10.
_ მოხვედით? - ვკითხე მათ გაპარული ხმით. აკომ თვალი თვალში გამიყარა, მეტად მკაცრი გაუხდა მზერა. მერე ლიზის გადახედა იმავე მზერით და სახლში შემოვიდა.
_შემოდი! - უთხრა უხეშად ლიზის. ისიც უხმოდ დაჰყვა ახლადგამოცვარი ქმრის ნებას და სახლში შემოვიდა.
_ანუ? - დაბნეულობას ვერ გავექეცი.
_ანუ რასაც ხედავ ის. - მომიგო მკვახედ ჩემმა ძმამ. - ამას - ხელი ლიზისკენ გაიშვირა, - ჩემ ოთახში გაუმზადე საწოლი, მე კი მისაღებ ოთახში დავწვები ტახტზე...
_უი ვინ მოსულაოო. - შესძახა უცებ ნორამ და გაშლილი ხელებით გაემართა აკოსკენ. ჩემმა ძმამ ერთი გადმომხედა კითხვით სავსე თვალებით „ამას აქ რა უნდაო“ და თან ნორას ჩაპუტკუნებულ მკლავებში აღმოჩნდა. ჭიაყელასავით მოჩანდა აკო.
ლიზი ერთ ადგილზე იყო გაშეშებული. ხელი მოვკიდე და გავუღიმე. თვითონაც სცადა გაღიმება, მაგრამ ვინ დააცადა.. ახლა ლიზის წვდა ნორა.
_ეს გოგო ვინ არის, მამიდა? - იკითხა ისე, რომ მისთვის თვალი არ მოუშორებია, თან ეშმაკური ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე. ალბათ ფიქრობა, რომ აკოს შეყვარებული იყო. კი ასე იფიქრა, რადგან როდესაც აკომ უთხრა ჩემი ცოლიაო, ფერი წაუვიდა და ერთი ისეთი შეჰკივლა ყველამ ადგილზე შევხტით.
ლიზიმ საწყალის თვალებით გადმომხედა.
_აკო, მამიდა, რა მითხარი ესა კაცოუ! - შემოიცხო სახეზე ხელი მამიდაჩემმა. ვერ მალავდა ემოციას. გაოცება და აღშფოთება ერთმანეთში არეოდა.
როგორც იქნა მოვიფიქრე და კარი დავკეტე.
_კარგით ახლა, დავმშვიდდეთ! - ვთქვი მკაცრად. - მისღებ ოთახში შევიდეთ. - მერე წინ გავუძეხი მათ. ნორა სავარძელში ჩაჯდა და თვალებს აქეთ იქეთ ატრიალდებდა, ყველას ეჭვის თვალით გვიყურებდა. ლიზი ტახტის კუთხეში მიიყუჟა. აკო კედელს მიეყრდნო. მეც აკოსთან დავდექი იქვე.
_წესიერად გამაგებინეთ რა ხდება აქ! - ისეთი ხმით წარმოსთქვა მამიდაჩემმა, რომ თითქოს რაღაც იეჭვაო.
_რა უნდა ხდებოდეს, ნორა, ცოლი მოვიყვანე, ცოლი! - თითქმის იყვირა ჩემმა ძმამ.
_შენი მოსატყუებელი კბილი მე პირველ კლასში მოვიცვალე, უყურე ამასა შენა! - აუწია ნორამაც ხმას, თან სავარძელის სახელურს დაჰკრა ხელი.
_მოიცათ, მოიცათ ერთი წუთით.. - ვთქვი მე ხელები განზე გავშალე, თითქოს ასე ნორას და აკოს გაშველებას ვცდილობდი. - ლიზი, მერე შენი მშობლები?... ძმები?...
_მათ შეტყობინება გავუგზავნე, მივწერე, რომ გავთხოვდი. - მითხრა ლიზიმ გაპარული ხმით და ჩემს ძმას გადახედა.
_გაიპარეთ, ხო? - წამოიძახა მამიდაჩემმა, - ბიჭო, მითხარი ერთი, კაცს ცოლი მოგყავს, იპარებით და სად მერე, აგერ სახლში?...
