თქვენთვის წერილია ედით...

“ ჩემო საყვარელო !
სანამ სინათლის სხივთა კონა, რომრლსაც ამ წერილს ვატან, შენამდე მოაღწევს , დედამიწაზე ალბათ კიდევ რამდენიმე ექსპედიცია მოივლის წარსულს . ამას იმიტომ გეუბნები, რომ მე ჯერ კიდევ მაქვს დრო განგსაჯო შენ, მიუხედავად იმისა ,რომ მე ამ საკითხში უუფლებო ვარ.
შენ იცი ვინ ხარ ჩემთვის? გოგო რომელიც ჩემთვის მისაბაძი მაგალითი იყო . ადამიანი რომელიც იბრძოდა და სწორედ ეს მომწონდა საოცრად მასში. ლამაზი, თხელი, სიფრიფანა, დაუცველი და ამავდროულად მებრძოლი, გულადი , და საოცრად ძლიერი ადამიანი. გოგო რომელსაც ეტლი არ აშინებდა. ადამიანი რომელიც იმ დროისთვის სილამაზის ეტალონი იყო. თავისი თლილი თითებით, მზესავით მოკაშკაშე თვალებით და თოვლივით სპეტაკი კანით. და ვინღა ვარ მეე? მოზარდი გოგო რომელიც მალევე გაიზარდა , თინეიჯერობისას ბიჭს წიგნი არჩია და ზოგისთვის დასაცინიც კი გახდა.მე ვარ გოგო რომელმაც 13 წლის ასაკში უაზროდ სიცილი შეწყვიტა და ფიქრი დაიწყო. ხოო, მეც შენ გგავარ, მაგრამ არა იმიტომ ,რომ გბაძავდი . სულაც არა. ამ პერიოდში საერთოდ არ გიცნობდი შენ . მეც გოგო ვარ რომელსაც შენსავით , არ ყოლია მეგობარი, არ ურბენია წვიამაში და არც თოვლში უგუნდავია .მეც შენსავით მხოლოდ ფანჯრიდან ვუცქერდი წვიმას და თოვას . პირველი არ იყავი ვინც იმედები გამიცრუა, თუმცა შენგანაც იმედგაცრუებას აღარ მოველიდი . მეც ვწერდი თუმცა იციი? წერა შევწყვიტე. ვერ დავუშვებ რომ ვიღაცას მეც ისე ვატკინო როგორც მეტკინა მე. ცოტა რომ მოგეცადა , სულ რამოდენიმე დღე შენ სამუდამოდ ბედნიერი იქნებოდი . არ მესმის მხოლოდ სიყვარულისთვის ,როგორ გადადგი ეს ნაბიჯი. შენ ხომ იმედი მაინც გქონდა , იმედი გავლისა, თუმცა როცა ეხლა ვზივარ და შენთვის გასაგზავნად განკუთვნილ წერილს ვწერ, მე კიდევ ვტირი. მტკივა.გამიგია ცრემლები სულის სარკეაო. მინდა რომ მოხვიდე და თვალებში ჩამხედო იქნებ შენ მაინც დაინახო შიგნით სითბო. სითბო რომელსაც ვეღარავინ ამჩნევს. რას არ მივცემდი რომ გახუნებული წიგნის ფურცლიდან როგორც გალიიდან გამოქცეული მტრედი ისე ამოფრენილიყავი და სამუდამოდ დაგედო ბინა ჩემთან. ალბათ ერთადერთი იქნებოდი ვინც გამიძლებდა მე . ემოციურ და ალბათ ზოგისთვის შეშლილ გოგოს რომელსაც გარეთ ბოდიალს სახში ჯდომა წერა, კითხვა და ჩაის დალევა ურჩევნია.მე მტკივა რადგან ვიცი , როდესაც შენზე ფიქრს დავიწყებ , აუცილებლად გამახსენდება ,როგორ დაასრულე სიცოცხლე.
და აი ეხლა როდესაც ერთ უბრალო კაფეში ვზივარ სადაც წესივრად შეღებილი კედლებიც კი არ არის მე მინდა იმ ლეინტენანტს პირადად ვუთხრა რამდენად არაკაცია . თუმცა რომ გცოდნოდა მასაც უყვარდი ყველაფერი სხვაგვარად იქნებოდა.ის შენთვის იტყუებოდა.ტყუილი იმედი ჩაგინერგა თუმცა არ ვამტყუნებ შენ წამით მაინც ხომ გაბედნიერდი? თუმცა შენ ტკბილ ტყუილს უსიყვარულოდ, მწარე სიმართლე გერჩია შენს მეორე ნახევართან ერთად . მაგრამ მიეზღვებათ აუცილებლად მიეზღვებათ პატარა დაუცველი არსების გრძნობებით ,რომ ითამაშეს. ტყუილი ხომ ყველაზე დიდი ცოდვაა რასაც თითქმის ყველა მეორე სჩადის.
