ვდგავარ ჩატეხილი სარკის წინ, რომელიც ორი წუთით ადრე ჩემგან ნასროლმა ჭიქამ ჩაამსხვრია. თუმცა სარკის ნაწილებში მაინც იკვეთება სიმახინჯე. სახეს ამჩვნევია წყლულები, რომლებიც დაგროვილ სისხლსა და ჩირქს კიდევ უფრო გაუმსხვილებია და რბილი კანი მიუჩქმალავს. ვცდილობ, გავიხსენო როგორი ვიყავი დამწვრობამდე , მაგრამ სტრესული მდგომარეობა ხელს უშლის მეხსიერებას წარსულის აღდგენაში. მშობლები მთავაზობენ, ჩემი ძველი ფოტოების დათვალიერებას , რათა მომხდარი აღიდგინოს გონებამ. მე უარს ვამბობ და ყოველ გამოწვდილ ფოტოს ვკუჭავ, მთელი ძალით, რადგან ვიცი , რომ ტკივილი გამიასმაგდება თუ ფოტოზე ლამაზ „მეს“ ვნახავ.
ალბათ, ადრე ფიზიკურობას გამორჩეულ ყურადღებას არ ვაქცევდი. მაგრამ, ღმერთო ჩემო, ახლა რა ვუყო ჩემს წინ არსებულ მონსტრს, რომლის შემხედვარე გული მერევა. არც იდიოტური გამამხნევებელი ფრაზების მოსმენა მამშვიდებს , „თითქოს სული სხეულზე ძვირფასია, მთავარია შინაგანი ღირსება გქონდეს და ფიზიკურობას სულაც არ აქვს მნიშვნელობა“. კარგით რა, რა ზღაპრებს მიყვებით. რეალობა ერთია, თუ მახინჯი ხარ, ყველას ფეხებზე ჰკიდია შენი შინაგანი სამყარო. აუტანელია შენკენ წამოსული ზიზღით აღსავსე მზერები, რომელთა გონებაში მხოლოდ ერთი აზრი ტრიალებს -„ ღმერთო რას ჰგავს“.
იმის იმედი მქონდეს , რომ ნამდვილი სიყვარული მიხსნის? რომ ვიღაც ბარათაშვილისეული სიყვარულით შემიყვარებს, რომელიც არა სილამაზეს , არამედ სულთა კავშირს ეყრდნობა? არ მჯერა, ამ ყველაფრის არ მჯერა, და ტატომაც კარგად იცოდა , რომ ასეთი სიყვარული მხოლოდ ოცნებასა და წარმოსახვაში არსებობდა, ის ჩემზე უბედური იყო, რადგან სწორედ სილამაზემ , მატერიალიზმმა განსაზღვრა მისი სიყვარულის ცალმხრივობა, და ამ ცალმხრივობით მთელი სიცოცხლე იტანჯებოდა. მეც იგივე მელის, თუ მექნება იმედი იმისა, რომ ჩემკენ ვინმე გამოიხედავს თბილი , სიყვარულით აღსავსე თვალებით.
ამიტომაც ჩემს გულგრილობას სიყვარულის მიმართ ბოლომდე შევინარჩუნებ. არ დავიიწყებ ბანალურ ფრაზებს , რომ სიყვარული მიჩვევაა და ბლა, ბლა ბლა....
არა!!! ადამიანთა სიყვარული მხოლოდ ეგოიზმზეა დამყარებული და ეს ეგოიზმი ნებისმიერ სწორად შერჩეულ სიტუაციაში გამოიჩენს თავს. ჩემი მშობლებისგან ეს უკვე ვიგრძენი, ცდილობენ, არ შეიმჩნიონ, მაგრამ მე ვხედავ რომ დედაჩემის გული ჩემს ჩახუტებაზე სხვანაირად ძგერს, მამა კი ერიდება , რომ შუბლზე კოცნით დამემშვიდობოს სახლიდან გასვლის წინ.
სარკეში ვხედავ, ამ ფიქრებისას ცრემლები როგორ ეცემა ღაწვებს და ვგრძნობ ჩემს სასოწარკვეთილებას, ჩემს ტკივილს , რომელიც მანდომებს ვიღრიალო და ვიბღავლო ერთად . საკუთარი უძლურების შემხედვარე, მკერდის მარცხენა მხარეს მფეთქავი ორგანო შუაზე მეხლიჩება. სარკის ნატეხს ვიღებ და ვენებთან მიმაქვს. ვხვდები , რომ ჩემი ცხოვრება მხოლოდ სიძულვილითა და ამრეზით იქნება გაჟღენთილი, ამიტომ მინდა , რომ მოვკვდე, მაგრამ ისევ და ისევ სისუსტე..... ნატეხი ხელიდან მივარდება და იქვე კედელზე მიყრდნობილი ვიჩოქები. სახეს ხელებში ვრგავ და გულამოსკვნილი ვტირი. ოღონდაც არ მითხრათ , რომ ცხოვრება მშვენიერია