თავი სხვებზე ჭკვიანი მგონია.
ამიტომაც თავად დავგლეჯ, შევჭამ და გადავამუშავებ საკუთარ თავს, უფრო ინტელექტუალურად.
ადრე ბევრს ვფიქრობდი და ცოტას ვწერდი.
ახლა ცოტას ვფიქრობ და ბევრს ვწერ.
შედეგი ერთი იქნება, ორივეს შევწყვეტ, მალე..
გუშინ გადავწყვიტე ოთხით მევლო, უკეთ რომ შემეგრძნო ევოლუციის მადლი და საკუთარ თავში ავმაღლებულიყავი. მერე მივხვდი, ოთხზე მდგომი უფრ მეტი უჯრედით ვეხებოდი მზით დამსკდარ მიწას, ანუ წარსულს, ანუ მომავალს, ანუ საკუთარ თავს.
და როცა წელის ტკივილმა ადგომა მაიძულა დავიბოღმე.
რადგანაც ჯერ ისევ ან ახლა უკვე ორ ფეხზე ვდგავარ, მაღაზიაშიც თავად უნდა წავიდე და საჭმელი ვიყიდო. მხოლოდ „organic”, ყველაფერი ნატურალური, ნამდვილ მიწაზე მოყვანილი, იმ მიწაზე ჩემნაირების ძვლებით, ტვინით და კანით რომ არის გაჟღენთილი.
რა ირონიაა, რომ თუ 50 წლის შემდეგ პომიდორს შეჭამთ, ჩემი ერთი უჯრედის გადაყლაპვაც მოგიწევთ. ან ლიმონთან ერთად ჩამიწურავთ ჭიქაში.
ხატვა არ ვიცი.
ხატვა რომ ვიცოდე ჩემს შიშველ მეზობელს დავხატავდი, ყოველ დილით აივანზე გადმომდგარი, მარტო ტორსით რომ ათავებინებს ნახევარი უბნის ქალიშვილებს. მეც ყოველ დილით ვუყურებ და კიდევ ერთხელ ვრწმუნდები, რომ სხვებზე ჭკვიანი ვარ, რადგან მისი დანახვისას ხელი მარტო ფუნჯისკენ გამირბის.
და როდესაც ამდენ უაზრობაზე ვფიქრობ, ვერ ვხვდები როდის მოვასწარი საკუთარ თავში ამდენი მიწის შეგროვება. იმასაც კი ვერ ვხვდები ამ მიწამ განწმენდა მომიტანა თუ დაბინძურება.
და არ მინდა კრემაცია.
მე მინდა ყველაფრის გარეშე, უმაკიაჟოდ, ჩემი შიშველი გვამი ჩაასვენონ უსასუქო მიწაში, რომ ვიგრძნო, შევისისხლსორცო და მაშინ მაინც აღმოვაჩინო რამდენია ჩემში მიწა. შევუერთდე იმას რაც ჩემი საწყისიცაა და ბოლოც, შესაბამისად ყველაფერია.
მე არ მინდა მჯეროდეს რომ ჯოჯოხეთი მიწისქვეშეთშია, რადგან მაშინ ჯოჯოხეთიც ისევე ყოფილა ჩემში როგორც მიწა, როგოც ყველაფერი. უფრო სწორად, ყველზე მეტი ჯოჯოხეთი ყოფილა და მე აღარ ვიცი რისი უნდა მეშინოდეს თუკი სამყაროს ყველა უბედურება ჩემშია თავმოყრილი.
ხოდა ამიტომაც...
მე თავად დავგლეჯ, შევჭამ და გადავამუშავებ საკუთარ თავს. შეიძლება მეზობელიც მოვიპატიჟო.
რა იცი რა ხდება....