ჯიბეებში ხელები მაქვს ჩაწყობილი და ჩემი სახლის ოთახებს ისე ვათვალიერებ,თითქოს მუზეუმში ვიყო. იაფასიანი ნათურები და ჩამოხეული შპალერი, ცუდ გარემოს ქმნის. სიყწნარეა. სიწყნარეა და სწორად ამიტომ, ყველაზე საშინელი ქაოსის გემოს ვიგებ. მშვიდი ღამეა. მუსიკა უფრო ამშვენებს ამ ტრაგედიას. სახლში მარტო ვარ. სახლი მარტო არ არის. თმებს ვიგლეჯ და ისე ვყვირი:
- აქ ვინ არის ?
- ეს ჩვენ ვართ, შავი სხეულები. - ვიხედები... არავინ ჩანს.
სახლში მარტო ვარ. დამტვრეული იატაკიდან ვირთხების სირბილის ხმა ამოდის. სიგარეტს ღრმა ნაფაზებს ვურტყამ. მტვრიან თაროზე ჩემს ნაყიდ წიგნებს თვალს ვავლებ, რომლებიც ჯერ არ წამიკითხავს, მაგრამ არ ვდარდობ, რადგან უეჭველად ვიცი, რომ ხვალ კითხვას დავიწყებ. უკვე ერთი წელია, ან უფრო მეტი, რაც ვიცი, რომ ხვალ უეჭველად კითხვის დაწყებას ვაპირებ. კითხვისას ყოველთვის ვწყდები ნაწერს და ვფიქრობ ისეთ რაღაცეებზე, რაც წიგნთან არანაირ კავშირში არ არის, ამასთან მირჩევნია ისევ ჩემი ნაშრომები ვიკითხო. წიგნების თაროს თვალს ვწყვეტ და ფარდის მიღმა ვამჩნევ უმოძრაობას, არაფერს. ვკითხულობ:
- აქ ვინ არის ?
- ეს ჩვენ ვართ, არარსებულები. - ხმას მივყვები. ვიხედები... არავინ ჩანს.
შემოსასვლელი ოთახის ყველაზე დიდ კედელზე მოხატულ ტყეს ვაკვირდები. ლამაზია. ეს ბინა სწორად ამ ნახატის გამო ვიქირავე. ნახატზე შემოდგომის ფერებია აღბეჭდილი, მე კი წლის ამ სეზონს გაურკვეველი მიზეზების გამო ვერ ვიტან... სწორად ასე, ვერ ვიტან, გული მერევა და... მცივა, მაგრამ ერთ თვეში უფრო შემცივდება. ერთ თვეში უფრო თბილ საბანში გავეხვევი. ერთ თვეში, სულ სხვა სიმწარეს ვიგრძნობ, შესაბამისად, უფრო დაიხვეწება ჩემი ლიტერატურული ნაწარმოებები. წარმოიდგინეთ, რა შეიძლება მოხდეს ორ თვეში. წარმოიდგინეთ, რა შეიძლება მოხდეს წლების შემდეგ, როდესაც წლის ოთხივე სეზონს შევიზიზღებ, როდესაც წლის ყოველ წამს, დავითრგუნები, თუმცა ვივალდის ოთხივე სეზონი ისევ ისე დარჩება, როგორც არის. მე ვერასდროს ვიგემებ მოსვენებას, რადგან ლიტერატურაში გავიხლართე. წერა... როგორც აღმოჩნდა ამაზე რთული საქმე არარსებობს... ამაზე რთული და მტკივნეული, თუმცა არ ვჩივი, რომ არა ეს საქმიანობა, ჩემი სულის შავ ლაქას ვერაფერს შევაწმინდავდი და სუიციდზე, ღრმა ფიქრი ან ღმერთან მიმაბრძანებდა, ან არაფერთან, როგორც უსასრულო სიბნელესთან, იქ, სადაც ერთ დროს დიდი აფეთქება მოხდა, მაგრამ ამჯერად, ვგონებ ვერცერთი მკვდარი იხილავს ლამაზი ფერებით განავავრდებულ, წყვდიადის მშველელ აფეთქებას, რომელმაც წარმოქმნა ყოველივე ეს და დაბადა გაუგებრობა. თავიდან დედამიწაზე არავინ სახლობდა. მერე იყო წყალში სიცოცხლის დაბადება და დროთა განმავლობაში იმ არსებამ ხმელეთზეც იმოგზაურა, რის პარალელურადაც ადამი და ევას სასიყვარულო ისტორია ვითარდებოდა. მერე იყო დაცემა, აღზევება, დაცემა, აღზევება და ასე შემდეგ. გაჩნდა რელიგიები, რამაც მსოფლიოში უსასტიკესი ომები გამოიწვია. ქრისტემ დააბრმავა რამოდინიმე ადამიანი, რითაც დაიხსნა ისინი განსაცდელისგან. იქმნებოდა ტანსაცმელი, რომელიც დროთა განმავლობაში უფრო და უფრო იხვეწებოდა. დადგა ოცდამეერთე საუკუნის დასაწყისი, როდესაც კოკო შანელი კაი ხსნის მკვდარი იყო და წავედი მაღაზიაში, სადაც შევიძინე თბილი, წითელი სვიტერი, რომელიც ასე ძალიან მომწონს. ამისათვის მადლობა დიდი აფეთქების გამჩენს, ან ღმერთს, ან არაფერს. ( ჯერ-ჯერობით უფრო არაფრისაკენ ვიხრები. ) ახლა სწორად იმ სვიტერს შევავლე თვალი და გვერდზე ოთახიდან მომესმა ხმა. ვკითხულობ:
- აქ ვინ არის ?
