გარეთ კოკისპირულად წვიმდა, დეკემბრისთვის დამახასიათებელი სიცივე იყო, ოთახში კი ორი ერთმანეთძე სიგიჟემდე შეყვარებული არსება, გრძნობებს გასაქანს აძლევდა, ხმამაღალი ოხვრა და კვნესა ერეოდა გარეთ ამოვარდნილ ქარიშხალს თითქოს მათი გრძნობაც ერთვოდა ამინდს. სესანიშნავ ღამეს შესაძლოა უბედურება მოჰყვეს დილის სახით როცა ყველაფერი სრულდება კარგიც და ცუდიც! დილით იგრძნო რომ ყველაფერი რიგზე არ იყო და მისი მოძებნა გადაწყვიტა, მთელი სახლ შემოიარა და ვერსად იპოვა და ძალაგამოცლილი საძინებელ ოთახში დაბრუნდა, ბალიშს შეხედა მისგვერდით წითელი ვარდი და წერილი დახვდა, ფრთხილად აიღო ყვავილი და თითებით მოეფერა თითქოს მას ეხებოდა. წერილის წაკითხვის ეშინოდა, მთელი არსებითთ ეშინოდა რომ იქ ისეთი რამ რამ ეწერებოდა რაც მას გაანადგურებდა, მან ხომ არაფერი იცოდა მის შესახებ მისი ცოდნა ზღვაში წვეთი იყო იმასთან შედარებით რაც ის გულით ატარებდა. პატარა ფურცელი აიღო და ერთი წინადადების წაკითხვა ვერ მოახერხა თვალები მლაშე სითხემ დაუბინდ,უბრალოდ ხელი შეახო წარწერას, თვალები ისე შეიმშრალა ასოების გარჩევა რომ შეძლებოდა "დავბრუნდები როცა დაგიმსახურებ" მხოლოდ სამი სიტყვა და ამ სიტყვაში ჩადებული იმედგაცრუება, ტკივილი, შიში მარტოობის, დავიწყების და ღალატის, იმედი რომ დაბრუნდება და ოცნება რომ ყველაფერი დროებითია, წარმავალი და კვლავ გაბრწყინდება მზე შავი ღრუბლების მიმოფანტვის შემდეგ!