სუნთქვა მიჭირს,ფილტვები კვამლით მევსება, ვცდილობ ჩავისუნთქო ჰაერი, წარმოვიდგენ როგორ იჭრება სუფთა ჰაერი ჩემს ფილტვებში მაგრამ მაინც ვიხრჩობი ვერ ვსუნთქავ არ გეგონთ რომ ასთმა მაქვს უბრალოდ ამ სამყაროში სუნთქვა მიჭირს, მიჭირს ეს ბინძური ჰაერი სუფთა ჰაერად აღვიქვა.მეშინია დავბინძურდები თუმცა მე უკვე დიდი ხნის დაბინძურებული ვარ მე მაშინ წავიბილწე როცა გადამჩეხეს როდესაც საშველად ხელი არავინ გამომიწოდა.დიდ ხანს ვიხსენებდი იმ დამცირებას რაც მივიღე დიდ ხანს ვინელებდი ტკივილს მინდოდა იარები მომშუშებოდა თუმცა ისინი კიდევ უფრო ღრმავდებოდა. მაგრამ თქვენ წარმოიდგინეთ მე გავძელი იმ ნესტიან ცივ ადგილში და არ დავნებდი როდესაც იქიდან ამოსვლას ვლამობდი ჩემი მტრები სხვა მხრიდან დამცინოდნენ,მამცირებდნენ და ტკივილს მიათმაგებდნენ.ის რასაც მაშინ ვგრძნობდი სხვა დროს არ მიგვრძნია ყვლაფერი მტკიოდა თუმცა ამავდროულად ძალიან ძლიერი ვიყავი.ფრჩხილებს მიწაში ვასობდი და ზემოთ ამოვდიოდი. სულში ტკივილით და კანზე ჭრილობებით ველოდი ადამიანს ვინც იარებს მომიშუშებდა მაგრძნობინებდა რომ მარტო არ ვიყავი თუმცა ყველა თავის გზაზე დადიოდა არავის აინტერესებდა ადამიანი რომელსაც ‘’არავინ’’ ერქვა.
მერე შეუძლებელი შევძელი სადაც არავის ვჭირდებოდი იქ ხალხს დავჭირდი .არავის ვაძლევდი უფლებას დავემცირებინე თუმცა ყველას სამართლიანად ვებრძოდი.ჩემი მტრებიც ვიპოვნე და ისე დავსაჯე რომ არ დავიწყებოდათ.
ციხეში მოვხვდი მაგრამ არ ვნანობდი მე ხომ სამართლიანად ვიქცევოდი.წუწუნის გარეშე ავიტანე ციხეში გასატარებელი რამდენიმე წელი შეიძლება გიჟად ჩამთვალოთ მაგრამ ბედნიერი ვიყავი.იქ იმ პატარა გისოსებიან საკანში შევიძინე მეგობარი რომელიც ვიცოდი არასოდეს დამტოვებდა მარტო მაგრამ დრომ მასაც მოუღო ბოლო ხელიდან გამომაცალა,წამართვა ჩემი ერთადერთი საყრდენი.
ვგრძნობდი ბრძოლა არ შემეძლო მაგრამ ცივი დეკემბრის ერთ საღამოს ჰალუცინაციებმა გადამარჩინა.მაშინ საბოლოოდ მივხვდი რომ კარგად ვერ ვიყავი.ეს ჰალუცინაციები ისეთი რეალური იყო ისეთი თბილი თვალებით მიყურებდნენ ადამიანები რომლებიც ასე უბრალოდ მეცხადებოდნენ რომ ზამთრის ცივ დღებს მითბობდნენ,მათი თვალებიდან წამოსული სხივები ბნელ ღამებს ანათებდნენ და სულში ცხოვრებისგან მოყენებულ ტკივილებს აქრობდნენ.
მათაც მოვბეზრდი,მობეზრდათ ერთი არაფრის მაქნისი მოუხერხებელი ადამიანი რომელიც იმდენად იყო გატანჯული რომ ყოველ მოძრაობაზე ტკივილს განიცდიდა რომელიც მუდამ ბორძიკით დადიოდა და საუბარი არ უნდოდა.ავოქსათ მაქცია ამ სასტიკმა და დაუნდობელმა დაბნელებულმა დღეებმა.ჩემი საყვარელი შემოდგომაც კი ვერ მახარებდა,ფერების აღქმის უნარი დავკარგე და ვერ ვხედავდი სხვადასხვა ფერის ფოთლებს რომლებიც დაბლა ფარფატით ეშვებოდნენ .ვერ ვუსმენდი სიოს საამურ ხმას რომელიც ერთ დროს ჩემზე მომაჯადოებლად მოქმედებდა.
რა აზრი აქვს ჩემს ცხოვრებას?? მუდამ ეს კითხვა ტრიალებდა ჩემს თავში და ბოლოს დიდი ხნის ფიქრის შემდეგ მივიღე პასუხი მე არავინ ვარ არაფერი გამაჩნია გარდა ძონძებისა რომელიც ტანზე მაცვია და რამდენიმე სურათისა რომლებზეც ჩემი მშობლები და მე ვიყავი გამოსახული ჩემი ავლა დიდება სულ ეს იყო.მივხვდი რომ ჩემს სიცოცხლეს აზრი არ ქონდა და ჩემს მშობლებთან საყვარელ ადამიანებთან და მტებთან უნდა წავსულიყავი იქ სადღაც,ზეცაში. ვიცი არ ვიმსახურებ სამოთხეს ჯოჯოხეთში მოვხვდები მაგრამ შიშს ვერ ვგრძნობ აღარაფრის შემეშინდება.
ახლა შემოდგომაა გადავწყვიტე ჩემს საყვარელ შემოდგომაზე წავიდე იმ ქვეყნად. გზას დავადექი მივიხედ-მოვიხედე და არავინ არ ჩანს ჩემს გარდა როგორც ყოველთვის ისევ მარტო მივდივარ გრძელ გზაზე რომელსაც თითქოს ბოლო არ უჩანს.არ ვიცი სად მიმიყვანს ეს გზა ან როგორ ვიქნები შეიძლება სულაც სიკვდილთან მივიდე მაგრამ იმედი მაქვს ისე აღარ დავიტანჯები როგორც აქ პლანეტაზე სახელად დედამიწა.