ხალხით გადაპენტილ გამზირზე მივდივარ და რას მივდივარ. ქვაფენილი უარესად მტკენს ისედაც კარგად ბევრ გადატანილ ტერფებს, მაგრამ მაინც ამაყი, გაუტეხელი ნაბიჯებით მივიწევ ხალხის ტალღებში. არავინ არ არის ჩემთვის, რადგან, ალბათ, არც მე ვარგივარ არავის. ამ დილით მოიღრუბლა. ისე მოიღრუბლა, როგორც არასდროს. ცამ თვალები დახუჭა, ტირილს აპირებს. ტირილს და რა ტირილს. ამ უკანასკნელი გარემოების გამო ყველა სახლისკენ მიისწრაფვის, მე კი უაზროდ მივაბიჯებ ამაყი და გაუტეხელი ნაბიჯებით, და ვცდილობ, რომ არ დამეტყოს ტკივილი, რომელსაც პატარა ზომის ფეხსაცმელი განმაცდევინებს. კიდევ რამოდენიმე ნაბიჯს ვდგამ და როცა ვხვდები, რომ თუ არ ჩამოვდები სადმე აუცილებლად წავიქცევი, ჯიხურთან ვჩერდები და იქვე ამოზნექილ ქვაფენილზე ვჯდები. თითებს ინსტიქტურად ვუმიზნებ თავს და სიცხისა და დაღლილობისგან დაცვარულ შუბლს ვიწმენდ. თავზე ძველმანი ქუდი მახურავს, რომელსაც ვიხსნი და ვცდილობ ნელა დავინიავო.
–გაზეთს ხომ არ შეიძენთ, ბატონო, ცხელ–ცხელი ამბებია, – მესმის ხმა, რომელიც ჩემი ზურგიდან მოდის. ნელა ვტრიალდები და მოხუც, წვერ–ულვაშიან კაცს ვაწყდები, ხელში გაზეთით, თბილად მომღიმარს, თვალებში ჭინკებით სავსეს.
–შე კაცო, ამ სიცხეში კიდე ცხელ–ცხელი ამბები მინდა? – ვსაყვედურობ და უკმაყოფილობის ნიშნად ხელს ვიქნევ.
–რა იყო, კაცო, დაინიავებ და გაგაგრილებს მაინც, – არ მაკლებს ნაწყენ კილოს გაზეთების გამყიდველი.
ნათქვამს ჩაცინებით ვპასუხობ და რამდენიმე წამის მერე ვეუბნები:
–ჰა, მომეცი აბა, ვნახოთ როგორ აგრილებს! – სიცილით ვეუბნები და გაზეთს ვართმევ. – რამდენია ჩემზე? – ვეკითხები თითქოს გამომცდელად და ისიც ჭინკებგამრავლებული თვალებით მიყურებს.
–ლარნახევარი, ბატონო, – ულვაშებში ეღიმება.
–რა ამბავია ლარნახევარი! – ვიძახი უკმაყოფილოდ და გაზეთს ვინიავებ. მოხუცს ვაკვირდები, წვერის ქვეშაც ნათლად ეხატება უკმაყოფილება. – არც აგრილებს, რო რამე!
–რა ვქნა ბატონო, მეც...
–კარგი, კარგი! – უკმაყოფილო ბგერებს ვფანტავ ჰაერში და ჯიბისკენ ვიქანებ ხელს. ისევ უთამაშდებიან მოხუცს ჭინკები თვალებში. – არ გინდა თავის შეცოდებები!
ხურდას ვუწვდი და ფეხზე წამოსადგომად ვემზადები.
–გაიგეთ? გალაკტიონს კიდევ მოუკლავს თავი! – ახლაღა მეუბნება და ჰაერში გამოკიდებული ინსტიქტურად ვეშვები ასფალტზე და ტკივილისგან სახე მემანჭება. რომლის ტკივილია ეს, კუდუსუმის ძვლის თუ გულ–მუცლის ვერ გამირჩევია, რადგან ორივეს ტკივილი დროული და არასასურველია.
ახლაღა ვაკვირდები გაზეთებს, რომლებიც აჭრელებულია ამ ახალი, შოკისმომგვრელი ამბით.
–ეს რა, ხუმრობაა? – გაკვირვებული ვაშტერებ თვალს ერთ–ერთ მანქანაზე.
–ეჰ, ნეტავ ხუმრობა იყოს! – ხვნეშით იძახის გამყიდველი და თავის ჯიხურს უბრუნდება. ალბათ კიდევ აქვს გასასაღებელი ახალი ამბავი.

წინა ღამით.
–გთხოვთ! ორი წუთით! – ვეხვეწები მცველს და ვცდილობ დავეჯაჯგურო ახმახ კაცს, რომელზე გამარჯვების შანსი ნოლის ტოლია.
–არ შეიძლება, ბატონო, არა! – მეუბნება წყნარი, მაგრამ მაინც მკაცრი ტონით.
–უთხარით! – ვყვირი უგამოსავლოდ დარჩენილი. – უთხარით გალაკტიონს, რომ აქ დავუცდი იქამდე... – სიტყვა მიწყდება, როდესაც ჩემკენ მომავალს ვხედავ სასურველ ადამიანს და სიამაყით ვჭიმავ ღიმილს ყურებამდე.
–იქამდე, სანამ უკანასკნელად არ ჩაისუნთქავს, არა? – ეღიმება და ჩემს გვერძე მდგარი მეგობრულად მისვამს ხელს ზურგზე. – რამ შეგაწუხა, ძამიკო?
