წავიდა..წავიდა ბაბლუანი და დატოვა თავისი პატარა თეო მარტო.. ახლა ერთ დროს სუსტი და დაუცველი ბაბლუანის გოგო უკვე ძლიერი და გაზრდილი მიაბიჯებდა თბილისის ქუჩებში და ფიქრობდა განვლილ წლებზე.. განვლილ 5 წელზე.. 5 ბაბლუანის გარეშე გატარებულ წელზე.. მაშიმ მხოლოდ 15 წლის იყო როცა ალექსანდრე გაიცნო.. სკოლიდან ბრუნდებოდა როცა ვიღაცამ შეაჩერა და ესე დაუკითხავად უთხრა
-ჩემი შვილების დედას ჰგავხარ პატარავ..
მაშინ ვერ მიხვდა რას გულისხმობდა ბაბლუანი.. მაგრამ ახლა ყველაზე მეტად უნდა ამ სიტყვების მოსმენა.. ასე გრძელდებოდა რამოდენიმეჯერ შეხვდნენ ერთმანეთს 'შემთხვევით'.. შეუყვარდათ ერთმანეთი და ხუთ თვეში ერთად იყვნენ.. ბაბლუანს თავისი პატარა თეო ყველას ერჩივნა.. მიუხედავად იმისა რომ არც ალექსანდრე იყო თეოზე საკმაოდ დიდი მაინც ბავშვად თვლიდა თავის გოგოს.. იგიმხოლოდ 3 წლით იყო თეოზე დიდი..
მოკლედ ასე გადიოდა დღეები.. მათზე ლაპარაკობდა მთელი თბილისი.. უბრალოდ არავინ და მოთუმეტეს არავოს აზრი არ აინტერესებდათ მათ.. ჰყავდათ ძალიან მაგარი სასტავი და უბრალოდ ყველგამ ერთად დადიოდნენ.. მაგრამ იყო ერთი რამ.. თეოს ძმა ერთ საზარელ დღეს დაჭრეს.. სამწუხაროდ ვერ გადაარჩინეს.. ვრცელდებოდა ძალიამ ბევრი ჭორი ამ ამბავთან დაკავშირებოთ.. ზოგი საერთოდ რეალობასთან ოდნავაც კი არ იყო ახლოს.. თუმცა ამ ხალხს რას გააგებინებ ხომ იცით ბრბოს ოღონდ სალაპარაკო თემა მიეცი და ათასნაირად გადააკეთებენ.. ერთ დღესაც თეოს ვიღაცამ დაურეკა ფარული ნომრით და უთხრა რომ მათე ბაბლუანის მოკლული იყო.. უბრალოდ ვერ იჯერებდა.. როგორ შეიძლებოდა ბაბლუანს ასე სასიკვდილოდ გაემეტებინა მათე.. ბოლოს და ბოლოს ის ხომ თეოს ძმა იყო.. თუმცა მაინც მოიკრიბა ძალა და ალექსანდრესთან მივიდა..
-ალექსანდრე რატომ..
-რახდება თეო.. რა სახით ხარ.. რამე მოხდა?
-კი კიი მოხდა.!! მკვლელი ხარ ბაბლუანო მკვლელი!!! ჩემი ძმა.. რატოო.. რა დაგიშავა .. რაა რადაგიშავა.. მან ხომ შენ საკუთარი ოჯახის წევრად მიგიღო.. რატო გაიმეტე ასე.. მე ხომ ყველაფერს მერჩივნა ჩემი მათე.
მან გამზარდა.. არ მაგრძნობინა მშობლების სიკვდილი.. ყველას და ყველაფერზე წინ დამაყენა.. და შემ ის მოკალი.. შენ გამინადგურე ცხოვრება.. გაფრთხილებ აღარ.. აღარასოდეს აღარ გამოჩნდე ჩემს სიახლოვეს.. არ გაბედო რომ ჩემი სახელი ახსენო.. დაივიწყე ჩვენი სიყვარული.. წადი.. უბრალოდ წადი...
წავიდა.. წავიდა და აღარც დაბრუნებულა ბაბლუანი.. ყოველ შემთხვევაში 5 წელია აღარ დაბრუნებულა უკვე ყველამ იმედი დაკარგა რომ ალექსანდრე დაბრუნდებოდა..
თეო ნანობს იმ დღის შემდეგ ყოველ დღე ნანობს.. ყოველ დღე სიკვდილს ნატრობს.. მოატყუეს.. უბრალოდ ბოროტად იხუმრა ვიღაცამ.. ვისაც ბაბლუანია და სამხარაძის ბედნიერება არ უნდოდა.. მან კი დაასრულა ყველაფერი.. დაამთავრა ამხელა სიყვარული.. ახლა უკვე გაიზარდა 22 წლისაა და კიდევ თვალ წინ უდგას როგორ გამოდიოდა სკოლიდამ 15 წლის და ბაბლუნის სიტყვები ჩაესმა ყურში.. ახლაც ყოველ ღამე ესმის ის სიტყვები.. ახსენდება დრო რომელიც აღარასოდეს აღარ განმეორდება..
ერთი თვის შემდეგ როცა მთელს სასტავს უცვლელი შემადგენლობით მოეყარა თავი რესტორანში.. თეოს დაბადების დღეზე ყველას აკლდა ბაბლუანი.. განსაკუთრებით კი სამხარაძეს..
იჯდა და უკვე მეექვსე დაბადების დღეს ბაბლუანის გარეშე აღნიშნავდა.. ისევ ისე მხიარულად იყვნენ,ცეკვავდნენ,მღეროდნენ.. და მაინც აკლდათ ალექსანდრე..
როცა უკვე იმედიც კი აღარ იყო იმის რომ დაბრუნდებოდა სწორედ მაშინ.. ის დაბრუნდა..
-ჩემი შვილების დედას ჰგავხარ პატარავ..!!
გაიგონა ზურგს უკან სამხარაძემ ნაცნობი ხმა და ისევ ისე დაუარა ჟრუანტელმა მთელს სხეულში როცა მაშიმ პირველად.. ნელა შებრუნდა უკან.. ეშინოდა.. ეშინოდა რომ ელანდებოდა და ბაბლუანი არ დაბრუნებულა.. მაგრამ როცა ალექსანდრეს შავ თვალებს მისი შავი თვალები შეხვდა მაშინ მიხვდა რომ მეორდებოდა.. ყველაფერი მეორდებოდა.. ის დაბრუნდა.. ბაბლუანმა არ მიატოვა თავისი გოგო..
ისევ ისე ძლიერად ჩაიხუტა როგორც მაშინ ოღონდ ახლა ერთი განსხვავებით.. მას აღარასდროს გაუშვებს ხელს.. სულ თავისთან ეყოლება პატარა თეო.. ბაბლუანის პატარა თეო..
---------------------
ნაჯღაპნი..უბრალოდ მინდოდა რამის დაწერა და ესე სპონტანურად ვწერდი :დ ბოდიში შეცდომებისთვის.. ვაპირებ ახალი ისტორიის დაწყებას და ვეცდები სრულად დავდო <3