მართლა ვწუხვარ!ვწუხვარ რომ ასე მოგექცა...ვწუხვარ რომ სულელი აღმოჩნდი...ვწუხვარ რომ მასთან იყავი...ყველაფრის გამო ვწუხვარ!ვერაფერს მიხვდი სანამ ბავშვი არ მოგიკლა ჰო?...იმდენად სულელი იყავი რომ სანამ შენს ნაყოფს არ შეეხო მანამდე ვერ გაიაზრე!...ყოველი ჩემი ნაბიჯი შენს უკან,მისკენ გადადგმულ ნაბიჯს უდრიდა!
-წადი გთხოვ!ახლა ყველაზე მეტად შენი ნახვა არ მინდა!
-შენს მინდაზე ისედაც არ დავდიოდი!...შენმა ქმარმა შვილი...
-ჩემს შვილს კიდევ ერთხელ თუ ახსენებ ენას ამოგგლეჯ და გადაგაყლაპებ!შენი ბინძური პირიდან კიდევ ერთხელ რომ წარმოთქვა სიტყვა შვილი მოგკლავ და თვალსაც არ დავახამხამებ!...შენ რომ არა არაფერი მოხდებოდა!...შენ...და მან გააკეთეთ ეს!მაგრამ შენ მეტად ხარ დამნაშავე!...ორივე ავადმყოფები ხართ!
-მის განთავისუფლებას ცდილობ?...გინდა ისევ დაიჯერო რომ მას არაფერი გაუკეთებია არა?
-გაეთრიე!-ხელით უბიძგა კარისკენ-გაეთრიე და აღარასოდეს მოხვიდე!-სწრაფად მიუჯახუნა კარი და იქვე ჩაიკეცა-ღმერთო!გთხოვ,გემუდარები გააქრე ეს ყველაფერი ჩემი მეხსიერებიდან...გამანთავისუფლე გთხოოვ!-ბოლო ხმაზე ტიროდა და იატაკს მუჭებს ურტყამდა-ვეღარ ვუძლებ!
მთელი დღე ტირილში გაატარა,თითქოს შეხორცებული ჭრილობა ისევ თავიდან გაუხსნეს...ზუსტად ისე ტკიოდა როგორც პირველ დღეს.
ხუთი წელი შეთანხმების გამო არ ჰყავდათ ბავშვი.არ უნდოდათ ანანოსთვის ხელი შეეშალა სწავლისა და პროფესიის აწყობაში.ის დღეს გაიხსენა ალექსანდრეს რომ უთხრა შვილი მინდაო.
"კაცს იყო მიხუტებული და მის პრესზე თითით სხვადასხვა ფიგურებს ხაზავდა.
-ნანო მოისვენე!-სწრაფად დაუჭირა ხელი და გაჩერება აიძულა.
-საან!-ჯერ ყელში აკოცა მერე კი ყბიას ძვალზე მიაკრო ტუჩები-რაღაც მინდა გითხრა!-ისევ განაგრძობდა თამაშს.
-ვაიმე რატომ ვერ ისვენებ?-ხელის ერთი მოძრაობით გადაისვა მუცელზე,ორივე ხელი საკუთარში მოიქცია და ქვემოდან დაუწყო ყურება-ახლა გისმენ!
-იცი რა ვიფიქრე?
-არ მეტყვი?
-ვიფიქრე იქნებ...აბების მიღება ხომ არ შემეწყვიტა?-წამიერად დააკვირდა კაცის ლურჯ სფეროებს და დაინახა კიდეც როგორ მოიცვა ბედნიერების სხივმა.
-მართლა ამბობ?
-ჰო...მგონი დროა,მერე პრობლემები რომ შეიქმნას?თან მინდა შვილი!-ტუჩები საყვარლად დაბრიცა.
-მიყვარხარ იცი ხო?
-ანუ თანახმა ხარ?-თვალები გაუბრწყინდა მასაც.
-რა თქმა უნდა!ამას კითხვაც კი არ სჭირდება და ეს იცი!...ჩემზე ბედნიერი კაცი არ არსებობს!
-მიყვარხარ!-ისევ საწოლზე გადაინაცვლა და გვერდიდან მიეხუტა კაცს.
-გამიხარდა რომ ეს გადაწყვიტე!
-ასე ნუ ამბობ!თავს დამნაშავედ ვგრძნობ ამდენ ხანს რომ არ გვყავს შვილი!
-მსგავსი სისულელე არც გაიფიქრო!-გვერდიდან გადმოხედა და დაბურცული ტუჩები დაუკოცნა-ბედნიერს მხოლოდ შენი ბედნიერება მხდის და არ აქვს მნიშვნელობა გვყავდა თუ არა აქამდე ბავშვი.დავიწყებთ მუშაობას მაგ საკითხზეც!-ზემოდან მოექცა ქალს და ყელში დაუწყო კოცნა,შემდეგ ლავიწებზე გადავიდა და გატრუნული მესხის სხეული ფრთხილად შეისწავლა."
კედელს მიშტერებულმა ვერც გაიგო როგორ შემოვიდა სახლში ალექსანდრე.ანანოს დანახვისას გულმა რამდენიმე დარტყმა გამოტოვა,სწრაფად მივიდა მასთან და სავარძლის წინ ჩაიმუხლა.
-ნანო კარგად ხარ?
-მოსული იყო!მოვიდა...მითხრა გავიგე ბავშვი დაგიკარგავს...ვწუხვარო!ის არ იკმარა ცხოვრება რომ დამინგრია და ჭრილობაზე მარილიც დამაყარა!
-ჩშშ!მოდი ჩემთან!-სწრაფად მოხვია ხელი და გულში ჩაიკრა,თმაზე ხელს უსვამდა,პარალელურად ცრემლებს ტუჩებით უშრობდა-გპირდები ვეღარ გაგეკარება!
-იცი ყველაზე ცუდი რა არის?...მითხრა სულელი ხარო!...სანამ შვილი არ მოგიკლა ვერ გაიაზრე როგორი იყოო!შენზე ამას რომ ამბობდა მინდოდა შევწინააღმდეგებოდი!...მისი ბრალია,მან აგამხედრა ჩემს წინააღმდეგ...ათასი ტყუილით ამოგიჭედა ტვინი მაგრამ...რა იქნებოდა რომ არ დაგეჯერებინა?!
-მაპატიე კარგი?!ვერ ვაზროვნებდი!ის ფოტოები და...
-რომელი ფოტოები?
-მან ფოტოები მაჩვენა!სასტუმროში შესვლისას იყო გადაღებული...მერე ნომრის რეგისტრაციის საბუთები და...ათასი რამ მითხრა!
-იმდენად ნაგავია რომ ესეც იკადრა!არაკაცია და შენ მასზე უარესი!.რომ მოგესმინა!
-რომ მომესმინა ყველაფერი კარგად იქნებოდა...ვიცი!ახლა აქ არ ვიქნებოდით...შენს წუწუნს მოვუსმენდი და ერთი წამითაც არ მომბეზრდებოდა...შენს მოთხოვნებს ჩემი ხელით შევასრულებდი და არ დავიღლებოდი!ჩვენი ბავშვის სქესი გვეცოდინებოდა და სახელებზე დავიწყებდით ფიქრს!მის მოძრაობებს შევიგრძნობდით!...მაგრამ ეს არ მოხდა და ამაში დამნაშავე ვარ!ბედნიერება ჩემი ხელით მოვისროლე ნაგვის ურნაში და ყოველდღე საკუთარ თავს ვწყევლი ამის გამო!ცუდად ვარ...იმდენად ცუდად რომ სიკვდილი მინდა...შენს გარეშე მე არარაობა ვარ და ეს იცი!ქორწინებამდეც იცოდი და ახლაც იცი!...ალექსანდრე ჟორდანია მხოლოდ ანანო მესხისთვის არსებობდა,არსებობს და იარსებებს თუ ამის უფლებას მისცემ!...შენს გარეშე ჩემს ცხოვრებას აზრი არ აქვს და ესეც იცი!მითხარი რა გავაკეთო!ისე მტკივა ის სამითვე შენს გარშემო რომ არ ვტრიალებდი!ისიც არ ვიცი როგორი იყავი...რა გინდებოდა ან ტოქსიკოზი თუ გქონდა!
-არ მქონდა!...ამიტომაც ვერ შეამჩნია ვერავინ!...მხოლოდ საჭმელებზე მქონდა გართულება,ისიც მხოლოდ სურვილით შემოიფარგლებოდა!...ღამის სამ საათზეც ავმდგარვარ და მიჭამია!...კაბინეტში ამას ვერ გაიგებდი!
-ოდესმე შეძლებ მაპატიო?
-იქნებ...ოდესმე შევძლო!მთელი დღე მესხთან გაატარა.ერთი წამით არ უშვებდა ხელს,ისიც მასზე ჩახუტებული იოხებდა გულს.გვიან ჩაეძინა,ფრთხილად მოათავსა საწოლზე და მისი ძილის დარაჯად იქცა,შავ თმაზე ეფერებოდა და შიგადაშიგ კოცნიდა.
*
-აი მეც მოვედიი!-ღიმილით შეაღო დაწესებულების კარი.
-მობრძანდით ქალბატონო ანანო!-პარკები სწრაფად გამოართვა და იქვე მაგიდაზე დადო-როგორ ბრძანდებით?
-კარგად!...ძალიან მომენატრნენ...სათამაშოები მოვუტანე თითოეულს...შეფუთვაზე აწერია!
-დიდი ხანია არ გამოჩენილხართ...ბავშვები გკითხულობდნენ!
-მაპატიეთ!არ ვიყავი ქალაქში...აუცილებლად ავინაზღაურებ თითოეულ წუთს!-ისევ ღიმილით უყურებდა თამაშით გართულ ბავშვებს,მისი მოსვლაც რომ ვერ შეამჩნიეს.
-თქვენი მეუღლე დადიოდა ძალიან ხშირად!
-ალექსანდრე?მართლა?
-დიახ!ბავშვებს ძალიან შეაყვარა თავი!
-მჯერა ასეც იქნებოდა!-ამოილაპარაკა და თვალი გაუსწორა ქალს-მივალ მათთან!-სწრაფად დაიძრა პატარებისკენ-აბა პატარა მაიმუნებო არ მოგენატრათ ანანოო?
-ანცოო!-ყველა ერთად დაიძრა მისკენ და ყელზე მოეხვივნენ.სათითაოდ დაუკოცნა ლოყები და საჩუქრების გადაცემა დაიწყო.შემდეგ შედარებით დიდებიც მოინახულა,მათაც გადასცა საჩუქრები და მათი ასაკისთვის შესაფერისი საჭირო ნივთები.შეამჩნია ერთ-ერთის მოწყენოლობა და სანამ სხვები საჩუქრებს ხსნიდნენ მათთან მივიდა.
-ნინია!...კარგად ხარ?
-მადლობა ანანო ძალიან კარგი საჩუქარია!-იქვე დადებულ რამდენიმე ტილოსა და საღებავებს გაუსწორა თვალი.
-არაფერს!საყვარელო ვინმემ გაწყენინა?-შეამჩნია მის თვალებში გაბრწყინებული ცრემლი და გულზე მიიკრა.
-ყველაფერი რეზის ბრალია!
-რეზიმ გაწყენინა?..მიკვირს მისგან!არ გინდა მომიყვე?
-სულ მეჩუხუბება!არაფრის გამო!ახლაც მიყვირა...მითხრა სულელი ბავშვი ხარო!
-რა მოხდა?
-არ ვიცი!აღრენილი იყო და შემთხვევით შევეჯახე! რატომ გადამეკიდა...განა რას ვუშავებ?
-დამშვიდდი ნინია!ნებისმიერს ეჩხუბებოდა თუ ცუდ ხასიათზე იყო!
-არა მაინცდამაინც მე მერჩის!...თეკლამ წყალი გადაასხა და ამიტომ მიდიოდა ოთახისკენ!მისთვის არაფერი უთქვამს მაგრამ ნინია მოყვა ხელში რომელსაც არაფერი დაუშავებია!
-მისმინე ძვირფასო!ის უბრალოდ შენს ქმედებებს აღიქვამს მკაფიოდ!..მისთვის თეკლას მიერ წყლის გადასხმა არაფერია...ნინიას შეჯახება კი სულს უფორიაქებს!
-ანუ?
-დინებას მიჰყევი!უბრალიდ დაელოდე მოვლენების განვითარებას!ძალით არ ეჩხუბო და ბუნებრივი იყავი ყოველთვის რაც არ უნდა მოხდეს კარგი?!
-კარგი!-თავზე აკოცა გოგოს და ბიჭების ოთახისკენ დაიძრა.ფრთხილად დააკაკუნა.
-შეიძლება?
-მობრძანდით!
-როგორ ხართ მავნეებო?...თქვენზე გავიგე სკოლაში ხშირად ჩხუბობენოო!
-ვაა ანანო!-ყველა სათითაოდ მოეხვია-მოგვენატრე ტო!
-ეს ტო რაო გავიზარდეთო?
-ჩვიდმეტი წლისები ვართ!
-მაინც პატარები ხართ!-საყვარლად შეჭმუხნა ცხვირი-საჩუქრები მოვიტანე თქვენთვის!...მისაღებში დავტოვე მერე ნახეთ!
-მადლობა არ იყო საჭირო!
-როგორც ჩანს იყო ნოდო ტყუილად არ მოგიტანდით!ჩემს ლექსებს მოგცემო რომ დამპირდი სად არის?
-გინდა?
-რომ არ მინდოდეს გეტყოდი?-ბიჭმა ბლოკნოტი გაუწოდა-ქართველი და უცოელი პოეტებისა და მწერლების წიგნებია იქ!ამათაც წააკითხე იქნებ გაანძრიონ ტვინი!-რეზის შეუბღვირა-გამომყევი ბატონო რევაზ!-ეზოში გავიდნენ და სკამზე ჩამოსხდნენ.
-გისმენ!
-ნინია გიყვარს!
-მე...
-კითხვა არ დამისვამს!ვიცი რომ გიყვარს!
ჩხუბით ცდილობ მისი გული მოიგო?
-თუ ვეჩხუბები ღირსიცაა!ჩამოეკიდა იმ თავის კლასელს კისერზე!შტერი ზურას ღირსია მართლა!
-რეზიკოო!თბილად თუ მოექცევი ისიც სითბოთი გიპასუხებს!...ჰგონია რომ ვერ იტან და მისი შეჯახებაც კი უფრო გაწუხებს ვიდრე თუნდაც თეკლას გადასხმული წყალი!
-სულელი ბავშვი!
-თექვსმეტი წლის ბავშვია და ყველაფერს გაათმაგებულად აღიქვამს!შენი ყურადღება და თბილი მოპყრობა მას გააბედნიერებს!
-არაა ღირსი!
-დამიჯერე...
-ალექსანდრეც მესაუბრა ამაზე...მითხრა რომ ჩხუბი ყველაზე სულელური რამაა რასაც თექვსმეტი წლის გოგოსთან გავაკეთებ,მაგრამ ნერვებს მიშლის მართლა!ხანდახან ისე იქცევა...მინდა დავახრჩო!
-ყველაფერი ამ გრძნობას მოაქვს!წადი ახლა და ნახე შენი საჩუქარი!ხვალიდან კი ხელახლა იწყებ ურთიერთობას ნინიასთან!
-მადლობა!-თბილად მოეხვია და მასთან ერთად დაიძრა შენობისკენ.ერთ-ერთი ძიძა ატირებული ბავშვის დაძინებას ცდილობდა.უცნაურად მოეჩვენა,არ ჰყავდათ ადრე ჩვილი ბავშვები.
-ბარბი შენი შვილია?
-არა ანანო...ოთხი თვის წინ მოიყვანეს!ჯერ სახელიც არ აქვს!-გამალებით ცდილობდა პატარა ბიჭუნას დამშვიდებას-სულ რამდენიმე დღის იყო!
-შეიძლება ავიყვანო?-ბავშვი ფრთხილად მოიქცია მკლავებში და ტუჩები სიცხისგან აწითლებულ ლოყაზე მიაწება-ჩშშ პატარავ!გტკივა რამე?-ფრთხილად არწევდა,ბავშვმაც თანდათან თვალები მილულა და მის მკლავებში გაიტრუნა-პატარა გოჭი!-ფაქიზად ჩააწვინა საწოლში და პლედი გაუსწორა.უყურებდა როგორ ეძინა და მის ღუღუნზე ეღიმებოდა.
-იქნებ სახელი მოგეფიქრებინა!
-მეე?-გაიკვირვა.
-ჰო,არ ვიცით რა ჰქვია!
-კარგი...იქნებ ანდრია დავარქვათ!-ღიმილით გადახედა უდარდელად მთვლემარე პატარას-ანდრო!
-ძალიან კარგია!-გაუღიმა გოგომ და ოთახი დატოვა.
-პატარავ!ნეტავ ვინ გაგიმეტა ასე დასატოვებლად?...ჩემს შვილსაც ანდრიას დავარქმევდი იცი?
.......
"ისევ სოფელში იყვნენ.ალექსანდრეს დილით დაურეკეს და ქალაქში უწევდა წასვლა.მთელი დღე ჰამაკში იჯდა და წიგნს კითხულობდა.
-ბეჯითი რძალი მყავს!...რა დროს წიგნია შვილოო!-თავზე წამოადგა ლუკა.თვალებმოჭუტულმა ახედა ბიჭს რომელიც სათაურს კითხულობდა-"ჰამლეტი"...შექსპირი და რამე?
-დამიბრუნე!
-კარგი რაა!წამო გავერთოთ!
-არ მინდა!
-ეეე რატო ტოო?-წარბები შეკრა ჟორდანიამ.
-მომიშლის ის ნერვებს!
-ნიკაზე ამბობ?..კაი რა წამო!...ოპაა!-იქვე გზაზე მიმავალ გოგონებს გააყოლა თვალი-მგონი ცხელა ხო?
-გცხელა ლუკა?-ჰამაკის გვერდით წყლის ჭიქას დასწვა და ისე შეასხა ბატონს არც გაუხედავს მისკენ-გაგრილება არ გა...ნიკოლოზ?-სწრაფად გადაურბინა ფერმა იქ ლუკას მაგივრად ნიკოლოზი რომ დახვდა.
-განძრახ მიკეთებ არა?!-კბილები ერთმანეთს ძლიერად დააჭირა ბიჭმა,ბოდიშის მოსახდელად იყო მისული,თუმცა აშკარად გადაიფიქრა.წამსვე სწვდა მკლავში და ფეხზე წამოაყენა.
-მე...აქ ლუკა უნდა ყოფილიყო!
-ნუ ბურტყუნებ!-გაუჩერებლად მიიწევდა გასასვლელისკენ.
-გამიშვი ახლავე!
-გაგრილება არ გაწყენდა ანანო!-ცინიკურად გადახედა და მისი წინააღმდეგობით დაღლილმა ხელში აიყვანა.
-დამსვი იდიოტო!-გამეტებით ურტყამდა,რამდენჯერმე სახეშიც გაარტყა მაგრამ ბიჭმა ამჯერად მხარზე გადაიყვანა და ისე გააგრძელა გზა-ველურო დამსვიი!
-მდინარე უკეთ გაგაგრილებს!-შუა გზაზე მიდიოდა და ირგვლივ შეკრებილი მოხუცებისა თუ ახალგაზრდების მზერას მიიყოლებდა.
-მიშველეთ!ვერ ხედავთ რომ ძალით მივყავაარ!-იქვე შეკრებილ ბიჭებს შეუყვირა ანანომ.ერთ-ერთი გაიწია კიდეც მისკენ.
-მოახლოებას თუ გაბედავ...-თვალები დაუბრიალა ჟორდანიამ,ბიჭმაც მისი ამოცნობისთანავე დაიხია უკან.
-მხეცი ხააარ!-უკვე კივილზე გადავიდა,ნიკა უეცრად რომ გაჩერდა-დამსვიი!
-ნუ წიკვინებ!-კბილებს შორის გამოსცრა და თვაკები აატრიალა მომავალი აფეთქების მოლოდინში.
-რა ხდება აქ ნიკოლოზ!-ბოხი ბარიტონი გაისმა და ანანომაც მაშინვე ამოიცნო ალექსანდრე.
-ალექსანდრეე!-ამოიკნავლა-მიშველე!
-დასვი!-აშკარა ბრაზს აფრქვევდა ლურჯი თვალებიდან,თუმცა უმცროსი ჟორდანია არც კი შეტოკებულა-გაგიმეორო ნიკოლოზ?!
-გამატარე!
-ნიკოლოზ დასვი ანანო და ორივე მანქანაში დროზე!
-ალექ...
-დროზეე!-წყობიდან გამოსულმა დაუღრიალა და ნიკაც იძულებული გახდა დამორჩილებოდა.ანანომ შეშინებული თვალებით გახედა ბიჭს და სწრაფად დაიძრა მანქანისკენ.სახლში მისვლამდე ხმა არ ამოუღიათ.ალექსანდრე ისე უჭერდა ხელს საჭეს სადაცაა შემოატყდებოდა.მესხი შესვლისთანავე ოთახისკენ დაიძრა ბრაზით,კარი ისე მოაჯახუნა ლამის ჩამოიღო-შენ არსად მიდიხარ!
-ვერ მიბრძანებ!
-ტრ*კი დააყენე და ამიხსენი რას აკეთებდი!
-ვალდებული ვარ?!
-ხაარ!...რა გაგაფრთხილე მითხარი?!...ანანოსგან თავს შორს დაიჭერ და ხასიათს გამოისწორებ სანამ აქ ხარ მეთქი არ გითხარი?!
-მერე რა რომ მითხარი!...შენ რას შემე** ტოო?
-აუცილებლად ხელით შეგეხო რომ გონს მოხვიდე?!
-რა გაღრიალებს ალექსანდრე?-ეზოში გამოვიდა ლალი.
-არაფერი ლალი შედი სახლში რა?!
-ნიკა?!
-ბებია ნუ ღელავ!-ქალმა მხრები აიჩეჩა და იქვე მდგარ ლუკასა და ირაკლის გვერდი აუარა
-მიხედეთ ამათ!
-მეორედ ამ გოგოს გვერდით დაგინახავ და..