_კარგი რა ნორა, ნუ გაახურე რა საქმე! - მოთმინება დაეწურა აკოს, - რად მინდა დამალვა, არსადაც არ გავპარულვარ, მოვედი ჩემს სახლში და მოვიყვანე ჩემი ცოლიც აქ, ვაახ!
_შვილო, რამდენი წლის ხარ შენა? - ახლა ლიზის მიუბრუნდა.
_ცხრამეტის.
_შენა? - აკოსაც ჰკითხა.
_ესეც ცხრამეტისაა. - მე გავეცი პასუხი.
_მერე შვილო?
_რა მერე, მამიდა? უყვართ ერთმანეთი და ერთად ყოფნა უნდათ, რა მერე, რა მერე. - შევუტიე მამიდაჩემს.
ნორამ ისევ ეჭვის თვალი მოგვავლო სამივეს.
_რაღაცაშია საქმე და არ ამბობთ! ინტუიციით ვხვდები.
_რა დროს ინტუიციაა მამიდა, მოიცა რაა. - ვთქვი ვითომდა უდარდელად და ფართოდ გავიკრიჭე. - ისე დავიბენი ამ ახალი ამბით, რომ მოლოცვა სულ დამავიწყდა. მოდით ჩაგეხუტოთ. - ისევ გაკრეჭილი სიფათით და გაშლილი ხელებით წავედი ჯერ ჩემი ძმისკენ, რომელიც უკვე მიმხვდარიყო თუ რა თამაშს ვთამაშობდი და მერე ლიზისკენ. მან მოკრძალებულად გადამიხადა ღიმილიანი მადლობა. - ჰე, ადე მამიდა, შენც მიულოცე! - შევუცაცხანე ნორას. ხელი ჩაიქნია, მერე ადგა და ორივეს გადაეხვია. ბედნიერება უსურვა და სიკვდილამდე ერთად ყოფნა.
_ბიჭო ჩემტან მაინც ჩამოსულიყავი კახეთში და იქ მოგეყვანა ეს გოგო, სირცხვილს გაჭმევდი თუ რა?
_რა მინდოდა კახეთში შენ აქ იყავი და.. ჰოდა მოგიყვანე აგერ. - როგორც იქნა გაიღიმა ჩემმა ძმამ და ხუმრობა სცადა. მამიდაჩემსაც გაეღიმა. ქათინაურად ჩათვალა აკოს ნათქვამი. სახე გაებადრა და ლოყაზე მოუთათუნა ხელი.
_აბა ჰე, დავტრიალდეთ ახლა! - თქვა უცებ, - დარო, მოდი მომეხმარე, გოგოუ, სუფრაი ხომ უნდა გავშალოთა, დავილოცოთ თანა, ხომ უნდა დავლოცოთ ბალღები.
_რა სუფრა, ნორა, მოიცა, არ გვინდა არაფერი. - წინააღმდეგობის გაწევა სცადა აკომ, მაგრამ ამაოდ.
_მოვალ, მოვალ ახლავე. - გავძახე მე უკვე სამზარეულოში გასულს. - გაგეფრთხილებინე მაინც ამის გაკეტებას თუ გეგმავდი, - მივუბრუნდი მერე ჩემს ძმას. ვჩურჩულებდი.
_ნურაფერს ნუ მკითხავ რა...
_მამაშენი და შენი ძმები, ლიზი?
_ზუსტად ვიცი, ახლა გიჟებს ჰგავდნენ იქნება. ვერ აიტანენ ჩემგან ასეთ საქციელს, გაპარვას, თან იმათ ხომ წარმოდგენა არ აქვთ აკოზე, ვინ არის, რას წარმოადგენს...
_რომ მიწერე არ დაგირეკეს?
_ეგრევე გავთიშე ტელეფონი...
_ღმერთო შენ მიშველე.. - წარმოვსთქვი თითქმის აკანკალებული ხმით და ქვედა ტუჩი მოვიკვნიტე.
