მივდიოდი ასე თავისუფლად,მხოლოდ მარტოობის სუნი დამდევდა თან. ვუყურებდი გარშემომყოფთა ხელებს მაგრამ არცერთი მაგინებდა იმას მე რომ მიყვარდა. აღარაფერი იყო ნაცნობი მშობლიურ ქალაქში. მხოლოდ უსიტყვო, ცივი თვალები მოჩანდა გარშემო და კიდევ ჭაობის მძარფი სუნი მიბრუებდა თავს. ვხედავდი, ნათლად ვხედავდი მიტოვებული ქალის ლანდს. ღმერთო რა საბრალო სახე ჰქონდა, წვრილი უსიცოცხლოდ დაკიდებული მკლავები, სიფრიფანა ფერადი ლენტებით ამოქარგული ლაჟვარდისფერი კაბა უფარავდა სხეულს. საოცრად დიდი თვალებით მიყურებდა,მაგრამ უსიტყვოდ. მის მზერაში ვიძირებოდი, ვხედავდი როგორ მაწყდებოდნენ დარდის ტალღები, სულ ერთმანეთზე დიდი და მძვინვარე. ცოტაც და კისერზე ვიგრძნობდი მის კულუკებს. უსასრულოდ გრძელი და გზააბნეული თმა ჰქონდა. ყველაფერს დაიტევდა მისი სამყარო,მაგრამ არაფერი იყო მასში იმაზე მეტი ვიდრე თავად მე... ან შესაძლოა ის იყო ჩემში მოჭარბებულად... მე და ის, ანუ ჩვენ, ვებრძოდით ტკივილებს, ღალატს, სიცარიელეს... (განსაკუთრებით ჩვენში)