-და რა?...რას მიზამ?!
-ალექსანდრე!...მორჩით!-ირაკლიმ მაშინვე დაიყვირა როგორც კი მიხვდა რაღაც ისეთს ეტყოდა.
-დედა შევ***!-სწრაფად აირბინა კიბე და გაუჩინარდა.მაშინვე ანანოს ოთახისკენ დაიძრა,დაკაკუნება არც უფიქრია პირდაპირ შეაღო კარი და საწოლზე წარბშეკვრით მჯდარ გოგოს თავზე წამოადგა-ვფიქრობ შენი ჯერია!
-რა გინდა?-გულუბრყვილოდ ამოხედა.
-რა მოხდა?!
-წყალი შევასხი და გაბრაზდა!
-მე აქ ჩინურად ვლაპარაკობ და არ გესმით თუ რა ჯანდაბაა მეტყვიით?-ნერვებმოშლილმა ხმა ვეღარ გააკონტროლა.
-რა გინდა ვერ გავიგე!-ქვემოდან ამოხედა და წარბები შეკრა.
-ხომ გაგაფრთხილე თავი შორს დაიჭირე,არც ეკამათოთქო და წყალი შეასხი?!
-შემთხვევით მოხდა ლუკა უნდა ყოფილიყო!...ველურია,წყალი შევასხი გეგონება მაქანის დაჯახებას ვაპირებდი!ძალიან შემაშინა!
-ჩემი შეშლა გინდათ?!
-ნუ ყვირი გაიგებენ!
-ნუ მაგიჟებ!-თავადაც საწოლზე დაეცა.
-რამ გაგაგიჟა ვერ ვხვდები!
-ნიკა მიგათრევდა სადღაც და რამ გამაგიჟა ხო?!
-მაქსიმუმ წყალში ჩამაგდებდა...
-ანანოო!-თვალები დაუბრიალა და მესხიც გაიყურსა-მისმინე პატარავ!შეეცადე არ გაეკარო კარგი?!-მერე შედარებით რბილი ტონით უთხრა.
-რატომ გეშინია მისი ასე?
-მისი არ მეშინია!უბრალოდ დამიჯერე და კუთხვები არ დასვა!
-კარგი ჰო!
-კარგი გოგო ხარ!-სწრაფად წამოდგა და შუბლზე აკოცა-წამოდი ახლა ჩავიდეთ!
-არ მინდა!
-მთელი დღე ოთახში იქნები?...რას აკეთებდი სანამ წასული ვიყავი!-მაინც წაიყვანა და კიბეზე ჩასვლისას ესაუბრებოდა.
-იმის გარდა რომ წყალში მაგდებდნენ?
-ჰო!
-არაფერს!-ბოლო საფეხურის ჩავლისტანავე შეუბღვირა ლუკას-მოღალატევ!
-რა გინდა ჩემთან ტოო?!
-შენ უნდა შეგსხმოდა ის წყალი!...ბაბნიკი ეს!
-ეეე ახლა ჭედავ და მოგხვდება!-სიცილით გადახვია ხელი ლუკამ და მასთან ერთად მივიდა მაგიდასთან.ჭამისას ორი მასხარა იმდენს ელაპარაკებოდნენ სიცილიც კვდებოდა.
-შეყვარებული ანანო?-კითხვ დაუსვა ლალიმ.
-არა!-უხერხულად შეიშმუშნა.
-დარჩი ჩვენთან სოფელში!
-კარგი ბიჭები გყავთ ლალი ბებო?-სიცილით გადახედა ქალს და ყველას ღიმილი გამოიწვია გარდა პირისპირ მჯდომი ალექსანდრესა-თუ გყავთ მაშინ დავრჩები!
-ეჰ ლალი!შეყვარებული თუ ეყოლა საერთოდ ის თქვი!...მამამისი ისე უფრთხილდება ჩემთან დასარჩენად ვერ იმეტებს ერთი დღით!
-მამიკოს ნებიერა გოგო ხარ?!-ცინიკურად გადმოხედა ნიკამ,ოსტატურად დააიგნორა ბიჭის ირონიულობა და მშვიდად ჩაიდო შემდეგი ლუკმა.მალევე წამოდგა ბოდიში მოიხადა და ეზოში გავიდა.სოფიოსთან დარეკა.
-ოჰ გაგახსენდით ქალბატონო?!
-კაი რა სოფ!
-რა სოფ რა სოფ!ისვენებს გოგო,ალექსანდრეც იქ ჰყავს და ვიღას ახსოვს შენი სოფიო!
-აი რატო ამბობ მაგას?! ხომ იცი რო სულ მახსოვხარ?...გუშინ არ გელაპარაკე?!
-კაი ხო!მომიყევი რა ხდება მანდ!
-კარგია ძალიან!უბრალოდ დღეს უცნაური დღე იყო!
-რატომ?
-რომ ჩამოვალ მერე მოგიყვები სჯობს!...ახლა შენ მოყევი რას აკეთებ!-ტუჩზე იკბინა და თავზე წამომდგარ წარბშეკრულ ალექსანდრეს ახედა.
-არაფერი ისეთი....მოიცა ანჩო უნდა გავთიშო დაგირეკავ მერე!
-კაი გკოცნი!
-დარჩები ხო?!კარგი ბიჭები თუ ყავთ!-მოჭუტული თვალებით უყურებდა უკვე მოკისკისე გოგოს.
-ჰო რა იყო!
-შეყვარებული არ გყავს ხო?!
-აბა სად მყავს?!ხედავ სადმე ჩემს სიმპატიურ,შავგვრემან,ლურჯთვალება...ცოტა უხეშ და მაინც საყვარელ შეყვარებულს?-საყვარლად გაუცინა.
-ნუ მაიმუნობ!
-თუ ვერ ხედავ ზუსტადაც დავრჩები!გუშინ მეზობელი იყო გადმოსული სარძლოდ მოვეწონე!ისეთი კარგი ბიჭი მყავს მზეს დაჩრდილავსო!
-შენ აქ მაგისთვის ხარ გოგო?!მოეწონა თურმე სარძლოდ! საერთოდ მსგავს სიტუაციაში გადი ოთახიდან!უყურე ამას?!
-კაი ხო რა იყო!...გავეცი იმ ქალს საკადრისი პასუხი!-ლოყაზე ისე აკოცა ვერავის რომ ვერ დაენახა,მერე ყურში უჩურჩულა-ისე მართლა სიმპატიური ყოფილა,დილით დავინახე!-ხმამაღლა გაიცინა და ადგილს მოწყდა."
.....
აივანზე იჯდა ღვინის ჭიქით ხელში და სივრცეს გაჰყურებდა.ყველაფერზე ერთად ფიქრობდა.
-შენი ამ სახლში დარჩენა უკვე მაშინებს!-კაცის ხმამ მოიყვანა გონს.
-ისევ აქ ხარ?...ერთი კვირა რომ იყავი არ გეყო?!
-შენზე ვნერვიულობ!
-მადლობა რომ ჩემთან იყავი!არც მაშინ იყო ამის ვალდებულება და არც ახლაა!მორჩა,ის ერთი კვირაც მიილია...მე აზრზე მოვედი და ნუღარ მოხვალ აქ!
-კარგი რა?!...შენთან სიახლოვე წამალია ჩემთვის!
-დღეს აქ არ დარჩები!
-გვიან წავალ!
-ჯანდაბას! ღვინოს დალევ?
-დავლევ!-მალევე მოიტანა ბოთლი და ჭიქა.აივანზე დასხდნენ-უკეთ ხარ?ნამდვილად?
-კარგად ვარ!...მორჩა!
-დავიღალე!...ამ გაურკვევლობამ დამღალა და აღარ მინდა!
-ისევ ამაზე თუ უნდა ვისაუბროთ მე ყველაფერი გარკვეული მაქვს!...უკვე მეორედ ჩაშალე სხდომა!
-კიდევ ბევრჯერ ჩავშლი!
-როგორც გინდა ისე მოიქეცი!
-როდის მიხვდები რომ უჩემოდ ვერ გაძლებ?!-ციდან მზერა მის პროფილზე გადაიტანა.
-მთავარი რედაქტორობა შემომთავაზეს ერთ-ერთ პრესტიჟულ ჟურნალში!-სწრაფად შეცვალა სასაუბრო თემა.
-არაჩვეულებრივი ამბავია!
-არ მინდა გავიგო რომ ამაში შენი ხელი ურევია!-მკაცრად გახედა.
-წარმატებული მწერალი ხარ!ჩემი დახმარება არაფერში გჭირდება!...დათანხმდები?
-დავთანხმდები!
-ეგ ხალათი გადააგდე!-ტანზე შემოცმულ თხელ მატერიაზე მიუთითა და ქალსაც სიცილი აუტყდა-რა გაცინებს?!...მითხარი რომ ის საცურაო კოსტიუმი აღარ გაქვს!
-როგორ მექნება შემომახია ერთმა გარყვნილმა კაცმა!-წამსვე შეუბღვირა.
-ვერ გავხსენი!-თავადაც გაიცინა მაშინდელი სიტუაციის გახსენებისას-საერთოდ საშინელ კოსტიუმებს ირჩევდი!
-ამიტომაც არ ტოვებდი მთელს?!
-სულ არ მადარდებდა მაგ დროს რა მოუვიდოდა შენს საცვლებს!...მაინც არაფერს ფარავდნენ!
-საზიზღარო!ერთხელ ჩაცმას ძლივს ვასწრებდი!-სიცილს აგრძელებდა მესხი.
-არც შენ დაგიკლია იმ დღეს!
-რა ვქნა შენი ბრალი იყო!
-სამაგიერო იყო ხო?!-წითელი სითხე მთლიანად გადაუშვა ყელში.
-მერე რომ გავიაზრე ვინანე!მიყვარდა ის პერანგი!
-მოუხერხებელი ხარ!...ღილებს რომ ვერ გახსნი ქალი!-ღიმილით გადახედა თვალებმოჭუტულ გოგოს.
-ცუდი ღლიები ჰქონდა!-წამსვე იმართლა თავი.
-დააბრალე ჰო!
-გეყოს...
-არა როგორ მაეჭვიანე მეორე დღეს?!...სულ მაიმუნი ბავშვი იყავი!
-რამდენი ვიცინე ღმერთოო!..ის საწყალი ისეთი თვალებით გიყურებდა კინაღამ იქვე მოკვდა!
-არა რა გამიკეთე რო მახსენდება ახალაც შენი მოკვლა მინდა!
-მე არა მაგრამ მგონი შენ დაევასე!
-კინაღამ ვცემე და დავევასე აბა რა!ქაჯო!
-იმ საწყალს ეგონა გეი რომ ვარ მაგიტომ უნდა ჩემი ცემაო!
-გიჟო!მე იქ ეჭვიანობისგან გავწითლდი და კინაღამ ის დამაბრალეს საზოგადოებიდან რიყავ განსხვავებულ ხალხსო!
-ხო მივიღე მერე "სასჯელი" რა გინდა?!...მაინც შენი ბრალი იყო...
-ძველი ნაშა რო კისერზე ჩამომეკიდა ჩემი ბრალი იყო,როგორ არა!-ირონიული სიცილით გადახედა-ეგ "სასჯელი" დამიჯდა მთელი ტანსაცმლის მაღაზია!
-ნორმალურად მოგეშორებინა ის კაბა და არ დაგჭირდებოდა ნახევარი მაღაზიის ყიდვა!
-ისე კრუტუნებდი მთელს კოლექციას გაყიდინებო უარი ვეღარ გითხარი!-ბოლო ხმაზე დაიწყო სიცილი.
-უზრდელო!-ბოთლის თავსახური ესროლა მოხარხარე ჟორდანიას.
-რა გიკვირს პატარავ ჩემს მკლავებში სულ რომ კრუტუნებ არ იცი?-სახე ახლოს მიუტანა და ჰაერი მიაფრქვია.
-მგონი შენი წასვლის დრო მოვიდა!-ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა.
-ორივემ ვიცით რომ არ გინდა წავიდე!-წელზე ხელი შეუცურა,სწრაფად წამოაყენა და სხეულზე მიიკრა.
-დავუშვათ არ მინდა!...დავუშვათ სწორად მოაზროვნე გონებას გული ხელს უშლის შენს გაშვებაში მერე?!-მოჭუტული თვალებით შეჰყურებდა კაცის კმაყოფილებით აღსავსე სფეროებს.
-ნუ უშლი ხელს პატარავ,მიეცი გულს საშუალება გააკეთოს ის რაც უნდა!
-ცდება,მწარედ ცდება და ამას ინანებს!
-შენში დამალული გრძნობები,ასე რომ უფრთხილდები...აუცილებლად გახსენებს თავს-საჩვენებელი თითი გულზე მიადო-ხომ იცი რომ მას ეტკინება ახლა აქედან თუ წავალ!ისე ეტკინება,მთელი ცხოვრება დანაკლისით იძგერს...ყოველდღე შეგახსენებს რომ შანსი გაუშვი!-ხელი თანდათან ჩამოაყოლა და ისედაც გადაღეღილი ხალათი კიდევ უფრო ფართოდ გადასწია მხრებზე.
-არ შემიძლია და ეს იცი!-სურვილით სავსე მზერით შეჰყურებდა-ეს შეცდომა იქნება!
-სისულელეა!...თუ ფიქრობ,რომ ამით საკუთარ თავს გადააბიჯებ ძალიან ცდები-მისი ყელის შესწავლასთან ერთად ახერხებდა საუბარს,მჭიდროდ ეჭირა ქალის აცახცახებული სხეული-პირიქით ამით საკუთარ თავთან უფრო ახლოს მიხვალ!...სურვილებისთვის ფარდის ახდა შეცდომა არასდროსაა!
-სიტუაციით სარგებლობას ცდილობ!-თვალები მიელულა,ცდილობდა მისი ყოველი შეხება დაემახსოვრებინა.
-მიყვარს ბუსუსები რომლებიც ჩემი შეხებისას ჩნდება შენს კანზე!...მე შენი გრძნობებით არ ვთამაშობ,არც სიტუაციას ვიყენებ!მიეცი შენს თავ უფლება გააკეთოს ის რაც უნდა თუმდაც მხოლოდ ერთი დღით!-ცხვირი ყელზე გაუხახუნა,მთელი ძალით შეისუნთქა მონატრებული სურნელი-იქნებ აღარც მოგინდეს გაქცევა...-სიტყვის თქმა აღარ აცადა მესხმა,წამსვე დაეპატრონა ტუჩებს რომელიც ისედაც მას ეკუთვნოდა.ჟორდანიამაც სწრაფად ააკრა კედელზე,ქამარი შეუხსნა და სრულიად შიშველი დატოვა მის წინაშე.ნაზად და ამავდროულად მომთხოვნად ეხებოდა ქალს,მის ყველა ნაკვთს,რომელიც ისედაც იყო გონებაში ჩაბეჭდილი ხელახლა სწავლობდა.ფრთხილად დაატარებდა თითებს მის სხეულზე და ბაგეებიდან მოწყვეტილ ბგერებს საკუთარი ტუჩებით ახშობდა.მონატრებას აქსოვდა თითოეულ შეხებაში,არ უნდოდა მოშორებოდა,უნდოდა სამუდამოდ მის გვერდით ყოფილიყო...უსასრულოდ,სიკვდილამდე.
"სარკის წინ კიდევ ერთხელ დატრიალდა და კმაყოფილი მზერა შეავლო საკუთარ სილუეტს.სახლიდან გასვლისთანავე შეეგება გაღიმებული ბიჭი და ხელი დემონსტრაციულად შეაგება.
-რა ლამაზი ხარ ანო?
-მადლობა გიო შენც არაჩვეულებრივად გამოიყურები!-გაუღიმა და ლოყიდან მისივე ტუჩსაცხის კვალი მოაშორა.უკანა სავარძელზე მოათავსა ბიჭმა და თავადაც გვერდით მიუჯდა.
-ეს რა შოკი გოგოები გვყოლია ვერ ვაფასებდით შე ჩემა!-საჭესთან მოთავსებულ საბას ხელი მიკრა და გამოიწვია კიდეც წინ მსხდომების სიცილი.
-აბა გიო აბაა!-ლამის უკანა სავარძელზე გადმოძვრა სოფიო-ოოუ ანოო?!ზედმეტად მოგინდომებია!
-რა ლამაზი ხარ სოოფ?
-მე სულ ლამაზი ვარ სიცოცხლე!-კოცნის იმიტაცია გააკეთა და საბას ანიშნა წადიო.სკოლის დამთავრებას მთელი სიგიჟით აღნიშნავდნენ.
-დავიღალე გეფიცები!-ცეკვისას სიცილით გახედა მეწყვილეს-ეე დათა მისმეენ?...ვის უყურებ?-მის მზერას თვალი გააყოლა და დაინახა კიდეც დაკვირვების ობიექტი-მარიამიი!-წაიმღერა და ბიჭს მისკენ გახედვა აიძულა.
-მიშველე!-საცოდავი სახით გახედა-შენ ხო კუპიდონის როლს ირგებ ხოლმე?!
-დღეს მაინც დამასვენე თუ ღმერთი გწამს!
-აუ ანანოო!აი ეგ მომიგვარე და მერე მე ვიცი რაა!
-დავიით,მეცეკვე ან წადი და გამოგლიჯე ანრის ის გოგო!-თვალები დაუბრიალა და ბიჭმაც მოისვენა.სიმღერის დასასრულამდე მასთან იყო,მერე უკვე დაღლილი გარეთ გავიდა.ღრმად ჩაისუნთქა გრილი ჰაერი და გრძელი კაბა გაისწორა.მუცელზე მოხვეული ხელი რომ იგრძნო გული კინაღამ გაუსკდა,მაგრამ უკნიდან აკრულ პიროვნებაში ალექსანდრე რომ ამოიცნო მოდუნდა.
-საოცრად გამოიყურები პატარავ!
-საან!-სწრაფად მიბრუნდა და მთელი ძალით ჩაეხუტა-მეგონა დღეს ვერ გნახავდი!
-ასეთ მნიშვნელოვან დღეს ჩემს გარეშე არ გაგიჭირდებოდა პატარავ?
-მთელი დღე არ ჩანდი!
-ორიგინალური ხომ უნდა ვიყო?-თვალები აუჟუჟუნა.გოგომ წამსვე დაიწყო კისკისი და ხელები კისერზე შემოაწყო.
-ლუკა?არ უნდა მნახოს მაგ საზიზღარმა?...გადაეცი რომ გაბრაზებული ვარ!
-თავისი გარჭირვებია მაგ საცოდავს!ვახო უტრა*ებს!-მანაც გაიცინა და შეჭმუხნულ ცხვირზე აკოცა-საჩუქარი არ გაინტერესებს?
-საჩუქარიც არის?-ტუჩები მოკუმა და ინტერსეიანი თვალებით დააკვირდა ბიჭს.
-აბა?!-თვალი ჩაუკრა და მის ბაგეებს დაეწაფა.ამდენი ხნის მანძილზე პირველად აკოცა და დატოვა გაოცებული,საშინლად დაბნეული და აწითლებული გოგო-მოგეწონა საჩუქარი?
-ეს...ეს რა იყო?
-კარგი რა პატარავ?!დავიჯერო ასე მარტივად დაგადნე?
-ნუ დამცინიი!-ხელი მიარტყა და წასვლა სცადა,მაგრამ ისევ ახლოს მიიზიდა ჟორდანიამ.
-კარგი პატარავ,მშვიდად!-ამჯერად ლოყაზე აკოცა-საჩუქარს არ გახსნი?
-კიდევ არის რამე?-თვალებდაქაჩულმა უკან გაწევა სცადა,ტან მოხარხარე ალექსანდრეს შეუბღვირა-ნუ დამცინი მეთქი!
-კარგი ხო!შებრუნდი!
-რატომ?
-ვაიმე ნანო შებრუნდი!-მესხიც დაჰყვა ჟორდანიას სურვილს და შებრუნდა.მის ყელზე მალევე გაჩნდა წიგნის ფორმის ოქროს ყელსაბამი-მოგწონს?-კიდევ ერთხელ აკოცა და თვალებში ჩააშტერდა.
-ძალიან!-ხელი ფრთხილად ჩამოუსვა-იმდენად რომ ვერ აღვწერ!
-მიყვარხარ პატარავ ეს არ დაივიწყო,არსდროს კარგი?
-სიგიჟემდე მიყვარხარ ჟორდანიაა!-ბოლო ხმაზე იყვირა,ალექსანდრეც სწრაფად შეეხო მის ტუჩებს-წადი სანამ გამოსულან!-შეთქმულივით უჩურჩულა და ბიჭიც გაიქცა."
*
დილით გაღვიძებულს მესხი საწოლში რომ არ დახვდა გაუკვირდა,ზოგადად არ სჩვეოდა ასე ადრე გაღვიძება მუდმივად რაღაცისგან გადაღლილ ქალს.თვალები მოისრისა და ფანჯრიდან შემომავალ მზის სხივებს სახე აარიდა.წელს ზემოთ შიშველი გავიდა ოთახიდან,ჯერ აბაზანაში შეიხედა,მერე კი პირდაპირ სამზარეულოსკენ აიღო გეზი.კართან შეჩერდა,ჩარჩოს მიეყრდნო და შორიდან უყურებდა ყავის ჭიქით მჯდომ ანანოს,მშვიდად მოკალათებულიყო სკამზე,ფანჯარას გაჰყურებდა და აშკარა იყო რაღაცაზე ფიქრობდა,თანაც ისე გაართო ფიქრებმა რომ ვერც გაიაზრა როგორ გაცივდა მისივე ხელებში მოქცეული მდუღარე ყავა.ისევ ხალათი ეცვა,გრძელი ფეხები მეორე სკამის ზურგზე ჰქონდა შემოლაგებული და სულ არ ანაღვლებდა გამსჭოლი მზერა,მხრებს რომ სწვავდა.
-დილამშვიდობის!-ფანჯრის რაფას მიეყრდნო ჟორდანია.
-დილამშვიდობის!-მშვიდი სახე ჰქონდა,რაც ალექსანდრეს აზრებსაც აწყნარებდა.
-პატარავ!-იმედიანი მზერა შეანათა ქალს.
