- ჩემი მაისური?
- ალბათ იატაკზეა.
რამოხდა იმ ღამეს? დეტალურად არც მე მახსოვს. სრულიად შიშველმა გავიღვიძე, 2 დღის გაცნობილ გოგოსთან.

***
- სასმელი გინდა? - ღიმილით გადმომაწოდა მეგობარმა ვისკი.
- რატომაც არა, - დავთანხმდი. სმის მოყვარული დიდად არ ვიყავი თუმცა, აქ იმდენი გოგო ირეოდა, ეს ნამდვილად მჭირდებოდა. მოკლედ ვიტყვი
მე და დიდი ხნის უნახავი ძმაკაცი შვხვდით. ის ცოლიანია, მე შეყვარებული. ხოდა გადავწყვიტეთ ერთი დღით ორივე დაგვეკიდებინა. ტელეფონები გავთიშეთ და ქალაქის საუკეთესო ბარში დავჯექით. დაახლოებით 20 წუთის შემდეგ, ბიჭმა ძმურად თვალი ჩამიკრა, ჩემს ზურგს უკან მდგომ გოგოს დაუთმო ადგილი. რას დაუწუნებდი? მკერდიც ჰქონდა და საჯდომიც. შავი ღრმა დეკოლტე ყველაზე მეტად იპყრობდა ყურადღებას. გამიცინა, დამელაპრაკა. სახელი და ნომერი ფურცელზე დამიწერა. საშინლად ვიუარე. ვუთხარი შეყვარბეულიმყავს და მალე მეც დავოჯახდებითქო, მაგრამ არმიაქცია ყურადღება. ბარში მჯდომარე დამტოვა ფურცელთან ერთად.
- დაურეკავ?
- რასისულელეა.. უბრლაოდ ასე იმიტომ ვუთხარი, არმეშვებოდა. - მართლაც ასე იყო. მეორე დღეს ძმაკაცის სახლში გავიღვიძ, თავი ნაბახუსევად მისკდებოდა. მაცივრიდან ცივი წყალი გამოვიღე და მოვსვი, გამომახიზლა. ტელეფონი ჩავრთე და ცხოვრების მეორე ნახევარს დავურეკე. აიღო და ტკბილი, თბილი, ნაზი ხმაც გავიგონე.
- როგორი დრო გაატარე?
- დილამშვიდობის, - გამეღიმა - სახლში ვიყავით, ფეხბურთს ვუყურეთ და დავლიეთ. - ვიცრუე, ისეთი აღარაფერი უთქვამს, მითხრა დღეს გონზე მოდი, ხვალ გნახავ და საღამოს ოჯახი ერთად ვვახშმობთო. ყველაფერმა კარგად ჩაიარა, იმ დღეს მალევე შევიფერთხე. საღამოს ჩემი გოგო ვნახე და ტკბილად დავიძინე. დილით რგორც ოფიციალური მისი შეყავრბეული გამოვეწყე. ვერ გადამეწყვიტა ნაცრისფერი პიჯაკი ჩამეცვა, თუ ლურჯი. საბოლოოდ სანამ თავი პიდარასტი გავიხადე ტანსაცმლის რჩევას თავი დავანებე და ჩვეულებრივი დუტის ქურთუკით წავედი.
ვახშამი მშვიდად დაიწყო. მამამისი? ჩემზე უკეთეს სასიძოს ვერც ხედავდა. დედამისიც მაქებდა. აი მისი ძმა.. ცოტა შეუვალი ნაწილი იყო რომელიც მთელი ამხნის განმავლობაში სუფრის პირაპირ უცნაური გამომეტყველებით მიყურებდა. ვეღარ მოვითმინე და ავდექი. ერთი წუთითქო, დავუძახე.
- ხდება რამე? - მშვიდი ხმით ვუთხარი როდესაც ეზოში გავედით.
- კარგად გიცნობ და ჩემს დას ნუ ატყუებ
- საიდან ამდენი სისულელე? - გულწრფელად გამეცინა. ამას ხომ სრულიად უცხო მეუბნებოდა.
- ორი დღის წინ, ბარში. ვიცი რეებსაც აკეთებ. ეს პირველი არყოფილა. დიდიხანია გაკვირდები. იცოდე ჩემს დას თავს დაანებებ.
- მაგას ნუ მთხოვ, ახლა კი შევიდეთ. - მივტრიალდი და კარისკენ გავიწიე. რასისულელედ ჩავთვალე ეს ვერც კი მიხვდებით. თუმცა შემომატრიალა და მაშინვე მუშტი მომხვდა სახეში. რათქმაუნდა ვერავიტანე. სიბრაზე ენერგია, ადრენალინი. ერთად მოიყარა თავი და ატყდა მთელი ამბავი. ამაზე მანდილოსნებიც გამოვიდნენ და რათქმაუნდა, მამამისი. მან გაგვაშველა. ჩემ გოგოს გავხედე. ტიროდა ემოციურად. თავის ძმას სისხლს წმენდა და ჩემთანაც აპარებდა თვალს. საბოლოდ ახლოს მოიწია და სახეში გამარტყა. რისთვის? რითი დავიმსახურე? არვიცი. დამიყვირა წადიო. რათქმაუნდა არ შევდავებივარ. იცოდა ჩემი მტკიცე ხასიათი და ისიც იცოდა დაჩოქებებს რომ არ დავუწყებდი. შევბრუნდი და წამოვედი. მეორე ქუჩაზე გადავედი. სიბრაზე ისევ არ ცხრებოდა ჩემში. ხელები მემუშტებოდა.
- ღმერთსაც წაუღია..- ჩემთვის ვიწყევლებოდი, ვიგინებოდი. ჯიბეში ხელი ჩავაცურე, სიგარეტის ამოსაღებად. სიგარეტი არა, სხვა რაღაც მედო. მეუცნაურა. ფურცელი ამოვიღე და გავშალე. ნომერი და სახელი. გამეღიმა. მერე უკან გავიხედე. ისევ იგივე სიტყვები გავიმეორე. არაფერს ვიმჩნევდი ხომ? არც იმას თვალებ იჩასისხლიანებული რომ მქონდა, ცრემლებისგან, და სიბრაზისგან. ტელეფონი ამოვიღე და ავკრიფე. უცნობმა ხმამ მიპასუხა. ადგილზე შევთანხმდით.
მალევე მოვიდა, გაცეცხლებულმა ეგრევე შევაფრინდი მის მწიფე ტუჩებს. უხეშად დავიწყე. მაჩერებდა. არ სიამოვნებდა. მაგრამ სულ არ მეკიდა ეს? რამეზე უნდა დამენთხია ჩემი სიბრაზე და აი ესეც.
დილას თვალები ძლივს გავახილე. მონაცრისფრო, მოთეთრო დივანზე ვიწექი. მძინარე სხეულს გადავხედე და თავი უკან გადავაგდე. ამოვიხვნეშე. წამოვდექი და შარვალი ამოვიცვი.
- ჩემი მაისური?
- ალბათ იატაკზეა.
რამოხდა იმ ღამეს? დეტალურად არც მე მახსოვს. სრულიად შიშველმა გავიღვიძე, 2 დღის გაცნობილ გოგოსთან.


პატარა, ცოტა მოძველებული ჩანახატი. დააკომენტარეთ <3