ლამაზი ხარო მეუბნება და ფანჯარას აღებს. იცის, სიგარეტის სუნს რომ ვერ ვიტან. ჩაის სუნი დგას ოთახში. ჩაის და კიდევ რაღაც ამოუცნობის. სულ მეგონა, რომ ეს არომატი მეჩვენებოდა. ამიტომ არ მითქვამს არასდროს მისთვის ამაზე.
- გავსკდები ახლა! - ვეუბნები და თვალებს ვხუჭავ.
- გასკდი მერე.
- რა?
- ჰო, გასკდი. აფეთქდი.
- საფეთქლებზე მაწვება, სისხლძარღვებს მიხეთქავს. ვეღარ ვუძლებ!
- რას ვერ უძლებ? - ფანჯარაში უკანაკსნელად აბოლებს და ჩემკენ ტრიალდება.
- ვერაფერს.
- მაინც რას?
- კანში ვეღარ ვეტევი, ასე მგონია, უნდა დავხეთქო ყველაფერი. გესმის ეს რა არის?
- არ მესმის, - ძალიან მშვიდია. მე კი ლამისაა გავგიჟდე მის თვალწინ.
- საქმეც ესაა. რომ არ გესმის, აი ესაა საქმე.
ფრთხილად, ნელა მიახლოვდება და ხელზე მეხება თითებით.
- შემეშვი, რა! შემეშვი. ხომ შეიძლება, რომ ერთხელ დავმთავრდე?
- არ ვიცი. შეიძლება?
- შეიძლება. შეიძლება, როგორ არა. დავმთავრდები და მორჩება ყველაფერი.
- უნდა გამარტივდე? - იღიმის და თითებს ხელის მთელ სიგრძეზე ასრიალებს.
- ჯანდაბას! ვის რაში სჭირდება ამდენი სირთულე? რაში ამიხსენი. მოვკვდე შეიძლება, გესმის? ხვდები, რას გეუბნები?
- ჰო, უნდა მოკვდე.
ვკანკალებ. სხეული არ მემორჩილება. ის კი ისევ ისე დაატარებს თითებს ჩემს ხელებზე. ყელს რომ უახლოვდება გაყინული ხელებით, უნებურად თვალები მეხუჭება.
- მცივა. ვიყინები. გეფიცები, სისხლი მეყინება. ჰოდა, მეშინია. შენ მაინც ხომ იცი, როგორ მეშინია სიცივის? - სადაცაა, ცრემლებს ამოვაყოლებ სიტყვებს.
- მერე რა? - ახლა უკვე ორივე ხელს მაჭდობს ყელზე და მთლიანად მერთმევა მოძრაობის უნარი.
- შენც გცივა, - ვამბობ აკანკალებული ხმით.
- ჰო, იმაზე უფრო მეტად, ვიდრე შენ, - მპასუხობს და ხელებს ახლა ლავიწის ძვალზე ანაცვლებს. შეხების ყველა წერტილზე ცეცხლი მეკიდება. და მაინც მცივა.
- საშინელებაა. ნამდვილი საშინელებაა. ჯოჯოხეთი.
- ჯოჯოხეთში ცხელა, - ხმაში ღიმილი იგრძნობა.
- სასაცილოს რას ხედავ? - ვბრაზდები. ძალიან ვბრაზდები. ის კი ტუჩის კუთხეში მკოცნის არანორმალურად ცივი ტუჩებით და მეუბნება:
- ახლა ნამდვილად შეგცივდა.
- გაყინული ხარ, - ვამბობ შიშით.
- როგორც... - იწყებს წინადადებას, რომელიც მე უკვე გავივლე გონებაში, მაგრამ თქმა ვერ გავბედე.
- კარგი, რა... - ყელი მეწვის დაგროვილი ცრემლებისგან.
- ჰო, ჰო, გაყინული ვარ. მიცვალებულივით. ცივი და გაქვავებული.
არადა მკოცნის. მკოცნის ბევრს. სახეზე, ყელზე, თმაზე...
- საზიზღრობაა. საზიზღრობაა, რომ ასე გიყვარვარ და მე არაფერი ვარ ამ გრძნობასთან შედარებით, - არაფერს მეუბნება, ისე აგრძელებს ექსკურსიას ჩემს სხეულზე, - არაფერი, გესმის? ა-რა-ფერ-რი. სიცარიელე. უჟანგბადო სივრცე ვარ, სადაც იხრჩობი. ვხედავ, რომ იხრჩობი. არ მინდა, რომ დაიხრჩო.
- შენც იხრჩობი.
- მერე რა?
უკვე ძალიან ახლოსაა. ძალიან ახლოს და ვეღარაფერს ვამბობ. ვგრძნობ მხოლოდ. ვგრძნობ, რომ მიუახლოვდა. ძალიან ყრუდ მესმის სიტყვები:
- მერე აი ეს, - და პირველი ნოტები ჟღერს ჩემში.
- საგიჟეთია, - ხშირ სუნთქვას ვაყოლებ სიტყვებს, - ვერგაძლებადი საგიჟეთი. სიკვდილია და თავიდან ვერდაბადება.
ვგრძნობ, როგორ ვერთდებით. როგორ ვიდღვიბებით ერთმანეთში და ეს ყველაზე აუტანლად სასიამოვნო რამეა, რაც კი ოდესმე მიგრძვნია, მაგრამ არა. სიკვდილის ექო ისმის სადღაც. საიდანღაც მკაფიოდ, ძალიან მკაფიოდ მეძახის რაღაც სხვა. ისევ შიში მიტანს და ვამბობ:
- მოვრჩეთ, რა.
- რას მოვრჩეთ? - მთელი არსებით ჩემში ჩაკარგული მეუბნება ჩემივე სხეულიდან.
- ერთმანეთს. ერთმანეთს მოვრჩეთ სანამ ბოლომდე გავანადგურებთ. სანამ ბოლომდე გავაცამტვერებთ, დავამთავროთ. გეხვეწები, - ვცდილობ ამ სასწაულს უფლება არ მივცე, ჩემში ჩაიღვაროს. ვცდილობ... ვცდილობ...
- მიდი.
- რა?
- დაამთავრე... ერთმანეთი.