-ჰო?
-სახლში როდის ბრუნდები?
-ვინ გითხრა რომ ვბრუნდები?-ინტერესიანი მზერით ახედა აშკარად გააფთრებულ კაცს.
-ახლა არ მითხრა,რომ ისევ ამ სისულელის გაგრძელებას აპირებ თორემ ჭკუიდან გადავალ და კარგად იცი შემიძლია აქაურობა თავზე დაგამხო!-საგრძნობლად მოუმატა ხმის ტემბრს.
-პირველი:ხმას დაუწიე,ისედავ თავი მტკივა!მეორეც:არაფრის გაგრძელებას არ ვაპირებ,ასე რომ დამშვიდდი!
-აბა როგორ გავიგო შენი სიტყვები?
-უბრალოდ ამ სახლში ვრჩები სან!
-ფიქრობ რომ აქ გადმოვალ?...სერიოზულად?
-არც შენ გთხოვ აქ გადმოსვლას!-წამით არ შეცვლია გამომეტყველება მესხს.
-ჩემი გაგიჟება გინდა და პირდაპირ ვერ მეუბნები?!...ჩხუბი მოგენატრა თუ რა უბედურებაა ანანო?!...დამშვიდდი ალექსანდრე უბრალოდ უნდა რომ გაგიჟდე!უბრალოდ ცდილობს გაგაგიჟოს!-თავზე ხელები მიიჭირა მართლაც რომ გაგიჟებულმა ჟორდანიამ-რა გინდა რააა?...ისევ აპირებ ამ ტანჯვის გაგრძელებას არა?
-არა!მე ამ სახლში ვიცხოვრებ,შენ კი იქ ჟორდანიების სამფლობელოში!
-იმ სახლში თუ არ გინდა შეგვეძლო ნებისმიერ მომენტში გადავსულიყავით სხვაგან!
-სახლი არაფერ შუაშია!
-ქმრის სტატუსის მოუშორებლად,საყვარლის სტატუსს მარგებ პატარავ?-ირონიულად ჩაიცინა,ხელები სკამის სახელურებზე დააწყო და ზემოდან დააჩერდა მესხს.
-თუნდაც!-მარტივად მისწვდა მის ტუჩებს და წამიერად შეეხო-ასე უფრო საინტერესოა არ მეთანხმები?-მშვიდად გაუღიმა და კიდევ უფრო შეშალა კაცი.
-დამცინი?-სწრაფად ჩაავლო სახეზე ხელი-ნანო დამცინი მეთქი?
-არა სან...არ დაგცინი!-ხელის ერთი მოძრაობით მოიშორა კაცის მტევანი სახიდან.
-პატარავ თამაში როდის ისწავლე?-აშკარად ნელდებოდა ბრაზი მის თვალებში,მიუხედავად იმისა რომ არ მოსწონდა ეს იდეა,მაინც ვერ ახერხებდა მასზე გაბრაზსბას.
-წლების ამბავია!...როცა შენნაირ კაცთან ცხოვრობ თამაშსაც თავისთავად სწავლობ!-ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია და ისე დააკვირდა კაცს.
-ხვდები რას აკეთებ თუ ჯერ კიდევ ვერ გაიაზრე?!
-თუ არ მოგწონს შეგიძლია მიბრძანდე!ისედაც რამდენი ხანია ამას ვცდილობ!
-სერიოზულად მეუბნები ამ ყველაფერს?
-მესამედ გპასუხობ დიახ!-კაცი მარტივად გასწია და სწრაფად წამოდგა-ყავა თუ გინდა მოგიმზადებ?!
-კარგი...უკვე ნერვებს მიშლის ის რომ შენს ჭკუაზე დავიწყე სიარული...უკვე ნერვიც აღარ მაქვს და მეშინია არ ავფეთქდე!-მწარედ ჩაისისინა-მაგრამ კარგი...ჩავთვალოთ ეს უბრალოდ ტაიმ-აუტია ჩვენს ურთიერთობაში!-მისი მოსმენით გართულ ქალს მიუახლოვდა,თეძოზე ხელი მოუჭირა და უხეშად ააკრა დახლს-ამისთვის დაგსჯი პატარავ,კარგად დაიმახსოვრე ეს!-გამოკვეთილ ყბის ძვალზე მიაწება ტუჩები,რომლებიც მალევე შეცვალა კბილებით და ქალის წამოკივლებაც დაიმსახურა-ასე პატარავ,ასე!-სწრაფად მოშორდა და კიბე აირბინა,უკან უკვე წესრიგში მყოფი დაბრუნდა.უხმოდ გაიხურა სახლის კარი,აშკარად არ ღირდა მისი იქ დარჩენა სანამ ჯერ კიდევ ვერ აკონტროლებდა თავს.
კაცის გასვლისთანავე ისევ გაიღო კარი და ამჯერად ოთახში ქალბატონმა ნინამ შემოაბიჯა.
-ეს ალექსანდრე იყო?-არც მისალმებია ისე გადავიდა საქმეზე.
-შენც გაგიმარჯოს დედა!
-რა უთხარი ასეთი?ვერც კი შემამჩნია!
-ვწუხვარ რომ თქვენმა უსაყვარლესმა სიძემ მშვიდობიანი დილა არ გისურვათ!-წაისისინა და კიბისკენ დაიძრა.ქალიც უკან მიჰყვა.
-რას გავს შვილო სახლი?
-გუშინ აირია დავალაგებ დამშვიდდი!-თანდათან აგროვებდა საჭირო ნივთებს,მერე ხალათი მოიშორა და პირდაპირ სააბაზანოში შევიდა-შეგიძლია რამე მომიმზადო?მშია!
-მზად იქნება სანამ გამოხვალ!-ერთი საათი რომ არ გამოჩნდა ოთახში შეაკითხა და დაინახა კიდეც საცხების გროვაში მჯდომი შვილი,მშვიდად რომ ინაწილებდა სხვადასხვა კრემს სხეულზე-მზადაა!
-მადლობა დე!საუკეთესო ხარ!-ლოყაზე მიაწება ტუჩები,სწრაფად გაემზადა და ჭამა დაიწყო.
-ლევანმა მითხრა ახალი სამსახური შესთავაზესო!
-აჰაამ!
-რატომ ვიგებ ამას მამაშენისგან?!-აშკარად უკმაყოფილო ჩანდა ნინა.
-იმიტომ დედა,რომ როცა არ უნდა დაგირეკო სულ ჩემს დანგრეულ ქორწინებაზე მიწყებ საუბარს!
-სულელი ხარ შვილო და მეტი არაფერი!
-სიტყვაც რომ გავიგო მთელი ცხოვრების მანძილზე ხმას არ გაგცემ!...ზრდასრული ქალი ვარ და შევძლებ მარტომ მოვაგვარო ყველაფერი!
-როგორც გენებოს!-ცხვირი აიბზუა-მე აღარაფერს გეტყვი!
-ბავშვის აყვანას ვაპირებ!
-რაა?-თვალები დაქაჩა ქალმა.
-სმენის პრობლემები გაგიჩნდა დედა?
-გაგიჟდი შვილო?!
-ეს კითხვა არ იყო თუ მიხვდი!
-ალექსანდრემ იცის?...ამიტომ გავარდა ასე?
-არ იცის,მაგრამ ვეტყვი! არა იმიტომ რომ მისი აზრი მაინტერესებს ან ნებართვა მჭირდება!უბრალოდ თუ ეს ინფორმაცია გაჟონავს კითხვები გაუჩნდებათ...სკანდალი არ მჭირდება!
-აუტანელი რომ გახდი იცი?...საერთოდ როგორ გიტანდა ის ბიჭი?!-ანანოს ატეხილ კისკისზე თავადაც გაეცინა ქალს.
"სახლში ძალიან დაღლილი მივიდა.ლიფტის ლოდინს რომ ვეღარ გაუძლო ფეხით აუყვა კიბეს.თვრამეტის გახდა თუ არა საცხოვრებლად მარტო გადავიდა.ჩანთაში გასაღების ძებნით ისე იყო გართული,კართან მისვლამდე ვერც კი შეამჩნია კედელზე მიყუდებული ალექსანდრე.
-ალექსანდრე!-ფართოდ გაუღიმა და ჩასახუტებლად გაიწია,თუმცა ჟორდანია არც შერხეულა-ყველაფერი რიგზეა?
-კარი გააღე და შევიდეთ!-არაფრისმთქმელი სახით შეხედა ბიჭმა.მანაც სწრაფად შეხსნა კარი და სახლში შემოატარა განრისხებილი ჟორდანია.
-მეტყვი რა მოხდა?-წყალს სვამდა და გაკვირვებული უყურებდა მას.
-ჩემი გაგიჟება იმდენად გსიამოვნებს რომ ყველანაირად ცდილობ ეს გააკეთო ჰო?-ასეთი ხმა მასთან საუბრისას ჯერ არ ჰქონია-რატომ დამიმალე!
-რა დაგიმალე?-წყლიანი ჭიქა ხელის კანკალით გადადო მესხმა.
-კარგად იცი რააც!-მოულოდნელად იფეთქა და მაგიდაზე ხელი დაარტყა.
-წარმოდგენა არ მაქვს რაზე მელაპარაკები!-დაბნეული მზერა მოაშორა და გვერდის ავლა სცადა,თუმცა კაცმა სწრაფად ჩაავლო ხელი.
-ნუ გარბიხარ!-სკამზე ძალით დასვა და ზემოდან ქორივით დააჩერდა-იცოდი უფლებას არ მოგცემდი და მაინც აპირებ ამის გაკეთებას?...იმ სი*ს რომ არ დასცდენოდა ვერც გავიგებდი!
-სან!-საცოდავი თვალებით შეხედა.
-იცოდე ეგ აზრი თავიდან ამოიგდე!...არ მოგცემ რბოლაში მონაწილეობის უფლებას!...თუ საჭირო იქნება ლევანს ჩავრევ!
-ვერ დამიშლი!-მაშინვე ფეხზე წამოდგა.
-ახლა ზუსტად მაგას ვაკეთებ!გი კრძა ლავ!-კბილებს შორის გამოსცრა და გულზე თითითი მიადო.
-რა უფლებით მიკრძალავ?
-რა უფლებით არა?რა უფლებით!
-ალექსანდრე...
-რომ გავიგო მაგ რბოლაში მონაწილეობა მიიღე ბო*ის შვილი ვიყო იმ მოტოციკლეტს გადაგიწვავ,ამ სახლს ზედ მივაყოლებ და ლევანთან ცხოვრბას გაიძულებ,ჩემი სახელი კი შეგეძლება სამუდამოდ დაივიწყო!
-ამას სერიოზულად მეუბნები?-კბილები ერთმანეთს ძლიერად დააჭირა მესხმა.
-სრული სერიოზულობით!ხვალ მაგ რბოლას არ დაესწრები!
-ახლა მე მომისმინე ჟორდანია,პრინციპულად არ დავემორჩილები შენს ბრძანებას!რაც გინდა ის ქენი...თუ გინდა მთელი მსოფლიო გადაწვი!-სამზარეულო დატოვა,თუმცა მალევე დაბრუნდა უკან-ჰო მართლა რომ წახვალ კარი კარგად გაიხურე!
-ასე ადვილად რომ მთმობ ეგ უკვე რაღაცის ნიშანია!-ძარღვებდაბერილმა შეხედა.
-მე არა ალექსანდრე! მე კი არა შენ მთმობ,ის რბოლა ჩემთვის არაფერს ნიშნავს მაგრამ არავის მივცემ უფლებას რამე ამიკრძალოს!
-ძალიან კარგი პატარავ!-სწრაფად აიღო სახლის გასაღები,ტელეფონი ხელიდან გამოგლიჯა და კარი გარედან ჩაკეტა-სანამ სახლში ხარ კარგად დაფიქრდი რა გიღირს და რა არა!
-ახლავე გამიღე კარი!
-გირჩევნია მშვიდად იჯდე!საღამოს დავბრუნდები,მეზობლებს ნუ შეყრი თორემ ლევანიც გაიგებს შენს ჩანაფიქრს!-მთელი დღე ნერვიულად დაბიჯებდა,ალექსანდრეს ლანძღავდა და იმუქრებოდა.კარი რომ გაიღო მაშინვე ესროლა ჭიქა-რა დახვედრაა ღმერთო ჩემო!გაგიჟდი პატარავ?-ირონიულად უცინოდა ბიჭი.
-გასაღები და ტელეფონი დამიბრუნე და მიბრძანდი!
-რამდენიც არ უნდა ეცადო ორი დღის განმავლობაში აქედან ვერ გახვალ!
-ალექსანდრე!
-ნანო!...დამშვიდდი და ეცადე ეს ორი დღე წყნარად გაატარო,არ მინდა გავბრაზდე ისედაც ბოლომდე არ მაქვს მონელებული შენი გამოსვლა!
-სასწორზე ჩვენი ურთიერთობა როგორ დადე?!
-როგორც სჩანს გემეტებოდა!
-კარგად იცი რომ არა,უბრალოდ ვერ ვიტან როცა მიბრძანებენ!-სავარძელში ფეხმორთხმით მოთავსდა და ქვევიდან ამოხედა ჟორდანიას.
-შენს სიცოცხლეს კიდევ ერთხელ დააყენებ საფრთხის ქვეშ და ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ!-თითი გამაფრთხილებლად დაუქნია-ქუჩაში სიარულს ხომ არ გიშლით?რატომ გადწყვიტე ამ სულელურ რბოლაში ჩაბმა?!
-ადრენალინი მჭირდება!
-აუცილებლად იმ გამოს***ბულებთან ერთად უნდა შეგეგრძნო ადრენალინი?!
-მოიცა!...ჩემი სიცოცხლით თამაში უბრალოდ მიზეზია,არ გინდოდა მათთან წავსულიყავი?!
-სისულელეს ამბობ და სანამ უფრო გაგიგიჟებივარ გიჯობს წყნარად დაჯდე!
-ისევ მიბრძანებ!
-ჰო გიბრძანებ,რადგან რატომღაც დღეს შენი ტვინი ისე ვერ მუშაობს როგორც ზოგადად,რამ გაგაგიჟა ხომ ვერ ამიხსნი?!-ისევ აუწია ხმას.
-არაფერი მჭირს,უბრალოდ ჯერ არ ყოფილა მსგავსი მომენტი ჩვენს ურთიერთობაში!
-უბრალოდ აზრი რომ გეკითხა ყველაფერი ჩხუბის გარეშე ჩაივლიდა!
-ჯანდაბა,მართალი ხარ მაგრამ არ დამთანხმდებოდი!-ტუჩები გაებუსხა და წარბშეკრული უყურებდა ალექსანდრეს.
-და გადაწყვიტე ჩემგან მალულად გემოქმედა?!...არც ახლა დაგთანხმებივარ!...რით ვერ გაიაზრე რომ მე ვერაფერს გამომაპარებ?!
-კარგი ბოდიში!
-ასე აღარასდროს მოიქცე გაიგე?!
-გპირდები!-სწრაფად წამოდგა და მთელი ძალით ჩაეხუტა ჟორდანიას-აღარასდროს მითხრა რომ ჩემი ცხოვრებიდან გაქრები!
-ჩშშ!
-ამას ხომ არ გააკეთებდი?!
-დამშვიდდი პატარავ!მორჩა,ეს პირველი და უკანასკნელი ჩხუბი იყოს,ნურაფერს დამიმალავ!
-გპირდები!-ცხვირი ყელზე გაუხახუნა და მასთან ერთად მოთავსდა დივანზე."
......
სიგარეტის კვამლში გახვეულ ოთახში იჯდა და ორი წამის წინ გამოჩენილ სტუმარს აკვირდებოდა.მამაკაცმა სწრაფად გაიკვლია გზა მაგიდამდე და სავარძელში მოთავსდა.თვალს არ აშორებდა შვილს და ცდილობდა მზერით გაებურღა ისედაც გაღიზიანებული ჟორდანია.
-მოგენატრე ვახო?
-აბა რა?!ვკვდები შვილო შენი მონატრებით!
-მოწოდების სიმაღლეზე ხარ პირდაპირ!
-სერიოზული საქმე მაქვს!...მოაშორე ეგ სიგარეტი!
-აუ ნუ შე***ით რაა!...სიგარეტი არ მოწიო,ხმას არ აუწიო,ამ სახლში აღარ მოხვიდე,იქ არ დავბრუნდები...ვაფშე თქვენ ხო არ ან****?...ავორთქლდები ბარემ ხო არ გინდათ?-ზედმეტადაც აუწია ხმას,მაგიდას მუჭი დაარტყა და სავარძლიდან წამოდგა.
-სულ აურიე შე უბედურო?!
-საქმეზე გადადი საქმეზე!-ხელი აუქნია და ანიშნა ილაპარაკეო.
-ერთი საქმეა და შენს გარდა ვერავინ მიხედავს!
-ვახტანგ!...რვა წლის წინ ჯერ კიდევ არ დაწყებულ მაგ საქმეებს რომ შევეშვი არ გახსოვს?
-სერიოზულადაა საქმე!ყველანი დავიღუპებით!
-მე მაშინ დავიღუპე...ახლაც დაღუპული ვარ,იმ ტალახს ვერ ვიშორებ და იმიტომ.მთელი ცხოვრება შიშში გავატარე იმის გამო,რომ ღმერთი აუცილებლად დამსჯიდა...საყვარელი ადამიანების გამო მეშინოდა...ანანო კინაღამ დავთმე იმის გამო რომ გასვრილი ვიყავი!იგივეს აღარ გავიმეორებ ვახტანგ!იმიტომ რომ იმ დანაშაულის სასჯელი მაშინ მივიღე ხელში ვერ აყვანილი შვილი და საყავრელი ქალი ერთდროულად რომ დავკარგე...ხელახლა ამის გამოცდა აღარ მინდა,მითუმეტეს რომ არც კი ვიცი დასრულდა თუ არა ჩემი სასჯელი!
-ის ა*ვარი ამის ღირსი იყო!
-მართალია!არ ვნანობ იმას რაც გავაკეთე,იმიტომ რომ ის ნაბო*არი ამას იმსახურებდა,მაგრამ ცოდვილობა გულს მიღრღნიდა!...ახლა კი კეთილი ინებე და ისევ ნუ გამხვევ ამ საქმეებში!
-მართლა გეუბნები!ბევრი დაიღუპება!
-ჰოდა ისე გააკეთე რომ არავინ დაშავდეს!მე გასწავლო ვახო?
-არ გამოდის ზედმეტად ძლიერია ის ჩემისა!-თავი ნერვიულად მოიქექა ვახტანგმა.
-არა მამა არა!არც მე და მითუმეტეს არც ლუკა!ყველაფრით შენთან ვარ,ჩემს ხალხს დაგიმატებ!თუ გინდა მახსენე კიდეც მაგრამ ბრძოლაში არ ჩავერთვები!
-მშვიდად უყურებ ამ ყველაფერს?
-ახლა იცი როგორ ვარ?ყველაფერი მაგრად რო მ*იდია,გარდა იმისა რომ ცხოვრება დავილაგო!მინდა თუ არა ყველა გზა მასთან მიდის!-ისევ სკამზე დავრუნდა და მამას ცარიელი თვალები შეანათა-შინაგანი სიცარიელე მჭამს მის გარეშე,ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს მას ვინც ჩემს ისტორიას წერდა სიტყვები შემოელია და მასთან ერთად ჩემი ცხოვრებაც შუა გზაზე გაიყინა!ახლა მაგ ბრძოლაში რომც ჩავერთო,ხელს შეგიშლი!რაღაცას გავაფუჭებ და მერე ამასაც ვინანებ!არ მინდა!-უფროსმა ჟორდანიამ უხმოდ დატოვა კაბინეტი,მიხვდა მართლაც არ უღირდა შვილის ხელახლა გარევა მის საქმეებში,მითუმეტეს ახლა როცა ისედაც თავზესაყრელად ჰქონდა პრობლემები.კაცის გასვლის შემდეგ კარი გაიღო და ოთახში მისი ასისტენტი შემოვიდა...დაუკაკუნებლად-კაკუნის ხმა არ გამიგონია!
-ალექსანდრე...
-ალექსანდრე?...ბატონო სად წავიდა ლილი?-ახალგაზრდა გოგოს თვალებში ჩააშტერდა და წარბები შეკრა-ხომ კარგად ხარ?
-ძალიან!-გაიცინა და მისი მაგიდისკენ დაიძრა.
-არ გეტყობა!
-ანანოს შორდები?-მოჭუტული თვალებით უყურებდა ჟორდანიას.
-ქალბატონ ანანოს გინდოდა გეთქვა?!...საიდან მოიტანე რომ ვშორდები?
-ჯერ კიდე ერთი თვის წინ იყო მოსული და გიკითხა...როგორც ჩანს შენთან აღარ ძინავს თორემ ეცოდინებოდა რომ სახლში იყავი!-გამომწვევად ჩაიცინა და სავარძელში მოკალათებულმა ფეხო ფეხზე გადაიდო.
-ლილი!სანამ ჯერ კიდევ მშვიდად გიყურებ გადი!
-კარგი რა!-წამოდგა და კაცის წინ მაგიდაზე დასკუპდა-მოდუნდი!
-თავხედობ ლილიკო!-ჩაიცინა-შენს სტილში არ ზის!
-ძალიან ცდები!...ცოტა ხნით დაივიწყე ის შენი ზედმეტად კონსერვატიული ცოლი!-ხელები მისკენ გაიშვირა თუმცა ალექსანდრემ ერთი ხელით სწრაფად გაუკავა მეორეთი კი ყელში წვდა.
-ახლა კარგად მომისმინე!...ყველას ერთად მოგინდათ ჩემი ნერვების მოტ*** ხო?... წლებია კარგად თამაშობ...შენში არსებული ამბიციები მაოცებს-იცინოდა და თანდათან უფრო მაგრად უჭერდა ხელს-ახლა ასწიე შენი უმაქნისი უკანალი და ჯერ ეს ოთახი მერე კი კომპანია დატოვე სამუდამოდ,თუ ამ შენობაში კიდევ ერთხელ გნახავ ეს სიტუაცია სანატრელი გაგიხდება!...გესმის?-თვალებ გაფართოებულ ქალს განმგირავი მზერით უყურებდა-გესმის მეთქი?-ლილიკომაც სწრაფად დაუქნია თავი და ხელის გაშვების შემდეგ ხველებას მოჰყვა,თან ყელს იზელდა,სადაც აშკარად ეტყობოდა ჟორდანიას ხელი-დაახვიე აქედან დროზე!-კბილებს შორის გამოსცრა და ქალს კარისკენ უბიძგა-ბო*ი!
