ბნელდება, მაგრამ შენ მაინც აგრძელებ გზას... თვალებს აქეთ-იქით აცეცებ, თითქოს რაღაცას ეძებ... დაიქუხა, ადამიანებმა ფეხს აუჩქარეს, ნამდვილად არ სურთ წვიმაში მოყოლა. შენ კი ისედაც სველი ხარ, ცრემლებით გალუმპული, ცოდვებით დასვრილი ქურთუკი გაცვია და უბრალოდ გზას მიუყვები.... გზას რომელსაც დასასრული არ აქვს და შენც გიხარია, რომ არასდროს გაგიქრება იმედი. იქვე, მოშორებით ''ბედნიერება დგას და ცინიკურად იცინის''. მისკენ გაემართე და ხელი შეახე თუ არა, გაქრა. ახლა უკნიდან გესმის ეშმაკური ხითხითი ხმა, სწრაფად ტრიალდები, მაგრამ წინ უბედურება გეღობება. ყოველ წუთს გახსენებს, რომ შენ ბედი არ გაქვს, უიღბლო ხარ და შეუძლებელია ოდესმე ბედნიერება მოიპოვო.
თავჩახრილ ტირიფს ხედავ და გრძნობ რომ მასთან საერთო გაქვს. თითქოს შენც გამძიმებს რაღაც, გაიძულებს თვალები დაბლა დახარო და შენს გაქუცულ ფეხსაცმელებს დააკვირდე. გული სევდით და დარდით გევსება, სუნთქვა გიჭირს. ოჰ, როგორ დაგღალა უმწეობის შეგრძნებამ, ცდილობ გათოშილი სულის და სხეულის გათბობას, თუმცა ვერაფერს ახერხებ... არ გინდა ისევ უიმედობამ შეგიპყროს და თავს არწმუნებ, რომ სულაც არ გცივა.
შენი ერთგული მხოლოდ მარტოობაა. ყველამ მიგატოვა, ის არ გშორდება. თითქოს გიმსუბუქებს კიდეც ამ ყოფას, გაჩვევს იმ აზრს, რომ ბედნიერი ვერასდროს იქნები. შენ კი მაინც დარწმუნებული ხარ, რომ მიზანს მიაღწევ და ჯიუტად მიაბიჯებ. მარტოობა ისევ გახსენებს თავს, თითქოს არ უნდა მარტო დარჩეს, შენ მიერ ტალახში დატოვებულ ნაფეხურებს მოჰყვება და თავისთან გიხმობს. თავ მაღლა სწევ, გაინტერესებს ვინმემ თუ გაიგო შენს გარდა მისი ხმა, მაგრამ ვერავის ხედავ, მხრებს იჩეჩ და ტკივილნარევი ღიმილით უკან ტრიალდები. შენს გვერდით ქვაფენილის ფილა ამოვარდნილა და საცოდავად გამოიყურება, ღრმული კი წყლით ამოვსებულა, დაიხარე და ჭუჭყიან წყალში შენს ანარეკლს შეავლე თვალი, ნუთუ მართლა ასეთი ხარ... ნეტავ, სუფთა წყალში განსხვავება არ იქნება? იქნებ საკუთარ თავთან ბრძოლას შეეშვა და მარტოობას დაუბრუნდე? სად არ ეძებე ბედნიერება, ცდა არ დაიშურე, მაგრამ მისი პოვნა ვერ შეძელი. დაღლილობისგან სუნთქვა გაქვს აჩქარებული, მგონი სიცოცხლეც აღარ გინდა... ფარ-ხმალს ყრი, თუმცა მეორე მე მაინც ცდილობს შეწინაამღდეგებას.
როცა პატარა იყავი, მარტოდ დარჩენილი მაშინვე ტირილს იწყებდი და მშობელს უხმობდი. ახლა კი თავს კარგად გრძნობ, მარტოობა თითქოს შეისისხლხორცე, ის ხომ შენი ერთადერთი მეგობარია. თავს ასე უფრო უსაფრთხოდ გრძნობ, გგონია რომ ტკივილისგან დაცული ხარ. შენი ცხოვრებიდან ბედნიერება იმ ღამით წავიდა, როცა დედა შუბლზე გეამბორა და პატიება გთხოვა. მას შემდეგ უშედეგოდ დაეძებ... და უცებ ფიქრებიდან ერკვევი, ისევ იმედით გევსება თვალები, თითქოს ფრთებს ისხამ... მხრებში იმართები და ბედნიერებისკენ მიემართები.

.........................................................
პირველად ვიღებ ჩანახატების კონკურსში მონაწილეობას და ჩემთვის გამარჯვებაზე მეტად იმას აქვს მნიშვნელობა, მოგეწონებათ თუ არა. სიმართლე გითხრათ სანამ დავდებდი ვყოყმანობდი მაგრამ თუ არ გარისკე ისე ვარაფერს მიაღწევ. ველოდები შეფასებებს. სიყვარულით სოფიკო...