- ეს ჩვენ ვართ, გოლიათები, და თან უჩინარნი. - ვიხედები... არავინ ჩანს.
ტელევიზორიდან შხრიალი გამოდის და გამოსახულება ქრება. ეს ჩემი საყვარელი არხია, სადაც არაფერი ხდება, ამავდროულად ყველაფერი, ისევე როგორც ჩემს გონებაში. არაფერი, ამავდროულად ყველაფერი. ტელევიზორი მიყვარს, ის ჯერ-ჯერობით ჩემი საუკეთესო მეგობარია. ყველაზე მეტად იმ მომენტით მახალისებს, როდესაც კადრში სექსის სცენას უშვებს, ხალხი კი თვალს არიდებს, არადა ხომ ვიცი, მათ ყურება უნდათ. რა სიბრიყვეა, ხალხის დასანახად რატომ უნდა ავარიდო სექსის სცენას თვალი ? თვალი მოჭუტე ვითომ არ უყურებ ტელევიზორში გასულ ეროტიკულ მომენტებს, ბავშვო, და გაიაზრე, ის ქალი, დედაშენია ყოველ საღამოს, ზღაპრის მოყოლის შემდეგ, ის კაცი კი მამაშენი, ჰალსტუხიანი ვირთხა... ცოტასაც თუ დაელოდები... ბევრს არა, მხოლოდ ორგაზმის სცენას, განახებ სპერმას, რომელიც ერთ დროს შენ იყავი... რა არასერიოზული დამოკიდებულება მაქვს ადამიანის მოდგმის მიმართ, არა ? ჰა, ჰა, ჰა. იქნებ ასეც არის ?
სამზარეულოდან მოშვებული ონკანის გამაღიზიანებელი ხმა ჩამესმის. წკაპ, წკუპ. ვდგები და ონკანს ვკეტავ, მაგრამ ყოველ ჯერზე, მაინც წკაპ, წკუპ, როგორც კლასიკურ საშინელებათა ფილმებშია. ვყვირი:
- სამზარეულოში ვინ არის ?
- ეს მე ვარ, დაკარგული აჩრდილი. - ვიხედები... არავინ ჩანს.
საათი წიკწიკებს. საათი წიკწიკებს, აღარ ჩერდება და მასთან ერთად დროც სწრაფად გარბის. როგორც ჩანს, ფარდობითობის თეორია ჩემზე კარგად, აინშტაინსაც არ ესმოდა. ახლა ვიღაცასთან დრო ძალზედ ნელა გადის, რადგან ის რაღაც სასიამოვნოს ელოდება, ჩემთან კი სწრაფად, რადგან ეს გათენება კარგს არაფერს მომიტანს. ვიღაცასთან დრო ჩვეულ რითმში მირბის, რადგან ის არაფერს ელოდება და არაფერს უშინდება უახლოეს მომავალში. და მაინც, რომელია დროის ჩვეულებრივი რითმი ? იქნებ დროა ყოველივე უბედური გრძნობის გამჩენი ? იქნებ კოსმოსის ყველაზე შორ, ბნელ ადგილას იმალება მოსვენება ? გამორიცხული არაფერია, მხოლოდ ამიტომ, ჩვენ არ შეგვიძლია იმის გაგება, რაც საგონებელში გვაგდებს.
ლოგინის ქვეშიდან, ამოდის სიცილის ექო. ვყვირი:
- აქ ვინ არის ?
- ეს ჩვენ ვართ, ფერიები. - ვიხედები... არავინ ჩანს.
როდესაც ხალხში ვერევი და ვხდები მათი ნაწილი, დროებით, იქამდე სანამ მარტო დავრჩები, მათან ვტოვებ ჩემს ტკივილს უთქმელად, ამიტომ ხანდახან ვფიქრობ, რომ ადამიანები არიან ერთანეთის დამხმარებლები, მაგრამ რომელი ჯობია არ ვიცი, შევერიო გამოსირებულთა ბრბოს და დავივიწყო ჩემი მარტოობისგან გამოწვეული მწუხარე გრძნობები, თუ ისე იყოს ყველაფერი, როგორც არის.
კარებზე კაკუნია. სამჯერ: კაკ, კუკ. ასეთი კაკუნი ჩემმა ( ზედაპირულად მოაზროვნე ) მეგობარმა იცის. კარებს ვაღებ. ვესალმები. სახლში შემოდის. ჩემს ადგილს იკავებს არაკომფორტულ დივაანზე და ჩაის ვთავაზობ. უარზე არ არის. ჩაის მეც დიდი სიამოვნებით დავლევდი. ჩემს მეგობარს არ ესმის, მაგრამ მე ვყვირი:
- აქ ვინ არის ?
- აღარავინ. - ვიხედები... არავინ ჩანს.