თბილისში ლამაზი დილა თენდება, ლამაზი დილა თენდება ჩვენთვის, ხოლო პატარა მაწანწალებისთვის, რომლებიც უსახლკაროდ, უპატრონოდ არიან მიგდებულნი, ყოველი დილა ერთმანეთს ჰგავს, ერთნაირად მოსაბეზრებელი და არაფრის მომცემია. საშინელი ომის გამო ისინი სხვადასხვა სოფლებიდან თბილისში წამოვიდნენ და ერთ დროს შესანიშნავი ცხოვრების მნახველებს ახლა მათხოვრობა უწევთ.. ზოგი შუქნიშანთან დგას, ზოგი სასადილოში, ზოგს მათხოვრობა რცხვენია და ამიტომ თავის ნახატებს ან საეკლესიო ნივთებს ყიდის, ზოგი მეტროში მათხოვრობს, რადგან ხშირად უბრალო ხალხი უფრო მეტს იძლევა.. ღამე როცა გაუსაძლისად ცივა ისინი წებოს სუნთქავენ რადგან გათბნენ, რამოდენიმე მათგანი ემსხვერპლა კიდეც ამ ფაქტს, როცა მისი ზემოქმედების ქვეშ ხარ ვერ გრძნობ სიცივეს და თითქოს ტელევიზორს უყურებო მოდიან და მოდიან ცხოველები, მაშინ კი არ გძინავს, გღვიძავს, მაგრამ იქ კი არ ხარ საშინელ მდგომარეობაში, სადაც ყოველდღე 10თთრზე მათხოვრობა გიწევს, იქ ხარ, იმ ცხოველებთან, თანაც იმდენად ახლოს, რომ მათ სუნსაც კი გრძნობ.. ბავშვებს ეს განცდა მოსწონთ, ზოგი უბრალოდ შეეჩვია და თავს ვეღარ ანებებს..
ჩვენ ალბათ ყველანი შევხვედრივართ ბიჭს, რომელიც ზის თავჯაღუნული, ჭუჭყიან ხელს ცისფერ დიდ თვალებზე იფარებს, ხელში ფურცლის ნაგლეჯი უჭირავს და როცა გამვლელს შეამჩნევს თავს უფრო მეტად ხრის. იქ ჯდომა სიცოცხლის ფასად უღირს, ხელს ხან მალავს, ხან ხალხისკენ იშვერს, მისი ერთადერთი სურვილი, სიკვდილია.. თავს ერთი წამითაც არ წევს მაღლა, ჩუმად ტირის, ხელში მხოლოდ ქაღალდი უჭირავს და მოწყალებას გამვლელებს სთხოვს, ხმასაც კი ვერ იღებს, სირცხვილი კლავს, გამვლელის მზერას სევდით, ნაფლეთი ფურცლით და გამშრალი ცრემლით იპყრობს. მისი მრცხენა ხელის მთრთოლვარე გულს ბინძური ფულის კვალი დასტყომია, მის მარჯვენა ხელში კი ფურცელი თავად მოსთქვამს, მასზე ცოტათი მკრთალად წერია ფრაზა, რომელიც მან გულით უკვე ვეღარ ატარა.. ასევე მასთნ ერთად არის პატარა გოგონაც, რომელსაც ჩაწითლებული თვალები და დაქანცული ხმა აქვს, ჭუჭყიან თითებზე სათამაშო თაგვი აქვს ჩამოკონწიალებული, ცალ ფეხს მიათრევს, რეზინის ჩუსტის ზონარი ასწყვეტია, წინ დაგიდგება და თუ შეგატყო ყოყმანობ, ხმაში მუდარა შეეპარება.. მთელი დღე, მზის გულზე ტირის, ბაზართან თუ მიწისქვეშა ჩასასვლელის კიბეებზე, ათიოდე წლის გოგონა.. დგას, ხელის გულებით იწმენდს ცრემლს, გადაიტანს ერთი ხელიდან მეორეში გასაყიდ ხატებს და ისევ ტირის..
ასე მთელი დღე, დარში თუ ავდარშო, მშიერ–მწყურვალნი ქუჩაში წანწალებენ, უკვე იმდენნი არიან რომ მათ დანახვაზე ტკივილის შეგრძნება გაგვიქრა, არადა როცა ბავშვი იტანჯება უნდა გეტკინოს! პატარა მაწანწალები კი ნამდვილად იტანჯებიან..
კარგი იქნება თუ მათ არ ჩავუვლით გულგრილი სახით, თუ არ ვაგრძნობინებთ მაინც, რომ არ გვაინტერესებს, პატარები ხომ მხოლოდ სითბოსა და თნადგომას ითხოვენ..