უკვე მოუტანიათ ჩემი შეკვეთა როგორც ყოველთვის ინგლისური ჩაი .თუმცა წერით ისე ვიყავი გართული,რომ მადლობის თქმაც ვერ მოვასწარი იმ სათნო თვალების მქონე გოგოსთვის რომელიც გაკვირვებული მიმზერს.ალბათ მასაც ვგონივარ გიჟი.სასაცილოა აბა რა ... ვზივარ და უაზროდ მივშტერებივარ კედელზე ჩამოკიდებულ ნახატს რომელიც რაღაც გარდატეხას ახდენს ჩემში და მამაშენი მახსენდება .მამაშენისთვის მაინც არ უნდა გეტკინა , ეგოისტურად მოიქეცი. ბოლოს და ბოლოს კაცი შენზე ზრუნვით გაჭაღარავდა. თეთრი ფერი შეეპარა თმას და წვერს . ჟანგისფერი ლაქები კი მის სახესა და ხელებს. თუმცა ეს სულიერ ტკივილთან შედარებით არაფერია. ხომ გქონდა იმედი , ხომ გქონდა არააა. რა საჭირო იყო სიცოცხლის მოსწრაფება , როცა სიცოცხლე ისედაც ხანმოკლეა . რაც არ უნდა იყოს ყველას მოაკითხავს სიკვდილი. მე იმედს არ ვკარგავ და ვიცი რომ კიდევ შევხვდებით ერთმანეთს ,იქ ზემოთ ზეციურ სასუფეველში. მე მწამს ,რომ სულიერი ცხოვრება არსებობს. ოღონდ არა ყველასთვის ნათელი და კარგი. ეს ხომ უსამართლობა იქნებოდა . ადამიანებს ვინც ცხოვრების მანძილზე სწორედ იარა და გზა არ გამრუდებია მშვიდი ცხოვრება ელის იქ მაღლა, ღმერთთან. ხოლო ვიც ცუდად იცხოვრა მისი ცოდვები თვითონვე დაუბრუნდება მას ...მინდა მეც მიცნობდე,მე ხომ ასე კარგად ჩავწვდი შენს პიროვნებას . იცი(?)მე ერთი უინტერესო გოგო ვარ . ზედმეტად ცხვირჩამოშვებულ საზოგადოებასთან მოკამათე და განსხვავებული აზროვნების ბავშვი რის გამოც ხალხი გიჟად მთვლის. თუმცა რა გასაკვირია მე ხომ „სულით ხელოვანი“ ვარ . ხომ იცი ხელოვანებს ცოტა გადახრები გვაქ . ეს ხალხის თქმით მე კი პირიქით ვფიქრობ. ნეტავ რას ვფიქრობდი ამდენს რომ უკვე მზემაც კი იწყო ჩასვლა? არ ვიცი მაგრამ ერთს კიი ვგრძნობ ჩემი ოპტიმიზმი მზესთან ერთად ჩადის მე ხომ დაღამებასთან ერთად მივდივარ, მივდივარ იქ სადაც ცა და დედამიწა უერთდება ერთმანეთს სადაც არ არის ცრემლი, შურისგან გასიებული ხალის უაზრო ბრბო და ტკივილი რომელიც გვიუფერულებს ცოვრების იმ მცირე წუთებს რომელიც ალბათ ყველაზე კარგად უნდა გვახსოვდეს დარჩენილი ცხოვრება. მე კი იმედი მაქვს რომ ეს უკანასკნელი საფოსტო მტრედი რომელსაც ფეხზე გამობმულ წერილს ვატან, შენს სარკმელში შემოფრინდება და სამუდამოდ შენთან დაიდებს ბინას . ხო ხო ვიცი რო შენ იქ ხარ საიდანაც აღარავინ ბრუნდება .. არა მე იმედი არ მაქვს რომ დაბრუნდები უბრალოდ ვიცი ,რომ ჩემი წერილი სწორედ შენ მოგივა. ამიტომაც ვატან მტრედს და არა ვინმე უბრალო ფოსტალიონს რომელიც შენამდე ვერ მოაღწევს.
და ბოლოს , ერთი რამმ კდევ დამრჩა სათქმელი და მინდა ყველამ ვისაც მანდ ,მაღლა ჩვენს შემდეგ ამ წეერილს წააკითხებ ეს ბრძნული აზრი თავის საყვერელ ადამიანს გაუგზავნონ . რადგან ადამიანები ესეთები ვართ. გამუდმებით გვჭირდება რაღაცაზე დაყრდნობა , დამოუკიდებლად კი რთულად ვიღებთ გადაწყვეტილებებს და ბოლოს აი ეს მინდა გითხრა: „ღირს იმად ,რომ ,ვიცხოვროთ ,რადგან სიყვარული ნამდვილად არსებობს . ცხოვრება და სიყვარული- ეს ორი უდიდესი ძალა განაგებს სამყაროს . ეს ძალები საზოგადოების ისტორიას წერენ , ეს ორი ფაქტორი ებრძვის სიკვდილსა და სიძულვილს . სიყვარული ყველაზე დიდი ნიჭია რაც კი შეიძლება უბოძოს ღმერთმა ადამიანს.“
(ეკატერინე ჭავჭავაძე ) .........“



შტეფან ცვაიგი - „მოუთმენლობა გულისა“