რომ იტყვიან დანა პირს არ მიხსნისო, სწორედ ახლა ვარ მასე. ამ დამპალ და დაუნდობელ ცხოვრებაზე დაბოღმილი. გული ზიზრით მაქვ სავსე, რომელსაც ვერანაირი ძალა ვერ გამიქრობს. სერთოდ არსებობს ისეთი ძალა, რომელიც გარდაცვლილებს აცოცხლებს? თუ არსებობს მასწავლეთ ვინმემ, სანამ ჩემ პატარა გულს შესწევს ძალა გაუძლოს ამდენს. მასწალეთ, თუნდაც ჩემს სიცოცხლეს დავთმობ , ოღონდ რამე გამოვიდეს, ოღონდ მისი გულიდან წამოსული სიცილი კიდევ ერთხელ მოვისმინო. კიდევ ერთხელ ჩავხედო უბოროტო თვალებში და კიდევ ერთხელ გამომიწოდოს მშიერს პური, რომელსაც მაშინ მისთვისაც და ჩემთვისაც ოქროს ფასი ქონდა. თუ კი რამე გამოასწორებს ამ სიტუაციას, დამიბრუნებს მას, გთხოვთ ვინმე სულიერმა მასწავლეთ. სიმართლე გითხრათ, ამ წამს მორიგი ღადაობა მგონია. გულის სიღრმეში მჯერა, მოვა და იტყვის-„ ჰაა ხო მაგარიი ვარ შეგაშინეთ ყველაოო“ და მერე იცნებს იქამდე სანამ ცრემლეი არ წამოუვა. ვიცი მოვა, ასე ვერ დაგვტოვებს, არაქვს უფლება ამდენ ადამიანს ატკინოს გული. ამბობენ კრიტიკულ სიტუაციაში ყველა იმას იჯერებს რისი დაჯერებაც უნდაო, ხოდა მეც მჯერა. თუნდაც აფსურდული იყოს მაინც მჯერა მოვა, როდესმე მოვა. როდესმე არა, წლის ბოლოს მოვა გამოცდებზე, აიი ნახეთ მოვა, ჩვენს გვერდით დადგება, ისევ დალევს „ვალერიანს“ და იტყვის-„ არ მეშინია, პროსტა ყველამ დალია და მე ხოარ გამოგაკლდებოდითო“. სულმოუთქმელად დაელოდება თავის რიგს და შემდეგ გახარებული სახით ჩამოვა, ბოლო ხმაზე იყვირებს „ადესტატი ჩემიაოო“. თითქოს გულს რაღაც მწიწკნის, არმასვენებს კითხვა-რატომ? მაინდამაინც ის რატომ? ალბათ მეტყვით სხვა, რომ ყოფილიყო იმ სხვის ახლობელი იტყოდა მაგასო. დაე ვიყო ეგოისტი და მაინც, რაღა მაინდამაინც ის? ერთი ჩვეულებრივი აბიტურიენტი. მუდამ მომღიმარი სახით, უბოროტო თვალებით და მუდამ მშიერი, როგორც ყველა მის მდგომარეობაში. ალბათ ყველაზე გულღია ვისაც ვინობდი, არავისზე წყენას გულში, რომ არ ჩაიდებდა. რაარის ჩვენი ცხოვრება, არც არაფერი. დილით იყო, ეხლა აღარაა. მისთვის ერთი ჩვეულებრივი დატვირთული დღე, ჩვენთვის უკვე გლოვის დღე. მითხარით ვინმემ, სადმე არსებობს სამართალი? მე პირადად არ მჯერა. რომ არსებობდეს, ახლა ამას კი არ დავწერდი, არამედ მორიგ საშინაო დავალებას, მერე ძალიან გადაღლილი მივლასლადებოდი ლოგინამდე და ბალიშზე თავის დადებისთანავე ჩამეძინებოდა. ახლა არ ვიცი რამდენ ღამეს ვერ მოვახერხე დაძინებას. მართლა არვიცი აწი რა იქნება, როგორ გავაგრძელებ ცხოვრებას, იმ კლასში, სადაც ის იცინოდა, როგორ დავჯდები. ახლა, არაფერი არ ვიცი..........
