სენტიმენტების მშვიდი სიკვდილი...
ჯერ მისი თვალების მზერას ვერ ვუძელბ, მერე კი ვუყურებ მისი ტუჩების ხაზებს, რომელიც ერთი არ არსებული ადგილის რუქას ჰგავს.
ახლა კი მივიწევ ნელა საკოცნელად და გულის ძლიერი ბიძგები გაჩერებას მაიძულებს. ვეწინააღმდეგები ჩემი გონების ყველანაირ იმუნიტეტს. სხეულში სისხლის მოძრაობა შედარებით მიჩქარდება. ჩემში სრული ქაოსი სუფევს, ახლა კი მიყურეთ რა ხდება აქ, ბნელით მოცულ პატარა სივრცეში, სადღაც ვიწრო ქუჩაზე, ნაპირად რეალობის.
რაღა მიკლია, რომ შევეხო მის მშრალ ტუჩებს, მაგრამ მაყოვნებს ადამიანობა, ბუნება, გონება და ჩემებურად ვინაცვლებ დროის მიღმა, სადაც მთვარე შეშდება და მზისგან გამოწვეული ელვარება, ხმელეთზე იყინება. ახლა, თქვენთან რომ არარააობა გამეფდა, ჩემთან აიზმერგის დიდი ნაწილი ჰაერში გაჩერდა ვით ტალღა, მოხეტიალე და დაკარგული ოკეანეში. ახლა კოსმოს შეხედეთ... რა ჰარმონიულობა სუფევს ჩემს შექმნილ დროში არა ? შეხედეთ ასტეროიდს ამ დიდ სივრცეში მზის მიზიდულობას რომ დაუსხლტა და გადაიკარგა ზღვარს იქით, სადღაც მეცამეტე ფერისკენ, სადღაც ჰარმონიული არსებისკენ უმაღლესი ჭკუა გონება რომ გააჩნია, რომელსაც ენანება ჩემთვის შვება, მე კი მას ვეძებ დღე და ღამ, ახლაც, როდესაც დრო გავაჩერე და კვლავ შევხედე გოგონას, მშრალი ტუჩებით. მისი თვალები, ადრე უსასრულო სივრცეს მომაგონებდა, ახლა კი უბრალოდ თვალებს... ზედა პირულად მოაზროვნე ადამიანის თვალებს.
ეს გოგონა, მშრალი ტუჩებითა და გაყინული თვალებით, „ლაკრიმოსაა“ არა მოცარტის, არამედ ჩემი.
და აი, მუსიკაც გაისმა ღია კოსმოსში, რამაც ბოლო მოუღო ჰარმონიულობას და ჩემი, ქაოსი დამკვიდრდა.
ცოტა ზედა პირული რომ გავხდე, გეტყვით, სიტყვები არაფერია იმასთან, რაც ახლა, ამ ვიწრო ქუჩაზე ხდება. სამყაროს მკვდარი ცენტრი ვარ და მე ვხვდები თქვენ თუ ვერა, რომ ფსიქიატრიულ კლინიკამდე დარჩა მოკლე გზა, იმაზე მოკლე, ვიდრე ამ დილამ მამცნო ფრანგული, გაყინული საუბრით. მე ვხედავ ამ მოკლე გზას, რადგან ნათლად ჩანს დროის გაუქმება, რადგან ცხადია ცის ზედა პირზე მთვარე მკვდარია, რადგან მე ვიცი, გაჩერებულია ყველაფერი, გარდა ჩემი გონებისა და იმ არსების, უსასრულობიდან რომ მიმზრეს და ამბობ: ცის მიღმა არ ჩნდება ადგილი შენი !
მოკლედ, ეს კოცნა ალბათ ჩემს საწყალ სულს კიდევ დაამძმებს, რადგანაც კოცნისას სხეულის თრთოლვა, რომელსაც გულის ბიძგები იწვევს, წარმოქმნის სიყვარულს, ჰოდა, ცოტას თუ ვამბობ ამ ბინძურ გრძნობაზე, რომ მისგან გამოწვეული მონატრება არის მტანჯველი, რომ თუ ვინმე გიყვარს, ის აუცილებლად გაგიცრუებს იმედებს, რომ თვით ამორი, გულ–გრილია, რომ ადამიანობას ვმარტავ არსებად, რომელიც არასდროს ღალატობს ღალატს, რომ ერთ დროს, დემონში მოიაზრეს საკუთარი თავები, რომ შექსპირი ბრმა იყო, რომ იმ არ არსებული სამწუხარო ამბავისთანა, სხვა არ იქნება, რომ თვალში სიბნელე, სიბრმავეს არ ნიშნავს, და რომ მწუხარებამ, მომაგნო აქაც, ნაპირად რეალობის.
მარტო ვარ ამ ბინძურ სამყაროში და ის ფერი არ ჩნდება... მარტო ვარ, სუსტად და არ მოჩანს ნათელი... მარტო ვარ, მწუხარედ და ვერ ვხედავ ვინმეს. თუნდ სიყვარული ვიგრძნო, მაინც არ მოჩანს ცის კაბადონზე მზე, მისი სხივები ელვარე ღრუბლის ატლასზე. ვიცი, არავინ არ არის ის, ვინც მე მინდა. მხოლოდ მე და მემ ვიცით თუ რა გვსურს...
ასე რომ, მთვარე ცოცხლდება და ასტეროიდი იკარგება. ზღვის დაკარგული ტალღა კვლავ დაკარგულად რჩება. ტანჯული, ტანჯვას განაგრძობს და უკეთესობა, ისევ არ არსებობს. ვიღაც კვდება. ბრმები ბრმობას განაგრძობენ და არე სივრცეში, ისევ ისრუტავს ნათელს. ვიღაცა რა მშვენივრად მიუძღვის ფილტვებიდან კვამლს, რომლის ლანდი მშვენიერია
ნელ–ნელა რომ ქრება. თავდაპირველად იყო არაფერი, მერე კი ეს ყველაფერი.
ვჩერდები, კიდევ ერთხელ ვავლებ თვალს მშრალ ტუჩებს, რომელსაც მინდა შევეხო, მაგრამ ამავდროულად ვაანალიზებ იმასაც, რომ არ ღირს ჩემს ტანჯვას შევმატო ტანჯვა.
ეს ის ტუჩებია, რომელსაც არ ვაკოცე.
ჩემი ერთ წამიანი ისტორია დამთავრდა ასე, სადღაც ვიწრო ქუჩაზე, ნაპირად რეალობის.