ზამთარია,გამით საშინელი ყინვა იყო.დილას თოვა დაიწყო.მთელი ღამე არ მძინებია ერთადერთი აზრი მიტრიალებდა თავში.როგორც ინათა ავდექი,ჩავიცვი და გავედი გარეთ ჯერ კიდევ ბინდბუნდი იყო ხალხი არ მოძრაობდა ქუჩაში, მხოლოდ მე,ისევ თოვს.მივდივარ და მხოლოდ ის აზრი მიტრიალებს თავში როგორც იქნა ხიდთანაც მივაგწიე მოაჯირზე ავედი და გადავხედე მდინარეს,მდინარეს ყინულები მოქონდა,ისიყო დავაპირე შევრწყმოდი მდინარეს რომ თავში საშინელი ბრძოლა გაჩაღდა სიცოცხლეს და სიკვდილს შორის.ერთი მხრივ მქონდა აზრები რომ ყველამ "დამიკიდა" აგერ ექვსი თვე გავა უკვე რაც არცერთი მეგობარი არ მინახავს,გოგო მე არ მყავს მყავდა მაგრამ ისე მიმატოვა სხვში გამცვალა რომ ვერცკი გავიგე.მიუხედავად იმისა რომ საუკეთსო მოსწავლე ვიყავი სკოლასჰი და უნივერსიტეტსშიც სრული დაფინანსებით ჩავაბარე მაინც ვფიქრობდი რომ ჩემგან არაფერი გამოვიდოდა,სრული არარაობა მეგონა თავი.თვისმხრივ მომდიოდა აზრები რომლებიც სიცოცხლის გაგრძელებისკენ მომიწოდებდნენ რომ მე მყავს ოჯახი,ნათსავები უბრალოდ "დაიკიდე" ყველაფერი და გახდი საუკეთსო რადგან მიხვდნენ რა დაკარგეს რაგაც უცნაური ხმა მედძახდა.მთავარი ალბათ მაინც ის გოგო იყო რომელიც სრულიად მოულოდნელად გამოჩნდა ჩემს ცხოვრებაში ბათუმში ვისვენებდი როდესაც სოციალურ ქსელში ულამაზესმა გოგომ დამამატა რათქმაუნდა მისი გაცნობა მომინდა და ასეც მოვიქეცი ძალიან კარგი ურთიერთბაც ჩამოგვიყალიბდა მახსოვს ის დგეც როცა უკანასკნელად ვნახე თბილისში,იმ დღის შემდეგ მე მისი ხმა აგარ გამიგონია არც ესემესი არაფერი უბრალოდ გაქრა რაგაც დროის შემდეგ გავიგე სხვა უყვარსო,მაგის გაგონება ჩემთვის სიკვდილის ტოფასი იყო მე მაშნ მოვკვდი.ისიყო უკვე უნდა გადავმხტარიყი მდინარეში რომ თვალწინ დამიდგა დედაჩემის სახე წარმოვიდგინე რა დაემართბოდა მას მერომ მნახავდა უკვე გარადცვლილს არა მე ამ მატნჯვისვის მას ვერ გავიმეტებ მან ხომ ბევრი იწვალა რომ გავეზარდე და ახლა მე ასე გადავუხადო მას ამ ყველაფრისთვის, შავი კაბა ჩავაცვა, არა მე ვერ გავაკეთებ დაე ვიცხოვრო იმ ხალხისთვის ვინაც დაიმსახურა ეს ვიცხოვრო ნომერ პირველი ქალისთვის რომელმაც დიდი წვალების ფასად გამზარდა.ამ ფიქრებით ჩამოვედი მოაჯირიდან და სახლისკენ წავედი.ამის შემდეგ ბევრი რამ შეიცვალა მე კარიერისტი გავხდი ჩემ "მეგობრებს"რომლებას მხოლოდ მე ვეკონტაქტებოდი და თითონ არავის ვახსოვდი ყველას თავი დავანებე ახლა ვცხოვრომ მარტო იმისთვის რომ რაც შეიძლება ბევრს მივაღწიო.რაცშეიძლება ბევრი სიკეთე გავუკეთო ჩემს ოჯახს.ვცხოვრობ იმედით რომ მოვა დრო როდესაც აქეთ მოუუნდებათ ჩემთან ურთიერთობა მაგრამ დამიჯერეთ გვიან იქნება უკვე