......
გოგონების საღამო მოაწყვეს,მხოლოდ სამნი ისხდნენ ჩამობნელებულ ბარში და შეუსვენებლად ცლიდნენ ყავისფერი სითხით სავსე ჭიქებს.
-ვერანაირად ვიჯერებ!-ტუჩები დაბრიცა და კიდევ ერთი ყლუპი მოსვა.
-ვერც მე ვიჯერებდი,მაგრამ შენს უტვინო დაქალს შეაგნებინებ რამეს ნიტა?-უკმაყოფილო სახით გახედა სრულიად მშვიდად მჯდომ მესხს,რომელიც მოჭუტული თვალებით უყურებდა ერთმანეთში არეულ მთვრალ სხეულებს,სულ რომ არ აინტერესებდათ რა ხდებოდა მათ ირგვლივ.
-უბრალოდ რომ მოდუნდეთ არ გინდათ?-მშვიდად გაუღიმა.
-ჟორდანია რას ამბობს?
-გაგიჟებულია!-სოფიომ დაასწრო.
-დილით ისე წავიდა ხმა არ ამოუღია!
-დილით შენთან რა უნდოდა?
-უნდოდა ალბათ!...უკაცრავად სასმელს მოვიტან!-დააიგნორა მათი გაფართოებული თვალები და ბარისკენ დაიძრა.გზაში ჩავლებულმა ხელმა შეაჩერა,თვალები აატრიალა წამით ალექსანდრეც კი ეგონა მაგრამ როგორც კი უსიამოვნო შეგრძნებამ დაუარა მაშინვე მიბრუნდა და უცნობისგან თავის დახსნას შეეცადა.
-საით ლამაზო?
-მისამართი შეგეშალათ!-ირონიულად გაუცინა და ხელი გამოგლიჯა.
-მოიცა რა!სად გეჩქარება!-უკვე წასულ ქალს დაედევნა-ეე კაი რა!
-მომშორდი სანამ მთელი ხარ!გაფრთხილებ!
-მოშორდი!-მეორე უცნობი გამოჩნდა და კაცი სადღაც გაიყვანა-შენ კარგად ხარ?
-რა გინდოდა ტო ნახე რა ქალი იყო!-შეწუხებული სახით შეხედა ძმაკაცს.
-იცი ეგ ვინაა?
-მაგრად რო...არა?!-სიგარეტს გაუკიდა და მოჭუტული თვალებით დააკვირდა აფორიაქებულ კაცს.
-ეგ ანანო მესხია!
-უნდა ვიცოდე?
-შე მართლა ს*რო...წიგნებს არ კითხულობ არ კითხულობ,ტელევიზორს არ უყურებ?!
-ვუყურებ მერე?
-კულტურით რო არ ინტერესდები გასაგებია მაგრამ ბიზნესი და მაფიაც გკიდია?მაგის ქმარს ბრდღვნად არ ეყოფი!
-ვერ მიგიხვდი!მწერალია,ბიზნესმენი თუ მაფიოზი?
-სამივე ერთადაა ჩათვალე!თვითონ მწერალია,მაგის ქმარს იმხელა ბიზნესი და იმდენი ფული აქ შენ და შენს პარტნიორებს რომ არ დაგესიზმრებათ და მამამთილი ყავს მაფიოზი!-ხმას აუწია მამაკაცმა.
-მერე რა ხო იცი რო არ მაინტერესებს ოჯახი?მთავარი გარეგნობაა ძმაო!-ამაზრზენად ჩაიცინა.
-აუ ეს აზრზე ვერ მოვიდა!იცი ვისი ცოლია?...ჟორდანიასი!
-კაი რას მეღადავები ახლა?!ნიკოლოზისნაირ სადისტს ეგეთი ქალი ზედაც არ შეხედავდა!
-ნიკოლოზის არა,უარესი სადისტის, ალექსანდრეს ცოლია!ქალი რომელმაც ეგ სადისტი საქმეებს მოწყვიტა!
-ალექსანდრე ჟორდანიას ცოლი ყავს?...ეს ბევრ რამეს ცვლის!-ჩაილაპარაკა,სიგარეტი მოისროლა და შენობაში დაბრუნდა.
*
-ვინ იყო?-ინტერესიანი მზერა მიაპყრეს გოგონებმა.
-ვიღაც იდიოტი!დაივიწყეთ...ირაკლი მომენატრა ნია როდის მნახავს?
-არ ვიცი დღეს ჩამოსვლისთანავე გაიქცა სადღაც!
-გადაეცი რძლის სტატუსის გარეშეც შენი მეგობარი ვართქო!-გაიცინა და სავარძელს მთელი სხეულით აეკრო.
-იმედია სადმე არ არის!-ჩუმად ჩაილაპარაკა სოფიომ,მაგრამ მესხს რას გამოაპარებდა?!
-ვინ სოოფ?
-იცი ვინც!მოკლავს იმ უბედურს!
-მე ეს არ მანაღვლებს და შენ რატომ წუხარ?-ტუჩები უკმაყოფილების ნიშნად დაბრიცა.
-რა გავაკეთოთ რომ ამ ბოლო დროს არაფერი გადარდებს და ყველაფერს მარტივად უყურებ?...სად ჯანდაბაში გაუშვი ის ანანო ალექსანდრეს გარეშე ტირილში რომ გაატარებდა მთელს დღეს?...იმის გამო რომ ის შარში არ გახვეულიყო ჩუმად რომ იშორებდა თაყვანისმცემელს და საყვარელი სახით ცდილობდა ამ ამბის გამო ალექსანდრეს თვალებში არსებული ბრაზი გაექრო?-ჭიქა ძლიერად დაახეთქა მაგიდაზე და მეგობრის აწყლიანებულ სფეროებს დააკვირდა.
-ისევ აქაა სოფიო! მინდოდა მომეკლა მაგრამ ისევ აქაა!...რაც არ უნდა გავაკეთო ის ახლა შენ წინ ზის და ტირილი უნდა...გუშინ იქ იყო,იმ სახლში და ისევ გამოავლინა საკუთარი სისუსტე!...ჰო ამის შეცვლას უკვე აღარ ვცდილობ,რაც არ უნდა იყოს მე სუსტი ვარ,მას შემდეგ რაც ჟორდანიამ გზა გადაგვიკეტა ცხრა წლის წინ...-ცრემლი გადმოუვარდა-...მას შემდეგ ვარ სუსტი!
-ანო...-ჩასახუტებლად გაიწია ნიტა,თუმცა მესხმა ამის უფლება არ მისცა.
-არა!...არაფერი თქვათ,არ მჭირდება...ვისწავლე,გესმით?ვისწავლე როგორ უნდა მოვერიო საკუთარ თავს მაგრამ,ყოველთვის როცა ამას ვაკეთებ...ისეთი შეგრძნებაც მაქვს,რომ ზემოდან დავყურებ ჩემს თავს და ფეხებით ვთელავ!...არ მჭირდება შეცოდება,ვიცი ეს ბუნებრივად მოდის, მაგრამ არ მჭირდება!
-არავის ეცოდები ანო!ეს უბრალოდ თანაგრძნობაა და ჩვენ გვინდა,ბედნიერი იყო!
-ვიცი!მეც მივხვდი,რომ მის გარეშე არ მინდა...რაც არ უნდა იყოს მის გარეშე სუნთქვაც კი არ შემიძლია...მაგრამ ვერც ჩვეულ ცხოვრებას დავუბრუნდები,შესვენება მჭირდება...
-ანუ...ვერ გავიგე!
-მინდა ჩემს გვერდით იყოს,მაგრამ არა ყოველდღიურად...დრო ორივეს გვჭირდება..
-საკმარისი არ იყო ის დრო?
-მივხვდები როცა დაბრუნება მენდომება...ისევ ჟორდანიას ქალს მხოლოდ მაშინ დამიძახებენ როცა მე მექნება ამის სურვილი...ახლა უბრალოდ დავტკბები ჩემი "საყვარელი-ქმრით"
-გიჟები ხართ!-გაეღიმა ნიას.
-მსგავს სიგიჟეს მხოლოდ ჟორდანიასთან ურთიერთობისას შეისისხლხორცებ!
-მოდით ყველაფრის დასაწყისს გაუმარჯოს!
-ჟორდანიას გაუმარჯოს!-სულმოუთქმელად დალიეს სასმელი და სიცილი ატეხეს.ჰო ვერც მე გავიგე,მაგრამ იცინოდნენ!


სახლში გვიან დაბრუნდა,გზადაგზა თავისუფლდებოდა ტანისამოსისგან,კიბეები ფეხშიშველმა აიარა და საძინებლის კარი შეხსანა.უკვე აღარც გაკვირვებია მისივე საწოლში ჟორდანიას დანახვისას.როგორც ჩანს მის ლოდინში ჩასძინებოდა.იატაკზე დაგდებულ შარვალს ღიმილით დახედა,ისევ ის ჩვევა ჰქონდა და ალბათ ვერასდროს გადაეჩვეოდა.ფრთხილად აიღო და სკამზე მოათავსა,მერე პენუარი მოირგო,საწოლზე აცოცდა,ხელებს შორის ფრთხილად შეუძვრა და მთელი სხეულით აეკრა ალექსანდრეს.მის სურნელს ისრუტავდა,შემდეგ ყელში აკოცა და თვალები დახუჭა.მანაც არ დააყოვნა,გადმოტრიალდა და საკუთარ ტორებში ისე მოაქცია მესხი თითქოს მის თავს ვინმე ართმევდა.
-სან...-ჩურჩულით ახედა კაცს.
-მმ
-მიხარიხარ!
-მეც...დაიძინე!-თვალები არ გაუხელია,შუბლზე აკოცა და ისევ შეიბრუნა ძილი.
*
დილით კმაყოფილმა გაახილა თვალები,ისევ ალექსანდრეს სურნელი და მისი ხელი რომ იგრძნო მუცელზე.ისე გადატრიალდა,რომ არ გაეღვიძებიდა და მისი ყურება დაიწყო.მზერას დაატარებდა მის სახეზე,თითოეულ ნაკვთს ღიმილით შეჰყურებდა.
-ამჯერად რას მაიმუნობ?-თვალები არც გაუხელია,ძილისგან დაბოხებული ხმით ჰკითხა ქალს.
-გაგაღვიძე?
-ხომ იცი,რომ მიყურებ მეღვიძება!...სხვა დროს ტკბობისას ხელებიც დაიხმარე!-მხოლოდ ახლა ინება მზერის გასწორება.
-გაგიტკბა ხო ტკბილი ანანო?-წამსვე შეკრა წარბები.
-ტკბილის და მწარის ნაზავი რომ ხარ პირველად გესმიის?
-ეგ როგორ?!-თვალები აატრიალა.
-სხეული და ტუჩები გაქვს ალუბლალივით ტკბილი,ენა მწარე!-რიგ-რიგობით დაუკოცნა ჯერ ქვედა,მერე კი ზედა ტუჩი.
-სახლში აღარ აპირებ დარჩენას?...მე ის გითხარი ჩამისახლდითქო?!
-პრობლემა გაქვს დავიჯერო?
-დიახაც მაქვს!
-კარგი რაა!...მერე კლუბიდან რომ მოხვალ ნასვამი ვის ჩაეხუტები?ვის ეტყვი მიხარიხარო!
-დაგესიზმრა დავიჯერო რამე?გამიგონია სიზმრებში ოცნებები ხდებაო!
-შენ არ მესიზმრები საყვარელო!ახდენილი ოცნება ხელახლა როგორ ახდება?!-ცხვირის წვერზე აკოცა და წამოდგა-...რა მითხარი სამსახურში როდის გავდივარო?
-მომავალ ორშაბათს!-ბალიშს ხელი მიხვია და სახით ჩაეფლო ჟორდანიას სურნელით გაჟღენთილ მატერიაში-შენი სუნი რატომ აქვს ჩემს ბალიშეებს!
-დაწყნარდი,რომ მოგენატრები და არ მეცლება ჩაეხუტე...აბა სახლში არ გინდა და?!-სიცილით გადმოხედა თმააწეწილ მესხს-მომავალ ორშაბათამდე დროა!...ბებოსთან წასვლაზე რა აზრის ხარ?!
-არა!-ამოზმუვლა და ამჯერად ზემოდან დაიფარა ბალიში.
-არ მოგენატრა ლალი?
-მომენატრა,მაგრამ შენთან ერთად არ წამოვალ!
-რატომ პატარა?...მოიშორე ეგ ბალიში,რომ გელაპარაკები!-სწრაფად წაართვა და ზემოდან დახედა.
-ნუ კრავ წარბებს!...არ მინდა,ერთად რომ აღარ ვართ დაგავიწყდა?
-აუ ატრა*ებ ტოო!კიდევ ერთხელ იტყვი მაგ სისულელეს და ფანჯრიდან გისვრი!
-რა იზაამ?-გაფართოებული თვალებითა და აწეული წარბით შეხედა.
-ფანჯრიდან გისვრი,მერე გაწექი ბაღში!
-სულ გააფრინე ხო?
-მორჩა გადაწყდა ჩაალაგე ნივთები,მე ამასობაში სახლში გავივლი,მეც ხომ მინდა რაღაცეები და მივდივართ ლალისთან!
-მიბრძანებ?
-არა!ფაქტს გაცნობ პატარავ!-წამიერად შეეხო მის ბაგეებს და ჯერ ოთახიდან მერე კი სახლიდან გაუჩინარდა.
შუადღემდე მართლა არ გამოჩენილა.ანანომ ცოტა კიდევ ინებივრა,ისიც იფიქრა მოვიყვან და არ გავყვებიო,მაგრამ მერე გადაიფიქრა.თავადაც უნდოდა ლალის ნახვა და გარდა ამისა დაისვენებდა კიდეც.ჯერ კიდევ ჩემოდანს ალაგებდა სახლში ჟორდანიას ხმა რომ გავრცელდა-ნანოო!
-ნუ ღრიალებ,მეტკინა თავი!
-როდის ვღრიალებ?..მოჩვენებები დაგეწყო ჩემო სიცოცხლე?!-ოთახში შემოსვლისთანავე უკნიდან მოეხვია და თავი მხარზე ჩამოსდო.
-მადროვებ ჩავლაგდე თუ?
-ამდენი რამე რად გინდა?მთელი წლით კი არ მიმყავხარ!
-გამოცვლა რომ მომინდება ან შემცივდება რა ვქნა შენი ტანსაცმელი ავიღო?
-მე შიშველმა ვიარო ხო?...ისე გიყვარს ჩემი რაღაცეების ჩაცმა შენი ნება რომ იყოს სულ არ გჭირდება ეგ ჩემოდანი!
-ჯერ ეს ერთი-სწრაფად შებრუნდა და სახეზე თითები მოუჭირა-შიშველი ვერ ივლი,მარტივი მიზეზის გამო,სულ არ მინდა ნიას თმები მეჭიროს ხელში...მერე მეორე არ წამოვიღებდი არაფერს მაგრამ ვაჩე შენს უზარმაზარ ტანსაცმელში რომ დამინახავს ისე აღარ მოვეწონები!-მოწყვეტით აკოცა და ისევ მშვიდად განაგრძო ტანსაცმლის ჩალაგება.
-მაგ ვაჩეს ძვლებს დაგაჭერინებ ხელში ისე იზამ!
-ჰო შენ არ დაიჯერო და ჯერაც მე მელოდება!ვერ გიბედავს თორე ისეთი საწყალი თვალებით მიყურებს!
-მგონი დარჩები შენ თბილისში!
-მეც მაგას არ გეუბნები?...რაღას ჩამალაგებინე?
-ვაიმე როგორ მინდა მოგკლაა?!
-მომკალი მერე ვინ გიშლის?-გაუცინა და ჩემოდანი დაკეტა.
-დარწმუნებული ხაარ?...მერე წასვლის ძალა რომ აღარ გექნება?...მთელი გზა უნდა გეძინოს!
-მოვრჩი მე არ წავედით?-ისე უპასუხა თითქოს არც უსმენდა და ჩაუშალა კიდეც თამაში,მერე ჩემოდანი მიაწოდა და თავადაც მანქანის მიმართულებით დაიძრა-ლალიმ არ იცის ხო?
-არა,არ ავანერვიულე ტყუილ-უბრალოდ!-უკვე მანქანას ქოქავდა ჟორდანია.
-ტყუილად რატო?
-ისევ მაგ თემას არ განვიხილავ თორემ გული მიგრძნობს სადმე მიუვალ ადგილას ჩამოგსვამ!-სწრაფად დაუბრიალა თვალები და მესხიც გაჩუმდა-იცოდე იქ რომ რამე გამიჩალიჩო მართლა ტყეში დაგტოვებ,ხელფეხშეკრულს!
-სამაგიეროს მიხდი?...ნიას რომ მიუახლოვდე ამჯერად მოგკლავ კიდეც!
-მაშინაც ვერ იყავი და ახლაც ვერ ხარ!...რომ მოსულიყო და ვეცდუნებინე მერე სად მიდიოდი?-ირონიული ღიმილით გადახედა წარბშეკრულ ცოლს.
-მე არსად შენ მიდიოდი მიქელასთან!...რას ქვია ეცდუნებინე?!მოიცა რომ მოსულიყო რა?
-რავიცი ავუსრულებდი სურვილებს გადარჩენისთვის!
-ჩემი გაგიჟება გინდა?ნურას უკაცრავად!...აუსრულებდა სურვილებს თურმე,აიკიდებდი რამეს და გენახა მერე!
-თავდაცვის საშუალებებზე გსმენია?
-ჟორდანიაა!მგონი მე გისვრი მანქანიდან და წავალ მარტო ლალისთან!
-ჩემს გარეშე არ მიგიღებს!
-გეგონოს,მე უფრო რომ ვუყვარვარ არ იცი?
-პატარავ,ახლა გინდა ბავშვებივით არა მე ვუყვარვარ ვიძახოთ?...ყველა შენნაირი პატარები კი არ ვართ!
-არც გიპასუხებ-ფეხსაცმლისგან განთავისუფლდა,ფეხები მოხერხებულად შეაოაწყო და თვალები დახუჭა.
სოფელში ახალი შესულები იყვნენ თვალის გახელა რომ ინება-მალე მივალთ?
-ცუდად ხარ?
-ჰო იცი მემართება ხოლმე მგზავრობისას!
-აი ხუთ წუთში იქ ვართ!-მისვლისთანავე დაივიწყა ცუდად ყოფნა,სწრაფად გადახტა მანქანიდან და ლალისკენ გაიქცა.
-ბებოო!სად ხარ?...ლალიკო სად ხარ მომენატრეე!
-უი ჩემი გოგო ჩამოსულა!რავა ხარ ბებია?!
-კარგად ბეე!-მთელი ძალით მოეხვია ქალს და მისი სურნელი შეიგრძნო-მომენატრე!
-მეც ბებია!მარტო ჩამოდი?...სადაა შენი ბედოვლათი ქმარი?!
-ბებო მე რომ ვარ შენი შვილიშვილი და ის რძალი ნუ დაივიწყებ ხო?-მალევე გამოჩნდა ჩემოდნებით ხელში,იქვე დააწყო და ამჯერად თავად მიიხუტა ქალი-მომენატრე ლალი!
-ჩემი ბიჭი!სად ხართ ბებია ასე უნდა მიმივიწყოთ სულ?
-ეე ლალიკო,შენი რძალი მწოვს სისხლს და ყველაფერი მავიწყდება მერე!-საწყალი სახე მიიღო და სამზარეულოსკენ დაიძრა.
-დაანებე ამ ბავშვს თავი,ასეთი ოქრო შენ როგორ გამოგყვა არ გიკვირს?
-სად გამექცეოდა ბებო?...რას მაჭმევ?!-ისეთი თვალებით შეხედა თითქოს ნაშიმშილები იყო.
-სულ ჭამაზე როგორ ფიქრობ?!-მოჭუტული თვალებით შეხედა აწ უკვე სავარძელში მოკალათებულმა მესხმა.
-მეიცა ბებო პატარა ხანს და გაჭმევთ!
-ლალიკო ხაჭაპურებს დამიცხობ?-ამჯერად ანანომ გახედა ბავშვური სახით.
-აბა რას ვიზამ ბებო!-თავზე აკოცა და სწრაფად დაიწყო მზადება.მალევე გაამზადა ყველაფერი,მათაც გემრიელად მიირთვეს.
-ასე თუ გავაგრძელებ ორშაბათამდე ისე გავსუქდები კარში ვეღარ გავეტევი!-ამოიწუწუნა და კიდევ ერთი ნაჭერი ჩაკბიჩა,ალექსანდრე კი უყურებდა მოჭუტული თვალებით მაგრამ არ იმჩნევდა.
-ნიკა აპირებდა ჩამოსვლას!მთელი თვეა მპირდება მარა არ ჩანს!
-ჩამოვა ბებო ჩამოვა!...ველაპარაკე გუშინ და რომ მოიცლის გესტუმრება!
-კახას ბრალია,ზედმეტად ტვირთავს ბავშვს!
-რაღა ბავშვია ბებო?მალე ოცდაექვსის გახდება!...გავისეირნოთ არ გინდა?-სწრაფად წამოაყენა მესხი,ლალის მიაძახა მალე დავბრუნდებითო და სახლიდან გაუჩინარდა.
-არ მინდოდა სეირნობა სად მოგყავარ? ვერც ველაპარაკე იმ ქალს წესიერად!
-დაწყნარდი დეფოფალო!...გავგრილდეთ ცოტა და მერე დავისვენოთ!თორე ჯერ ნიკას ლანძღვას მოყვება ცოლი რომ არ ყავს და მერე ბავშვზე დაიწყებს,არ მაქვს ნერვები გთხოვ დამასვენეთ!
