ირგვლივ გამეფებულა სიჩუმე.მიყვარს სიწყნარე მარტო ყოფნა,ფიქრი.მარტო როცა ვარ უფრო კარგად ვგრძნობ თავს.არ გეგონოს ადამიანები არ მიყვარს.უბრალოდ მარტო როცა ხარ ფიქრში არავინ გიშლის ხელს.თავისუფალი ხარ მხოლოდ მაშინ როცა ფიქრობ.ისე აბა ვინ დაგაცდის თავისუფლებას.ყველას სურს თავისგავლენის ქვეშ მოგაქციოს და თავისი აზრები მოგახვიოს თავს.არ აინტერესებს შენ ეს გჭირდება თუ არა.ხანდახან იღლები ერთფეროვნებით.გინდა შეცვალო შენი ცხოვრება,მაგრამ ისევ ხალხი.მათი გაუთავებელი ჭკუის სწავლება გაბრკოლებს.მიფიქრია ხალხმა რაც უნდა ის თქვას არ მივაქცევ ყურადგებას თქო,მაგრამ მახსენდება სად ვცხოვრობ და ვჩერდები.მე ვცხოვრობ იქ სადაც ხალხი სხვისი ცხოვრებით ცხოვრობს.იმის მაგივრად თავის ცხოვრებას მიხედონ მუდმივად სხვის ცხოვრებას ადევნებენ თვალ-ყურს.თუ რაიმე ახალი გაიგეს და ბოლომდე არ იციან ყველაფერი,მანამ არ მოისვენებენ სანამ არ გაარკვევენ ყველაფერს და ამის შემდეგ მშვიდდებიან,ოღონდ ეს სიმშვიდე დროებითია.მარტოობა აი გამოსავალი,მაგრამ ვერ ვახერხებთ ჩვენს თავთან მარტო დარჩენას რომ რაც ჩვენს თავს ხდება დავფიქრდეთ და გადავხედოთ განვლილ ცხოვრებას.ადამიანებს შორის ჰარმონია მაშინ მიიღწევა როცა ყველა თავისთავს მიხედავს და სხვაზე აღარ დახარჯავს ისედაც ხანმოკლე ცხოვრებას.
