დიდი დრო გავიდა, არაა ?
ერთი შეხედვით უცებ, ვიღაცისთვის ჩიტივით გაფრინდა დრო, ჩემთვის?
როგორ გავიდა დრო ჩემთვიის ?
ზლაზვნითა და ტანჯვით, ცრემლითა და მალვით, სიმწრითა და უბედობით განმსჭვალული....
ვიღაც ხითხითებს......
მე მშურს. ვერ ვიხსენებ, იმ დღეს როცა ბოლოს ვიხითხითე.
ჩემს სახეს მხოლოდ სევდანარევი ღიმილი აკრავს, ისიც იშვიათად..
შემიძლია, გონება დავძაბო...
და შევიქმნა წარმოდგენა, რომ არ ვარსებობ...
დიახ, წარმოდგენა, იმის რომ შეიძლებოდა სულ არ დავბადებულიყავი, არ დამედგა ფეხი ამ ტანჯულ მიწაზე,არ ვყოფილიყავი მე, არ დავტანჯულიყავი. მხოლოდ ეს გამაბედნიერებდა..
სადამდე ? სადამდე შეიძლება იდგე ქუჩაში და იცადო, ცარიელ ჯიბეებში ხელებჩაწყობილმა, უსასრულობამდე ?
ან ვის უცდი ადამიანო? !
შენს ლოდინსაც ხომ აქვს საზღვარი..
ერთი შეხედვით ყველა გყავს, საცდელად სულაც არ გაქვს საქმე.
მეორე მხარეა, რეალობა, ის მწარეა....
სინამდვილეში ვერავინ გავსებს და მაინც მარტოსული ხარ...
მერე ფიქრობ,
ფიქრობ რომ ღმერთმა ყველასგან განსხვავებული შეგქმნა,
გამორჩეული არა, უბრალოდ სულ სხვა სამყაროში ხარ და შენს ადგილს ვერ პოულობ....
შემდეგ, ისევ ჯიბეებში იწყობ ხელებს და დაეხეტები, დაღამებიდან გათენებამდე.......