ალბათ ყველას ცხოვრებაშია მომენტი. როცა რაღაც ისეთი ამახსოვრდება რაც არ უნდა ამახსოვრდებოდეს..
აი ის მომენტი მქონდა დაღლილ დაქანცული პირველივე ავტობუსსში რომ სულდალეული ავარდები. ბავშვური გამოხტომით შემაღლებულ სკამზე შევჯექი და თავიც ასევე ბავშვურად მივადე მინას.
ძრავა ხმაურიანად ამუშავდა. თუმცა ვის აინტერესებდა ის ხმაური

ნახევრად დაძრულ საზოგადოებრივ ტრანსპორტში დაახლოებით ჩემხელა ბიჭი 'ამოხტა'. მიუხედავად იმისა რომ ავტობუსი ნახევრად ცარიელი იყო, მოძრაობის საპირისპირო მიმართულებით დადგა და ხელის მოასკიდს მიეყრდნო. თვალებს ფანჯრისკენ აპარებდა, მე კი დებილივით მივშტერებოდი და ვერც ვაანალიზებდი. მოშინდისფრო თხელი ჟაკეთი ეცვა. ლურჯი ქუდი ეფარა და ყურებს ბოლომდე უფარავდა. პატარა აპრეხილი ცხვირი, სავსე და ლამაზი ტუჩები, დიდრონი მოცისფრო თვალები და შრამი ლოყაზე, რომელიც 'აკვდებოდა'.
აშკარად ჩემი მზერა იგრნო და შემომხედა. თავი შერცხვენილად ვიგრძენი, თავი უხერხულად მივაბრუნე და ფანჯარაში გავიხედე. ასე ველოდებოდი, თუმცა ვგრძნობდი ისევ მიყურებდა. შევხედე, მეგონა ახლა თითონ იგრძნობდა თავს შერცხვენილად მაგრამ არაფერიც. არც შეხებულა. თვალებს ბავშვურად ახამხამებდა. მზის სხივები მის სახეზე თამაშობდნენ და თვალებს ჭუტავდა. 'დაჯღანვაც' უხდებოდა.
ისევ ვაშტერდები, ისევ ვაშტერდები!! შემოვუძახე თავს და თავი ჩავხარე. როგორცვე ვიგრძენი რომ გაიხედა ისევ გავაპარე თვალები. როგორც ჩანს დაიღალა. ჩამოჯდა და წამით თავი ხელებში ჩარგო. მისი ხელები.. ვენები დასკდომამდე ჰქონდა. ხელის გულები ასწითლებოდა ქუდი მოიხადა და თმა ცალით ხელით აიჩეჩა. მუქი ჩალისფერი თმა ჰქონია.. მარა ტკბობა ვინ მაცადა, ისევ დაიფარა ლურჯი ქუდი. ისევ გამომხედა, ისევ და ისევ..
და მაინც რაარის. მთელი გზაარის ვაკვირდები და ტუჩების წვალებას არ ეშვება. განსაკუთრებით ქვედა ტუჩს თავს ანებებდა. აიწითლა..
თვლას არ მაშორებდა. ღია ფანჯრიდან ჰაერი პირდაპირ სახეზე მეცემოდა და თმას მიწეწავდა. ყველაფერი ჩემს წინააღმდეგ იყო, ან პირიქით. მეღიმებოდა კიდეც. მას კი სერიოზული სახე არანაირ მიმიკაში არ ეცვლებოდა. ცოტა გულიც მწყდებოდა თითქოს. უაზრო, ზედაპირული და ამავდროულად 'ღრმა" ჩანდა .
ავტობუსმა დაამუხრუჭა. წამოვდექი და კარებს მივუახლოვდი.
- თქვენი ბილეთი, გოგონა.. - ნაზი და ხავერდოვანი ხმა. ოდნავ მშრალი და ამავდროულად ხრინწიანი. ქვემოდან მიყურებდა სრული სერიოზულობით და ბილეთს მაწვდიდა.ალბათ ჯიბიდან ამომივარდა. ვერაფერი ვუთხარი. მხოლოდ გავუღიმე პასუხის ნიშნად და გამოვართვი. ვგრძნობდი თავიდან ბოლომდე როგორ ჩამათვალიერა. ბოლოჯერ ღმად ამოვისუნთქე და გავხედე. მაშინ გაიღიმა. თავი ჩახარა. მე კი ტრანსპორტი დავტოვე.
ახლა კი სახლში უაზროდ ვზივარ და ვფიქრობ. მაინც რაარის რომ იცი ადამიანს ცხოვრებაში პირველად ხედავ და ამავდროულად უკანასკნელად. საინტერესოა არა?


რეალური ჩანახატი