_ეს გინდოდათ ხო? - თქვა ღვარძლიანი ხმით ჩემმა ძმამ.
_შენ საერთოდ როგორ ბედავ ხმის ამოღებას... - ვეღარ მოვითმინე და მისკენ გავიჭიმე.
_ძალიან გთხოვთ დამშვიდდით, ისედაც ძალიან ცუდად ვარ ნერვიულობისგან, ლამის მუცელი მომეშალოს. - ფეხზე წამოდგა ლიზი. ორივემ ერთდოულად შევხედეთ მას. ისედაც უფერული გოგო, კიდევ უფრო ფერმკრთალი გამხდარიყო. ტუჩებზე სილურჯე შეპარვოდა და თვალებში შიში ჩასახლებოდა.
_კარგი, დაჯექი შენ აქ, არაფერზე არ ინერვიულო. ყველაფერი კარგად დასრულდება. - ვცადე მისი დამშვიდება დამთბარი ხმით და მკლავებზე ჩამოვუსვი ხელი. - წავალ წყალს მოგიტან. - ვუთხარი და სამზარეულოსკენ გავემართე. ჩემმა მობილურმა დარეკა. უცხო ნომერი იყო.
_გისმენთ.. - ვუპასუხე. თან წყლის ჭიქა გამოვიღე კარადიდან. ნორას უკვე ცომის ზელვა დაეწყო.
_დარო, ნიკო ვარ, როგორ ხარ? - გაისმა ლიკას ბიძაშვილის ხმა ყურმილში.
_ნიკო! - შევძახე ხალისიანი ხმით. - კარგად ვარ, შენ როგორ ხარ?
_მეც კარგად ვარ. რა ხდება შენკენ, როგორ მიდის სწავლის საქმეები?
_კარგად. მშვენივრად, რავიცი.
_ბოდიში, რომ ხშირად ვერ ვახერხებ თქვენს ნახვას, ხომ იცი, საქმეები, სამსახური..
_კარგი რა ნიკო, არა გრცხვენია?
_დარო, პარასკევს ხომ გცალია? შენ და ლიკას გეპატიჟებით რესტორანში. იცოდე უარი არ გამაგონო.
_პარასკევს? არ ვიცი, ვმუშაობ საღამოს და თუ მოვახერხე თავის განთავისუფლება წამოვალ. და რა ხდება პარასკევს? - ვკითხე, ვითომ არ ვიცოდი რაც ხდებოდა.
_არაფერი ისეთი, ჩემი მეგობრები ვიკრიბებით და თქვენც მინდა იყოთ. - არ მითხრა დაბადების დღისთვის რომ ხდებოდა ეს შეკრება.
_ააა, კარგი ნიკო. ძალიან დიდი მადლობა. თუ მოვახერხე აუცილებლად მოვალ.
_მოიცა შენ მუშაობ? - ახლა გაიაზრა ჩემი ნათქვამი თითქოს.
_კი ვმუშაობ.
_მერე სწავლა?
_ვსწავლობ კიდეც.
_ვაახ, ყოჩაღი გოგო ხარ რა, „იმენნოი“ დარო ხარ! - მითხრა სიამაყით და ღიმილით. მეც გამეღიმა. - კარგი აღარ შეგაწყენ თავს. გამიხარდა შენი ხმის გაგონება და ნახვა ხო საერთოდ უფრო გამეხარდება.
_კარგი, დროებით, ნიკო. - მას დავემშვიდობე, ტელეფონი ჯიბეში ჩავიდე და წყლიანი ჭიქით სამზარეულოდან გასვლა დავაპირე.
_ვინ არის ნიკო, მამიდა? - ცნობისმოყვარეობას შეეპყრო მამიდაჩემი. თან ღონიერად ზელდა დაკაპიწებული მკლავებით ცომს.
_მეგობარია. - მივუგე მოკლედ.
_სად გეპატიიჟება მერე ამ გასათხოვარ გოგოს. - შეყარა წარბები ნორამ. „ღმერთო შენ მომეცი გაძლება“, გავიფიქრე იმ წამს.
