საბოლოოდ დგება ის წამი,როდესაც აცნობიერებ რომ რეალურად შენს გვერდით არავინაა,არავინ გყავს რომ გული გადაუშალო და შენი ტკივილი გაანდო..ბევრი ცდილობს შენს ,,დახმარებას,, შენც მოთმინებით უსმენ და ხვდები რომ ისინი შენ გაკრიტიკებენ,რაც უფრო გტანჯავს და ყველაფერში შენს თავს ადანაშაულებ და ეს დანაშაულის გრძობა მთელი სიცოცხლის მანძილზე გტანჯავს... შეიძლება გყავდეს საუკეთესო მეგობარი ან შენ თვლიდე რომ ის საუკეთესოა ,მაგრამ ეს ასე არ არის და ამას დროთაგანმავლობაში ხვდები...ერთი უბრალო სიტყვით დაკარგე ადამიანები რომლებიც მთელი ცხოვრებაა გიცნობენ და ახლა უბრალოდ არ შეგიძლია როცა მოგენატრებიან ნახო..არსებობს ისეთი ვიღაც ან რაღაც რისგანაც ,,დამალვა,, გიწევს,გეშინია მასთან,მის საშინელ გამოხედვასთან შეხვედრა რომელიც ისევ შენ გადანაშაულებენ ყველაფერში და საკუთარი თავის დასჯის სურვილი უფრო გიმძაფრდება...საბოლოოდ შენ გიჟს ემსგავსები რომელსაც სიკვდილი უნდა,თუმცა ამავდროულად ეშინია მისი და აგრძელებ სიცოცხლეს შავ-თეთრ ფერებში ...ამას ბევრი ვერ გაიგებს..ეს უნდა გამოცადო,თუმცა არავის ვუსურვებ იმის განცდას რასაც ახლა მე განვიცდი..ეს უბრალოდ საშინელებაა !!
