სკოლიდან მოვდივარ. თოვს. გადათეთრებულ ქუჩას მივუყვები და სინდისი მქენჯნის ჩემი ნაბიჯებით კვალს რომ ვტოვებ თოვლზე. ისეთი გრძობა მაქვს, თითქოს გზას ვსვრი, ვაჭუჭყიანებ. ფიფქები სახეზე მეცემა და დნება. „წარსულის ადამიანები“ მახსენდებიან, ისინიც სწორედ ამ ფიფქებივით გამოჩნდნენ და გაქრნენ ოდესღაც. უცნაურია, რომ ეს დღეც, თავისი ადამიანებით ცოტა ხნის შემდეგ წარსულად იქცევა. მივდივარ და ვფიქრობ. მალე გადის დრო...იმდენად მალე, რომ რთულია ჯერ დაშვებული შეცდომების აღმოჩენა და მერე გამოსწორება, წარსულშივე დატოვება. ფიფქები ქრება. ახლა მათ წვიმის წვეთები ცვლიან. მოგონებების ტალღა მაწვება, და მეჯახება. ნისლია. ვეთარ ვხედავ სად ვადგამ ნაბიჯს. წკაპ-წკუპ...წკაპ-წკუპ...