_ლიკასაც ეპატიჟება, მარტო მე არა. თავისთან სახლში... - რესტორანი აღარ ვუხსენე, მეთქი უარესად ჩამეკითხება ყველაფერს-თქო.
_სახლშიო? - შეიცხადა. - ვინ ჰყავს სახლში, მარტო ხომ არ ცხოვრობს? - მივხვდი რამაც გაუელვა თავში.
_რა მარტო ნორა, მთელი ბატალიონი ცხოვრობს იმ სახლში. - ვუთხარი დამაჯერებელი ტონით, ეგება შემეშვას-თქო. - ვაიმე, გავედი რა მე, ლიზის წყალი უნდოდა და მე კიდე.. უუუფ! - სწრაფად გავეცალე ნორას.
მისაღებ ოთახში გასულს ასეთი სურათი დამიხვდა. აკო სავარძელში ჩამჯდარიყო და ჭერს მისჩერებოდა არაფრისმთქმელი თვალებით. ლიზი ისევ ტახტის კუთხეში იყო მიყუჟული, ისევ გაფითრებული და შიშჩამდგარი თვალებით აქეთ-იქეთ იყურებოდა.
_აი, წყალი მოგიტანე, - ვუთხარი და ჭიქა გავუწოდე. აცახცახებული ხელით გამომართვა და ერთი ყლუპი მოსვა. - ნუ ნერვიულობ, გეხვეწები, ცუდი არაფერი მოხდება. - ისევ ვცადე მისი დამშვიდება დამთბარი ხმით და თმაზე მივეფერე.
კარებზე ზარი გაისმა. ლიზი შეხტა. აკო ფეხზე წამოიჭრა.
_ლიკა მოვიდა. - წამოვიძახე და კარისკენ გავემართე აჩქარებული ნაბიჯით. კარი ფართოდ გამოვაღე გახარებული სახით. ღიმილი სახეზე შემეყინა. სამი დაბღვერილი მამაკაცის სახე და ერთი ფერდაკარგული გამხდარი ქალი მიცქერდა. რა თქმა უნდა, მაშინვე მივხვდი ვინც იყვნენ. ვაღიარებ, მუხლები ამიკანკალდა მათი შემხედვარე.
_დიახ, გისმენთ. ვინ გნებავთ? - ვკითხე მაინც.
_სად არიან? - ლამის იღრიალა ყველაზე უფროსმა მამაკაცმა იმ სამს შორის და სახლში დაუპატიჟებლად შემოაბიჯა. დანარჩენებიც უკან მოჰყვნენ. მე უხეშად გამწიეს გვერდზე.
_აკაკი ცეცხლაძე არა? - იკითხა ახლა ერთ-ერთმა ძმამ. - მან ჩვენი და წაიყვანა, ახლავე გვითხარი სად არიან!
_აქ ვარ, რა არი რო? - ისეთი გაბედული ხმით გამოვიდა ჩემი ძმა, მეთქი ეს აკოა?
_მოდი აქ, შენი... - გაცეცხლებული გაემართა მეორე ძმა აკოსკენ. - გეგონა ვერ გიპოვოდოთ ხო?
_მოიცა, მოიცა, რა ხდება.. - უცებ გავირბინე და ჩემს ძმას გადავუდექი წინ. ასე ლიზის ძმის შეჩერება ვცადე. - ადამიანურად დალაპარეკბა არ შეგიძ₾იათ? - ვუყვირე მათ.
_შენ გაიწი გოგო იქეთ! - სცადა ჩემი უხეშად მოშორება. თან სახეზე საშინელი ზიზღი ჰქონდა აღბეჭდილი. ქალი კი ხმას არ ირებდა, მხოლოდ ჩუმად ტიროდა. ლიზის მამა და მეორე ძმა მისაღებ ოთახში შეიჭრნენ. ლიზის ყვირილით მივარდნენ და ლაძღვა-გინებასაც არ აკლებდნენ.
_როგორ გაბედე ამის გაკეთება, შე თავხედო! - უღრიალა მამამისმმა შვილს. - ვის გაუბედე ეს, გოგო.
