შემოდგომის სუსხიანი დილაა...საათი 12ს აჩვენებს.
. სახლში ქაოსია... შიშის,დაძაბულობის,მოლოდინის...ყველა მიყურებს და ერთ კითხას სვავენ დროდადრო ,წავედით?
კითხვის პასუცი არავინ ვიცოდით მათ შორის მეც კი...კარი გაიღო და ნაცნობი ხმა გაისმა არ მიდიხართ დოდონებო?!(ინგა)
შეშინებული სახით მივჩერებოდით თითქოს მის პასუხს ველოდით:
რა ვქნათ?...
კითხვა ახლა ინგას დაუსვეს...წადით და თუ არაფერი უკან მოხვალთ...ყველა ერთ დროულად წამოდგა..ყველა ემზადებოდა და გარბოდა...
კიბეებზე ისეთი ბედნიერი ჩამოვედი,რომ მივდიოდი...ვიცოდი რომ ეს იყო დრო რომელსაც მთელი ცხოვრება ველოდი...მახსოვს შესვლის და კარის მოხურვის კადრები,როდესა მივხვდი,რომ მარტო ვარ...სიხარული და შიში ერთმანეთს ფარავდა...ნება დამრთეს,რომ კართან მენახა ყველა...სიხარული,წუხილი და სევდა ყველას ერთმანეთში ქონდა სახეზე არეული..
ხომ არ გეშინია? _კითხვას მისვავდნენ და პასუხი ამ კითხვის სახეზე ეწერათ,რომ მათ ჩემზე მეტად ეშინოდათ...მე კი მახარებდა მათი დანახვა..
რამოდენიმე წუთის შემდეგ...დაბრუნდით პალატაში...(ხმა რომელიც ყველაზე მეტად მაბრაზებდა და მაღიზიანებდა..)ცრემლმორეული შვებრუნდი,წასვლა არ მინდოდა..მეშინოდა და თან ეს დაბრუნება პალატაში დამშიდობებას გავდაო თითქოს...
მხარზე ხელი მომხვია,წავედით პალატაში...ეს იყო ძალა რომელიც მთელი დრო დაუღალავად იყო ჩემთან ერთად...მიყვებოდა ათას ამბებს ხან მაცინებდა,ხანაც ჩებს სულელურ ქცევებს იტანდა...დროდადრო თეთრებში გამოწყობილი ნიკა შემოაღებდა კარს გაგვაცინებდა შემდეგ კი ისევ მე და სოფო ვრჩებოდით დიდ საათთან.რომელიც ჩემს ჯიბრზე დროს აჩერებდა.... დრო უსაშველოდ იწელებოდა,24 საათი საუკუნედ მექცა...

16 ნოემბერი 2.25 წუთი აი ისიც ჩემი ახდენილო ოცნება...წითელი დასიებული სახე...როგორ მინდა სწორად აღვწერო ის მომენტი რა ვიგრძენი...გული გამალებით რომ ცემს და გგონია ამოხტება,მუცელში რაღაც ჩამწყდა..აყვანა მინდოდა მაგრამ მეშინოდა რამე არ მეტკინა მისთვის...მხოლოდ ყურებით რომ ტკბები და ხდები რომ შემდეგ ეს არ გაკმაყოფილებს,აყვანა გინდა,ჩახუტება,მოფერება..,ყოველი დღე,თვე და წამი მნიშნელოვანი,რომ ხდება...პატარა დეტალზე ბედნიერი ხარ..მისი წინსვლები რომ შენთვის საოცრებაა...რომ არ გაძლევს დაღლის საშუალებას...გაფიქრებასაც კი გიკრძალავს,რომ ხომ არ დაიღალე...ენამოჩლექილი სიტყვები შენთვის სიცოცხლის ტოლფასი ხდება...ყველა თემას მასთან მიყავხარ,,,დილა იმაზე საუბრით იწყება რომ ყველაზე მაგარი ბიჭი გვყავს...შემდეგ ჩვენს საუბარს არღვევს პატარა ტკბილი ხმა...
დეე....(თუ დროზე არ მივედი)
დედაა,,,(გაბრაზებული)
ტიტიკოოოო.. (ტიტიკო ეს დედიკოა ).(ახლა ტონს უმაღლებს) აყვანის შემდეგ თავს სახეზე მადებს,რომ მოვეფერო და ვაკოცო...ისე ძლიერად მიჭერს თავის ბოცოცა ხელებს,შეუძლებელია ცუდად იყი... მამიკოს დანახვაზე ლოყის წვერებს ჯერ ოდნავ წევს და ხელებს უშლის რომ აიყვანოს...კას ძახილით მიცოცავს..კა მისთვის ყველაზე მთავარი პერსონაა..სახლში მოსულს კართან ჯდება და ელოდება კამ რა მოუტანა...მაგრამ ის კამფეტები წამიერია შემდეგ ხვდება რომ დაბრუნდა და უკან მიყვება ცოცვით...აბაზანის კართან ჯდება და პატარა თითებით კარს აწვალებს რადგან დაინახოს...ეს ყველაფერი საოცრებაა...ზღაპრის გმირები ვართ...ზღაპრის რომელიც რეალობათ გვექცა და გვიქცია ერთმა პატარა არსებამ..რომელმაც ყველა და ყველაფერი შეცვალა ირგვლივ...
ეს ჩემი ბიჭია...
ბიჭი რომელმაც ცხოვრება ყველაზე ლამაზი გახადა...