–მე... მე... – მისი თბილი ტონი მაბნევს და სიტყვები ერთმანეთში მეხლართება.
–შენ... შენ? – ისევ იღიმის. – რა გქვია?
–კოსტანტინე... – მის თვალებს მზერას არ ვაშორებ. როგორი განსხვავებულები არიან. სრულიად ჩვეულებრივი ფერის, თუმც მაინც ასეთი სევდით აღსავსენი.
–კონსტანტინე, ძამიკო, რამ შეგაწუხა? – თბილი ხმით მიმეორებს და ოპტიმიზმი ჩემამდე მოაქვს.
–ჟურნალისტი ვარ, ბატონო, – აკანკალებული ხმით ვეუბნები.
–ბატონო არ გინდა, ძამიკო, გალაკტიონი დამიძახე! – მოძველებულ შარფს ისწორებს კისერზე.
–კალაკტიონ, ჩვენმა ჟურნალმა გაიგო, რომ დაგვიბრუნდი და გვინდა, რომ რამოდენიმე კითხვა დაგისვათ 21–ე საუკუნეზე, – ძალაუნებურად მეპარება სახეზე ნერვიული ღიმილი და ვცდილობ როგორმე დავმალო, რაც, ბუნებრივია, არ გამომდის.
–მერე მაგაზე გაწყენინებ? – ფეხზე წვალებით დგება. ფაქტია, სახსრები აწუხებს, რაც მის გამომეტყველებასაც აშკარად ეხატება.
სახლში ბრუნდება. მცველს რომ ვუახლოვდები, სიამაყით ვიბღინძები, ცხვირს ზეცისკენ მივაქანებ და მხარზე ოდნავ ვეხახუნები. ეს იმისთვის, რომ გავაგებინო რას ვგრძნობ და როგორია ჩემი ავტორიტეტი, თორე გალაკტიონის დანახვისას ფეტვის მარცვალივით ვიბნევი.
ერთ–ერთ ოთახში მიძღვება, ეტყობა, რომ მისაღებია. სავარძელში ეშვება და მის წინა სავარძელში ვენარცხები მეც. სიძველე მათაც ეტყობათ და დანარცხებისას ჰაერს მტვრის მოლეკულები ერევა.
–გისმენ, აბა! – გამომცდელი მზერით მაკვირდება და სუნთქვა შეკრული ელოდება კითხვას.
–მოგწონთ 21–ე საუკუნე? – ფურცელს ვუყურებ და გაფაციცებით ველოდები პასუხს, რომელიც აგვიანებს.
–მატერიალურად – საოცნებოა, მაგრამ... – წამით ფიქრობს.
–მაგრამ რა? – ახლა მე მეკვრება სუნთქვა პასუხის მოლოდინში.
–თუ არ გეწყინება, ძამიკო, მე გკითხავ... – ისევ გამომცდელი მზერა და ისევ დაბნეული „მე“ მრჩება ხელში.
–გისმენ, გალაკტიონ! – დაძაბული ვეუბნები რამდენიმე წამიანი პაუზის შემდეგ.
–მითხარი, შენი აზრით, რა არის სიყვარული? – ეღიმება.გამომიჭირა და იცის.
ვიბნევი და რას ვიბნევი. აი, დაბნევა ამას ქვია, რაც ახლა მემართება. ვერ ვხვდები რა ვუპასუხო, რადგან ის გალაკტიონია. განსხვავებას ხედავთ გალაკტიონსა და ჩვეულებრივ ადამიანს შორის? მაგრამ რა შუაშია!
–მიპასუხე... – მეუბნება წყნარად.
–არ ვიცი! – ამომდის მაღალი ტონალობის ბგერები ყელიდან.
–აი, ეს არის თქვენი პრობლემა! – თითს ჰაერში ფშიკავს და ფანჯარასთან მიდის. – ის, რასაც ვხედავ არის ცარიელი ქუჩები. „ტყუპად“ შეკრული ადამიანები, რომლებისთვის სიყვარული პრესტიჟია. ვხედავ წყვილებს, რომელთა თვალები არ ელავს სიყვარულით. ვხედავ სიყალბეს...სიყალბეს გრძნობაში, რომელზე სათუთიც არ არსებობს ქვეყანაზე... და ძამიკო, ისინი ფიქრობენ: უსიყვარულოდ მზეც კი სუფევს ცის კამარაზეო... – ჩერდება ცოტა ხნით. ღონემიხდილი სულს ითქვამს და რამოდენიმე წამიანი პაუზის შემდეგ ისტერიკულად იცინის. იცინის, იცინის, იცინის და აღარ ვიცი რა გავაკეთო, მოთმინება დაკარგული ვცქმუტავ სავარძელში. – გესმის? უსიყვარულოდ მზეც სუფევსო... – სიცილს რამოდენიმე წუთის შემდეგ წყვეტს, როდესაც უკვე მუცელი სტკივდება. მიახლოვდება, მანძილს საგრძნობლად ამცირებს და ჩემს სახესთან ახლოს მოსული ჩურჩულით მეუბნება: – უსიყვარულოდ მზე არ სუფევს ცის კამარაზე! არა!
ახლა.
არა, არ მჯერა, რომ მისი წასვლით ისევ ჩაქვრება მზე. ვფიქრობ და ვხვდები, რომ უგალაკტიონოდ მზეც არ სუფევს ცის კამარაზე!
მიჭირს, დამეხმარეთ!
გაწვიმდა.