_დროზე ადექი ზევით და სახლში წამოეთრევი ახლავე! - არც მისი ძმა ჩამორჩა.
დავინახე როგორ გააპარ ლიზიმ ხელი მუცლისკენ და როგორ დამანჭა სახე. მივხვდი, რომ ცუდად იყო, ლიზიც და ბავშვიც.
_როგორ თუ სახლში წამოვა, თავი დაანებეთ გოგოს! რა ხალხი ხართ, ვინ ხართ, როგორ იქცევით! - ახლა ლიზის გადავუდექი წინ, მისი ტყიური ოჯახის წევრებისგან დასაცავად.
_აბა, ვის უნდა ახლა გვერდების დაზილვა? - ოთახში ნორა შემოვიდა და მთელი ხმით დასჭექა. ცალ ხელში ცომის საბრტყელებელი ეჭირა და მეორე ხელის გულზე ირტყამდა. ყველამ მისკენ მიაბრუნა თავი. წამით შეცბუნდნენ მისი დანახვისას. არ ვიცი ცომის საბრტყელებელმა შეაცბუნათ თუ მამიდაჩემის მაკიაჟმა. - ზედმეტი ხომ არა მოგდით თქვენა? უპატრონო კი არ არის ეს ბალღი.. ოჯახია აქა, რასა გავს თქვენი საქციელი. თუ დალაპარაკება გინდათ თქვით თქვენი სათქმელი, თუ არადა დაგივლით ახლა სათითაოთ ამ ჯოხითა. - ნორას ხმა არ შეცვლია. იმ ოთახში მყოფმა ყველამ მიხვდა რომ ეს ქალი არ ხუმრობდა.
_სათქმელი არაფერია. ჩვენ აქ ჩვენი შვილის წასაყვანად მოვედით. - თქვა ლიზის მამამ თან შვილისკენ გაიწია რომ მკლავში წაევლო ხელი.
_ლიზი არსად არ წამოვა! - ჩემს ძმას მართლა ვერ ვცნობდი. გულში როგორ მეამაყა მისი გამბედაობა იმ წამს.
_წამოვა! მისთვის ჩვენ არ მიგვიცია უფლება გათხოვილიყო. ამ საქციელითვის კი სათანადოთ უნდა დაისაჯოს. - აყვნენ ძმები მამას.
_თქვენა ვერა გაიგეთ მე რა ვთქვი? - ისევ დაჭექა ნორამ.
_ლიზი ჩემი ცოლია და ის ამ სახლში დარჩება, ფეხს ვერ გაადგამს ამ სახლიდან, გასაგებია? - თვალები ჩაუწითლდა აკოს ბრაზისგან. ჩემკენ წამოვიდა, რომ ლიზისთან ახლოს ყოფილიყო ისიც.
_ რამდენს მალაპარაკებთ აქ თქვენ, მე! - წამოიყვირა უცებ უფროსმა არაბულმა მოთმინება გამოლეულმა, ხელი მომიქნია, გვერდზე გამწია, კიარა გამაგდო. აკოს მივეხაჯე. მერე ლიზის ხელი დაავლო და ძალით სცადა კარისკენ წაყვანა. ძმებმა ალყა შემოარტყეს მამას და დას. ახლა რომ მახსენდება რა ხდებოდა იქ, ხან მეტირება და ხანაც მეცინება, თუმცა მაშინ სიმართლე გითხრა ვერ გეტყვით რა განცდით ვიყავი, ვერაფერზე ვერ ვფიქრობდი. ზეპირად ვმოქმედებდი. ინსტიქტურად.
-ხელი გამიშვი, არ მინდა წამოსვლა. - ცხარე ცრემლებს აფრქვევდა ლიზი და ცდილობდა მამამისს ხელი გაეშვა მისთვის.
_ხელი გაუშვით გოგოს, არ გესმით თქვენ? - ნორა წინ გადაუდგა არაბულებს.
_გაიწი ქალო იქით, გზიდან ჩამომეცალე!