-ნუ მიმარბენინებ მაინც,დავიღალე!-ამის თქმა იყო და მაშინვე ჟორდანიას ხელებში აღმოჩნდა-გაგიჟდი?ყველა ჩვენ გვიყურებს დამსვი!
-გაიხსენონ ვისი ქალი ხარ,თორემ თვალებს დავთხრი!-ფრთხილად აკოცა.
-ახსოვთ ისედაც,მაგრამ შენ თუ არ იღლები მე არ მაქვს პრობლემა ვიქნები!
-მიყვარს ხანდახან დამჯერი რომ ხდები!
-ნუ იცინი ეგრე და ნელა იარე ნუ მანჯღრევ!
-რატომ?
-მტკივა!-თვალებ დაქაჩულმა უპასუხა,მერე კი გაიტრუნა.მის მხარზე ედო თავი და ხანდახან კოცნებს უტოვებდა ყელში.
-მოისვენე თორე გადავუხვევ ტყისკენ!
-არა რა,მდინარესთან წადი!...ან საერთოდ სახლში დავიღალე!
-მთელი გზა გეძინა!
-მგზავრობისას ცუდად რომ ვხდები პირველად გესმის?...რა გინდა ვერ გავიგე!
-არაფერი არ მინდა,გავცურავ ცოტას და წავიდეთ მერე,თორე ცხელა ტოო!
-ეგრე მეც მინდა ბანაობა!
-ჩამოდი მერე,დაგიშალე?
-აუ ამ კაბით ვერ ჩამოვალ!-ფრიალა სარაფანს დახედა და უკმაყოფილოდ გააქნია თავი.
-გაიხადე და ჩამო!
-არაა,აღარ მინდა ძალიან ცივია!-ფეხი ოდნავ ჩაყო და ისევ უკან დაბრუნდა-აქ ჩამოვჯდები სჯობს!
-ეე ატრა*ებ!-კიდევ რაღაცის თქმა უნდოდა მაგრამ ანანოს ტელეფონმა დარეკა.
-ჰო მა!...სად ვიქნები ლევან?...აა ჩემს კარებთან ხარ?-ეს რომ თქვა სახე ისე დამანჭა ჟორდანიას სიცილი აუტყდა მაგრამ თვალები რომ დაუბრიალა მაშინე გაჩუმდა და მშვიდად ცურვა განაგრძო-დასასვენებლად წავედი ერთი კვირით!...მარტო მამა,აბა ვისთან ერთად წავიდოდი?...მარტო რომ არ ნდომოდა თქვენთან ერთად წამოვიდოდი რაჭაში!...კაი მეც გკოცნი,დედასაც უთხარი!
-რატო ატყუებ ხალხს?...სულ გაფუჭდი დაშორების შემდეგ ხედავ?!
-გეყოს რა!გაგიჟდებიან რო გაიგონ,მერე ოცნების კოშკებს ააგებენ და არ მაქვს თავი!...გეხვეწები ამოდი,წავიდეთ რა!-დაღლილი თვალებით შეხედა და ჟორდანიამაც სწრაფად დაიწყო ნაპირისკენ სვლა.
-რა გჭირს ტო?...-ტუჩები შუბლზე მიაკრო,მერე კი აკოცა-სიცხე არ გაქვს...გტკივა რამე?
-აუ ნუ გაგიჟდები ახლა დავიღალე ამხელა გზაზე...მეძინება!
-როგორც გინდა პატარავ დავიძინოთ!-სახლში მისულმა ლალის ბოდიში მოუხადა და საძინებელში შეიკეტა.კი უთხრა ალექსანდრეს არ ამოხვიდე,ლალისთან დარჩიო მაგრამ რა მოასვენებდა.ბოლოს ისევ ლალიმ გაუშვა მაინც იქ ხარ ფიქრებით და წადიო.ოთახში ასულს უკვე მძინარე დახვდა,მის გვერდით მოკალათდა უკნიდან მიეწება და თავადაც დაიძინა.
........
"უნივერსიტეტიდან გამოსულმა პირდაპირ ჟორდანიას ბინისკენ აიღო გეზი.შეხვედრა ჰქონდათ დათქმული და თან კარგი ამბის სათქმელად მიიჩქაროდა.ლიფტი იგვიანებდა ამიტომ ფეხით აირბინა კიბე.როგორც ყოველთვის,ახლაც ღია იყო კარი და დაუკაკუნებლად შეხსნა.ისის იყო ალექსანდრეო უნდა დაეძახა საუბარს რომ მოკრა ყური.
-ყელამდე ნე*ვში ვართ ალექსანდრე ხვდები?...გასვრილები ვართ!
-შენ არა!...დაივიწყე ის წყეული დღე,იმიტომ,რომ შენ არაფერი დაგიშავებია და რომც დაგეშავებინა ის ა*ვარი ამის ღირსი იყო!
-ძალიან ჰგავს ალექსანდრე,იმდენად გავს ხასიათებით,რომ მისი მოსმენა ცუდად მხდის!მისი ლაღი ღიმილიც კი კესანეს მახსენებს!
-თავი ხელში უნდა აიყვანო ნიკა!-მხრებში სწვადა და შეანჯღრია-კესანე უნდა დაივიწყო,ის ს*რიც უნდა დაივიწყო...რადგან მისი სისხლი ჩემს ხელებზეა და არა შენსაზე...ამას ერთი წამით არ ვნანობ!-იგრძნო როგორ დაებინდა მზერა,რომ არ წაქცეულიყო კედელს მიეყრდნო.უნდოდა შესვლა მაგრამ ნაბიჯის გადადგმას ვერ ახერხებდა.
-მას უნდა უთხრა,ეს ხომ იცი?!
-მეშინია,რომ ვერ გაიგებს...მისი დაკარგვა იმდენად მაშინებს რომ არ ვიცი მიღირს თუ არა სულის სიმშვიდედ!
-უთხარი!-მეტის მოთმენა აღარ შეეძლო,სწრაფად გავარდა კარში,იმდენად ჰქონდა გონება დაბინდული ვერც მიხვდა თუ ეს ყველაფერი ხმაურით გააკეთა.მიუხედავად ამისა ბიჭებს არ გაუგიათ მისი იქ ყოფნა.
მთელი დღე ელოდა ჟორდანია მის გამოჩენას,რამდენიმე საათში უკვე ყველგან რეკავდა სადაც კი შეიძლებოდა ყოფილიყო.ტელეფონზეც სულ ტყუილად ურეკავდა და ოპერატორიც დაუზარებლად ატყობინებდა რომ აბონენტს ვერ დაუკავშირდებოდა.უკვე გაგიჟების ზღვარზე იყო,აღარ იცოდა რა გაეკეთებინა.მისი ხალხი ყველგან ეძებდა თუმცა უშედეგოდ.შუაღამით მისი საცლის კარი დაუკითხავად რომ შეაღეს მაშინვე შესასვლელისკენ დაიძრა.გაქვავდა იქ გაფითრებული,სახეწაშლილი მესხის დანახვისას.
-ნანო კარგად ხაარ?იცი მაინც როგორ ვინერვიულე!-მისი სხეული სწრაფად მოიქცია მკლავებში და მთელი სახე დაუკოცნა-პატარავ?!
-საუბარი მინდა!-მისაღებისკენ წავიდა და დივანზე ძლივსძლივობით დაჯდა-...შუადღეს აქ ვიყავი,შენი და ნიკას საუბარი მოვისმინე!
-ან..ანო
-მერე გავიქეცი,შემეშინდა...რაღაც შემაძრწუნებლის გაგების შემეშინდა,ხელებზე სისხლი მაქვსო რომ უთხარი გული გამიჩერდა ალექსანდრე!...გადაკარგვა მინდოდა,შენგან დამალვა...მაგრამ ვეღარ გავძელი,იმიტომ,რომ შენ ვერ დაგემალები...მივხვდი რომ შენი მოსმენა მინდა,მინდა ისეთი რამ მითხრა რაც თავს უკეთესად მაგრძნობინებს!ეს მანგრევს,იცი რატომ?...თუნდაც ხელები სისხლში გქონდეს გასვრილი,მინდა შენთან ყოფნისთვის მიზეზი მქონდეეს!...მინდა მომიყვე!
-ამას ვერც შენ გაუძლებ ნანო!
-მნიშვნელობა არ აქვს გასაგებია?მინდა მომიყვე!
-გახსოვს იმ დღეს მისამართი რომ გამოგიგზავნე და ჩემთან მოსვლა გთხოვე?...იმ დღეს მოხდა,ჩემი თავი მძულს იმ ყველაფრის შემდეგ შენს მუხლებზე რომ მედო თავი და ჩამი ბინძური ხელებით შეგეხე!-მძიმედ ამოიხვნეშა და მესხთან გადაინაცვლა-ნიკას შეყვარებული ყავდა,კესანე!ხასიათებით ძალიან გგავდა შენსავით ხალისიანი იყო,წერდა კიდეც,ბავშვებზე გიჟდებოდა და ვინც არ უნდა ყოფილიყო ცუდად მის გვერდით იყო!ისიც თექვსმეტი წლის იყო...ძალიან ახლოს ვიყავი,ფაქტიურად მეორე დასავით მყავდა,საერთოდ მე გავაცანი ნიკას!მერე დაახლოება დაიწყეს და როგორც ხდება,რა მნიშვნელობა აქვს...სიგიჟემდე უყვარდათ ერთმანეთი....იმ თვეს კესანე მოიტაცეს,კი არ გაიტაცეს,მოიტაცეს!...ერთი ბიჭი იყო საბა...ჩემი ტოლი იყო,შორიდან ვიცნობდი მაგრამ არ იყო ჩვენნაირი,არც ჩხუბობდა,ქუჩაშიც არ იდგა,ყველას კარგი ეგონა.მან მოიტაცა...ერთი თვე გაგიჟებული ვეძებდით,ნიკა საერთოდ ადამიანსაც აღარ გავდა.იმ დღეს ვიპოვნეთ...წყნეთში ჰყავდა გამომწყვდეული.გიჟივით გავიქეცით,ისიც კი ვერ გავიაზრე გვერდით თექვსმევი წლის გიჟივით შეყვარებული და გამწარებული ბიჭი რომ მომყვებოდა,იარაღი წავიღე ყოველი შემთხვევისთვის...იქ მისულებს სამარისებური სიჩუმე დაგვხვდა,გეგონებოდა სულიერი საერთოდ არ იყო,სახლში შესულებმა პირველი დანგრეული ოთახი დავინახეთ,იატაკზე ნამსხვრევები ეყარა,ავეჯიც გადატრიალებული იყო!როგორც ჩანს თავდაცვის მიზნით თავს ესხმოდა.საძინებელში შესული ნიკას ყვირილი რომ გავიგე მისკენ გავიქეცი,მეგონა დაჭრეს,მაგრამ იქ შესულს მუხლებზე დამხობილი ნიკა,კუთხეში მიყუჟული მოქანავე საბა და მკვდარი კესანე დამხვდნენ.შიშველი იყო,სხეული იარებით ჰქონდა სავსე,ნაკბენები ეტყობოდა...ზოგი ჭრილობა ახალი იყო,ზოგი რამდენიმე კვირის.მის სხეულზე დამხობილი ნიოლოზი რომ წამოხტა და საბას ცემა დაუწყო ადგილიდანაც არ განვძრეულვარ!მერე...ის გავაკეთე რასაც არ ვინანებ,საშინელებაა მაგრამ არ ვინანებ!...ვაწამე,მისი ყვირილის მოსმენისას კარგად ვხდებოდი,მსიამოვნებდა...ბოლოს მაინც იარაღით მოვუღე ბოლო!-აკანკალებულ გოგოს შეხედა,და გული გაუჩერდა-ირაკლიმ და ლუკამ დღემდე არაფერი იციან,არც შენ უნდა გაგეგო,მაგრამ ასე მოხდა!...მძულს საკუთარი თავი ამის შენთვის მოყოლის გამო,შენი ჩამოვარდნილი თითოეული ცრემლის გამო!მაპატიე პატარავ,გემუდარები მაპატიე!თუ წასვლა გინდა გაგიგებ გეფიცები!-ანანომ სწრაფად შეიმშრალა ცრემლები და ამჯერად თვალებამღვრეული ალექსანდრეს სახე მოიქცია გაჩხინკულ თითებში.
-შენ ალექსანდრე ჟორდანია ხარ!ჩემი სანი ხარ,მე წარმოდგენა არ მქონდა ამდენი რამ შეიძლება დაგმართნოდა...მაპატიე,რომ ამოს მოყოლა მოგიწია!მაპატიე რომ შენგან წასვლა ვიგიქრე!
-ნანო მე ბინძური ვარ!
-არა არა-სწრაფად გააქნია თავი-ეს აღარ გაიმეორო!შენ ბინძური არ ხარ!ბინძური ის ნაბი*ვარი იყო ვინც ასე მოექცა კესანეს,გეფიცები არ გამტყუნებ...არავითარ შემთხვევაში,ის ამის ღირსი იყო!
-ამას მართლა მეუბნები?
-ეს შენთვითონაც იცი!-მთელი ძალით მოეხვია-ვიცი რომ მტკივნეულია!
-ნიკას ძალიან უჭირს!
-ვიცი,წარმოდგენაც არ მინდა საყვარელი ადამიანის დაკარგვის!
-ამიტომაც გიბღვერდა,ვერ უძლებს როცა შენში მას ხედავს!...შენი მეტყველებაც კი მისი იდენტურია,უბრალოდ გარეგნულად იყო სრულიად განსხვავებული,ქერა და მწვანე თვალები ჰქონდა!...დღემდე გვტკივა მისი დაკარგვა!
-ვწუხვარ!-კიდევ ერთხელ ამოიტირა და მის მკლავებში ჰპოვა თავშესაფარი-ყველაფერზე მეტად მიყვარხარ!დაიმახსოვრე ეს!
*
ოცდათერთმეტი დეკემბერი იყო,ანანოს დაბადებისდღე.აგარაკზე მთელი ენერგიით აღნიშნავდა ოცი წლის იუბილეს მეგობრებთან ერთად.ალექსანდრეც უნდა მისულიყო ბიჭებთან ერთად თუმცა კარში შემოსულ ჟორდანიებსა და ნიჟარაძეს ალექსანდრე გვერდს არ უმშვენებდა.
-გილოცავ რძალო უკვე ვბერდებით ხედავ?-გაუცინა ლუკამ.
-გამოდი აქეთ,მივულოცო ჩემს უკვე დიდ მაგრამ ამინც პატარა რძალს!-ამჯერად ირაკლი მოეხვია-დიდი გოგო გაიზარდე!-ბოლოდ მაინც დასცინა და ისე მოშორდა.
-გილოცავ!-ნიკამაც თბილად გაუღიმა-ბედნიერებას გისურვებ!
-დიდი მადლობა!-სამივეს სათითაოდ აკოცა ლოყაზე,მერე კი ყველაზე საინტერესო კითხვა დასვა-ალექსანდრე სად არის?
-აუ რძალო ხო იცი ამ დღეს არ გამოტოვებდა მაგრამ ძალიან მნიშვნელოვანი საქმე აქვს!
-იმდენად მნიშვნელოვანი რომ ჩემს გამოც ვერ გადადო?-აშკარად მოიწყინა,მაგრამ სტუმრებს მიუბრუნდა.ალექსანდრეზე გაბრაზებულმა საკმაოდ ბევრი დალია,ზუსტად იმათ ეცეკვა ვისზეც ალექსანდრე გაგიჟდებოდა, იცოდა რატომ არ იყვნენ არაჩვეულებრივი სამეული მათი მეოთხე ნაწილის გვერდით,შორიდანაც ხომ უნდა ეკონტროლებინა სიტუაცია ბატონს.ბოლოს იმდენი დალია მაგიდაზე ასული ცეკვავდა.ძალიან გვიანი იყო,ალბათ მალე მისი დაბადებისდღეც აღარ იქნებოდა მაგრამ ახალი წლის აღნიშვნას დაიწყებდნენ.მაგიდაზე ასული მონდომებით აყოლებდა სხეულს მელოდიას,თვალები დახუჭული ჰქონდა და ირგვლივ ვერაფერს ამჩნევდა.უეცრად ფრიალა კაბის ბოლოს ფეხი წამოდო და მაგიდიდან გადავარდა,იფიქრა თავს გავიტეხო მაგრამ საკმაოდ რბილად ჩავარდა აშკარად ვიღაცის ხელებში.თვალები რომ გაახილა და ხელში ალექსანდრე შერჩა სწრაფად გაიღიმა,მაგრამ ეს სიმწრის ღიმილი უფრო იყო.ზუსტად მაშინ გაიაზრა რომ მისი გაბრაზება კარგს არაფერს მოუტანდა.
-ასე მხვდები პატარავ?-საჩქაროდ დასვა.
-მოხვედი?
-აბა არ მოვიდოდი?-მოწყვეტით აკოცა,მერე საათს დახედა-ზუსტად თორმეტი საათია შენი დაბადების დღის და ახალი წლის შეხვედრის წუთი,ყველაზე ძვირფასი და ჯადოსნური წუთი ჩემს ცხოვრებაში!უკვე იცი რომ რომანტიკოსი არ ვარ და ამაზე ორიგინალური ვერაფერი მოვიფიქრე საჩუქრის გადმოცემისთვის!-ჯიბიდან პატარა ყუთი ამოიღო,მესხი ღიმილით უყურებდა,სამაჯური ეგონდა,თუმცა ბეჭედი რომ დაინახა თვალები გაუფართოვდა-ნანო...ცოლად გამომყვები?
-...გამოგყვები!-სწრაფად მოეხვია ჟორდანიას.
-გილოცავ პატარავ!-ირგვლივ ყველა ხმაურობდა,უხაროდათ ახალი ამბავი და ახალ წელსაც ულოცავდნენ ერთმანეთს.
ქორწილის გადახდა არ უნდოდათ მაგრამ ლიამ და ნინამ დაიჟინეს და უარი ვეღარ თქვეს,თანაც ისეთი სისწრაფით მოამზადეს ყველაფერი და იმდენი ადამიანი დაპატიჟეს რომ მთელმა თბილისმა გაიგო ჟორდანიებისა და მესხების დანათესავება.
ქორწილის დღე რომ გათენდა მოელოდა კიდეც იმას რაც მოხდა მაგრამ ძილში ერთის მაგივრად ორი სხეული რომ დაეცა სწრაფად ჭყიტა თვალები.
-აბა პატარძალო გაიღვიძეე!
-ნიტაა,არ მჯერა ჩამოხვედი?-ლამის იყო ტირილი დაიწყო მონატრებული მეგობრის დანახვისას.
-აბა შენს ქორწილს გამოვტოვებდი ტკბილო?...ჩემი სიცოცხლე როგორ მომენატრაა!-კარგად ჩაკოცნეს,მერე ფეხზე წამოაგდეს და სააბაზანოში შეაგდეს.მშვიდად ნებივრობდა იქიდან გამომდინარე რომ ჯერ კიდევ იყო დრო ვიზაჟისტებისა და სტილისტების მოსვლამდე.ტელეფონი რომ ამღერდა არც დაუხედავს,სწრაფად მოირგო ყურსასმენები და უპასუხა.
-აბა მსოფლიოში ყველაზე ლამაზო ქალბატონო მზად ხარ ჟორდანიას ქალის სტატუსის მისაღებად?
-მზად ხარ ყველა სხვა ქალთან ურთიერთობის გასაწყვეტად?
-სხვა რაში მჭირდება პატარავ?...რა ხმაა სად ხარ!
-აბაზანაში!-სიცილით მოახსენა.
-ფუ გაფუჭებულო გოგოვ!გამითიშე მაინც,ნებივრობს და თან მელაპარაკება!
-რა ხასიათზე ხარ? აცანცარდი ჟორდანია?
-ნწ!...რას იტყვი ქორწილიდან რო დავტყდეთ?...წავიდეთ იმ სვანეთში დავიწეროთ ჯვარი და რო ჩამოვალთ ხელსაც მოვაწერთ!
-გაგიჟდებიან ლია და ნინა!-წამსვე უარყო წინადადება.
-კაი რა დაიკიდე,ერთად გავრბივართ ცალ-ცალკე ხო არა!
-სირცხვილია,იმ ათას კაცს რა ვუყოთ?
-აი ეგენი უფრო დაიკიდე!
-ერთი არგუმენტი მაინც მითხარი რატომ უნდა გავხდე დედაჩემის და დედაშენის გულის შეტევის მიზეზი და დავფიქრდები!
-ორს გეტყვი!...პირველი ცოლად მომყვები მე და არა ჩემს მშობლებს ან იმ ათას კაცს,შესაბამისად ჩემს გარდა ყველა დაიკიდე!მეორე და უმთავრესი...ეს ბაბთა მახრჩობს!-ისე ამოიბუზღინა ანანომ კისკისი ატეხა-ნუ იცინი!...ჰა გადმოიპარები აივნიდან?
-ნწ! არ დამაკმაყოფილა არგუმენტებმა!
-მაშინ ამ ბაბთას მოვიხსნი!
-არც იფიქრო,მომწონს და ეგ თუ არ გეკეთება ზუსტად იმ ათასი კაცის წინ მიგატოვებ!
-გავბრაზდე ახლა და ვაფშე აღარ მოვიდე?...გავიგე ტო ნუ შემე*ი რა!-პარალელურად ვიღაცას დაუყვირა-ბოდიში პატარა!
-ვინ იყო?
-ვინ იქნება ახლა დილიდან ჩემს ნერვებზე ცეკვის ხასიათზე ლუკა და ირაკლი,რანაირი მეჯვარეა რა არის ეს!
-ნუ ბუზღუნებ!-უკვე ვიზაჟისტების წინ იჯდა და მაკიაჟს იკეთებდა იმდენ ხანს ელაპარაკა ბატონი-არააა ეგ ფერი არა!-ისე წამოიყვირა ალექსანდრემ ინსტიქტურად გაწია მობილური-მოდი ბუნებრივად დავტოვოთ!
-რა დაიწუნე ნანო?
-ტუჩსაცხი!
-მართალი ხარ!სულ არ მინდა მეც შემეღებოს ტუჩები კოცნისას!
