მე, ცხრამეტი წლის ბერიკაცს, ამ დილას, რატომღაც დაუდგრომელი სურვილი მიჩნდება დავბერდე ისე, როგორც ყველა. მინდა გავიდეს წლები, მომშორდეს ეს არარსებული გულის დაავადება, საძაგელი ალტერ ეგო და ნაკლებად სახარბიელო ფსიქიკური მდგომარეობა. ნეტავი ჩემგან გაქცეულიყო მარტოობა, რომ მერე მარტო დავრჩენილიყავი და მშვიდად დამეძინა. ნეტავი ვიყო შეშლილი, და არა გიჟი. სიამოვნებით დავტკბებოდი იმ სილამაზით, რასაც სხვები სიმახინჯედ თვლიან. ვიყო მარტო, ღმერთმა დასწყევლოს, ოღონდ სამყაროს ავღვიქვავდე ნათელი ფერებით განავარდებულს. ვიყო გიჟი, რა გაეწყობა, ოღონდ მომეცეს ჩემი შეგრძნებებით დატკბობის საშუალება. ერთ დღესაც, ვეღარ გავუძლებ მწუხარე ხელოვანის თვალით დანახულ გარე–მიდამოს და უსათუოდ დავიღუპები. დავიღუპები სადმე ტყეში, ან მაღალი შენობის სახურავზე, ან სულაც ასფლატზე დაგუბებული ჩემივე სისხლი დამახრჩობს, არადა, ხომ ვთქვი, ადამიანურ სიბერეს მინდა მოვესწრო–მეთქი. ხო, იმედის სხივი, ერთმნიშნველოვნად იმედის მომცემად ქადაგებს: მე მომბეზრდება ჩემი ყოველდღიურობა და ვისწავლი მარტოობით ტკბობას. ავფეთქდები ჯერ კიდევ ახალგაზრდა და ეს აფეთქება, შექმნის ჩემ პატარა სამყაროს, სადღაც სიშორეზე, სიჩუმეში, ხეების გარშემო, ერთ პატარა კომფორტულ თუ არა კომფორტულ ქოხში. თავდაპირველად ვიგრძნობ შვებას, მერე კი მარტოობა ამაღელვებს. შემეცოდება ჩემი თავი, რომ ობოლი დავიბადე, რომ ვერავინ გამიგო. იქ დავბერდები, ქოხში, ნაღდი სიბერით. მე ვისწავლი შეგრძნებებით ტკბობას. კვლავინდებურად ვიგრძნობ მწუხარებას, რამეთუ ამის გარეშე, ბედნიერი წამის დაჭერა არ ძალმიძს. მე გარდავიცვლები მარტო, ზუსტად იმ წამებში, როცა მზის უკანასკნელი სხივი სრულყოფილად გააწითლებს თოვლივით თეთრ ღრუბლებს. ჩემი უკანასკნელი სიტყვები, ჩემთან ერთად მოკვდება. ვამბობ: ნეტავი იმას გრძნობდეთ, რასაც მე, სიბერისას.
დედამიწაზე ლამაზი მუსიკა ისმის.
დღეა და მთვარეს ვხედავ.
ვკვდები და ვიღიმი... ცხოვრებაში პირველად, ვიღიმი.
გახსოვდეს სიცოცხლე, სიკვდილის დროს.
