ერთხელ ვენდის-ში ვისხედით,ჩემს წინ იჯდა.ნაყინს მიირთმევდა და რაღაცას მიყვებოდა დიდი მონდომებით.შიგადაშიგ ეღიმებოდ,მისი წარბებიც ირხეოდნენ ხოლმე.კოვზს ტუჩებს შორის მოაქცევდა და ნაყინს გემრიელად აგემოვნებდა.ხან მე მიყურებდა,ხან კი ნაყინის ჭიქას.რას მიყვებოდა?სასაცილოა,მაგრამ არ მახსოვს.რას ეხებოდა მისი მონაყოლი ეგეც კი არ მახსოვს...მე მხოლოდ მისი თვალები მახსოვს,ოდნავი ღიმილი და სასიამოვნო ხმა,რომელსაც ათას კაცში გამოვარჩევ.მისი თითები მახსოვ.სიმართლე რომ გითხრათ,ყველაფერი თვალწინ მიდგას,გარდა იმ ამბავისა,რომელსაც ასე დიდი მონდომებით მიყვებოდა.შუალედებში ვცდილობდი გონზე მოვსულიყავი და მომესმინა,მაგრამ მერე ისევ ვითიშებოდი და მის მუქ ყავისფერ თვალებში ვიძირებოდი.შემეძლო უსასრულოდ „მესმინა“.ოღონდ მესმინა მისი თვალიბისთვის,რომლებიც გაცილებით საინტერესო ამბავს მიყვებოდნენ.არც ვიცი მას მერე რამდენი ხანი გავიდა,მიყვარს მისი თითები,ღიმილი და მუქი ყავისფერი თვალები,რომელიც ასე სიყვარულით,აციმციმებულნი მიყურებდნენ.