-ყველაზე მუქ წითელს წავისვამ ახლა!-მაშინვე დაემუქრა ჟორდანიას სიცილი რომ გაიგო-საერთოდ აღარ დარეკო მაცადე მოვემზადო!
ყველაფერმა არაჩვეულებრივად ჩაიარა,მიუხედავად უამრავი ხალხისა თავს მაინც კონფორტულად გრძნობდა ალექსანდრეს გვერდით.ბევრი იცეკვეს და გაერთნენ.ბოლოს კი წყვილი სვანეთისკენ გაეშურა."
*
დილამდე თვალი არ გაუხელია.საათს რომ დახედა ჯერ კიდევ რვა საათი იყო თუმცა აშკარად დუღდა ცხოვრება სოფელში.ალექსანდრესთან ჩახუტება მოუნდა მაგრამ ჟორდანია საწოლში არ დახვდა.სამაგიეროდ ფანჯარასთან იდგა წელს ზემოთ შიშველი და სიგარეტს ეწეოდა.
-დილამშვიდობისა!-მზის შემაწუხებელი სხივების გამო თვალები მოჭუტა და სახე ბალიშში ჩამალა-არ დაბრუნდები და ჩამეხუტები სანამ კარგ ხასიათზე ვარ და სურვილი მაქვს?-აშკარად შეეცვალა სახე ალექსანდრეს განრისხებულ მზერას რომ გადააწყდა.
-მე არ მაქვს სურვილი!-ტელეფონი საწოლზე ისროლა-შეგიძლია წაიკითხო შენ მოგწერეს!-ამრეზით წარმოთქვა და სიგარეტს ღრმად მოქაჩა-როდის შეუძლია გნახოს ანანუუ?!-ირონიულად შეხედა სახეწაშლილ მესხს.
-ამის გამო ხარ ასეთ ხასიათზე?
-მეკაიფები გოგო?ვიღაცა ს*რი გწერს მესიჯს ჯერ კიდევ დილის შვიდ საათზე და ვიცეკვებ არ გინდა?-ბოლო ხმაზე უღრიალა.
-ასე თუ აპირებ გაგრძელებას დღესვე წავალ!
-ნუ ცდილობ შემშალო თორე საერთოდ ვეღარ წახვალ თბილისში და დაეტევი აქ!-ნაპერწკლებს ისროდა თვალებიდან.
-რა გაგიჟებს ხომ ვერ მეტყვი?მე ხომ არ მიმიწერია?!
-და შენ რადგან არ მიგიწერია ვიღაცა გამოს**ებულის მესიჯები ავიტანო ჩემი ცოლის ტელეფონში?...ვაფშე დიდი ხანია გწერს ეგ ვიღაც ბექა?
-მთელს მის მონაწერებს თუ გადაავლე თვალი ის ვერ დაინახე რომ ვაიგნორებ ხო?-სწრაფად წამოდგა და მის წინ დადგა,არც თავად აკლებდა ყვირილს.
-რატო მიშლი ნერვებს რა გინდა?!მიპასუხე!ვერ მეტყვი რო გავუხიო სახე და დაისვენოს?!
-ჩხუბის გარეშეც გვარდება რაღაცეები ველურო არსებავ!
-კიდევ ერთხელ დავინახავ რომ მოგწერა და ისე ვიზამ შენ კი არა საერთოდ ქალს ვეღარ მიეკარება!-მთელი სხეულით ააკრა კედელზე,ხელები მისი სახის გასწვრივ მიაბჯინა და განმგმირავი მზერით დააკვირდა ანანოს-გაიგე?
-ამჩნევ რომ სულ გაიჟდი?...მეც ავტეხო პანიკები რამდენი ქალი გაგეპრანჭება?
-ატეხე მერე!-ისევ დაუყვირა,მერე მის სახესთან დაიხარა და ტუჩზე კბილები მოსდო-მე გაგაფრთხილე პატარავ,შეგიძლია გადასცე!
-იდიოტი ხარ!-სწრაფად შეატრიალა თავი და ნატკენ ტუჩზე ენა გადაისვა-დილიდან მომიშხამე განწყობა!
-ნუ მიწვევ თორემ გამოკეთებაც შემიძლია!-წელზე ხელი შეუცურა და სხეულზე აიკრა.
-მსგავს რამეს კიდევ გაბედავ და მეორე შანსიც გაქრება ისევე როგორც შენ გაგაქრობ ჩემი ცხოვრებიდან!
-ეგ ბევრჯერ გაუმეორე საკუთარ თავს, რომ დააჯერო!-უკვე მის სხეულზე დაატარებდა თითებს და აგიჟებდა ქალს.
-კარგად იცი რომ გამკეთებელი ვარ!
-დაისჯები იცოდე!
-გაჩუმდი და მაკოცე ან მომშორდი საერთოდ!-მაშინვე შეასრულა მისი თხოვნა.
.......
ლალისთან რომ ჩავიდნენ უკვე ყველაფერი მზად ჰქონდა.
-დილამშვიდობის!-ორივე ლოყაზე აკოცეს და კომფორტულად მოკალათდნენ.
-რა დღეში ხარ ალექსანდრე?
-რა დღეში ვარ?-ხელში ყავისჭიქა ეჭირა და ისე ეძებდა რაღაცას.
-დილიდან ისმის შენი ღრიალი!-მაშინვე მოახსენა ქალმა.
-აფრენს ლალიკო,აფრეენს!
-მგონი ჯობს გაჩუმდე სამან გამახსენდა და ავყვირდი ისევ!
-შენი ყვირილის ვის ეშინია ბიჭო!
-აუუ მიყვარხაარ ბებო!-მაშინვე ფეხზე წამოფრინდა მესხი და ქალს პუტკუნა ლოყები დაუკიცნა.ანანოს ტელეფონი რომ ამღერდა თვალებდაქაჩული უყურებდა ნომერს,მერე სწრაფად აიღო და გარეთ გავარდა.ჟორდანიას რა მოსავენებდა,ამიტომ ისიც გაყვა-ბაჭიიი,ბაჭია ქართული ნომრით რატო რეკაავ?!...ვაიმე,ჩემი სიცოცხლე ჩამოვიდაა...არ ვარ ქალაქში და ცოტახანი კიდევ არ ვიქნები,ორშაბათს საღამოს ჩემთან სახლში ჩემო სიცოცხლე!...მიდი გკოცნი!...სააან!-სწრაფად გაიქცა მისკენ და ხელები კისერზე შემოხვია-აქ რატომ ხაარ?-ღიმილიანი სახით უყურებდა კაცს.
-ჩამოვიდა?
-ჩამობრძანდა,ერთი სული მაქვს როდის ვნახავ ისე მომენატრა მეტი რომ არ შეიძლება!
-ორშაბათამდე ვერ მოიცდი?-სახე დამანჭა-წავიდეთ?
-რა თქმა უნდა,არა!მოიცდის ორშაბათამდე!-მოწყვეტით აკოცა.
-ზოგჯერ კარგი გოგო ხარ!
-სულ არა?
-ნწ!-თვალი ჩაუკრა და ეზოში მარტო დატოვა-დიდხანს ნუ იდგენი მზის დარტყმას მიიღებ!-უკვე ოთახის სიღრმიდან გამოსძახა.
-საზიზღარი!-თავისთვის ამოიბუტბუტა,ჰამაკისკენ დაიძრა და მოწყვეტით ჩაეშვა-საშინლად ცხელა!
-ანანო!
-ჰო ბებო?!
-არაფერს შეჭამ?-თავზე წამოადგა ქალი.
-არა ბებო არ მშია!
-როგორ შეიძლება ასე?!წამოდი რამე ჭამე!-დატუქსა ლალიმ.
-მართლა არ მინდა...ისეთი შეგრძნება მაქვს რამე რომ შევჭამო გული ამერევა!
-რატო ბებო?-წამსვე შეიცხადა და შეშინებული თვალებით შეხედა მესხს.
-აუ ლალი ნუ გეშინია რა!და ალექსანდრეს არ უთხრა თორე გამაქანებს ექიმთან!
-სუსტად ხომ არახარ?ან რავიცი თავბრუ გეხვევა?
-არ ვარ ლალი ორსულად!
-რა იცი ბებო?-უკმაყოფილო სახე მიიღო წამსვე.
-ვიცი,უბრალოდ ხომ იცი მგზავრობის მერე ორი დღე ცუდად ვარ!
-ისევ ცუდად ხარ?-ამჯერად ალექსანდრე დაადგათ თავზე-წავიდეთ ექიმთან?
-მორჩი პანიკებს!-წამსვე შეუბღვირა.კაცმა სწრაფად აიტაცა ხელში,ჰამაკში ჩაჯდა და ქალიც თავის მუხლებზე მათავსა.
-მორჩი ბღვერას!-ცხვირი ყელზე გაუხახუნა-არ გიხდება ვაფშე!-ლალი უკვე წასული იყო და ისიც თამამად დასსრიალებდა ხელებს მესხის სხეულზე.
-გააჩერე ხელები,თორემ დაგამტვრევ!
-ნწ ნწ საიდან ამდენი აგრესია?!-ყურთან უჩურჩულა და იქვე აკოცა-დააბრუნე ჩემი ტკბილი ანანო თორემ თავად მივხედავ მაგ საქმეს!
-ალექსანდრე!-თვალები ძლიერად დააჭირა ერთმანეთს და და ჟორდანიას ხელზე დაარტყა-დაგვინახავს ვინმე!
-ვერ დაგვინახავენ!...ნუ ხვანცალებ დავარდები!
-ჟორდანია მოისვენე...თორემ...
-თორემ?-ყელზე არსებულ არტერიაზე მიაწება ტუჩები.
-ალექს...ანდრე!...სანიი!
-ჩშშ!თორემ გაიგონებენ!-ამჯერად ბაგეებზე დაეწაფა და გაჩუმება აიძულა მესხს.
-ალექსანდრე,ბებო მოდით სტუმარი გვყავს!-ამის გამგონე მესხიც სწრაფად მოვიდა გონს და ხელიდან დაუსხლტა კაცს.
-დედას შე****!-სახე დაბრიცა ჟორდანიამ.ანანო ისე სწრაფად წამოვარდა,ლამის კისერი მოიტეხა.ასეც მოხდებოდა,რომ არა ალექსანდრეს სწრაფი რეაქცია.-მშვიდად!-მაშინვე განთავისუფლდა კაცის ხელისგან და ძლივს დამშვიდებული სახით წავიდა ლალისკენ.ალექსანდრეც მალევე გაყვა.კარის ჩარჩოზე მიყრდნობილი უყურებდა ქალებთან მოსაუბრე ანანოს,სიცილით რომ უყურებდა მეზობლის ბუზღუნს და შიგადაშსგ თავის ქებასაც ისმენდა-გამარჯობა!-თბილად გაუღიმა ქალს და მესხისკენ წავიდა,ფრთხილად ფრთხილადაკოცა ლოყაზე,მერე ხელი ჩაკიდა და ფეხზე წამოაყენა-ბოდიში ჩვენ უნდა წავიდეთ...გავისეირნებთ ხო ნანო?
-ალექსანდრე!-თვალები დაუქაჩა და ანიშნა ჩემს ადგილას დამაგრუნეო-მერე გავისეირნოთ!
-მერე საქმე მაქვს!შეხვედრამდე!-ხელი დაუქნია მოხუცებს და სწრაფად დატოვა ოთახი.
.....
"საბუთების გროვაში იჯდა,უკვე თავი უსკდებოდა და ყავაც აღარ შველოდა.კარზე კაკუნი რომ გაიგო მდივანი ეგონა.
-არ მცალია!-ისე დაიძახა ტავი არც აუწია.
-არც ჩემთვის?-ღიმილით შემოაბიჯა მესხმა.
-გულმა გიგრძნო შენი საყვარელი ქმარი კვდება და წადი უშველეო ხო?!-საწყლად ამოხედა.
-გულმა მიგრძნო შენი ტკბილი ქმარი გენატრებაო და მოვედი!-ფურცლები გვერდით გაწია და მაგიდაზე შემოსკუპდა.
-რას ცდილობ ნანო?
-არაფერს!...რა სახე გაქ სან?
-თავი მტკივა და ერთს თუ მაკოცებ იქნებ გამიაროს?-თვლი ჩაუკრა და ვნებით დაეწაფა ქალის ბაგეებს-ყველაზე მაგრად შენით ვკაიფობ!
-სხვისით ვერც იკაიფებ!-ენა გამოუყო და მერე საქმეზე გადავიდა-ნიცა დღეს მეგობართან მიდის დასარჩენად ხო იცი?
-სად მიდის?
-შენ არ დართე ნება?
-მოვკლავ!-სწრაფად დასწვდა მობილურს და რეკვა დაიწყო-დღეს საღამოს სახლში დამხვდი!...ნუ მეწუწუნები შანსი არ გაქვს,ტყუილზე ცალკე მოგთხოვ პასუხს!-ტელეფონის გამორთვისთანავე მოკისკისე ანანოს შუბღვირა-რას ხედავ სასაცილოს?
-არაფერს!...ვიცოდი რომ მატყუებდა,მაგრამ მაინც დავრთე ნება!
-ყოჩაღ!
-კარგი რაა,უბრალოდ ლიკუნასთან უნდოდა დარჩენა,გაერთობოდნენ ბავშვები!-ტერფები ფეხსაცმლისგან გაინთავისუფლა და ჟორდანიას ფეხზე მოათავსა,ისიც ნიკაპით დაეყრდნო და ქვემოდან დაუწყო ყურება.
-დავიღალე!-იქვე მუხლთან აკოცა.
-დრო მაქვს და ლანჩზე მაინც გავიდეთ!
-ნწ ვერ მოვასწრებ,შეხვედრა მაქ მალე!
-ცუდია!...ბევრი საქმე გაქ?ხელს თუ გიშლი წავალ!
-შენ ხელს არასდროს მიშლი!-ისევ ტუჩებზე წაეტანა,ის იყო ფეხზე წამოდგა და ყელისკენ გადაინაცვლა,კაბინეტის კარზე რომ დააკაკუნეს და წამი არ იყო გასული ასისტენტმა შემოაღო კარი.
-უკაცრავად!
-რამე გინდოდა?
-ის საბუთები უნდა გამეტანა!-ანანომ აწეული წარბებით გახედა უხერხულად აწურულ გოგოს.
-მნიშვნელოვანი საქმე ჰქონია!-წაისისინა,მაგიდიდან ჩამოხტა და ფეხსაცმელების მორგების პარალელურად დაიძრა კარისკენ-დღეს სოფიოსთან ვაპირებ წასვლას,ვახშამზე ნუ დამელდები!-თვალი ჩაუკრა და მალევე გაუჩინარდა.
სახლში მართლაც რომ საკმაოდ გვიან შეაბიჯა,მისაღებში ნიცას გარდა არავინ იყო.ისიც გაბუსული სახით უყურებდა ფილმს და დეპრესიულად მიირთმევდა ნაყინს.
-ნიც!
-ანო,მოხვდი?ალექსანდრე კაბინეტშია!-წამიერად მოახსენა და ისევ ტელევიზორს გაუსწორა მზერა.
-შენ რა გჭირს?-მის გვერდით მოთავსდა,მეორე კოვზს დასწვდა და ისოც გემრიელად შეექცა ნაყინს.
-შენს ქმარზე და ლუკაზე ვარ გაბრაზებული!
-გეჩხუბა?
-არა,ჰო იცი მე ვერ მეჩხუბება?!ლიკუნასთან რომ არ დამტოვა მაგიტომ!
-გაბრაზდა,რომ მომატყუე!
-ბოდიში!
-ჩემი ცელქი!-მიეხუტა,თავზე აკოცა და მასთან ერთად განაგრძო ფილმის ყურება.ნიცასთან ყოველთვის კარგი დამოკიდებულება ჰქონდა.პატარაობიდანვე ძალიან შეაყვარა ამ მაიმუნმა არსებამ თავი,სულ სულ ალექსანდრეს ეკიდებოდა და შესაბამისად დიდ დროს ატარებდნენ ერთად.
-ოჰ,ასე მარტივად დავივიწყეთ ტყუილი?-წარბშეკრული ალექსანდრე ისე მიეპარათ ვერც გაიგეს.
ჰო,სულ დამავიწყდა.ალექსანდრეს კი ჰქონდა სახლი შერჩეული,მაგრამ ანანომ დაიჩემა,ყოველთვის მინდოდა დიდი ოჯახიო და რას გახდებოდა საწყალი ჟორდანია.კი ბუზღუნებდა მარტოს არ მიცხოვრია მშობლებთან და ცოლიანს რა მინდაო მაგრამ...ლიას ისე გაუხარდა ჭკუაზე აღარ იყო.ნიცა საერთოდ,ლუკა კიდევ იცინოდა ძმის საცოდაობაზე.
-ალექსანდრეე!-თვალები დაუქაჩა მესხმა.ნიცა უხმოდ წამოდგა და საძინებელში შეიკეტა-ალექსანდრე კარგი რაა!
-ტყუილებს თუ არ გადაეჩვევა ივლის ასე გაბრაზებული და თავდახრილი!
-ჟორდანია!...ბავშვია და დაქალთან უნდა დარჩენა!-გაბრაზებული თაფლისფერები შეანათა და თვალებით შეევედრა შეურიგდიო.
-ამჯერად შენ ვეღარ უშველი ნანო!-ღრმად ამოიხვნეშა და ცოლის გვერდით დაიკავა ადგილი-ნუ ბრაზდები რა,შენ მაინც ნუ ბრაზდები!-თავი მის მუხლებზე მოათავსა.
-ნიცას თუ არ შეურიგდები არც მე დამენახო-ისე წამოდგა თავის აწევაც არ აცადა ჟორდანიას-ანერვიულებს ბავშვს!
ოთახში ასვლისთანავე აბაზანას მიაშურა,ჯაკუზი ქაფით აავსო,ტანსაცმლისგან განთავისუფლდა და სრულ ნეტარებას მიეცა.ყველანაირი ფიქრი გააქრო და თავს მცირეოდენი განტვირთვის საშუალება მისცა.იმდენად იყო გათიშული ვერაფერს აღიქვამდა,დამღლელი დღის შემდეგ დასვენება ნამდვილად კარგად მოქმედებდა მასზე.ალექსანდრეს შეხება რომ იგრძნო ფრთხილად გაახილა თვალები და ჟორდანიას მიაშტერდა.
-ნუ მიყურებ ასე!...ვესაუბრე და მოვაგვარე!
-კარგი ბიჭი ხარ!-წვერიან ლოყაზე ხელი ჩამოუსვა.
-ცუდად რომ იქცევი მთელი დღე ხომ ხვდები?
-ნწ!მე ცუდი არაფერი მახსენდება!
-დასჯას ითხოვ?!
-ალექსანდრე მადროვე დავისვენო,ჰო მართლა მდივანი ყოველთსვის ასე შემოდის შენს კაბინეტში?
-რა სახე გქონდა დღეს შეაშინე ის გოგო!
-დამიჯერე შენ უფრო გაბრზებული იყურებოდი...ეს წყალი გაცივდა!-სწრაფად ამოვიდა წ ლიდან და დუშის ქვეში დადგა.
-მაიმუნობის ხასიათზე ხარ?
-ტანსაცმელი დაგისველდება!-თვალი ჩაუკრა და ბანაობა განაგრძო,თუმცა მალევე აღმოჩნდა კედელზე აკრული."
**
თბილისშიდაბრუნების შემდეგ საკუთარ საქმებს დაუბრუნდნენ.ორი თვის განმავლობაში,მიუხედავად დატვირთული გრაფიკისა ჟორდანია ყოველთვის ახერხებდა დრო დაეთმო მესხისთვის,ხანდახან უბრალოდ იჯდა და უყურებდა როგორ ეძინა გადაღლილ ანანოს,მერე ხელს მოხვევდა და მასთან სიახლოვით გაბრუებული იძინებდა.მესხიც მთელს ენერგიას დებდა საქმეში პარალელურად ახალ წიგნზე მუშაობდა,თუმცა ამის შესახებ არავის უმხელდა ამის შესახებ.
როგორც იქნა თავისუფალი დღე გამოუჩნდა.დილიდანვე ულევი ენერგიით წამოფრინდა ლოგინიდან და კიბეზე ჩაირბინა.
-როდის მოხვედი?-მისაღებში კომფორტულად მოკალათებუ ჟორდანას ლოყაზე აკოცა,მის წინ მოთავსდა და ფეხები მაგიდაზე შემოაწყო-გუშინ არ გამოჩენილხარ!
-საქმე მქონდა და ვერ მოვახერხე!
-ისევ რამე ხდება?-მაშინვე მოეღუშა სახე-ვახოს საქმეებში გაეხვიე?
-ნერვიულობად არ ღირს პატარავ!
-ალექსანდრე მითხარი რომ ის არ გაგიკეთებია რაც ვიფიქრე!-ფეხზე წამოდგა და ზევიდან დააკვირდა ჟორდანიას.
-ნანო,დამშვიდდი!არაფერი მნიშვნელოვანი არ ხდება!კომპანიის საქმეებია!-სახეზე ხელი ჩამოისვა და თავი სავარძლის ზურგზე გადადო.
-მაშინ ეს რა არის ალექსანდრე?-ტელეფონი აუფრიალა და რაღაც შეტყობინება აჩვენა-რა არის?!
-ეს როდის მიიღე?-მაშინვე ფეხზე წამოხტა.
-მნიშვნელობა აქვს?შენ ხომ არაფერი გაკავშირებს მათთან?...ან იქნებ მატყუებ და ამდენი ხნის შემდეგ ისევ ომობ ვინმესთან?!
-ეს ჩემი ომი არაა ამის დედას შე****!შესაბამისად შენ უნდა იჯდე მშვიდად გასაგებია?...საერთოდ მსგავსი შეტყობინება რო მოგივა არ უნდა მითხრა?!
-რატომ ნერვიულობ თუ არაფერი გვემუქრება?
-ჭკუიდან რატომ მშლი?რა გინდაა?!-სწრაფად წაართვა ტელეფონი-ეს ჩემთან დარჩება,არ ვარ დარწმუნებული,რომ ისევ არ დამიმალავ მსგავს რამეს?