ამდენი ჩოჩქოლში და გაწევა-გამოწევაში ლიკა შემოვიდა სახლში. შემოვიდა და გაშეშდა. ვერ მიხვდა რა ხდებოდა. ყბაჩამოვარდნილი ხან მე მიყურებდა, ხან არაბულებს.
_დარო რა გჭირთ, რა ხდება, პირველ სართულზე ისმის ხმაური, რას ვიფიქრებდი თქვენთან თუ იყო ასეთი ამბავი. - როგორც იქნა მოეგო გონს ჩემი მეგობარი.
_გოგო აქ დარჩება! - მამიდაჩემი არ თმობდა პოზოციას. ამასობაში აკო ლიზისთან მიიჭრა და მისკენ დაქაჩა. მამამისს ხელიდან გაუსხლტა და ლიზი ჩემი ძმის გულ-მკერდზე აეკრა. აკომ მთელი ძალით მოხვია მკლავები ცოლს.
_ახლავე დატოვეთ ეს სახლი, თორემ პოლიციაში დავრეკავ! - დავკივლე მთელი ხმით.
_ლიზი, ფეხი გამოადგი დროზე!. - მაინც არ ეშვებოდნენ ამ საცოდავ გოგოს.
_თქვენ ვერ გაიგეთ ხო ჩემი ნათქვამი? - დასჭყივლა ნორამ და ეს ცომის საბრტყელებელი ერთ-ერთ ძმას გვერდებში მოსცხო. ბიჭმა ხელების ქნევა დაიწყო, მოგერიებას ცდილობდა მოქნეული საბრტყელებლის. მეორე ძმამ იმარჯვა და მამიდაჩემს ხელში წვდა. მოახერხა მისი განაიარაღება.
თვალი მოვკარი ლიკა ტელეფონზე რომ რეკავდა.
მე, არიქა, მამიდას ხომ არ ჩამოვრჩებოდი და გალახულ ძმას ზურგზე შევახტი. თმებში ჩავაფრინდი, თან გავიძახდი: „თქვენ გიჩვენებთ სეირს-თქო“. ამ ბიჭმა ადგილზე ბზრიალი დაიწყო. ვერ მიხვდა ალბათ რა მოხდა უცებ. რომ მიხვდა რაც მოუვიდა იფიქრა დავტიალდები და მოვიშორებ ამას თავიდანო. მაგრამ ნურას უკაცრავად, ვერ მივართვი. წურბელასავით რომ მივეკარი, ვერავინ მომატყავებდა იქედან. თმებიდან წარბებზე და ბაკეებზე გადავინაცვლე. ვწიწკნიდი როგორაც მიხერხდებოდა.
ჰო არ დამავიწყდეს, ლიზის დედა ადგილიდან არ იძვროდა, უბრალოდ ტიროდა. სავარაუდოდ შოკში იყო.
ვინ რას გაიძახდა, ვინ ვის ეჯახებოდა თუ აშველებდა არ მახსოვს. მხოლოდ იმ არაბულის თავს ვხედავდი, რომლის თმიდან გაცლა მქონდა გეგმაში... მაგრამ დაძახილმა "დაროოო!", რომელიც იმ წამს ჩემს სახლში გაისმა მთელი არსებით გამოიწვია ჩემი დაბნეულობა, რის გამოც მოვდუნდი, ამით ლიზის ძმამ ისარგებლა და მთელი ძალით მომადენინა ზღართანი იატაკზე.
ოთახში შეშლილის სახეებით ნიკო და გიგი შემოცვივდნენ....




.......................................................................
აი, მართლა ძალიან დიდ ბოდიშს გიხდით დაგვიანებისთვის.
ვიმედოვნებ ისიამოვნეთ და იხალისეთ ამ თავით.
მე იმდენი ვიცინე წერისას, გეფიცებით ცრემლებამდე მივედი.

ძალიან დიდი მადლობა რომ კითხულობთ.
პ.ს. საშინელი ნაწერია. ამისთვისაც ბოდიშს გიხდით, რომ ასეთი ნაწერის წაკითხვა გიწევთ.