ვზივარ ოთახში და ჩემს გამხიარულებას ცდილობენ ჩემი ჰალუცინაციები, და თან ოდნავ მეშინია მათი მახინჯი სხეულების. თავიანთ თავებზე მიამბობენ, რომ ისინი არიან შექმნილები, რათა ჭეშმარიტი მეგობრობა გამიწიონ, მე კი ვფიქრობ, ისინი შიზოფრენიის მეგობრები არიან და ამაზე ვწუხვარ.
თვალებს ვხუჭავ და ვპოულობ იმ არ არსებულ გოგოს, რომელიც ზღვისპირას შევიყვარე. გარშემო მთებია, წინ კი მდინარე, ტყის ფონზე, აბობოქრებული. აქ დღე რვა წუთს გრძელდება, ღამე კი საუკუნეებს ითვლის. მთვარის შუქი ეცემა ხმელეთს, ანათებს მდინარეს, მთებს, ბალახებს, ჩვენ, ტყეს, ფრინველებს, კენჭებს, მწვერვალებზე მიყინულ თოვლს, ნაძვებზე დამალულ ჩემს ჰალუცინაციებს, ცას, თეთრ ღრუბლებს, ლამაზ ჭაობს და მთვარეს ვერ ვხედავ. ო ღმერთო, ასეთ მშვენიერებას ჩემი გული ცოტახანს თუ იტანს. მუსიკაც ისმის... გესმის ? ენა ვერ აღწერს მუსიკის მშვენიერებას და მე სასიამოვნო ტანჯვას განვაგრძობ მშვიდი ეიფორიის თანმხლებით. გოგონასი მხოლოდ აქ მესმის, რადგან არ საუბრობს. გამუდმებით ღრმა მდუმარებით ვსაუბრობთ. სხვა ადამიანი ამ ადგილს ჯოჯოხეთად ერთ წამში გარდაქმნიდა. სამყაროში, სადაც ხარ შენ და კითხულობ ნატანჯი მწერლის ჩანახატს, არ არის ადამიანის ადგილი, ვით ჩემს გონებაში, მდინარის ნაპირას, ღამე რომ საუკუნეებს ითვლის.
ამ ღამეს, ნათელ ტყეში, მხოლოდ ჩვენ ორნი დავრბივართ და დავდევთ ჩვენს პატარა ჰალუცინაციებს, რომელთა გარეშე მოწყენილობა ბოლოს მოგვიღებდა. ტყე განათებულია თეთრად, მაგრამ უფრო მეტად სიბნელე ჭარბობს, რაც გვიადვილებს მონსტრების დანახვას. შენ რქიანი, წითელ თვალა მონსტრის გეშინია, რაზეც დაგცინივარ, მე კი ლურჯი ფერიის, რაზეც დამცინიხარ. მეგობრად ის მდუმარე, სრულყოფილად შავი, უსახო მონსტრი მყავს, რომელიც გულს მიშლის და წუხს იმაზე, რომ არსებობს, რომ შევქმენი, მაგრამ მე გამუდმებით ვარწმუნებ, ვეუბნები, შენ ამ სამყაროში ჩემსავით მნიშვნელოვანი ხარ–მეთქი.
მე შენს თვალებში კვლავ დავხატე მრავალფეროვანი უსასრულო სივრცე, სადაც ვართ ჩვენ, ორნი, და გაგიქრე უსასრულო სიმკვრივე, რომელსაც მტვრის ტალღა წამში ორჯერ უქროდა, რასაც შენ არასდროს აღნიშნავდი. ცას შეხედე, ვარსკვლავებს ამჩენვ ? აქედან იბადებიან ვარსკვლავები და მიდიან შორს, ძალიან შორს, სადღაც ლურჯი პლანეტის მახლობლად, რომელიღაც გალაკტიკაში, ძალიან შორს. ახლა ხმელეთს გადაავლე თვალი... მთები, ფრინველები, ხეები, მდინარეები, ბალახები, ცხოველები, ჰალუცინაციები... აქ ყველაფერია რაც შენ გინდა და გთხოვ, დარჩი ჩემს ტანჯულ გონებაში.
თვალს ვახელ, რაც მეხმარება დედამიწაზე დასაბრუნებლად. ჩემი ოთახის ფანჯრებიდან, გარეთ, მეცამეტე ფერი ანათებს, რასაც თქვენ ვერ ხედავთ და ვწუხვარ, ისევ. თქვენ რომ გენახათ ის, რასაც ყოველ დღე ვხედავ, შეიშლებოდით და რომ გეგრძნოთ ის, რასაც ვგრძნობ ყოველ წამს, გაღვიძებიდან დაუსრულებლად, უთოოდ დაიღუპებოდით. ჩემი სიგიჟე ცხადად მანახებს ჩემს მომავალ შპალიერ ჩამოხეულ პალატას, სადაც ჩემი არ ესმის ბოროტ ფსიქიატრს. ჩემი ამაზრზენობა, წამების უკან გადასცდა ზღვარს. და ისევ ამაოდ ცდილობენ მახინჯი სულები ჩემს გამხიარულებას. ამბობენ, რომ ჩემნაირები ჩნდებიან მაშინ, როდესაც კაცობრიობა მოკლებულია წმინდა ხელოვნებას. ახლა კი, ისევ ვხუჭავ თვალებს, სადაც შენ გპოულობ, მდინარის პირას, რვა წუთიან დღეში.