-ანუ ისევ უნდა ველოდო?
-მისმინე!ნანო,უბრალოდ მშვიდად განაგრძე ცხოვრება...არაფერი ხდება!
-საფრთხე გვემუქრება,არა მარტო ჩვენ არამედ ყველას ვისაც ჟორდანიას გვართან კავშირი აქვს,ხომ ასეა?
-ნანო!საფრთხე არ გვემუქრება!
-მაშინ რატომ გაფითრდი ალექსანდრე?!როგორც კი გაიგე რომ ეს მივიღე რატომ დაკარგე ფერი?!
-ანანო!
-იცი რომ საფრთხე გვემუქრება!ისევ რაღაც ხდება შენს თავს და ეს მაშინ როცა მე ასეთ მნიშვნელოვან გადაწყვეტილებას ვიღებ...რატომ ხდება ისე რომ ეს გეგმაც თავზე მენგრევა!ახლა თუ ბავშვს ავიყვან,ისინი იფიქრებენ რომ ჩვენით შეეძლებათ შენი დაშანტაჟება ასე არაა?!...ახლა კიდევ ერთი სუსტი წერტილი რომ მოვავლინო შენს ცხოვრებაში ამ ომს წააგებ!
-გიმეორებ ეს ჩემი ომი არაა!-კბილებს შორის გამოსცრა ჟორდანიამ-მე ცხრა წელია ამას შევეშვი!
-უკვე აღარ ვიცი უნდა დაგიჯერო?
-მისმინე პატარავ-მისი სახე ხელებში მოიქცია და ცრემლები მოწმინდა-ყველაფერი მორჩება და შეგვეძლება ის გავაკეთოთ რაც გვინდა...მე ამ საქმეში ისედაც არ ვფიგურირებ,უბრალოდ ვახოს ოჯახს უპირისპირდებიან...მას შვილებზე დიდი სისუსტე არ აქვს და კარგად იცი რომ ჩემი ერთადერთი სისუსტე შენ ხარ!..მათ ეს იციან,ისიც იციან,რომ მხოლოდ ასე შეძლებდნენ ჩემს გამოწვევას!მოითმინე კარგი?სულ ცოტაც და ანდრო ჩვენთან იქნება,სხვაგან გადავალთ და ცხოვრებას ხელახლა დავიწყებთ!
-არ ვარ დარწმუნებული!-სახე აარიდა კაცს.
-ეს რას ნიშნავს?
-არ მინდა მასაც საფრთხე შეექმნას...თქვენთან კი უსაფრთხოდ ვერ იქნება!
-მენდობი?-აიძულა მისთვის შეეხედა-გეკითხები მენდობი?
-მერე?
-მიპასუხე!-დაუღრინა.
-გენდობი!
-მაშინ ეგ ფიქრები სამუდამოდ ამოირეცხე თავიდან!-სწრაფად მოშორდა მესხს-უმჯობესია რამდენიმე დღე სახლში დარჩე!...გოგა და ბიჭები აქ იქნებიან საღამოს მეც მოვალ!
-სამსახურში უნდა ვიარო!
-მე გატარებ!
-კარგი!-ღრმად ამოიხვნეშა და სავარძელში ჩაეშვა.
-არ ინერვიულო კარგი?
-ნუ მთხოვ იმას რაც იცი რომ შეუძლებელია!
-მიყვარხარ!-მოწყვეტით აკოცა და სახლი დატოვა.
-ჯანდაბა!-ჭიქა კედმის მიმართულებით ისროლა მესხმა-მაინცდამაინც ახლა გამოჩნდნენ!....ვინაა?!-კართან მისულს არც კი უფიქრია რომ ალექსანდრეს გარდა სეიზლება ვინმე ყოფილიყო თუმცა მწარედ შეცდა-აქ რას აკეთებ?
-გეგონა ასე მარტივად მომიშორებ?
-გიგა აქედან თუ არ აორთქლდები ყელს გამოგჭრი!
-ალექსანდრეს ხშირად ვხედავ შენს სახლში!ასე მარტივად აპატიე?-სახლში დაუკითხავად შევიდა,ოთახებში შეხედვის პარალელურად ესაუბრებოდა ანანოს-შენგან გამკვირვებია!ყოველთვის გეზიზღებოდა მსგავსი ხალხი,ახლა რა შეიცვალა?!
-ნაძირალა ხარ!ნაბი*ვარი!
-მომწონს ასე რომ მომმართავ!-გაიცინა და მისი სახისკენ წაიღო ხელი თუმცა უეცრად მუცლის არეში საშინელი ტკივილი იგრძნო და მისი პერანგიც სისხლით სეიღება-რა...გააკეთე?
-სიკვდილის ღირსი ხარ!-მიუხედავად სისხლიანი ხელებისა სიმშვიდეს ინარჩუნებდა მესხი-ახლა არ მოკვდები,პირობას გაძლევ!-იატაკზე დავარდნილი კაცს სახეზე ხელი მოუჭირა და აიძულა მისთვის შეეხედა-ახლა არ მოკვდები,მაგრამ ჩემი ან ჩემი ახლობლების სიახლოვეს რომ შეგნიშნო,ალექსანდრე ვერც მოასწრებს რეაგირებას...დანას ორგანოებისგან მოშორებით კი არა პირდაპირ გულში გაგიყრი!ამას გპირდები,ჩემს არ დაბადებულ შვილს გეფიცები...ჩემი ხელით მტკივნეული სიკვდილით მოგკლავ!-მერე მთავარი კარისკენ დაიძრა და ზუსტად იმ მომენტში სახლის ეზოში შემავალ გოგას რომ მოკრა თვალი მაშინვე დაუძახა-გოგა თუ შეიძლება აქ მოდით!ჩქარა!-ბიჭები გაოცებული სახით უყურებდნენ სამზარეულოში დატრიალებულ სცენას-საავადმყოფოში წაიყვანეთ და იზრუნეთ რომ გადარჩეს!
-ქალბატონო ანანო ხომ არაფერი დაგიშავათ?
-ამ შემთხვევაში მსხვერპლი ისაა გოგა!...აქედან მოაშორეთ...მინდა გადარჩეს!მის დამპალ სულს ჩემს თავზე არ ავიღებ!
ნახევარი საათი არ იყო გასული სახლში გიჟივით რომ შემოვარდა ჟორდანია.
-კარგად ხარ?-მაშინვე მივარდა და მთელი სხეული დაუთვალიერა,ზედმეტად მშვიდად მჯდომ მესხს-ამოიღე ხმა ნუ გადამრევ!
-არაჩვეულებრივად ვარ!ხასიათიც უნიკალური!
-ანანო რა გააკეთე?
-დავჭერი!რას ხედავ უცნაურს?...ჩემი ცხოვრებიდან მოვაშორე...თან ზუსტად ვიცი არ მოკვდება ასე რომ ნუ ღელავ!
-ნანო გინდა ექიმთან წავიდეთ?
-გიჟი არ ვარ ალექსანდრე!
-ვიცი!მე უბრალოდ მინდა გავიგო რამე ხომ არ დაგიშავა?!
-არაფერი არც შემხებია,უბრალოდ სჭირდებოდა ის კლდე რომელშიც გადავჩეხავდი იმ შემთხვევაში თუ შემეხებოდა!ახლა იცის რომ რომელიმე ჩვენგანთან მოახლოების შემთხვევაში ვერ გადარჩება!-ცხვირი ალექსანდრეს ყელზე გაახახუნა და მთელი ძალით მოეხვია კაცს.
-ბოევიკად გაქციეთ!-ღიმილით დახედა ჟორდანიამ.
-ის აღარ მოგვეკარება სან!აღარასდროს!
-მგონი ეს მართლაა ახალი ცხოვრების დასაწყისი!
........
"გიგა სწორედ მაშინ გამოჩნდა როცა ყველაზე ნაკლებად ელოდნენ ან სურდათ.რესტორანში ვახშნობდნენ თავზე რომ წამოადგათ.
-ალექსანდრე ჟორდანია და ანანო მესხი! თქვენ ერთად რესტორანში?
-გიგა!-ორივემ ერთხმად მიმართა-ანანოს იცნობ?
-ბავშვობის მეგობარია!-ორივეს გადაეხვია და მეტიც მათთან ერთად დაიწყო ვახშმობა.იმდენად მოულოდნელად შეიჭრა მათ ცხოვრებაში რომ რეაგირებაც ვერ მოასწრეს.ანანო ვერ ამჩნევდა მის მზერას თუმცა ალექსანდრე აღიქვამდა ძლიერად და არც მოსწონდა ეს.იმ დღეს გოგამ ტყუილებით რომ გამოუჭედა თავი პირველად არ მივიდა სახლში.მთელი ღამე კლუბში გაატარა ვისკის ჭიქით ხელში.ალბათ მილიონჯერ მაინც დააიგნორა გაგიჟებული მესხის ზარი.ანანო მთელი ღამე გიჟივით დადიოდა ოთახში და ტელეფონზე რეკვას არ წყვეტდა.რა აღარ იფიქრა.ბოლოს წყლის დასალევად გასულს კარში შემომავალი მთვრალი ჟორდანია შეეჩეხა.იდგა და ირონიული სახით დაჰყურებდა თვალებდაწითლებულ ცოლს.რა თქმა უნდა არ დაუჯერებია ის რომ ანანო უღალატებდა მაგრამ ჭკუიდან იყო გადასული და აზროვნების უნარიც დაჰკარგვოდა.აცოფებდა ის რომ მის მიერ ნათქვამი გიგაზე მესხს ყოველთვის ხუმრობად ან სისულელედ მიაჩნდა და თავად ვერ იაზრებდა რეალურად რა ხდებოდა მის გარშემო.
-სან კარგად ხარ?-მაშინვე მისკენ დაიძრა და მეთელი ძალით მოეხვია.აშკარად იგრძნო გულისრევა ალკოჰოლის სურნელის გამო მაგრამ თავი შეიკავა.როცა გაიაზრა რომ საპასუხოდ არავინ შეხებია გაოცებულმა ახედა ჟორდანიას რომელსაც ძარღვები დაჰბერვოდა და აცრემლებული თვალებით უყურებდა სივრცეს-სან?!
-ნანო?!-ამ სიტყვაში იმ სიყვარულზე მეტად რომელსაც ადრე გრძნობდა,ბრაზი და ირონია იგრძნობოდა-ეს უნდა მომხდარიყო?
-რა გჭირს გამაგებინე!მთელი რამე არ მოსულხარ,მთვრალი ხარ და უცნაურად იყურები!-უკვე ოთახში შესულმა დაუსვა ის კითხვა რომელიც ყველაზე მეტად აინტერესებდა-სად იყავი?
-ჯოჯოხეთში!...პასუხმა დაგაკმაყოფილათ ქალბატონო თუ კიდევ გაინტერესებთ რამე?-იმდენად ახლოს იდგა რომ ანანომ ვეღარ გაუძლო და მაშინვე სააბაზანოსკენ გაიქცა-სად წახვედი?-მაშინვე იღრიალა ჟორდანიამ-კითხვები აღარ გაქვს?-ამჯერად უკვე ხმადაბლა დაიწყო საუბარი-მე მაქვს ნანო!რატომ?-აბაზანის კარს იყო მიყუდებული და ელოდა როდის გამოჩნდებოდა ქალი-ჩემი სუნიც კი იმდენად შეგძულდა რომ გულს გირევს?-მალევე გაიღო კარი და ფერდაკარგული მესხიც გამოჩნდა.
-სან!-აშკარად უჭირდა სიარული.ჟორდანიაც მაშინვე წამოდგა და საწოლამდე მისვლაში დაეხმარა-რა გჭირს სან?
-ცუდად ხარ?-მისი კითხვა დააიგნორა.
-არა!
-მე გავალ!
-მოიცადე!ალექსანდრე,რა მოხდა?!
-ძილი მჭირდება ანანო!
-საძინებელში ხარ!
-აქ ვერ დავიძინებ!-ის იყო კარი უნდა გაეღო საწოლიდან წაკოფრენილი მესხის ხელმა რომ შეაჩერა.
-ახლავე მითხარი რა ჯანდაბა გჭირს?!
-ვერ მიტან!
-რა?
-გიგა...მართლა მეგონა თუ ეს უბრალოდ ჩემი ფანტაზიის ნაყოფი იყო!
-რას გულისხმობ!შეგიძლია გარკვევით ამიხსნა?
-რამდენჯერ გითხარი ტავი შორს დაიჭირე მეთქი?!
-გიგა რა შუაშია?
-გითხარი უყვარხარ მეთქი!ასე არ იყო?
-ალექსანდრე რეებს ბოდავ?!
-მისგან თავი შორს უნდა დაგეჭირა!ამ შემთხვევაში არაფერი მოხდებოდა!
-რა ჯანდაბაა?!რა მოხდა შენსა და გიგას შორის?!
-საავადმყოფოშია მრავლობითი მოტეხილობით თუ გინდა მასთან გაიქეცი!-ამრეზით დახედა მის მკლავზე გაშეშებულ ხელს და ოთახისკარი ძლიერად გაიხურა.
მესხი გაოცებული დარჩა.ჯერ კიდევ ვერ გაეგო რა ხდებოდა მათ თავს.მთელი დარჩენილი დრო ტირილში გაატარა.დილით კი ისე გაიპარა სახლიდან არავის დაუნახავს.საავადმყოფოში მივიდა მაგრამ იქ არა სადაც გიგა იწვა,მასთან არ წასულა.ექიმის კაბინეტი შეაღო თუ არა მაშინვე გული აუფორიაქდა,ბოლომდე მაინც არ სჯეროდა მოსმენილის.თითქოს იმ კაბინეტში დატოვა გუშინდელი სტრესი და მხოლოდ პატარაზე გადაერთო.ექიმმს გააფრთხილა რომ ნაყოფი სუსტი იყო და სტრესს უნდა მორიდებოდა.სახლში მისვლისტანავე იკითხა ალექსანდრე და მისი კაბინეტისკენ დაიძრა.იქ შესულს სახე მოეღუშა როცა ხელებში თავჩარგული ქმარი დაინახა.სახეზე ფერი გადაუვიდა,ვერც გაიგო ისე დაიძრა მისკენ,სახიდან ხელები მოაშორებინა მის მუხლებზე მოთავსდა და მთელი ძალით მოეხვია.
-სად იყავი?-ჟორდანიას ცივმა ხმამ შეაკრთო.
-საავადმყოფოში...მე ან...
-სად იყავი?-სწრაფად წამოვარდა და ქალიც თან გაიყოლა-გაიმეორე სად იყავი?!
-ალექსანდრე სენ ვერ გაიგე მე...
-მასთან გაიქეცი?გათენდა თუ არა წახვედი!...არც კი მჯერა რომ ამას ვისმენ!-გაბრაზებულზე უაზრობა რომ არ ჩაედინა სწრაფად გავარდა სახლიდან.მთელი ორი თვე გაატარეს ასე...ანანო ახსნას ცდილობდა,ალექსანდრე კი გარბოდა.თითქოს ეშინოდა მისი ფიქრები ნანოსაც არ დაედასტურებინა.ზოგჯერ მის საძინებელში შედიოდა და ახლად ჩაძინებულ,ჯერ კიდევ ცრემლიან მესხს უყურებდა.ეს ანგრევდა თუმცა თავსაც ვერაფერს უხერხებდა.ბოლოს ისეთი გადაწყვეტილება მიიღო რომელიც ბოლოს უღებდა.იცოდა მოკვდებოდა ამის გაკეთებისას თუმცა საჭორო იყო,რათა ორივე მათგანი გადაერჩინა.
სახლში შესულმა პირდაპირ სამზარეულოსკენ მიაშურა რადგან სწორედ იქიდან ესმოდა საყვარელი ქალის ხმა.
-აი ჩვენი ბიჭიც მოვიდა!-გაბრწყინებული თვალებით გახედა დამხმარე ქალმა.
-ანანო,საუბარი მინდა!-ხელი ჩაკიდა და კაბინეტისკენ წაიყვანა თვალებანტებული ცოლი,რომელიც სიხარულით ცას ეწია ალექსანდეს ინიციატივის გამო.
-როგორც იქნა მომისმენ და სევძლებ რაღაც გითხრა!
-განქორწინება მინდა!-ყოველგვარი სეაავლის გარეშე დაიწყო-აი საბუთები,ხელი უკვე მოვაწერე,მხოლოდ შენ დარჩი სემდეგ კი სასამართლოში შევხვდებით!
-ამას არ გააკეთებ!-აკანკალებული ხმით ამოიჩურჩულა მესხმა.
-უკვე გავაკეთე!-უყურებდა ერთიანად გაფითრებულ ქალს და ისეთ ნიღაბს ირგებდა თითქოს ნება რომ მიგეცათ ძვლების ტკივილამდე არ მოეხვეოდა.მერე მხოლოდ ის დაინახა როგორ დაეყრდნო ანანო მაგიდას ცალი ხელით მეორე კი მუცელზე ჰქონდა მიდებული,სისხლი მის სარვალზე და უგონო სხეული იატაკზე.გიჟივით გავარდა საავადმყოფოში.დანარჩენი თავადაც იცით!"
კიდევ ერთი თვე გავიდა.ჟორდანია საკუთარ თავს აღარ გავდა.უფრო ფეთქებადი გახდა,სამსახურშიც ყველას ეჩხუბებოდა,მხოლოდ ანანოსთან იყო ისევ ისეთი როგორც ადრე.მართალია მესხს არავინ აწუხებდა,მეტიც ყველაფერი იმაზე უკეთ იყო ვიდრე ინატრებდა თუმცა მაინც გრძნობდა ალექსანდრეს დაძაბულობას.მიუხედავად ამდენი პრობლემისა ალექსანდრე ანდროს აყვანასთან დაკავშირებულ საქმეებსაც აგვარებდა.მესხმა მოცდა მოსთხოვა მანამ,სანამ სიტუაცია არ ჩაწყნარდებოდა თუმცა ჟორდანიას მუქარის სემდეგ რომ მეურვეობას არ გაუნაწილებდა დანებდა.ბედნიერი და ამავდროულად შეშინებულიც იყო არსებული სიტუაციის გამო.ამას ემატებოდა ის რომ ყოველ წამს ალექსანდრეზე ნერვიულობდა.ბოლო ხანებში თითქოს ისედაც ყველაფერს გაათმაგებულად აღიქვამდა.სამზარეულოში იყო და გემრიელად შეექცეოდა საჭმელს.
-შეამჩნიე რომ მოპუტკუნდი პატარავ?-ახლად შესულმა ალექსანდრემ ყელში აკოცა და წვენის ჭიქა აართვა.
-უკაცრავად?
-არა მე პრობლემა არ მაქვს,ისედაც მეშინოდა ხელში არ შემტყდომოდი მაგრამ...
-სხვა საქმე არ გაქვს?გავსუქდი თურმე!
-სწორედ მაგის გამო მოვედი!დღეს აღარ მოვალ...შეხვედრა მაქვს საკმაოდ გვიან,მერე ლიაკოა რაღაც ცუდად და სახლში წავალ ხო?
-მე რატომ მეკიტხები მაინც ვერ გავიგე!
-გეკითხები?-წარბები მაღლა აწია და დამანჭული სახით სეხედა უკვე კისკისით გართულ ანანოს-ტკბილო!-მთელი სახე დაუკოცნა,ყელზეც დაუტოვა ერთი-ორი კოცნა და შეხვედრაზე წავიდა.
მისი გასვლიდან მალევე ანანომ გოგა დაიბარა და უბრძანა აფთიაქში წასულიყო.
-ეს მინდა!-ფურცელი გაუწოდა და თველბმოჭუტული დააკვირდა ზედმეტად დაინტერესებულ ბიჭს-რამე ხდება?
-უკაცრავად,შეიძლება გავიგო რა წამლებია?
-ვიტამინებია!მალე ანდროს მოვიყვანთ და მინდა ყველაფერი მქონდეს!-წარბი აწია და ანიშნა წასულიყო,მერე უკვე კართან მისულს მიაძახა-კიდევ ერთხელ შევამჩნევ,რომ ალექსანდრეს ყველაფერს უყვები და ინანებ!ჩემი გადამტერება არ ღირს!
-ქალბატონო ანანო...
-ვიცი ალექსანდრემაც ეს გითხრა,თუმცა ორივემ ვიცით რომ მას ისედაც არაფერს ვუმალავ! ალექსანდრემაც იცის,უბრალოდ ეშინის საფრთხე არ დამემუქროს,მაგრამ ეს არ ნიშნავს რომ ყოველი თავის ტკივილისას დალეული წამლის შესახებ უნდა უთხრა!თავისუფალი ხარ!
-კარგით!
-გმადლობ რომ გესმის ჩემი!-კმაყოფილი მზერით მოშორდა და მისაღებში ტელევიზორის წინ მოკალათდა.რამდენიმე ადგილას გადარეკა,სამსახურთან დაკავშირებული საქმეები მოაგვარა და კომფორტულად მოკალათებულმა დაიწყო ფილმის ყურება.საწოლში მოთავსების წამიდან იგრძნო თავი მოუხერხებლად.დაახლოებით ორი საათი იწრიალა,ბოლოს დაღლილობამ თავისი ქნა და ჩაეძინა,თუმცა ნახევარ საათში გიჟივით წამოვარდა და ოთახში ნერვიულად სიარულს მოჰყვა.საათისთვის ყურადღება ყურადღება აღარ მიუქცევია,ტელეფონს დაწვდა და სასურველ ნომერზე დარეკა.
-უპასუხე ჟორდანია!უპასუხე ამ წყეულ ტელეფონს...ჯანდაბას შენი თავი ჟორდანია ახლა არ გაბედო,ახლა არაა!-ბოლოს მაინც ვერ მოითმინა და ლუკასთან დარეკა.
-ანანო?კარგად ხარ?
-ლუკა ალექსანდრე სად არის?
-არ ვიცი!-აშკარად ჯერ კიდევ ვერ გამორკვეულიყო რა ხდებოდა რეალურ სამყაროში.
-რას ნიშნავს არ იცი?
-ალბათ ამას არ უნდა გეუბნებოდე,მაგრამ ბოლო თვეებია სახლში ისედაც იშვიათად რჩება!
