როდესმე სული გტკიებიათ?ისე რომ ყვირილი გდომებიათ მაგრამ არ შეგძლებიათ. როდესმე ისე გტკიებიათ სული რომ ყველანაირი ტკივილი გადაეფარა?ეს სულ სხვა ტკივილია,არცერთი ფიზიკური ტკივილი მას არ შეედრება,ახლოსაც კი არ მოვა საერთოდ.ეს არის ენით აუღწერელი ტკივილი,რომელსაც განიცდი და ეს სამუდამოა, შეიძლება მივიწყებას მიეცეს დროთა განმავლობაში მაგრამ სამუდამოდ შენს სულს დაღად დააჩნდება და არასოდეს გაქრება იქიდან.ყველაზე მტკივნეული იცი რა არის როდესაც ეს სულის ტკივილი,ეს ჭრილობა შენი საყვარელი ადამიანის მიერ არის მოყენებული რომლის შეხორცება ძალიან ძნელია.ძნელი კი არა შეუძლებელია.ეს მუდამ შეგახსენებს თავს და თავიდან დაიწყებს ჭრილობაც გახსნას.გტკივა სულის შეძვრამდე.ტკივილამდე,ყვირილამდე და ვაი რომ ამის გამგონი არავინა,ვაი რომ არავის შეუძლია ტკივილის შემსუბუქება.ეს აუტანელია,საუსაძლისია,გგონია რომ ამას ვერ გაუძლებ,ამას ვერ გადაიტან და ამით ცხოვრება დასრულდა,მაგრამ ყველაზე უარესი წინ გელოდება,ყველაზე საშინელება ჯერ ეხლა იწყება.გიწევს ამ ტკივილით ცხოვრება და იმის გაცნობიერება რომ ცხოვრება გრძელდება იმის და მიუხედავად შენ გტკივა თუ გიხარია.თან უნდა იცხოვრო ისე რომ თავი არავის შეაოდებინო და თავაწეულმა მხიარულად განვლო ცხოვრება.არ უნდა აგრძნობინო რომ შენ სული მოგიკლეს,გაგანადგურეს,გადაგიარეს,გაყინული ხელები აფათურეს შენს სულში და იმდენად მწარედ მოუჭირეს რომ ლამისაა ხელებში შემოეფშვნათ.მაგრამ ეს მისთვის არაფერს არ ნიშნავს შენ ხომ არ აგრძნობინებ რომ გეტკინა,რომ გაგანადგურა,რომ გადაგიარა და შენში ის ადამიანობა,ის სიყვარული ჩაკლა რომელიც გამოძრავებდა, რომელიც გაცოცხლებდა,რომელიც სიცოცხლს გიხალისებდა და ლაღ ადამიანად გაქცევდა.მაგრამ არა დამთავრდა ყველაფერი და ყველაზე მტკიუვნეული თვალთმაქცობაა,მოტყუებაა თითქოს არაფერი მომხდარა თითქოს ყველაფერი ძველებურადაა,არც სიყვარულში და არც ურთიერთობაში არაფერი შეცვლილა,მაგრამ შენ ხომ გრძნობ რომ ისევ ისე აღარაფერია,გიყვარს მაგრამ ეს სიყვარული უდიდეს ტკივილს გაყენებს.გტკივა არა გული არამედ სული.ნათქვანია სიტყვით მიყენებული ჭრილობა ფიზიკურ ჭრილობაზე უარესიაო.ენით დაკოდილ ადამიანს გული არადსოდეს გაუმთელდება.ეს ენაა რომ გვაშორებს ადამიანებს,ეს ენაა რომ არ გვაძლევს მშვიდად ცხოვრების უფლებას,ეს ენაა სწრორედ ის დამღუპველი რომელიც ადამიანებს სულს უმწარებს.ერთხელ ნასროლ სიტყვას უკან ვეღარასოდეს დააბრუნებ,მაგრამ შემთხვევით და ცხელ გულზე ნათქვამ სიტყვას კიდევ მოეძებნება გამართლება მაგრამ გამიზნულად ნასროლი სიტყვა ეს უკვე გულიდან ამოსული სიტყვაა რომელიც სამუდამოდ დაღს ასვამს შენს სულს,შენს გულს,შენს ცხოვრებას. მაგრამ უკვე ძველებურად აღარაფერი იქნება,უკვე ძველებურად ვეღარ იქნები ის ვინც იყავი და ვინც სამომავლოდ უნდა ყოფილიყავი.სულის ტკივილი აუტანელია, გინდა რომ იყვირო,იწივლო გული მოიოხო მაგრამ ვაი, რომ არ შეგიძლია ან რომ შეგეძლოს კიდეც მაინც არაფერი შეიცვლება წამიერი სიმსუბუქის გარდა.ფაქტი ისევ ფაქტად დარჩება.ისევ გააცნობიერებ რომ შენ სული გატკინეს,რომ შენზე არ იფიქრეს იმ დროს როცა ამ სიტყვებს ამბობდნენ,როცა ამას აკეთებდნენ როცა ასე განადგურებდნენ.მტკივა სული მტკივა,ცხოვრებაში ასეთი განცდა არასოდეს მქონია, არასოდეს მიგრძვნია თავი ასე დამცირებულად,უსარგებლო ნივთივიტ ნაგავში გადაგდებულივით ვგრძნობ თავს რომლის ბედიც არავის აინტერესებს.რომელიც მხოლოდ უსულო საგანია და ის ასეთ მოპყრობას იმსახურებს.შეიძლება მოვიდეს დრო,მიხვდეს თავის დანაშაულს და იგრძნოს კიდეც თავი დამნაშავედ მაგრამ დარწმუნებული ვარ არასოდეს აღიარებს,სიამაყე არ მისცემს ამის უფლებას.სიამაყეს და სიჯიუტეს მისცემს უფლებას რომ სიყვარულზე გაიმარჯვოს და არ ათქმევინოს ის სიტყვები რაც საჭიროა.მაგრამ მაინც არაფერი შეიცვლება მისი სიტყვებით,ვერანაიი ბოდიში და ვერნაირი პატიების თხოვნა ვერ უსველი სულის ტკივილს რომელიც სამუდამოდ აპირებს შენს სხეულში ცხოვრებას და ფესვების ღრმად გადგმას, ცრემლებს რა აზრი აქვს,უკვე აღარ მომდის,გაშრა გაქრა.ჩემს თვალზე ცრემლი აღარ კიაფობს და არც არასოდეს აკიაფდება ისე მძაფრად როგორც ეს იყო,როგორც ეხლა ვგრძნობდი არასდეს დამავიწყდება მაგრამ ეხლანდელი სულის ტკივილი მაინც განელდება მაგრამ დავიწყებას არასოდეს მიეცემა.ძნელია გტკიოდეს სული და თავი გეჭიროს ისე თითქოს ყველაფერი იგივეა,თითქოს არასოდეს უტკენიათ შენთვის.მტკივა ძალიან მტკივა და არ ვიცი რითი გავიყუჩე ეს ტკივილი...