ალბათ ყველას გქონიათ ისეთი მომენტი უკვე ყველაფერი მობეზრებული რომ გაქვს და ამ ცხოვრებიდან არაფერი გინდა..სიცოცხლის გაგრძელების მიზეზი კი მხოლოდ შენი მეგობრები არიან..დიახ მეგობრები და არა ოჯახის წევრები,რადგან მათი უაზრო კომენტარებით ხარ დაღლილი და მათგან არაფრის მოსმენა გინდა..ასრულებ "საყვარელი" ოჯახის კაპრიზებს და შენც ვითომ ბედნიერი ხარ..ისინიც იმდენად არიან დაბრმავებული რომ შენს ყალბ ღიმილს ვერ ამჩნევენ და გიწევს მოითმინო და გულში ჩაიკლა საზიზღარი გრძნობები..ვინ იცის რამდენჯერ დაგვისველებია ჩვენი საყვარელი ბალიში მლაშე სითხით,ან რამდენჯერ გვიფიქრია სიკვდილზე..არა,კი არ გვიფიქრია გვინატრია,უამრავი მიზეზის გამო გვინატრია..ოჯახი,უპასუხო სიყვარული,უბედობა და გარშემო უამრავი სიძულვილი..

ბევრჯერ მომისმენია რომ ვიღაც შიძლება ჩემნაირ ცხოვრებას ნატრობდეს,თუმცა არამგონია ვინმემ ასეთი ცხოვრება და ოჯახი ინატროს..მამის გარეშე გატარებული დღეები,დედის უაზრო ჩხუბი ყველაფერზე და დის ზიზღნარევი ლაპარაკი,რომელიც მხოლოდ მაშინ "ტკბება" როცა რამე ჭირდება,სკოლაში ყოველდღე დამცირება,რასაც პირველი სიყვარულიც არ მაკლებს..კიდევ ბევრი მიზეზია თუმცა ესეც საკმარისია...სიცოცხლის გაგრძელებას ამ ქვეყნად მხოლოდ ჩემი დაქალები მაიძულებენ..მათ გვერდზე გატარებული თითოეული წამი და მათი პოზიტიურობა..შეიძლება თქვენ არ გგონიათ რომ დაქალობა ძლიერი გრძნობაა,მაგრამ მე ამაში დარწმუნებული ვარ..


შეიძლება ჩემი ასაკის გოგო ასე არ უნდა ფიქრობდეს ცხოვრებაზე,მაგრამ ბედმა მიზეზები არ დაიშურა რომ ასე მეფიქრა,ამიტომ კრიტიკა არ არის საჭირო ჩემი აზრის გამო