-ჯანდაბა ლუკა მაგ დროს ჩემთან იყო!
-რაა?
-ახლა ამას მნიშვნელობა არ აქვს,დღეს მანდ აპირებდა დარჩენას ლიაკოს გამო!
-არ მოსულა,კარგი მოიცა დაგიკავშირდები!-სწრაფად ამოიცვა შარვალი და ოთახიდან გავარდა ისე რომ მიამაც დაჭყიტა თვალები.სახლში არავინ დახვდა გარდა მშვიდად მზინარე ნიცასა.მაშინვე ვახოსთან დარეკა-სად ხართ ვახტანგ?
-საავადმყოფოში!
-რა მოხდა?!დედას დაემართა რამე?
-ალექსანდრეა აქ!
-რაა?ოხ ამის!მე რატომ არ გამაგებინეთ?-მთლი ხმით დაიღრიალა და მხოლოდ ახლა შეამჩნია კიბის თავთან მდგონი მია-ამის დედას შე****!
-რა ხდება?
-ალექსანდრეა საავადმყოფოში!
-რა?
-უნდა წავიდე!-უკვე ტანსაცმელს ირგებდა.
-მეც წამოვალ!
-არა!ნიცას მარტოს ვერ დავტოვებთ,შეეცადე არ გაიგოს კარგი?
-მართალი ხარ!კარგი!
-მადლობა!-სწრაფად აკოცა შუბლზე და გიჟივით გავარდა,პარალელურად ანანოს დაურეკა და ამბავი შეატყობინა.მის სახლტან მისულს უკვე ეზოში ბოლთის ცემით გართული მესხი დახვდა.როგორც კი ლუკას მანქანა დაინახა მაშინვე მისკენ გაიქცა და ჩაჯდომისტანავე უყვირა დაძარიო.საავადმყოფოში შესული არ იყო ვახტანგს რომ მივარდა.
-შენ!თუ ეს შენს გამო ხდება ბოლოს მოგიღებ!გაგანადგურებ რამე რომ მოუვიდეს!გეფიცები მოგკლავ!
-დამშვიდდი!-სკამზე ჩამოსვა უფროსმა ჟორდანიამ.
-ნუ მეუბნები რომ დავმშვიდდე!შენს გამოა აქ,ზუსტად ვიცი შენი გაუთავებელი ომების გამო მოხდა ეს!
-მამა რა მოხდა ამიხსნით ვინმე?-არც ლუკას დაუკლია ყვირილი-რა დაემართა ალექსანდრეს?!-ამჯერად ლიას მიუბრუნდა რომელიც,გაშტერებული მზერით უყურებდა კედელს.
-დაჭრილია!
-ამის დედაც!ისევ რაღაც მოხდა და მე როგორც ყოველთვის ბოლოს ვიგებ არა?
-მორჩი ყვირილს,შენს რძალს რამე წვენი დედაშენს კი ყავა მოუტანე მიდი!-ანანომ უცნაური თვალებით ამოხედა და ისევ ირონიულად ჩაიცინა.
-სულ არ მიკვირს!...როგორი მდგომარეობაა?-ტირილით გართულ ლიას გადახედა.
-ოპერაციაზე ყავთ!რთული სიტუაციაა!
-მორჩა შენი ომი?დამთავრდა?
-ყველაფერი მორჩა!
-რა თქმა უნდა!ისევ ალექსანდრე შეეწირა!
-არავინ შეწირულა,ის გადარჩება,თქვენს გამო გადარჩება!-მესხმა რაღაცის თქმა დააპირა თუმცა დერეფანში მომავალ ექიმს რომ შეხედა მისკენ გაიქცა.
-ომერაცია დასრულდა,ტყვია ამოვიღეთ,ახლა მხოლოდ მასზეა დამოკიდებული,ორგანიზმმა უნდა გაუძლოს!
-ასეც იქნება ხომ ასეა?
-ჩვენ ვერაფერს გეტყვით!ცოტახანში მასთან შესვლის ნებას მოგცემთ!
-ჯანდაბა,ახლა რომ მოკვდეს არ გაპატიებ!ცხოვრებას ჯოჯოხეთად გიქცევ!-კედელზე თავით მიყრდნობილ კაცს თითი დაუქნია,სავარძელში მოტავსდა და ფეხის ნერვიულად თამაში დაიწყო. მალევე ექთანი გამოჩნდა და უთხრათ რომ შესვლა შეეძლოთ.რა თქმა უნდა მესხი გაუშვეს,იცოდნენ რომ ყველაზე მეტად ის ჭირდებოდა ჟორდანიას.ოთახში შესვლისთანავე დამანჭა სახე,მილებში გახვეული ალექსანდრეს დანახვისას.ახლოს მივიდა,სკამზე ჩამოჯდა და ხელზე შეეხო-არ გიხდება აქაურობა!...არ მოკვდე!გემუდარები არ დამტოვო რა?!ახლა არ წახვიდე,მჭირდები...ყველაზე მეტად ახლა მჭირდები!ხომ ხედავ რომ შენს გარეშე თავსაც ვერ ვუვლი!ისევ ასე რომ მომექცე და ასეთ მდგომარეობაში მარტო დამტოვო,ისევ იგივე რომ გააკეთო არ გაპატიებ!...ანდროს,მე და ამ პატარას გვჭირდები გასაგებია?!აღარ მინდა მარტომ გავიარო იგივე!...ახლა მაინც გამოსცადე ეს!იცოდე შენს გამო ისევ რომ დავკარგო ბავშვი მართლა მოგკლავ!ახლა რომ წახვიდე და მარტო დამტოვო იქაც მოგაგნებ და გაგამწარებ!ბავშვს ვეტყვი რომ მიატოვე,წახვედი და მასთან ყოფნა არ მოინდომე,გასაგებია?!...არასდროს გაპატიებ თუ დამტოვებ!...გემუდარები,გამოფხიზლდი და დავბრუნდები,გეფიცები ბოლო ამოსუნთქვამდე შენტან ვიქნები ოღონდ არ წახვიდე!...უბრალოდ გაუძელი კარგი?ამასაც გაუძელი!იმიტომ, რომ ეს ამბავი უნდა გაიგო,მინდა შენი თვალები დავინახო გესმის?მინდა დავინახო,რომ გაგიხარდება...მინდა ჩემი სურვილები შეასრულო!მისი მოძრაობა ჩემთან ერთად შეიგრძნო!
მთელი ღამე ხელებში თავჩარგული იჯდა.არც კი გატოკებულა.ბოლოს ვახოს ხელი იგრძნო და თვალებ ჩაწითლებულმა,გაბრაზებული სახით ამოხედა.
-სახლში წადი!არ შეიძლება!
-თავი დამანებე,რომელიმე ჩვენგანზე რომ ფიქრობდე ალექსანდრე აქ არ იქნებოდა!
-ვიცი რომ დამნაშავე ვარ!ამას საკუთარ თავს ვერ ვპატიობ,შვილი ჩემს გამო ებრძვის სიკვდილს,შვილიშვილი მაინც იყოს კარგად!სახლში წადი და დაისვენე!
-საიდან გაიგე?!თუმცა რა მიკვირს,შენ ხომ ყველგან გყავს შენი ხალხი?!დიადი ვახტანგ ჟორდანია,მთელს ქალაქს რომ აზანზარებს და ვახო ჟორდანია რომლის გამოც მისივე შვილი სიკვდილს ებრძვის არა?!ახლა შვილიშვილზე დარდობს!
-ლუკა გოგა ქვემოთაა!დაურეკე და უთხარი რომ ანანო სახლში მიდის!ჩვენთან წაიყვანოს არ მინდა მარტო იყოს!-არანაკლებ გაფითრებულ ლუკას გადახედა.
-ფეხს არ მოვიცვლი!აბა გაბედეთ და თითი მაინც დამაკარეთ!-ისევ საკუთარ ადგილს დაუბრუნდა და პალატის კარს დაუწყო ყურება.რამდენიმე დღე გაატარა საავადმყოფოში,უკვე საშინლად გამოიყურებოდა,სკამზე რამდენჯერმე წაძინებისა და დაღლილობის გამო.მადა არ ჰქონდა,საკვებს მაინც იღებდა,თუმცა ყოველი ჭამა საბოლოოდ საპირფარეშოში გაქცევით სრულდებოდა.გოგას დაავალა ვიტამინები მოეტანა სახლიდან და რეცეპტის მიხედვით იღებდა დღეში ორჯერ.
უკვე მეოთხე დღე იყო უშედეგოდ ელოდნენ ცვლილებას,იმედს არ კარგავდა და ვახტანგის მცდელობას როგორმე სახლში გაეშვა ბღვერით პასუხობდა.
ექიმი რომ გამოვიდა და ალექსანდრეს გაღვიძების ამბავი უთხრა თითქოს წამიერად გაცოცხლდა.მაშინვე მისი ნახვა ითხოვა მაგრამ ექიმმა სთხოვა რამდენიმე საათი მოეცადა.ბოლოს როგორც იქნა შეაღწია ჟორდანიასთან.
-ნანო!-მკრთალად გაუღიმა კაცმა.
-საან!როგორ მანერვიულე შენ ხომ არ იცი?!
-ჩემზე უარესად გამოიყურები!სახლში არ ყოფილხარ?
-ვიღაც აქ სიკვდილს ებრძოდა!მე სახლში რა მინდოდა?
-მაპატიე!გეფიცები ეს ბოლო იყო,მსგავსი რამ აღარ მოხდება!-მისი ხელი საკუთარში მოიქცია და ტუცები მიაწება.
-ვიცი!...გტკივა?
-თუ მაკოცებ გადამივლის!-მესხიც დაჰყვა მის ნებას და ფრთხილად შეეხო ბაგეებზე-ტუჩი არ მტკივა ანანო შეგიძლია ნორმალურად მაკოცო!
-მორჩი!
-უცნაური სიზმარი ვნახე იცი?...თითქოს მემუქრებოდი...მერე მითხარი შენს გამო ისევ რომ დავკარგო ბავშვი არ გაპატიებო!
-ახლა ამაზე არ იფიქრო უბრალოდ დაისვენე!-უკვე მოზრდილი,აბურდული თმა ხელით გაუსწორა.სახე მის ბალიშზე ჩამოდო ისე,რომ საყვარელი კაცის პროგილს უყურებდა და პარალელურად ტუჩებით ლოყაზე ეხებოდა.
-მიყვარხარ ნანო!
-მეც!
გაწერეს თუ არა მესხიც გადაცხოვრდა ჟორდანიებთან.მთელი დღე მასზე ზრუნვით იყო გართული,იმდენად რომ ბოლოს ალექსანდრეს ამოასხა და უღრიალა მოისვენეო.მერე გაბრაზებული დააბიჯებდა მაგრამ მაინც იგივეს აგრძელებდა.ოთახში ლანგრით ხელში შევიდა,იქვე საწოლზე მოთავსდა,სინი მასა და ალექსანდრეს შორის მოთავსა და ხილის მიწოდება დაიწყო.
-მომაშორე თორე გადავყრი!-თვალები დაუბრიალა ჟორდანიამ.
-ახლა ამ ხილს შეჭამ და მერე დაიძინებ!
-კიდევ რას მიბრძანებ?-წარბშეკრულმა გახედა.
-ჯერჯერობით ესეც კმარა!
-ანანო დამღალე!-ქალის მიერ პირტან მიტანილი ვაშლი დმანჭული სახით ჩაკბიჩა-სერიოზულად გეუბნები,ჭკუიდან გადავალ!
-ცოტაც და მერე იბუზღუნე რომ გამოჯანმრთელდები!-თავადაც მიირთმევდა და ისე ესაუბრებოდა კაცს.
-ფორთოხალი ხომ არ გიყვარს?
-საიდან მოიტანე?-გემრიწლად ჩაკბიჩა და გაოცებული მზერა მიაპყრო კაცს.
-ანანო!მე მასწავლი რა გიყვარს და რა არა?
-მომინდა და ვჭამ!
-საინტერესოა როდის მოგბეზრდება?!-სხვათაშორის ამოილაპარაკა და გამომცდელი მზერა შეავლო ქალს-იდიოტს ვგავარ?
-ვერ გავიგე?ხარ იდიოტი?
-აი შენ ხომ არ იცი რომ გამოვჯანმრთელდებიბროგორ დაგსჯი!
-ვერ დამსჯი!-უდარდელად ამოილაპარაკა და ხილის დაგემოვნება განაგრძო.
-კარგი ცხრა თვეში დაგსჯი!
-მოიცა რა?
-შენ გგონია მართლა დავიჯერე რომ ის სიზმარი იყო?დღეში რამდენჯერ ჭამ?ხუთის მერე მგონი აღარ დამითვლია!შუაღამეს გასვლას არ ვათვლი და ჰო ყოველ ნახევარ საათში სააბაზანოში გაქცევას!-მოციმციმე თვალებით შეჰყურებდა გაოცებულ მესხს-რაო პატარავ?!
-კარგი რა?!ასე მარტივად ვერ უნდა მიმხვდარიყავი!
-როდის აპირებდი თქმას?
-საბოლოოდ რომ გამოკეთდებოდი მაშინ!
-მაგ დროისთვის ანდროც ჩვენთან იქნება,ზეგ მოიყვანენ!ჰო და სახლის მშენებლობაც მიდის,სავარაუდოდ რამდენიმე თვეში მზად იქნება!
-სერიოზულად?
-რა თქმა უნდა!-ფრთხილად აკოცა და ღიმილიანი სახით დააკვირდა საყვარელ ქალს-ორი ბავშვის მამა ვხდები ერთდროულად და ცოტა მეშინია!
-სერიოზულად?
-ამ სიტყვის გარდა სხვა არ იცი თუ უბრალოდ დაგავიწყდა?-სიცილი ვერ შეიკავა ალექსანდრემ.
ორ დღეში მართლაც მოიყვანეს ანდრია,მტელი ოჯახი სიხარულით შეხვდა და მასზე გადაერთო.განსაკუთრებით უფროს ჟორდანიას შეაყვარა თავი პატარამ.ალექსანდრე წუწუნებდა გამიჩერეთ ეს ბავშვი ოთახში,რომ ვერ გამოვდივარო,მაგრამ ნიცას ვინ დაასწრებდა.დილით ადრიანად შეიპარებოდა ოთახში და სწრაფად გამოიპარებოდა ბავშვით ხელში.
ფეხზე წამოდგომის შემდეგ ორმაგად ინაზღაურებდა ანდროსთან ვერ გატარებულ დროს.ყველაზე სასაცილო ის იყო როგორ ბუზღუნით აწყნარებდა ატირებულ,აწ უკვე პატარა ჟორდანიას.
****
მწველი სიცხისგან შეწუხებულმა,სწრაფად დატოვა თავისი კაბინეტი.მანქანას მთელი ძალით მიაქროლებდა.სახლიდან მხიარული ხმები რომ შემოესმა ღიმილით მიუახლობდა აუზთან შეკრებილ ბიჭებს გაცხარებით რომ განიხილავდნენ რაღაც თემას.
-რა სასტავი შეკრებილა?!
-ვავა ალექსი ძია!
-ძიაზე რა გაგაფრთხილე თომა?!
-მე მაპატიე!-ხელები დანებების ნიშნად ასწია.
-ანდრო სად არის?
-წვენს სვამს!-უცნაურად ჩაიცინეს.
-დე მოხვედით?-ეზოში ახლად შემოსულ დედასა და დას გაუღიმა დემეტრემ და ალექსანდრემაც მათ მიაპყრო ყურადღება.
-მაა!-პირდაპირ მისკენ გაიქცა პატარა, ჟორანიამაც სწრაფად ააფრიალა ხელში და მტელი სახე დაუკოცნა.
-მამას პრინცესა!-როგორც კი მოწყენილობა შეამჩნია თავადაც შეკრა წარბები-რა გჭირს მა?
-მიდი უპასუხე ლიზა!
-აუ დედაა!
-რა დედა?!-აშკარად გაბრაზებული ჩანდა მესხი.
-რა ხდება დედა?-სახლიდან ახლახანს გამოსულმა ანდრიამ დასვა ყვეალზე ლოგიკური შეკითხვა.
-აუუ გილსი იკო და გადავასხი ვახ!-ხელები უმისამართოდ გაასავსავა,მამიკოს ყელში დაიმალა და ქვემოდან ამოხედა დედას.
-რა ქენი მა?-ღიმილით დახედა პატარა მაიმუნს.
-თავის ბაღელს თავზე წყალი გადაასხა!
-ვა ვა ყოჩაღ კნოპკა!-მაშინვე გახალისდა დემე.
-რატო მა რას ერჩოდი?
-ქეთას ელაპარაკებოდა!-ჩუმად ამოილაპარაკა და წამსვე დახედა ალექსანდრემ შეკრული წარბებით-აუ მა გილსი იკო!
-რომელ ბაღელს გადაასხა?
-დამიანეს!
-აჰაამ რატომ არ მიკვირს!-თვალები უკმაყოფილების ნიშნას აატრიალა.
-ქო ალ მიბლაზდები მა?
-ღირსი ყოფილა მამას სიცოცხლე!...დამიანე თუ იყო ღირსია ანანო-სიცილით აათამაშა ხელში უცებ რომ წაართვა დემეტრემ და კარგად ჩაკოცნა უმცროსი დაიკო.
-გაღიარებთ ლიზიკო!-ბიჭებიც მაშინვე გამოექომაგნენ და ქალბატონიც გახალისდა.
-ძალიან კარგი!-ღიმილით შეხედა ანანომ-არსად არ მიდიხარ ანდრიასთან და დემეტრესთან ერთად,გაყვები ვახოს და ლიას!
-ალაა!
-კი!
-კაი ლააა!მამაა!
-ეეე დედა რეებს ბაზრობ?რა უნდა ლიაკოსთან და ვახოსთან?!-მაშინვე ამოიბუზღუნა დემემ.
-მთელი წელი კარგად რომ იქცეოდა იმის დამსახურებაა!
-აუ ანჩ ატ*აკებ შენ თავს ვფიცავარ!-უკნიდან მოეხვია ანდრია-კაი წავიყვანთ რა მოხდა!
-ისე არ მოხდეს შენც დარჩე!
-ოპაა!დაგიძაბა შენ ძმობას ვფიცავარ!
-მაინც მამა მაფინანსებს,ჰო მა?-აფერისტული ღიმილით გახედა უფროს ჟორდანიას.
-დარწმუნებული ხარ,რომ მე თუ ვთხოვ მაინც გადმოგირიცხავს?-ირონიულად ახედა შვილს ლოყაზე აკოცა და მერე თავადვე მოაშორა ტუჩსაცხის კვალი,ბიჭებო როგორ ხართ?-უკვე იქვე მდგარ შვილის მეგობრებს გადახედა მესხმა.
-მოგვენატრე ანანიკო!-ყველა სათითაოდ გადაეხვია.ყოველთვის კარგი დამოკიდებულება ჰქონდა მათთან,მოდიოდნენ საკუთარ პრობლემებს უზიარებდნენ,რჩევებს იღებდნენ,იშვიათად მაგრამ ლუდსაც მიირთმევდნენ უფროს მეგობართან ერთად და მიდიოდნენ.
-თომაა!
-აუ ალექსი ძია კაი რაა!...რა ვქნა ანანიკო ჰო იცი ვერ იტანს შენი ქმარი მაგის გარდა რო ვინმე გეხუტება!
-არ იღლები თომა!-სიცილით წავიდა სახლის მიმართულებით.არავის შესცვლია ხასიათი,ყველამ იცოდა რომ მუქარა მხოლოდ ელიზაბეტის დასაშინებლად იყო და სამ დღეში ბიჭები პატარასთან ერთად ,რომლისთვისაც ანდრიას უნდა მიეხედა,სხვას უბრალოდ არ ანდობდა ალექსანდრე,წავიდოდნენ ზღვაზე.
ტანსაცმელს იცვლიდა უკნიდან ალექსანდრე რომ აეკრა და მისი ყელის დაგემოვნებას შეუდგა.
-რა ხასიათზე ხარ პატარავ?!-კოცნის პარალელურად ესაუბრებოდა მესხს.
-თავი მტკიოდა,იმ ჟურნალისტმა ტვინი წაიღო თავისი ინტერვიუთი!
-ერთი ინტერვიუ რა გახდა ნანო?-ახლად ჩაცმული მაისური ერთი ხელის მოსმით მოაშორა.
-ამ წიგნს კომენტარს არ ვუკეთებ და შენ მაინც ნუ მეკითხები რატომ!...ალექსანდრეე!
-მაშინ უბრალოდ დაიკიდე ეგ ჟურნალისტი,თუ გინდა მე მოვუგვარებ!-მესხის სხეულზე თითებით დათარეშობდა და აგიჟებდა ქალს.
-ნუ ხარ ველური!..ააჰ!დამილურჯდება ალექსანდრე და მოგკლავ!
-რა ველური რამდენი ხანია ვინმე არ მიცემია ტო?!
-კარგი ბიჭი გახდი და იმიტომ!-ხელები თმაში შეუცურა და უკან დაქაჩა.
-სულ კარგი ვიყავი მე!
-ბავშვებთან უნდა ჩავიდე სააან!...გეყოს!
-მოიცდიან ბავშვები!-სხეულზე აიკრა და ტუჩებზე ეძგერა ქალს.მერე საწოლზე მოათავსა და ზევიდან მოექცა-სიგიჟემდე მიყვარხარ!...მიხარია რომ ჩემი ხარ!-კოცნას სიტყვები ამოაყილა და ყელისკენ გადაინაცვლა.
-ალექსანდრე!
-მოითმინე პატარავ!
-ჟორდანიია!
ისევ ისე უყვარდათ როგორც ადრე!ზუსტად ისევე,მთლი არსებით შეიგრძნობდა საყვარელ კაცს როგორც მანამდე!ერთი წამითაც არ შეჰპარვია ეჭვი მის სიყვარულში.ის ისევ მისი სანი იყო,სიცოცხლეს,რომ ერჩივნა.მისი ნაწილი....მისი ჟორდანია!
..........................
დავბრუნდი და ძალიან მიხარია.საშინლად მომენატრეთ!
ველი შეფასებებს!