ბევრჯერ მომნდომებია ჩემი ტკივილი ვინმესთვის გამეზიარებინა, მაგრამ მაშინ როცა გვერდში ვინმე გვჭირდება ყველა ქვრება, თითქოს მარტოობისთვის გვიმეტებენ... ბევრი რამ შეიძლება იყოს ტკივილის გამომწვევი, მაგრამ სიყვარული განსაკუთრებით.. სწორედ მათგან გვწყინს ვინც ყველაზე მეტად გვიყვარს მაგრამ ისინი ვერც კი ხვდებიან რამხელა ნაიარევს გვიტოვებენ გულში) როცა გვიყვარს გვტკივა, ოთახში გავდივართ ვცდილობთ ცრემლები არ დავანახოთ სხვებს რადგან ეს სისუსტედ მიგვაჩნია, უფრო სწორად იმის ახსნას თუ რატომ ვტირივართ გვირჩევნია არ დავანახოთ ჩვენი ცრელები სხვას... მაგრამ დვაკვირდეთ ტკივილსაც აქვს თავისი დადებითი თვისებები ... რომ არ ვგრდზნობდეთ ტკივილს ვერ შევიგრძნობდით სიხარულით მოტანილ ბედნიერებას) ბედნიერება უნდა ეძებოთ წუთებში და შევაგროვოთ ერთად მოვუყაროთ თავი და როცა გვეტკინება გავიხსენოთ რომ ცხოვრება ამ ტკივილიტ არ მთავრდება, ხომ გგაგიგიათ რაც არ გკლავს გაძლიერებს! და როცა ცრემლი მოგადგებათ გახსოვდეთ აგმართს ყოველთვის მოსდევს დაღმართი... ცხოვრება ასეთია ხან გვტკივა, ხანაც გვიხარია ...


პირველად დავწერე და იმედია მოგეწონებათ